ตอนที่ 8 อันนี้ห่วง

“ทำไมถึงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นน้องพี่อชิล่ะ” 

คำนี้วีด้าเองก็อยากถามอชิตาเช่นกัน แต่ดีแล้วที่คนถามเป็นไลลา ไม่อย่างนั้นต้องถูกสวนขึ้นมาแน่เพราะที่ผ่านมาตนไม่เคยใส่ใจเรื่องเหล่านี้เลย ให้เหตุผลกับตัวเองแล้วก็มองเพื่อนใหม่ที่หากจ้องดี ๆ ก็คล้ายพี่อชิเหมือนกัน เพียงแต่อชิตาดวงตาเรียวรีหวานออกมาทางเอเชียไม่เหมือนพี่อชิระที่คมดุ 

“พวกเธอก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอแค่พวกเขามากินข้าวก็แทบจะทำให้โรงอาหารแตก ไปที่ไหนก็ถูกห้อมล้อมด้วยสายตาจับจ้อง มันดูอึดอัดมากเลยนะ” 

อชิตาผู้ที่ไม่เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในวงล้อมพวกนั้นอธิบายด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว ต่อจากนี้ไปความสงบคงไม่มีอีกแล้วก็เพราะพี่ชายเคยให้ความร่วมมือมาตลอดกลับดีแตก! 

ผ่านมาตั้งสองปีพึ่งนึกอยากแสดงความเป็นพี่น้องกันต่อหน้าทุกคน แล้วยังเป็นที่โรงอาหาร ศูนย์รวมผู้คนทุกสายชั้น หายนะชัด ๆ 

“ซันเดย์ เป็นอะไรหรือเปล่าหรือน้ำติดคอจนสมองขาดอากาศไปแล้ว” เห็นความเงียบผิดปกติของเพื่อนก็อดเอ่ยแซวไม่ได้

“เธอสิสมองขาดออกซิเจน ลุ่มหลงในรูปกายจนดวงตามืดบอดมองไม่เห็นอะไรแล้วน่ะ ยัยคนนี้นี่” คนถูกดึงออกมาจากภวังค์ความคิดบางอย่างสวนกลับไลลาทันใดเช่นกัน 

“ฉันก็คิดเหมือนชิตานะ การที่พี่ชายเป็นหนุ่มฮอตไม่ดีสักนิด เพราะนอกจากจะไม่มีความเป็นส่วนตัวแล้วยังเสี่ยงถูกสาว ๆ ของเขาตะปบเข้าให้สักวัน” 

“พูดอย่างกับว่าแกแตกต่าง! ได้ข่าวมีจดหมายลับหย่อนในล็อกเกอร์จนอ่านไม่หวาดไม่ไหวค่ะคุณดาวประดับ” 

“เพราะแก” 

“มาโทษฉันคนเดียวได้ไง ในเมื่อความสวยแกมันกระแทกตาคนทั่วทั้งมหา’ลัยขนาดนั้น” 

“ใช่ไลลาพูดถูก วันที่ประกาศผลเราก็อยู่ คะแนนของวีทิ้งคนอื่นแบบไม่ต้องลุ้นกันเลย”

“ก็วีของซันสวยขนาดนี้ เสียดายที่ตอนนั้นซันไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่งั้นคงได้เห็นคนสวยของวีบนเวทีที่สวยโดดเด่นกว่าใคร ๆ แน่เลย” 

“เบาหน่อย อีกนิดคนอื่นจะคิดว่าพวกเธอสองคนเป็นแฟนกันแล้ว”

ไลลาออกเสียงหมั่นไส้สาวฝรั่งผมทองที่ชอบคลอเคลียวีด้าจนดูเหมือนเป็นคู่รัก

“นั่นมันปัญหาของพวกเขา ฉันไม่จำเป็นต้องไปอธิบายอะไร จริงไหมวี” ว่าพลางควงแขนเพื่อนที่รวบช้อนลงข้างจานแล้วเรียบร้อย 

วีด้ายิ้มให้กับคำพูดของซันเดย์ ใครจะคิดยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่พวกเธอต้องไปนั่งอธิบาย เป็นปัญหาของพวกเขาไม่ใช่ของพวกเราสักหน่อย

 หลายวันถัดมา...

“เฮ้อ!” 

ฟุบ⁓

วีด้าทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวภายในห้องเปลี่ยนชุด ในมือถือนมกล่องเล็กดูดไปไม่กี่อึกก็วางลงข้างตัว ไม่คิดว่าจู่ ๆ ก็จะเกิดปวดท้องขึ้นมา การทดสอบสมรรถภาพคราบวิชาพละจึงต้องเลื่อนเป็นวันอื่น มือเล็กลูบท้องน้อยเบา ๆ รอบเดือนครั้งนี้เล่นเอาเธอทรมาน 

ซันเดย์รีบวิ่งไปหานมหาน้ำอุ่นมาให้กิน กลัวว่าจะเป็นลมกลางสนาม เร่งอาจารย์ให้หันมาสนใจเธอก่อนจนทุกคนวุ่นวายไปหมด 

“แตกตื่นไม่เข้าเรื่อง” พึมพำบ่นให้เพื่อนทว่ามุมปากสวยก็ยกขึ้นตาม ตั้งแต่ซันเดย์ย้ายมาไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่อมยิ้มให้กับพฤติกรรมบ้าบิ่น ลุยเสียยิ่งกว่าผู้ชายเสียอีก

แก๊ก⁓

คงเป็นเพื่อนร่วมชั้นเข้ามาเอาอุปกรณ์ไม่ก็เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้า วีด้านั่งหันหลังให้กับประตูจึงไม่ได้เห็นว่าคนที่ก้าวเข้ามาใหม่นั้นไม่ใช่อย่างที่ตนคิด

“อุ๊ย!” กายเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อท่อนแขนลำใหญ่สอดสวมรอบเอว คางใหญ่วางพาดบนไหล่ก่อนที่เสียงทุ้มจะดังขึ้นข้างใบหู

“คิดถึง กว่าจะมีโอกาสแบบนี้ไม่ง่ายเลย ย้ายมหาลัยกันดีไหม”

อชิระกล่าวตัดพ้อคล้ายกำลังล้อเล่นเสียมากกว่าจริงจัง ลมหายใจร้อนขึ้นเมื่อมือกระชับเหนือหน้าท้องกำลังถูกมือเล็กแกะออกจากกัน

“ทำอะไรของพี่คะ นี่ห้องเปลี่ยนชุดผู้หญิง เข้ามาแบบนี้ใครมาเห็นเข้าได้โดนทำโทษสถานหนักเลยนะคะ” ใจร้อนรุ่มแต่คนข้างหลังกลับไม่เข้าใจ ยังรัดเธอไว้แน่น ซ้ำยังขยับมาจนแผ่นหลังและหน้าท้องแนบสนิทชิดกัน

“กลัวอะไร ไม่มั่นใจพี่ไม่เข้ามาหาเธอหรอก แล้วนี่เป็นอะไรไม่สบายเหรอทำไมไม่อยู่บ้านเดี๋ยวพี่ไปดูแล” 

“ปล่อยวีก่อนค่ะ ถึงจะไม่มีใครเห็นแต่อีกเดี๋ยวก็ต้องมีคนเข้ามาใช้ห้อง ปล่อยวีก่อนค่ะพี่อชิ แบบนี้วีหายใจไม่ออก”

อชิระยอมทำตามแต่ก็ยังไม่ให้คนตัวหอมขยับไปไหนไกล กอบกุมมือเล็กยกขึ้นหอมหลังมือนุ่มยิ้มกริ่มกับใบหน้าแดงซ่านของคนตรงหน้า วีด้าเหมือนดอกไม้แรกแย้มที่พอถูกสัมผัสก็เบ่งบานโชยกลิ่นหอม 

“ยังไม่บอกพี่เลยว่าเป็นอะไร”

“ปวดท้องค่ะพักหน่อยก็หาย”

“ไปหาหมอไหมเดี๋ยวพาไป”

“มะ ไม่ค่ะ วีเป็นประจำอยู่แล้ว อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“ไอ้เจฟฟ์มันรู้ไหมว่าน้องสาวดื้อแบบนี้ ป่วยแต่ไม่ยอมไปหาหมอแล้วจะหายเองได้ยังไง”

“พี่อชิ” เป็นเธอที่รั้งข้อแขนกำยำเอาไว้ ขืนให้พี่เจฟฟ์รู้ก็เป็นเรื่องนะสิ ทั้งการมาของพี่อชิตอนนี้ด้วย 

“กลัวเหรอ?” 

“กลัวค่ะ พี่จะพลอยโดนดุไปด้วย” 

“หึ ๆ อันนี้ห่วงพี่?”

“.....” เธอไม่ได้ห่วงเขา แค่ไม่อยากให้เกิดเรื่องก็แค่นั้น

“พี่ออกไปก่อนได้ไหมคะ อีกเดี๋ยวคนอื่นก็จะกลับมาแล้ว” ช้อนดวงตากลมโตสีอ่อนเป็นเชิงอ้อนขอร้อง 

“พี่ไปก็ได้ แต่วีต้องรับโทรศัพท์พี่ก่อน” 

หัวคิ้วตีกันเมื่อสิ้นคำนั้น กลีบปากเล็กขบกันอีกครั้ง เธอจะไม่รับเบอร์แปลกข้อนี้เป็นมานาน แต่ไม่คิดว่าเพื่อนพี่ชายจะเอาจริง มันไม่ควรเป็นแบบนี้ 

“วีด้า!” การที่เธอเอาแต่เงียบทำให้เขาเพิ่มแรงกอด

“ไม่งั้นเราก็อยู่กันแบบนี้” ไม่ได้ขู่เขากล้าทำมันจริง พร้อมที่จะเผยสถานะของคนในอ้อมกอดว่าเป็นอะไรกัน!

“ค่ะ วียอมรับแล้ว” 

“เบอร์พี่ 098xxxxx69 นอกนั้นห้ามรับ”

“อ๊ะ” ยกมือขึ้นทาบร่องรอยความอุ่นบนแก้มข้างซ้าย

อชิระจุดยิ้ม เมื่อได้อย่างที่ต้องการแล้วก็ยอมผละออกจากร่างเล็ก รู้ว่าอีกไม่นานเพื่อน ๆ ของวีด้าก็จะเข้ามา

“ไว้พี่จะเอาคำตอบเรื่องนั้นทีหลัง”

วีด้ามองตามแผ่นหลังของเพื่อนพี่ชายด้วยสายตาสับสน ขบคิดจนหัวจะระเปิดว่าควรจะเลี่ยงเขาต่อไปอย่างไรดี หากว่าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูพี่ชายได้เกิดเรื่องใหญ่แน่! 

@สนามแข่ง YOLO

“เหมือนจะมีสายอื่นเข้ามาจองสนามบ่อยนะช่วงนี้” เจฟฟ์กล่าวระหว่างดูรายชื่อแปลกไปจากเดือนที่แล้วเพิ่มเข้ามา

กลุ่มนักแข่งที่มาจองสนามมีไม่ซ้ำก็จริงแต่ล้วนคุ้นเคยกันดี แต่สะดุดกับทีมที่พึ่งเข้ามาครั้งที่แล้ว

“ก่อกวน?”

ไลก้าถามข้ามฝั่งมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น 

“เปล่า ไม่เคยเห็นมาก่อนอาจจะย้ายสนามก็ได้”

เจฟฟ์ตอบคนประสาทรับรู้ได้เร็ว 

“อือ”

ไลก้าตอบรับในคอพอเจฟฟ์ว่าอย่างนั้น 

ตึก ตึก ตึก...

วิกเตอร์อ้อมเคาน์เตอร์บาร์ออกมาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอีกฝั่งกับไลก้า 

“ถ้ามาไม่ได้ตั้งใจจะก่อกวนก็ปล่อย” นับวันสนามของพวกเราจะยิ่งมีชื่อเสียงถึงได้มีนักแข่งสายอื่นเข้ามาท้าประลองกันไม่ขาด แล้วยังติดอันดับต้น ๆ เรื่องความหรูหรา ปลอดภัย ครบครันทุกอย่างด้วย 

“ถ้ากล้าก็ลองดู”

เจฟฟ์ว่าเสียงเย็น 

“เชื่อมือมึงอยู่แล้ว”

วิกเตอร์พยักหน้าภาคภูมิใจ แค่มีเจฟฟ์ดูแลพวกเขาไม่กลัวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เขามีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจมากกว่า

“ได้ยินข่าวเรื่องไอ้อชิยัง?” 

“เรื่อง?” เจฟฟ์ปรายตามาทางคนตั้งคำถามทันที

พรึ่บ~

ไม่แค่เจฟฟ์ที่ให้ความสนใจ คนนอนหลับเป็นนิจก็ยังดีดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่ก่อนหน้ายังพูดเสียงงัวเงียอยู่เลย ทำวิกเตอร์ตกใจที่ไลก้าดีดตัวอย่างกับมีปุ่มสวิตช์เปิดเหมือนหุ่นยนต์

“อยากรู้” ไลก้าให้คำตอบหลังจากวิกเตอร์จ้องหน้าตัวเองอยู่นาน

“แปลกนะมึงช่วงนี้ ว่างก็ไปตรวจดูบ้างเผื่อนอนมากไปจนระบบทำงานผิดปกติ” 

“ไว้ก่อน อยากรู้ที่มึงพูดเมื่อกี้มากกว่า ไอ้อชิมันทำไม?” 

“มันไปทำผู้หญิงที่ไหนร้องไห้มาฟ้องอีกหรือไง?” เจฟฟ์กระตุกปากพลางหันมาให้ความสนใจร่วมวงสนทนาเรื่องคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องจริงจัง 

“ใช่!”

“แม่ง! สันดานไม่เปลี่ยน” ไลก้าสบถเสียงเครียด ซึ่งเพื่อนทั้งสองพอได้ยินอย่างนั้นก็ยกคิ้วเชิงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องใส่อารมณ์ขนาดนี้ด้วยเมื่อก็เป็นปกติของอชิระอยู่แล้ว

“ของขึ้นอะไร?”

เจฟฟ์หัวเราะพอหันมาเห็นสีหน้าเพื่อน 

“เปล่า”

ไลก้าตอบเพื่อนก่อนจะหันมาใช้สายตากดดันอีกคนต่อ

“เดี๋ยว ๆ ให้กูพูดให้จบก่อนได้ไหมวะ พวกมึงสองคนก็เร็วเกิน ที่บอกว่าใช่น่ะหมายถึง มันบอกให้ผู้หญิงพวกนั้นเลิกยุ่งกับมันได้แล้ว อะ ยังไม่เก็ตกันอีก ก็คือ...มันบอกจะเลิกนอนกับพวกหล่อนทั้งหลายไปทั่ว เข้าใจหรือยัง? เกือบโดนมันกระทืบไปแล้วไหมล่ะ ข้อหาสื่อสารกับพวกมึงผิด” 

ด้วยว่ากลัวจะพูดไม่ทันเลยต้องร่ายยาวก่อนที่พวกมันสองคนจะแปรข้อความที่เขากำลังสื่อออกไปผิด 

ไม่งั้นมีหวังได้โดนคนที่ถูกเปิดเป็นหัวข้อพูดถึงกระทืบแน่!