LOGINShare
ตอนที่ 8 อันนี้ห่วง
Last Updated:
2025-07-11 18:55:47“ทำไมถึงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นน้องพี่อชิล่ะ”
คำนี้วีด้าเองก็อยากถามอชิตาเช่นกัน แต่ดีแล้วที่คนถามเป็นไลลา ไม่อย่างนั้นต้องถูกสวนขึ้นมาแน่เพราะที่ผ่านมาตนไม่เคยใส่ใจเรื่องเหล่านี้เลย ให้เหตุผลกับตัวเองแล้วก็มองเพื่อนใหม่ที่หากจ้องดี ๆ ก็คล้ายพี่อชิเหมือนกัน เพียงแต่อชิตาดวงตาเรียวรีหวานออกมาทางเอเชียไม่เหมือนพี่อชิระที่คมดุ
“พวกเธอก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอแค่พวกเขามากินข้าวก็แทบจะทำให้โรงอาหารแตก ไปที่ไหนก็ถูกห้อมล้อมด้วยสายตาจับจ้อง มันดูอึดอัดมากเลยนะ”
อชิตาผู้ที่ไม่เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในวงล้อมพวกนั้นอธิบายด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว ต่อจากนี้ไปความสงบคงไม่มีอีกแล้วก็เพราะพี่ชายเคยให้ความร่วมมือมาตลอดกลับดีแตก!
ผ่านมาตั้งสองปีพึ่งนึกอยากแสดงความเป็นพี่น้องกันต่อหน้าทุกคน แล้วยังเป็นที่โรงอาหาร ศูนย์รวมผู้คนทุกสายชั้น หายนะชัด ๆ
“ซันเดย์ เป็นอะไรหรือเปล่าหรือน้ำติดคอจนสมองขาดอากาศไปแล้ว” เห็นความเงียบผิดปกติของเพื่อนก็อดเอ่ยแซวไม่ได้
“เธอสิสมองขาดออกซิเจน ลุ่มหลงในรูปกายจนดวงตามืดบอดมองไม่เห็นอะไรแล้วน่ะ ยัยคนนี้นี่” คนถูกดึงออกมาจากภวังค์ความคิดบางอย่างสวนกลับไลลาทันใดเช่นกัน
“ฉันก็คิดเหมือนชิตานะ การที่พี่ชายเป็นหนุ่มฮอตไม่ดีสักนิด เพราะนอกจากจะไม่มีความเป็นส่วนตัวแล้วยังเสี่ยงถูกสาว ๆ ของเขาตะปบเข้าให้สักวัน”
“พูดอย่างกับว่าแกแตกต่าง! ได้ข่าวมีจดหมายลับหย่อนในล็อกเกอร์จนอ่านไม่หวาดไม่ไหวค่ะคุณดาวประดับ”
“เพราะแก”
“มาโทษฉันคนเดียวได้ไง ในเมื่อความสวยแกมันกระแทกตาคนทั่วทั้งมหา’ลัยขนาดนั้น”
“ใช่ไลลาพูดถูก วันที่ประกาศผลเราก็อยู่ คะแนนของวีทิ้งคนอื่นแบบไม่ต้องลุ้นกันเลย”
“ก็วีของซันสวยขนาดนี้ เสียดายที่ตอนนั้นซันไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่งั้นคงได้เห็นคนสวยของวีบนเวทีที่สวยโดดเด่นกว่าใคร ๆ แน่เลย”
“เบาหน่อย อีกนิดคนอื่นจะคิดว่าพวกเธอสองคนเป็นแฟนกันแล้ว”
ไลลาออกเสียงหมั่นไส้สาวฝรั่งผมทองที่ชอบคลอเคลียวีด้าจนดูเหมือนเป็นคู่รัก
“นั่นมันปัญหาของพวกเขา ฉันไม่จำเป็นต้องไปอธิบายอะไร จริงไหมวี” ว่าพลางควงแขนเพื่อนที่รวบช้อนลงข้างจานแล้วเรียบร้อย
วีด้ายิ้มให้กับคำพูดของซันเดย์ ใครจะคิดยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่พวกเธอต้องไปนั่งอธิบาย เป็นปัญหาของพวกเขาไม่ใช่ของพวกเราสักหน่อย
หลายวันถัดมา...
“เฮ้อ!”
ฟุบ⁓
วีด้าทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวภายในห้องเปลี่ยนชุด ในมือถือนมกล่องเล็กดูดไปไม่กี่อึกก็วางลงข้างตัว ไม่คิดว่าจู่ ๆ ก็จะเกิดปวดท้องขึ้นมา การทดสอบสมรรถภาพคราบวิชาพละจึงต้องเลื่อนเป็นวันอื่น มือเล็กลูบท้องน้อยเบา ๆ รอบเดือนครั้งนี้เล่นเอาเธอทรมาน
ซันเดย์รีบวิ่งไปหานมหาน้ำอุ่นมาให้กิน กลัวว่าจะเป็นลมกลางสนาม เร่งอาจารย์ให้หันมาสนใจเธอก่อนจนทุกคนวุ่นวายไปหมด
“แตกตื่นไม่เข้าเรื่อง” พึมพำบ่นให้เพื่อนทว่ามุมปากสวยก็ยกขึ้นตาม ตั้งแต่ซันเดย์ย้ายมาไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่อมยิ้มให้กับพฤติกรรมบ้าบิ่น ลุยเสียยิ่งกว่าผู้ชายเสียอีก
แก๊ก⁓
คงเป็นเพื่อนร่วมชั้นเข้ามาเอาอุปกรณ์ไม่ก็เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้า วีด้านั่งหันหลังให้กับประตูจึงไม่ได้เห็นว่าคนที่ก้าวเข้ามาใหม่นั้นไม่ใช่อย่างที่ตนคิด
“อุ๊ย!” กายเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อท่อนแขนลำใหญ่สอดสวมรอบเอว คางใหญ่วางพาดบนไหล่ก่อนที่เสียงทุ้มจะดังขึ้นข้างใบหู
“คิดถึง กว่าจะมีโอกาสแบบนี้ไม่ง่ายเลย ย้ายมหาลัยกันดีไหม”
อชิระกล่าวตัดพ้อคล้ายกำลังล้อเล่นเสียมากกว่าจริงจัง ลมหายใจร้อนขึ้นเมื่อมือกระชับเหนือหน้าท้องกำลังถูกมือเล็กแกะออกจากกัน
“ทำอะไรของพี่คะ นี่ห้องเปลี่ยนชุดผู้หญิง เข้ามาแบบนี้ใครมาเห็นเข้าได้โดนทำโทษสถานหนักเลยนะคะ” ใจร้อนรุ่มแต่คนข้างหลังกลับไม่เข้าใจ ยังรัดเธอไว้แน่น ซ้ำยังขยับมาจนแผ่นหลังและหน้าท้องแนบสนิทชิดกัน
“กลัวอะไร ไม่มั่นใจพี่ไม่เข้ามาหาเธอหรอก แล้วนี่เป็นอะไรไม่สบายเหรอทำไมไม่อยู่บ้านเดี๋ยวพี่ไปดูแล”
“ปล่อยวีก่อนค่ะ ถึงจะไม่มีใครเห็นแต่อีกเดี๋ยวก็ต้องมีคนเข้ามาใช้ห้อง ปล่อยวีก่อนค่ะพี่อชิ แบบนี้วีหายใจไม่ออก”
อชิระยอมทำตามแต่ก็ยังไม่ให้คนตัวหอมขยับไปไหนไกล กอบกุมมือเล็กยกขึ้นหอมหลังมือนุ่มยิ้มกริ่มกับใบหน้าแดงซ่านของคนตรงหน้า วีด้าเหมือนดอกไม้แรกแย้มที่พอถูกสัมผัสก็เบ่งบานโชยกลิ่นหอม
“ยังไม่บอกพี่เลยว่าเป็นอะไร”
“ปวดท้องค่ะพักหน่อยก็หาย”
“ไปหาหมอไหมเดี๋ยวพาไป”
“มะ ไม่ค่ะ วีเป็นประจำอยู่แล้ว อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้น”
“ไอ้เจฟฟ์มันรู้ไหมว่าน้องสาวดื้อแบบนี้ ป่วยแต่ไม่ยอมไปหาหมอแล้วจะหายเองได้ยังไง”
“พี่อชิ” เป็นเธอที่รั้งข้อแขนกำยำเอาไว้ ขืนให้พี่เจฟฟ์รู้ก็เป็นเรื่องนะสิ ทั้งการมาของพี่อชิตอนนี้ด้วย
“กลัวเหรอ?”
“กลัวค่ะ พี่จะพลอยโดนดุไปด้วย”
“หึ ๆ อันนี้ห่วงพี่?”
“.....” เธอไม่ได้ห่วงเขา แค่ไม่อยากให้เกิดเรื่องก็แค่นั้น
“พี่ออกไปก่อนได้ไหมคะ อีกเดี๋ยวคนอื่นก็จะกลับมาแล้ว” ช้อนดวงตากลมโตสีอ่อนเป็นเชิงอ้อนขอร้อง
“พี่ไปก็ได้ แต่วีต้องรับโทรศัพท์พี่ก่อน”
หัวคิ้วตีกันเมื่อสิ้นคำนั้น กลีบปากเล็กขบกันอีกครั้ง เธอจะไม่รับเบอร์แปลกข้อนี้เป็นมานาน แต่ไม่คิดว่าเพื่อนพี่ชายจะเอาจริง มันไม่ควรเป็นแบบนี้
“วีด้า!” การที่เธอเอาแต่เงียบทำให้เขาเพิ่มแรงกอด
“ไม่งั้นเราก็อยู่กันแบบนี้” ไม่ได้ขู่เขากล้าทำมันจริง พร้อมที่จะเผยสถานะของคนในอ้อมกอดว่าเป็นอะไรกัน!
“ค่ะ วียอมรับแล้ว”
“เบอร์พี่ 098xxxxx69 นอกนั้นห้ามรับ”
“อ๊ะ” ยกมือขึ้นทาบร่องรอยความอุ่นบนแก้มข้างซ้าย
อชิระจุดยิ้ม เมื่อได้อย่างที่ต้องการแล้วก็ยอมผละออกจากร่างเล็ก รู้ว่าอีกไม่นานเพื่อน ๆ ของวีด้าก็จะเข้ามา
“ไว้พี่จะเอาคำตอบเรื่องนั้นทีหลัง”
วีด้ามองตามแผ่นหลังของเพื่อนพี่ชายด้วยสายตาสับสน ขบคิดจนหัวจะระเปิดว่าควรจะเลี่ยงเขาต่อไปอย่างไรดี หากว่าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูพี่ชายได้เกิดเรื่องใหญ่แน่!
@สนามแข่ง YOLO
“เหมือนจะมีสายอื่นเข้ามาจองสนามบ่อยนะช่วงนี้” เจฟฟ์กล่าวระหว่างดูรายชื่อแปลกไปจากเดือนที่แล้วเพิ่มเข้ามา
กลุ่มนักแข่งที่มาจองสนามมีไม่ซ้ำก็จริงแต่ล้วนคุ้นเคยกันดี แต่สะดุดกับทีมที่พึ่งเข้ามาครั้งที่แล้ว
“ก่อกวน?”
ไลก้าถามข้ามฝั่งมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“เปล่า ไม่เคยเห็นมาก่อนอาจจะย้ายสนามก็ได้”
เจฟฟ์ตอบคนประสาทรับรู้ได้เร็ว
“อือ”
ไลก้าตอบรับในคอพอเจฟฟ์ว่าอย่างนั้น
ตึก ตึก ตึก...
วิกเตอร์อ้อมเคาน์เตอร์บาร์ออกมาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอีกฝั่งกับไลก้า
“ถ้ามาไม่ได้ตั้งใจจะก่อกวนก็ปล่อย” นับวันสนามของพวกเราจะยิ่งมีชื่อเสียงถึงได้มีนักแข่งสายอื่นเข้ามาท้าประลองกันไม่ขาด แล้วยังติดอันดับต้น ๆ เรื่องความหรูหรา ปลอดภัย ครบครันทุกอย่างด้วย
“ถ้ากล้าก็ลองดู”
เจฟฟ์ว่าเสียงเย็น
“เชื่อมือมึงอยู่แล้ว”
วิกเตอร์พยักหน้าภาคภูมิใจ แค่มีเจฟฟ์ดูแลพวกเขาไม่กลัวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เขามีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจมากกว่า
“ได้ยินข่าวเรื่องไอ้อชิยัง?”
“เรื่อง?” เจฟฟ์ปรายตามาทางคนตั้งคำถามทันที
พรึ่บ~
ไม่แค่เจฟฟ์ที่ให้ความสนใจ คนนอนหลับเป็นนิจก็ยังดีดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่ก่อนหน้ายังพูดเสียงงัวเงียอยู่เลย ทำวิกเตอร์ตกใจที่ไลก้าดีดตัวอย่างกับมีปุ่มสวิตช์เปิดเหมือนหุ่นยนต์
“อยากรู้” ไลก้าให้คำตอบหลังจากวิกเตอร์จ้องหน้าตัวเองอยู่นาน
“แปลกนะมึงช่วงนี้ ว่างก็ไปตรวจดูบ้างเผื่อนอนมากไปจนระบบทำงานผิดปกติ”
“ไว้ก่อน อยากรู้ที่มึงพูดเมื่อกี้มากกว่า ไอ้อชิมันทำไม?”
“มันไปทำผู้หญิงที่ไหนร้องไห้มาฟ้องอีกหรือไง?” เจฟฟ์กระตุกปากพลางหันมาให้ความสนใจร่วมวงสนทนาเรื่องคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องจริงจัง
“ใช่!”
“แม่ง! สันดานไม่เปลี่ยน” ไลก้าสบถเสียงเครียด ซึ่งเพื่อนทั้งสองพอได้ยินอย่างนั้นก็ยกคิ้วเชิงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องใส่อารมณ์ขนาดนี้ด้วยเมื่อก็เป็นปกติของอชิระอยู่แล้ว
“ของขึ้นอะไร?”
เจฟฟ์หัวเราะพอหันมาเห็นสีหน้าเพื่อน
“เปล่า”
ไลก้าตอบเพื่อนก่อนจะหันมาใช้สายตากดดันอีกคนต่อ
“เดี๋ยว ๆ ให้กูพูดให้จบก่อนได้ไหมวะ พวกมึงสองคนก็เร็วเกิน ที่บอกว่าใช่น่ะหมายถึง มันบอกให้ผู้หญิงพวกนั้นเลิกยุ่งกับมันได้แล้ว อะ ยังไม่เก็ตกันอีก ก็คือ...มันบอกจะเลิกนอนกับพวกหล่อนทั้งหลายไปทั่ว เข้าใจหรือยัง? เกือบโดนมันกระทืบไปแล้วไหมล่ะ ข้อหาสื่อสารกับพวกมึงผิด”
ด้วยว่ากลัวจะพูดไม่ทันเลยต้องร่ายยาวก่อนที่พวกมันสองคนจะแปรข้อความที่เขากำลังสื่อออกไปผิด
ไม่งั้นมีหวังได้โดนคนที่ถูกเปิดเป็นหัวข้อพูดถึงกระทืบแน่!
Latest chapter
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 22 ดึงเกมเพื่ออะไร
หลังจากที่เล่าทุกอย่างจนจบ ผู้เป็นเจ้าของเรื่องกะพริบตาปริบ ๆ เมื่ออีกคนไม่ค่อยมีความตื่นเต้นหรือตกใจสักเท่าไหร่ “ซันดูไม่ตกใจ?” “จะว่าไงดีละ พักหลัง ๆ วีก็ทำตัวแปลก แล้วพี่เขาก็วนเวียนรอบตัวเราอยู่เรื่อย พอเห็นแบบนี้ก็พอเดาออก แค่อยากรู้ว่าวีคิดยังไงกับพี่เขามากกว่า”จากหน้าแดงเพราะร้องไห้กลายเป็นแดงเพราะได้เผยความในใจของตัวเองออกไปเสียนี่ พี่อชิเป็นคนแรกที่เธอยอมให้เข้ามามีบทบาทต่อความรู้สึกในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เธอก็ตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไรทั้งที่เมื่อก่อนตั้งแง่กับเขาไว้ตั้งเยอะแล้วยังว่าไลลาไปมากด้วย“ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคิดยังไงกับพี่เขา แต่ตอนนี้ต้องทำไง พี่เจฟฟ์เคยห้ามไว้แล้ว เป็นแบบนี้พี่เจฟฟ์ต้องโกรธมากแน่ ๆ” แค่คิดน้ำตาก็เอ่อล้น พี่ชายคงผิดหวังในตัวเธอมาก“ไม่เอาไม่ร้อง มันต้องมีทางออกสิ พี่เจฟฟ์กำลังโกรธต้องโมโหเป็นธรรมดา ไม่ร้อง ๆ” ลูบไหล่คนเสียใจและคงจะขวัญเสียไม่น้อย “วีรู้จักพี่เจฟฟ์ดี เขาไม่มีทางหายโกรธง่าย ๆ”“ก็ใช่ ตอนนี้พี่เจฟฟ์คงไม่ฟังใคร เอาไว้ให้เขาอารมณ์เย็นลงกว่านี้ค่อยว่ากันดีไหม”วีด้าพยักหน้า ตอนนี้ต่อให้พูดหรืออธิบายอะไรออกไปพี่ชายก็คงจะไม่ฟัง ‘พี่อชิจะเป็น
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 21 ไม่ยอมเลิก(แตกหัก)
ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ เพราะถ้าเธอยังดื้อรั้นอยู่ตรงนั้นพี่เจฟฟ์อาจจะยิ่งโกรธและผลต่อจากนั้นคงรุนแรงวีด้าไหล่สั่นน้ำตาเอ่อล้นยืนพิงประตูห้อง “ทำไมถึงใจร้อน ใจร้อนกันทั้งคู่” เสียงสั่นพรั่งพรู ใจหายอีกทั้งร้อนรนระหว่างพี่ชายกับเพื่อนเขา มิน่าช่วงนี้พี่เจฟฟ์ถึงทำตัวแปลก ๆ บางคำก็เหมือนน้อยใจ ที่เคยคิดว่าพี่ชายต้องรู้นั่นคือความจริง แต่เพราะอะไรถึงเก็บเงียบ หรือเพราะรอเวลานี้ ชั้นล่าง“กูรู้ว่ามึงไม่พอใจ แต่กูจริงจังกับวีนะเว้ย โอเคเมื่อก่อนกูอาจจะไม่ได้ดีในสายตามึงเท่าไหร่ แต่มึงรู้นี่ว่ากูเป็นคนแบบไหน” “ไม่แค่ไม่พอใจไอ้อชิ แต่กูโกรธ แล้วก็โกรธมากด้วย มึงรู้มาตลอด กูย้ำกับพวกมึงทุกคนว่าอย่ายุ่งกับน้องกู แต่มึงเสือกทำ มึงทำไปทำไม ห๊ะ!” คนเป็นพี่ที่หวงน้องสาวมากตวาดลั่น พอสิ้นเสียงที่ไม่ใช่คำถามนั้นเท้าหนัก ๆ ก็ถีบเข้าที่ท้องของอชิระอย่างแรง ไม่เปิดโอกาสให้อีกคนได้ตั้งตัวจนคนถูกประเคนด้วยน้ำหนักเต็มแรงล้มลง“อ๊ะ ซี้ดดด” อชิระกุมท้องจุกจนลุกไม่ขึ้น มองเพื่อนยืนกำหมัดแน่นเนื้อตัวสั่นไม่ต่างจากตนเอง“เพราะกูรักน้องมึงไง อ่าาา” ‘ตีนหนักฉิบหาย’คำว่ารักออกมาจากปากคนที่ตอกไม่เลือก ท
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 20 ยอมไม่ได้จริง ๆ
เราสองพี่น้องใช้เวลาอยู่ในครัว ทำอาหารที่ชอบ เหมือนได้ย้อนไปตอนที่ป๊ากับม๊าปล่อยให้พวกเราอยู่ด้วยกันแรก ๆ พี่เจฟฟ์จะทำอาหาร เธอทำความสะอาดบ้าน หรือไม่ก็เปลี่ยนทำหน้าที่กันทำและเป็นอย่างนี้เรื่อยมา ไม่เคยรู้สึกว่าการได้อยู่กันแค่สองคนไม่มีพ่อแม่คอยดูแลจะขาดอะไรไป ยังเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเสมอกระทั่งพลบค่ำเมนูทั้งหมดก็เสร็จ วีด้ายกอาหารขึ้นโต๊ะส่วนเจฟฟ์ทำหน้าที่ยกจานและช้อนมาวาง ตักข้าวให้ตนและน้องสาว จากนั้นมื้อเย็นสำหรับทั้งสองได้เริ่มขึ้น “ม๊ากับป๊าไม่รู้ว่าจะได้กินอาหารที่ชอบอย่างนี้ไหม” ปลาเนื้อนุ่มเคี้ยวอยู่ในปากทำให้นึกถึงผู้ให้กำเนิดทั้งสอง จากบ้านไปนานหลายเดือนไม่รู้เป็นอย่างไรกันบ้าง บางครั้งกว่าจะติดต่อกลับมาก็ใช้เวลาเป็นอาทิตย์ ทำราวกับเป็นคู่ใหม่ปลามันท่องเที่ยวฮันนีมูนกันอย่างหวานชื่น เธอมักจะแซวพวกท่านอย่างนั้น ยังเคยบอกอยากได้น้องสักคนเพราะไม่อยากเป็นลูกสาวคนเล็ก แต่ก็ถูกปฏิเสธม๊าบอกวัยเกินที่ต้องมาอุ้มท้องแล้ว“มีเหรอป๊าจะยอมให้ม๊าอดน่ะ” แกงเนื้อรสจัดจ้านแตะปลายลิ้น สัมผัสนุ่มที่ผ่านการเคี้ยวมาเป็นอย่างดี นึกไปถึงผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ไม่เคยปล่อยให้คู่ชีวิตต้องผ
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 19 เกิดแต่กับกู
หมู่บ้านกรีนวิลล์หลังจากเลิกเรียนหากไม่นัดกับเพื่อนไปเดินที่ไหนต่อก็จะกลับบ้าน อย่างวันนี้เพื่อนของเธอต่างก็มีนัดกันหมด จึงลงความเห็นกันว่างั้นก็แยกย้าย ซึ่งเธอก็เห็นด้วย อยากกลับไปนอนตีพุงอยู่บ้านมาก รถไม่ติดการเดินทางของเธอจึงกินเวลาไม่ถึงชั่วโมง พอดีกับที่คาดการณ์เอาไว้เป๊ะ เดินเข้ามาข้างในพอดีกับพี่เจฟฟ์ก้าวออกมาจากห้องครัว ไล่สายตาดูชุดที่เขาสวมราวกับว่าจะไม่ออกไปไหนแล้ว!“ขึ้นไปอาบน้ำเสร็จแล้วก็ลงมากินข้าว” “พี่ทำกับข้าวรอวีเหรอคะ” “อืม”“พี่จะเข้าสนามกี่โมง วีแค่ล้างหน้าแล้วจะรีบลงมา” “ไม่เข้า เธอไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็ตกบันได” กึก! เธอจับราวเหล็กไว้แน่นทั้งที่ก็ขึ้นมาจนเกินครึ่งทางก่อนจะหมุนตัวหันกลับมาหาพี่ชายยังคงยืนอยู่ที่เดิม ความประหลาดใจทำคิ้วขดเป็นปมถึงจะเห็นแล้วว่าเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสั้นชวนให้คิดแบบนั้น แต่ก็ไม่คาดว่าจะเป็นจริง พี่เจฟฟ์ไม่เคยหยุดช่วงกลางสัปดาห์“งานที่นั่นไม่ยุ่งเหรอคะ” “ขาดพี่สักวัน โยโลคงไม่ถึงกับทำงานกันไม่ได้หรอก”“อ่อ งั้นวีอาบน้ำเลยนะ” “อืม แต่ก็อย่านาน เดี๋ยวต้มเย็นหมด”“ค่ะ” กลีบปากรูปหัวใจคลี่ขึ้นเล็กน้อย เช่นเดียวกับพี่ชายยกยิ้มต
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 18 เอาแต่ใจขึ้นทุกวัน
เมื่อเห็นข้อความเจ้าของดวงตาเปล่งประกายสดใสก็สั่นระริก ความเคลื่อนไหวของเธอพี่อชิรู้ทุกอย่าง ตารางเรียนก็ตกไปอยู่ในบันทึกของเขา เธอไม่ได้ให้เองนะ ถูกบังคับเอาไปอย่างหน้าตาเฉยจากคนตั้งตนเป็นแฟนกันตั้งแต่คืนนั้น“ฉันไปเอางานที่อาจารย์วิสุทธิ์ก่อนนะ น่าจะคุยงานต่อด้วย” ตั้งแต่ตัดสินใจคบกับพี่อชิรู้สึกว่าจมูกเริ่มยาวออกยังไงก็ไม่รู้ คิดพลางปัดปลายจมูกด้วยนิ้วชี้หลังจากอุปมาตัวเองคล้ายดังตัวละครที่ชอบโกหก“อ้าว! งานอะไรอีก อาจารย์สั่งเพิ่มงั้นเหรอ ทำไมฉันไม่ได้ล่ะ” ไลลาเปิดมือถือของตัวเองไล่หาข้อความในกลุ่มสั่งงานแต่ก็ไม่มี พอเงยหน้ามองซันเดย์รายนั้นก็ส่ายหน้าว่าไม่ได้เหมือนกัน “เปล่า เกี่ยวกับแบบโฆษณาน่ะ เขาวานให้ฉันไปช่วยเขียนแบบให้” “งั้นซันไปเป็นเพื่อน” “ซันมีเรียนบ่าย กว่าวีจะเสร็จน่าจะอีกนาน งานไม่ได้ยากอะไร วีไปทำคนเดียวได้” รีบส่ายหน้า ยกมือห้ามเพื่อนด่วนจี๋ กลัวเหลือเกินว่าตัวเองอาจจะโป๊ะเข้าสักวัน “งี้ก็อดไปดูวีเลย แต่เอางั้นก็ได้ ไว้เจอกันตอนเย็น” “เดี๋ยวนี้พูดง่ายนะเนี่ย เมื่อก่อนยอมที่ไหน”“ถึงแขนฉันจะเจ็บ แต่เชื่อไหมว่ายังอัดเธอได้สบาย ยัยไลลา!” ยังไม่ทันที่ซันเดย์จะได้เ
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 17 โคตรร้ายเลยเอาจริง
ไม่ได้มีแค่กลุ่มของสิงห์ที่ให้ความสนใจแก่ผู้ที่มาใหม่ นักแข่งที่ยังนั่งกุมท้อง ร่างกายสะบักสะบอมเหลือบดวงตาแข็งกร้าวไปยังเรชควีนที่ตกอยู่ในอุ้งมือของผู้หญิงห้าว“หึ เธอนี่มันตัวปัญหา ไปอยู่ที่ไหนก็สร้างแต่เรื่อง ถุย! กลับไปกับฉัน” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยสั่งทันทีเมื่อเห็นคนของตัวเอง ยิ่งทำให้เขาหัวเสียรุนแรงเมื่อหล่อนแสดงท่าทีรังเกียจ ทั้งที่ควรจะทำตามเขาบอกจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นร่ำไป“ไม่! เซียไม่ไป” ปฏิเสธเสียงสั่นพลางถอยหลบอยู่ด้านหลังน้องสาวเจ้านายเห็นดังนั้นคนอื่น ๆ ก็เข้าใจในทันทีว่าที่ผู้ชายคนนี้กล่าวถึงตั้งแต่แรกก็คือพนักงานของ YOLO แต่แล้วยังไง ถึงจะเป็นคนของตัวเองแต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาทำตัวก่างหรือก่อความวุ่นวายที่นี่อยู่ดี ฉะนั้นที่พวกเขาลงมือไปก็ถือว่าไม่ผิด“เธอนี่มัน! ซี้ด” ความเจ็บเล่นงานแต่ก็ยังฝืนร่างกายดันตัวขึ้น ความแค้นขยายแผ่ทุกสัดส่วนของร่างกาย อยากจะทำมากกว่าแค่ยืนมองคนของตัวเองที่ใช้เกราะกำบังด้วยอำนาจและผู้ที่มีอิทธิพลซ้ำคนยังเยอะกว่ามาก ‘เท่านี้ก็ถือว่าเขาใจกล้ามากแล้ว’ “นายควรพอแค่นี้ ปล่อยเซียไปจะดีกว่า อย่าเห็นแก่ตัวทำร้ายเพื่อนฉันไม่เลิก มันดูไม่เป็
You may also like
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน58.3K viewsคุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
ทะเลใต้199.9K viewsเกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน
แมลงผลไม้239.8K viewsพ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว
เฉียนเสี่ยวซี114.4K viewsเพื่อนที่แปลว่าเมีย
ดอกอ้อลู่ลม4.4K viewsห้องเกียร์ลับของเพื่อนเนิร์ด
BB686 viewsเล่ห์พรางใจ
พุดแก้ว96 viewsทาสบำเรอราชนิกุล
สาริศา154 views
