บทที่ 21 สับสนกับตัวเอง

หลังจากที่คู่ต่อสู้ของเอวาสลบไปแล้ว เหล่าบอดี้การ์ดก็รีบลงมาตามมาเฟียหนุ่มทันที ราฟาเอลหันมามองเอวาที่นั่งหอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อยล้า ใบหน้าสวยคมและลำคอระหงมีรอยแดงเกิดขึ้นจากการต่อสู้ อีกทั้งมุมปากของหญิงสาวก็ยังมีเลือดสีแดงสดเกาะติดอยู่

“เอาตัวเธอไปที่ห้องพยาบาล!” เสียงทุ้มทรงพลังของราฟาเอลดังขึ้นอีกครั้ง

“ครับนาย” ลูกาตอบกลับเจ้านาย ก่อนที่เขาจะเดินไปประคองร่างอรชรที่กองอยู่ตรงพื้นขึ้นมาอย่างช้าๆ

“ไปครับ..คุณอันนา” 

“ฉันเดินเองได้” เอวาสะบัดมือของลูกาออกทันที เธอไม่อยากให้ใครมาโดนตัวของเธอทั้งนั้น หญิงสาวค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล 

หญิงสาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เธอไม่แม้แต่จะหันไปมองราฟาเอลเลยสักนิด ใบหน้าหวานสะบัดหนีไปทางอื่น จากนั้นร่างอวบอิ่มที่มีสภาพไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ก็ก้าวเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างช้าๆ

“รอบนี้คืนเงินให้ลูกค้าทั้งหมดและจ่ายค่าชดเชยให้พวกเขาทุกคนอีกเป็นเท่าตัวของเงินที่พวกเขาลงไว้” ราฟาเอลหันไปบอกกล่าวกับลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ดูราบเรียบ แต่กลับเต็มไปด้วยความหงุดหงิดอยู่ในน้ำเสียงนั้นอย่างชัดเจน

“ครับนาย” บอดี้การ์ดร่างกำยำที่ยืนอยู่ใกล้มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดตอบกลับ ก่อนที่เขาจะหันหลังแล้วรีบเดินไปจัดการเรื่องที่เจ้านายสั่งโดยเร็วที่สุด

ราฟาเอลยืนถอนหายใจแรงด้วยอารมณ์ที่คลุกกรุ่นอยู่ภายในกาย เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องลงมาช่วยหญิงสาวแบบนี้ แต่มารู้สึกตัวอีกที เขาก็ได้ทำเรื่องที่โง่เง่าลงไปแล้ว

มาเฟียหนุ่มมาที่ผับในเวลาต่อมา ชายหนุ่มร่างกำยำนั่งอยู่บนโซฟาสีดำภายในห้องวีไอพีประจำของพวกเขา ชาร์ลอตต์นั่งอยู่ข้างกายของราฟาเอล เธอพยายามเอาใจชายหนุ่มสารพัด เพื่อหวังว่าคืนนี้ราฟาเอลจะประทับใจและเรียกใช้งานเธอ

ภายในห้องวีไอพีมีเพียงแค่ราฟาเอลกับชาร์ลอตต์และพนักงานผู้หญิงอีกหนึ่งคนทำหน้าที่คอยบริการเครื่องดื่มให้เจ้านาย ส่วนลูกายืนอยู่หน้าห้องวีไอพีเพื่อรอรับคำสั่งของเจ้านาย โดยมีเอวายืนอยู่ข้างลูกาอีกด้วย

หลังจากที่เอวาถูกพาไปยังห้องพยาบาลเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวขอเพียงยาทาแก้ฟกช้ำกับพยาบาลที่อยู่ในห้องมาเพียงเท่านั้น ก่อนที่เขาจะถูกลูกาพากลับมาหาราฟาเอลที่นั่งรออยู่บนรถแล้ว เอวาต้องไปนั่งเบาะข้างคนขับ เพราะชาร์ลอตต์ขึ้นรถนั่งมากับราฟาเอลที่เบาะหลังคนขับ จากนั้นพวกเขาก็ตรงมายังผับหรูใจกลางเมืองใหญ่ที่ราฟาเอลเป็นเจ้าของทันที 

ตลอดระยะทางที่พวกเขาเดินทางมาจนถึงผับหรู ราฟาเอลไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ ชายหนุ่มหน้าตานิ่งเรียบจนไม่มีใครสามารถเดาอารมณ์ของชายหนุ่มได้ คงมีเพียงแค่ลูกาเท่านั้นที่รับรู้ได้ว่าราฟาเอลครุ่นคิดอะไรอยู่ในตอนนี้

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันคะนายท่าน ทำไมถึงกล้าพูดจากับพวกเราขนาดนี้” เสียงของชาร์ลอตต์เอ่ยขึ้นมา ทำให้ราฟาเอลที่นั่งหมุนควงแก้วบรั่นดีอยู่หลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง

ราฟาเอลไม่ได้ตอบกลับอะไรคู่ขาของเขา เขายกแก้วขึ้นมากระดกพรวดเดียว ก่อนที่มือแกร่งจะวางแก้วใสลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดัง และแน่นอนว่าชาร์ลอตต์เองก็รับรู้ได้ทันทีว่ามาเฟียหนุ่มอารมณ์ไม่ดีในตอนนี้ เธอจึงเลือกที่จะเลิกเซ้าซี้ราฟาเอลเพราะกลัวว่าเขาจะไล่ตะเพิดเธอออกจากห้องไป

ในระหว่างนั้นเอง ประตูห้องวีไอพีถูกเปิดออกโดยฝีมือของใครบางคน ที่ไม่ต้องเดาราฟาเอลก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร เพราะไม่มีใครที่กล้าเปิดประตูห้องเข้ามาโดยไม่ขออนุญาตแบบนี้ ยกเว้น…

“ท่านลูเซียน…สวัสดีค่ะท่าน” ชาร์ลอตต์หันไปมองตรงประตูที่ถูกเปิดแง้มออกกว้างพร้อมกับร่างกำยำสูงโปร่งดูสง่าของลูเซียโน่ที่เดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ

“อือ” ลูเซียนพยักหน้าให้คู่ขาของราฟาเอลเบาๆ ก่อนที่เขาจะย่างกรายมาทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามกับราฟาเอล

“ได้ข่าวว่าผู้หญิงคนนั้นลงไปสู้กับผู้ชายในสนามประลองเหรอวะ” ชายหนุ่มที่มีดวงตาสีเทาเข้มเข้ากันกับสีผมของเขาเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่

“เออ” ราฟาเอลกระแทกเสียงตอบกลับสั้นๆ

“ใจกล้าดีนี่หว่า” ใบหน้าของลูเซียโน่ยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอย่างชอบใจกับความบ้าดีเดือดของเอวา

ชาร์ลอตต์นั่งฟังสองหนุ่มคุยกันอย่างเงียบๆ เธอรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่กับราฟาเอลต้องมีอะไรที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ แน่นอน เธอเห็นร่องรอยสีแดงเป็นจ้ำหลายจุดตรงลำคอระหงของผู้หญิงคนนั้นแล้ว แต่เธอก็พยายามบอกกับตัวเองว่าท่านราฟาเอลอาจจะแค่เล่นขำๆ สนุกๆ เพียงเท่านั้น

ราฟาเอลรู้สึกว่าภายในสมองของเขาในตอนนี้เอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องของสปายสาว จนเขาไม่สามารถสลัดภาพที่หญิงสาวถูกทำร้ายร่างกายกลางสนามประลองออกไปได้

มาเฟียหนุ่มจมอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะลุกพรวดพราดขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกมาจากห้องวีไอพีทันที

“นายท่านคะ! นายท่านจะไปไหนเหรอคะ!” ชาร์ลอตต์ลุกขึ้นยืนตามราฟาเอล เธอกำลังจะก้าวขาเดินตามชายหนุ่มออกไป แต่ทว่าเสียงของลูเซียโน่ก็เอ่ยขึ้นมาห้ามปรามเธอเอาไว้เสียก่อน

“อย่าไปวุ่นวายกับมันดีกว่านะ มันกำลังหงุดหงิด” 

“เอ่ออ..ค่ะท่านลูเซียน” 

ราฟาเอลเดินออกมาจากห้องวีไอพีในเวลาต่อมา ลูกากับเอวาที่ยืนอยู่หน้าห้องเห็นประตูห้องเปิดออกมาพร้อมกับร่างกำยำของราฟาเอลที่เดินจ้ำอ้าวแล้วตรงไปตามทางเดิน โดยที่เขาไม่ได้หันมามองใครเลยสักนิด

“ไม่ต้องตามนาย” ลูกาบอกกล่าวกับลูกน้องคนอื่นที่ตั้งท่าจะเดินตามเจ้านายไป มือขวาของราฟาเอลรู้ดีว่าตอนนี้เจ้านายของเขาอยากอยู่คนเดียวแบบเงียบๆ

มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่มาถึงห้องทำงานของตัวเองที่อยู่ภายในผับหรูในเวลาต่อมา เขาเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงาน ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินตรงมาที่โต๊ะทำงาน มือแกร่งกวาดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะทำงานลง จนข้าวของร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นห้องทำงาน

ตุบ! เคร้ง!! เสียงของหล่นกระจายอยู่ตรงพื้นพร้อมกับเสียงทุ้มทรงพลังที่สบถออกมาอย่างหงุดหงิด

“โธ่เอ๊ย!!!” 

ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานพลางใช้มือหนาสะบัดผมด้วยความหงุดหงิด เขาอยากจะฆ่าไอ้ผู้ชายคนนั้นให้ตายคามือของเขาเองเลยด้วยซ้ำ ซึ่งมาเฟียหนุ่มเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้เช่นกัน ราฟาเอลหายใจแรงจนอกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรง เขาเดินอ้อมไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน จากนั้นชายหนุ่มเอนกายพิงกับพนักพิงของเก้าอี้แล้วปิดเปลือกตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์ที่กำลังสับสนตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด

ช่วงค่ำของวัน

ราฟาเอลย่างกรายเข้ามาในคฤหาสน์พร้อมกับเอวาและลูกน้องที่เดินตามหลังเขามาติดๆ มาเฟียหนุ่มยังคงนิ่งเงียบไม่พูดคุยกับใคร จนกระทั่งเขามาถึงคฤหาสน์

“กลับมาแล้วเหรอครับนายท่าน” อองโซที่ยืนรอเจ้านายอยู่ตรงหน้าประตูเอ่ยขึ้นมาทันที

“วันนี้ฉันจะไปแช่ออนเซ็น” เสียงทุ้มทรงพลังของราฟาเอลบอกกล่าวกับหัวหน้าพ่อบ้าน

“ได้เลยครับนายท่าน ผมจะให้คนเตรียมให้เดี๋ยวนี้เลยครับ” สิ้นเสียงตอบกลับของอองโซ ราฟาเอลเดินเข้าไปภายในคฤหาสน์ด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบอย่างรวดเร็ว

“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” อองโซถามลูกาด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรครับ…นายแค่เหนื่อยงานนะครับ” 

เอวาไม่รอช้า เธอรีบก้าวเดินออกจากตรงนั้น แล้วตรงไปยังห้องนอนของเธอทันที ลูกาหันไปพยักหน้าเพื่อส่งสัญญาณให้ลูกน้องสองคนตามไปเฝ้าเธอเอาไว้

ส่วนทางด้านของราฟาเอล ชายหนุ่มเข้ามาในห้องออนเซ็นที่เขาชอบมาผ่อนคลายในเวลาต่อมา หญิงสาวทั้งสี่คนที่คอยปรนนิบัติชายหนุ่มกำลังจะปรี่เข้ามาถอดเสื้อผ้าในมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ แต่ทว่าเสียงขู่คำรามของราฟาเอลก็ดังขึ้นมา

“ออกไปให้หมด!” 

“คะ..ค่ะนายท่าน” พวกเธอทั้งสี่คนตื่นตกใจกับน้ำเสียงที่ดังลั่นราวกับเสือป่าขู่คำราม หนึ่งในหญิงสาวทั้งสี่คนเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่พวกเขาจะรีบกุลีกุจอพากันออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น” อองโซยืนอยู่หน้าห้องเอ่ยถามพวกหญิงสาวทั้งสี่คน เมื่อเห็นพวกเธอวิ่งหน้าตาตื่นกันออกมาจากห้อง

“นายท่านไล่พวกเราออกมาค่ะท่านอองโซ” 

“เข้าใจแล้ว…นายท่านคงอยากอยู่คนเดียว พวกเธอกลับไปได้แล้ว” อองโซบอกกล่าวกับหญิงสาวทั้งสี่คนด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าตามประสาคนแก่ เขาคิดว่าเจ้านายของเขาน่าจะมีเรื่องอะไรที่กวนใจอยู่แน่ๆ