บทที่ 9 กลอนหนึ่งบท เปลี่ยนใจหนึ่งดวง

บทที่ 9 กลอนหนึ่งบท เปลี่ยนใจหนึ่งดวง

ลมค่ำพัดกรูเบา ๆ ผ่านระแนงหน้าต่างของตำหนักเฉียนหลง แม้ในยามนี้เมืองหลวงจะหลับใหลแล้ว

แต่ภายในห้องทรงพระอักษรกลับยังมีแสงเทียนที่มิยอมดับ

ฮ่องเต้นั่งพิงโต๊ะ หัตถ์ข้างหนึ่งถือกระดาษบางเบาที่ขุนนางคนสนิทเพิ่งนำมาทูล อีกข้างหนึ่งวางอยู่เหนืออักษรประโยคสุดท้าย …คล้ายลังเลจะอ่านซ้ำอีกครั้ง หรือไม่อยากอ่านซ้ำเลยแม้เพียงคำเดียว

“รักของชายต่อหญิง มักผันแปรยากไว้ใจแต่รักที่กลั่นจากสายเลือด…ไม่เคยหนีหาย”

ดวงเนตรคู่นั้นทอดนิ่งบนกระดาษ

แต่เงาของเปลวเทียนสั่นไหวในม่านตา กลบเงาความแน่วแน่ในใจที่เคยมี

แม้เป็นถึงโอรสสวรรค์

แต่ยามนี้กลับรู้สึก…เหมือนเด็กชายผู้หลงทางอยู่กลางคืนหนาว

“มิได้ขอให้อภัย

มิได้ขอสิทธิ์ใด ๆ

ขอเพียงเจ้า…จำได้ว่า

แม่เคยมีชีวิตอยู่ เพื่อรักเจ้า”

พระหัตถ์บีบกระดาษแน่นเพียงนิดก่อนคลาย

ริมพระโอษฐ์ขบแน่นเงียบ ๆ ราวสะกดเสียงในอกมิให้เล็ดรอด

พระเนตรหลุบต่ำแต่ไม่ปิดสนิท เหมือนกำลังพยายามขังบางอย่างไว้ข้างใน

“แม่…”

คำหนึ่งเดียวลอดออกมาจากลำคอ…เบาจนแทบกลืนหายไปในเสียงลม

ไม่มีราชโองการ

ไม่มีรับสั่ง

ไม่มีแม้แต่เสียงถอนหายใจ

มีเพียง หัวใจที่เริ่มสั่นไหว

และบทกลอนหนึ่งแผ่น…ที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ ราวกับจะกลายเป็นบทพิพากษาความรู้สึกของพระองค์เองในไม่ช้า

หลังจากทรงอ่านบทกลอนจนจบ ฮ่องเต้ยังคงนั่งนิ่งเนิ่นนานราวโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว

แม้จะไม่มีคำใดหลุดจากพระโอษฐ์แต่เพียงแววพระเนตรที่ทอดลงกระดาษบางเบาก็เพียงพอจะบอกว่า…พระทัยนั้นกำลังต่อสู้กับความทรงจำที่ไม่เคยได้เยียวยา

พระหัตถ์หนาหนุ่มยกแผ่นกระดาษขึ้นไม่ใช่เพื่อฉีกทิ้ง ไม่ใช่เพื่อเผาเงียบ ๆ เหมือนคำสั่งใจแข็ง

แต่เพื่อ…วางมันไว้ช้า ๆตรงข้างพระแท่นบรรทม ใกล้หมอนที่พระองค์เอนพระเศียรลงทุกค่ำคืน…เป็นตำแหน่งเดียวกันกับที่เด็กชายในอดีตเคยซุกตัวในอ้อมอกมารดา

ภายในห้องตกสู่ความเงียบมีเพียงแสงตะเกียงที่ไหวระริกตามลมและกลอนจากใจแม่…ที่ยังไม่อาจห่างกาย

แสงตะเกียงในตำหนักหยกมณีส่องวาบเบา ๆ ยามสายลมยามราตรีลอดผ่านบานหน้าต่าง ไท่หวงไท่โฮว่ก้าวเข้ามาในห้องบรรทมของฮ่องเต้โดยไร้เสียง

แม้นรู้ว่าไม่ควรบุ่มบ่าม แต่ยามนี้…นางไม่อาจอยู่นิ่งได้อีกต่อไป เพราะใจของเด็กหนุ่มที่นางเลี้ยงดูมาแต่เยาว์ กำลังถูกสั่นคลอนด้วยเงาในอดีต

บนโต๊ะข้างเตียงจวนเจียนจะเก็บเรียบร้อยกลับมี แผ่นกระดาษเพียงหนึ่ง ที่วางทิ้งไว้คล้ายเผลอลืม

มุมกระดาษยังอุ่นราวเพิ่งสัมผัสจากปลายนิ้ว ไท่หวงไท่โฮว่หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้น แสงตะเกียงไหววูบตามแรงสะท้อนจากดวงเนตรนาง

ยิ่งอ่าน…สีพระพักตร์ก็ยิ่งเปลี่ยนจากเฉยเมยเป็นแข็งกระด้าง และท้ายที่สุด…ดวงตาแหลมคมกลับสั่นไหววูบหนึ่งอย่างไม่อาจหักห้าม

“แม่มิหวังฟ้าสูงจะเหลียวแล…ขอเพียงเจ้า…จำได้ว่า แม่เคยมีชีวิตอยู่ เพื่อรักเจ้า…แม้จะไร้ชื่อเรียกก็ตาม”

ไท่หวงไท่โฮว่กำกระดาษแน่น ริมฝีปากขบเม้มจนแทบเลือดซิบ

“น้ำคำเพียงไม่กี่บรรทัด…นางกล้าทำให้เจ้ารู้สึกผิดกับผู้ที่เลี้ยงเจ้ามาแทนงั้นหรือ”

ดวงเนตรเยียบเย็นที่เคยทอดมองทั่ววังหลังบัดนี้มืดมัวเพราะกลัวสิ่งเดียว  กลัวเสียใจของหลานชายไป กลัวว่าความรักที่เคยมั่นคง จะถูกย้อนรอยด้วยสายเลือดและอ้อมแขนที่นางเองไม่เคยมี

“ข้ายอมเลี้ยงเจ้าท่ามกลางศัตรูนับร้อยแต่ข้าจะไม่ยอมให้นางแย่งเจ้าไปด้วยคำหวานเพียงไม่กี่คำเด็ดขาด”

ไท่หวงไท่โฮว่วางกระดาษนั้นกลับไปที่เดิม แต่เปลวเทียนกลับสะท้อนเงาร่างนางเบี้ยวบิด ไม่ต่างจากใจของผู้เป็นย่า

ที่รู้ตัวดีว่า…กำลังจะแพ้

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นนอกม่าน

ไท่หวงไท่โฮว่เดินเข้ามาอย่างเงียบงันสายพระเนตรเยียบเย็นทอดผ่านโต๊ะข้างแท่นบรรทมและหยุดนิ่งเมื่อเห็นกระดาษแผ่นนั้นยังอยู่

ยังไม่มีคำใดเปลี่ยน

ยังไม่มีคราบน้ำ

แต่การที่มันยังอยู่…กลับบาดลึกในใจนางยิ่งกว่ามีใครเขียนคำกล่าวโทษ ไท่หวงไท่โฮว่มองกระดาษนั้นเนิ่นนาน

ริมฝีปากขบแน่น ดวงเนตรขุ่นเคืองราวกับเพียงแผ่นกระดาษเก่าจะพรากบุตรชายไปจากนาง

“เจ้าวางมันไว้ตรงนี้…ใกล้ตัวเสียยิ่งกว่คำรับสั่งจากขุนนางใหญ่”

พระหัตถ์นางยื่นไปช้า ๆราวจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกไปแต่เมื่อปลายนิ้วแตะถึงก็หยุดชะงัก

เพราะนั่นคือกลอนที่เขียนถึงหลานชายของนาง หลานชายที่แม้ไร้สายเลือดเดียวกัร แต่ก็เติบโตในอ้อมอกไท่หวงไท่โฮว่มาเนิ่นนาน

“นางเขียนด้วยหัวใจ…ข้าเลี้ยงเจ้าด้วยชีวิต”

ไท่หวงไท่โฮว่ถอนหายใจเบา ๆก่อนจะปล่อยกระดาษลงอย่างเดิม

นางเดินจากไป…โดยไม่แตะต้องมันอีกแต่ในใจไฟแห่งความไม่ยอมแพ้เพิ่งลุกโชน เพราะไท่หวงไท่โฮว่รู้ดีว่า การต่อสู้ครั้งนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องอำนาจ…แต่เป็นศึกของหัวใจย่า กับแม่ ที่ไม่ลงรอยกัน