บทที่ 12 ลายมือจากอดีต

บทที่ 12 ลายมือจากอดีต

คืนหนึ่งหลังการสอบสวนขันทีเฒ่าเสร็จสิ้น หลิวกงกงผู้ซื่อสัตย์ได้นำหีบไม้เก่าใบหนึ่งมาเฝ้าพระพักตร์ เป็นหีบที่ถูกเก็บไว้ในห้องเก็บตำราเก่า ณ หอพระราชนิพนธ์ด้านใน ซึ่งไม่มีผู้ใดแตะต้องมากว่าสิบห้าปี

“ฝ่าบาท… หม่อมฉันพบสิ่งนี้ระหว่างจัดระเบียบเอกสารเก่า พระองค์โปรดทอดพระเนตรเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ภายในหีบมีสมุดฉบับเล็กเย็บมือ บนปกไม่มีชื่อ แต่เมื่อเปิดออก กลับเป็น ลายมือของเจิ้งซูเฟย ในยามถูกจองจำที่ตำหนักเย็นใจระหว่างการตัดสินโทษ

ข้อความที่เปลี่ยนทุกอย่าง

‘…แม้ข้าต้องยอมสละเกียรติ ยอมเป็นหญิงบ้าในสายตาโลก หากเพียงเขา…ลูกของข้า…จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป ข้าก็ยินดี’

‘ข้าถูกล่อลวงให้ถือถ้วยชาที่มีพิษ’

พระเนตรฮ่องเต้แข็งค้างไปนานแม้กระดาษจะเก่า แม้หมึกจะเลือนลางแต่ลายมือนั้น…ทรงจำได้ดีเพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่พระองค์ทรงเห็น

ลายมือที่ซ่อนในสมุดเล่มนั้นกลายเป็น คำให้การที่ไม่มีใครสามารถลบได้

“ลายมือเช่นนี้…คล้ายกับบทกลอนที่วางไว้ข้างพระแท่นบรรทมเมื่อหลายคืนก่อนท่านแม่…เขียนถึงข้าทั้งที่รู้ว่าจะไม่มีวันได้พบอีก ”

ฮ่องเต้เริ่มเชื่อว่าเจิ้งซูเฟยไม่ได้ทอดทิ้งพระองค์อย่างที่ถูกเล่าทรงระลึกถึงคืนที่ทรงถูกสั่งให้ลืมมารดาในวัยเยาว

พระหัตถ์อันแข็งกร้าวของชายชราในชุดขันทีสูงศักดิ์เคยโอบร่างเล็กของเด็กชายตัวน้อยไว้แน่น ท่ามกลางแสงตะเกียงที่ริบหรี่ในตำหนักเย็น

“พระองค์ต้องเข้มแข็งพ่ะย่ะค่ะ ห้ามร้อง ห้ามเอ่ยชื่อของพระนางอีก…”

เด็กน้อยสะอื้นพลางมองผ่านช่องหน้าต่างบานแคบออกไปยังตำหนักเย็นใจที่ถูกปิดตาย

“สตรีผู้นั้นมิใช่มารดาของพระองค์อีกแล้ว พระองค์ต้องทรงจำไว้…ท่านไท่หวงไท่โฮว่ต่างหากคือผู้ดูแลพระองค์มาแต่ต้น”

เด็กน้อยเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อค้างใต้เปลือกตาถูกบังคับให้ลืม แต่หัวใจ…กลับจารึกเสียงนั้นไว้ชัดเจน

พระหัตถ์ของฮ่องเต้เผลอกำบันท้ายพระแขนแน่น ทรงหายพระทัยลึก สมุดบันทึกในพระหัตถ์สั่นเบา ๆ ตามจังหวะพระหฤทัยที่เต้นแรง

“แม้ถูกสั่งให้ลืม…แต่ข้าไม่เคยลืมจริง ๆ” พระดำริเงียบงัน

“หากข้าเป็นเพียงเด็กในเกมของผู้ใหญ่ ข้ายังพอให้อภัยได้…แต่หากท่าน…แม่ที่ข้าร่ำหามาทั้งชีวิต ต้องถูกขับออกไปเพราะคำลวง…เพราะการยึดครองอำนาจในวังหลัง ข้าจะไม่เงียบอีกต่อไป”