ไล่ล่าภรรยา

ตอนที่พ่อแม่โทรมาบอกว่า ให้ฉันไปดูหน้าคู่ดูตัวของเพื่อนสมัยเด็กที่บ้านของเขานั้น เจ้าเพื่อนสมัยเด็กคนนี้กำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้างกายฉัน ฉันนึกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น จึงกระซิบพูดเบาๆ ว่า "สวี่ซิงเหอ พวกเขาบอกว่าจะหาคู่ดูตัวให้นายด้วยล่ะ" เขาครางรับ "อืม" ในลำคออย่างงัวเงีย ก่อนจะรวบตัวฉันเข้าไปกอด "ซินซินเด็กดี เดี๋ยวเธอช่วยหาชุดให้ฉันสักชุดนะ แล้วก็ช่วยเซ็ตผมให้ฉันด้วย" พอเห็นฉันตัวแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อน สวี่ซิงเหอก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับแค่นหัวเราะ: "เดี๋ยวนะ เป็นอะไรไป? เราสองคนก็เป็นแค่คู่นอนกันไม่ใช่เหรอ เธอคงไม่ได้คิดว่าฉันจะแต่งงานกับเธอจริงๆ หรอกนะ?"

คุณชายที่อยู่ในกลุ่มคนนั้นคือแฟนของฉันเอง แต่เพื่อทำให้นักศึกษาหญิงคนหนึ่งหัวเราะ จึงได้ผลักฉันตกลงไปในทะเลตอนฉลองวันเกิดให้ฉันบนเรือยอร์ช แถมยังล้อเลียนฉันว่าเป็นคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นอีก แต่ฉันกลัวน้ำจริง ๆ สุดท้ายต้องเข้าห้องไอซียู และเขาก็เอาชนะใจเทพธิดาได้ หลังจากฟื้นขึ้นมา เขาจับมือฉันและขอโทษ แต่ฉันกลับมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ “คุณ! คุณเป็นใคร?” หมอสมองบอกว่าฉันได้รับบาดเจ็บบริเวณศีรษะ และทำให้สูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับเขา แต่เขาพูดอย่างบ้าคลั่งว่าเขาเป็นแฟนของฉัน ฉันทนไม่ไหวจึงโต้เถียงกลับไป “แฟนของฉันคือโจวจี้หลิ่นต่างหาก!” ทุกคนต่างรู้ดี ว่าโจวจี้หลิ่นเป็นศัตรูคู่อาฆาตของเขา

วันครบรอบแต่งงาน คนที่สามีหลงรักแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ของสามีโพสต์รูปภาพอัลตราซาวนด์ของทารกในครรภ์บนไทม์ไลน์ พร้อมกับข้อความขอบคุณสามีฉัน “ผู้ชายดีๆ ที่ปกป้องฉันมาสิบปี ขอบคุณคุณที่พาลูกชายมาให้ฉันคนหนึ่ง” ฉันหน้ามืด คอมเมนต์ไปว่า “รู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายมีแฟนแล้ว แต่ก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกต้องกับอีกฝ่ายหรือ” สามีโทรศัพท์มาด่าทอต่อว่าฉันทันที “คุณอย่ามีความคิดสกปรกขนาดนั้น! ผมแค่เสนอให้ทำเด็กหลอดแก้ว เติมเต็มความหวังที่จะเป็นคุณแม่ยังโสดของเธอเท่านั้น” “ยังมี แค่ครั้งเดียว อวี่โหรวก็ตั้งครรภ์แล้ว คุณทำไปสามครั้งก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ท้องไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิดเดียว!” สามวันก่อนเขาบอกกับฉันว่าจะไปต่างประเทศเพื่อเจรจาธุรกิจ ไม่รับโทรศัพท์ฉัน และไม่ตอบข้อความใดๆ ฉันจึงมองว่าเขายุ่ง คิดไม่ถึงว่าจะไปตรวจครรภ์เป็นเพื่อนคนอื่น ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ซูอวี่โหรวก็โพสต์รูปอาหารมากมายเต็มโต๊ะอีกรอบ “อาหารตะวันตกของประเทศ m กินเบื่อแล้ว อาเฉิงเข้าครัวด้วยตัวเอง อาหารที่ทำทั้งหมดล้วนเป็นของที่ฉันชอบกิน～” ฉันมองใบตรวจครรภ์ที่เพิ่งได้มาในมือ ความสุขล้นใจจับตัวเป็นน้ำแข็ง รักลึกซึ้งมาแปดปี หลังแต่งงานยอมลำบากเพื่อให้การแต่งงานนี้ผ่านไปได้ด้วยดีหกปี ครั้งนี้ ฉันตั้งใจจะปล่อยมือโดยสมบูรณ์แล้ว

หมอบอกว่า ถ้าไม่ได้รับแนวทางการรักษาเชิงทดลองรุ่นใหม่ล่าสุด ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง 72 ชั่วโมง แต่สิทธิ์การรักษาเพียงหนึ่งเดียว กลับถูกลู่เป่ยเฉินมอบให้กับหลินอวี่เวย “ไตวายของเธอรุนแรงยิ่งกว่า” เขากล่าว ฉันพยักหน้า แล้วกลืนเม็ดยาสีขาวพวกนั้นลงไป ยาที่จะเร่งให้ฉันตายเร็วขึ้น ในช่วงเวลาที่เหลือ ฉันทำหลายสิ่งหลายอย่าง ขณะลงนาม ทนายความมือสั่นพลางเอ่ยว่า “หุ้นมูลค่า 1 แสนล้าน คุณจะโอนทั้งหมดจริงเหรอครับ?” ฉันพูดว่า “ใช่ มอบให้หลินอวี่เวย” ลูกสาวของฉัน ถังถัง ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในอ้อมกอดของหลินอวี่เวย พลางพูดว่า “คุณแม่หลินอวี่เวยซื้อกระโปรงใหม่ให้หนู!” ฉันพูดว่า “สวยจริง ๆ เลย ต่อไปต้องเชื่อฟังคุณแม่หลินอวี่เวยนะ” แกลเลอรีที่ฉันสร้างขึ้นด้วยน้ำมือของตัวเอง ตอนนี้กลับติดชื่อของหลินอวี่เวยอยู่ “พี่สาว พี่ช่างแสนดีเหลือเกิน” เธอกล่าวทั้งน้ำตา ฉันพูดว่า “เธอจะบริหารจัดการได้ดีกว่าฉัน” แม้แต่กองทุนทรัสต์ของพ่อแม่ ฉันก็ยังเซ็นสละสิทธิ์ไปแล้ว ลู่เป่ยเฉินเผยรอยยิ้มจริงใจครั้งแรกในรอบหลายปี พลางพูดว่า “เสิ่นเจียอิน เธอเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้ก้าวร้าวเหมือนแต่ก่อน เธอในแบบนี้ช่างงดงามเหลือเกิน” ใช่สิ… ตัวฉันที่กำลังจะตาย ก็ได้กลายเป็น “เสิ่นเจียอินผู้สมบูรณ์แบบ” ในสายตาของพวกเขาเสียที เสิ่นเจียอินที่เชื่อฟัง ใจกว้าง และไม่เอ่ยปากโต้แย้งอีก การนับถอยหลัง 72 ชั่วโมงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ฉันสงสัยมากว่าพอถึงวินาทีที่หัวใจหยุดเต้น พวกเขาจะจำอะไรเกี่ยวกับฉันได้บ้าง? คือ “ภรรยาที่ดีที่ในที่สุดก็เรียนรู้จะปล่อยวาง” คนนั้น หรือเป็นผู้หญิงที่ใช้ความตายเพื่อทำให้การล้างแค้นสมบูรณ์?

ตลอดแปดปี ฉันเป็นเพียงเงาที่ไร้ตัวตนในอาณาจักรของ ลอเรนโซ่ วาเลนติ ในตอนกลางวัน ฉันคือผู้ช่วยคนสำคัญ เป็นกลไกลสำคัญที่ช่วยขับเคลื่อนธุรกิจมืดของเขา แต่ในตอนกลางคืน ฉันเป็นเพียงนกที่เชื่องที่สุดในกรงทองของเขา และเป็นร่างไร้ชื่อที่อยู่ใต้เงาของเขา… บนเตียงของเขา ฉันรักเขาด้วยความทุ่มเทที่ใกล้เคียงกับความบ้าคลั่ง เป็นเปลวไฟโง่ ๆ ที่ฉันเฝ้าทะนุถนอมตั้งแต่วันที่ฉันเป็นแค่นักเรียนทุนที่ถูกดึงเข้าสู่วังวนของเขา ฉันเคยเชื่อว่าความรักที่เงียบงันของฉันจะสามารถละลายน้ำแข็งที่เกาะกุมหัวใจเขาได้สักวันหนึ่ง... แต่ฉันคิดผิด วันที่อิซาเบลล่า รักแรกที่เขาไม่มีวันลืมกลับมา ชายที่ฉันรู้จักก็หายไป รอยยิ้มแสนหายากที่เคยมีให้ฉัน กลายเป็นของเธอทั้งหมด การมีตัวตนของฉันข้างกายก็ถูกลบเลือน ถูกแทนที่ด้วยเธอ แม้กระทั่งตอนที่เธอใส่ร้ายฉัน เขาก็ยังเลือกที่จะเชื่อเธออย่างไม่ลังเล เขาเลือกเธอ... ครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันยื่นใบลาออก และเขาเซ็นมันโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง เขาคิดว่าฉันจะต้องคลานกลับมา โดยที่แตกสลาย และอ้อนวอนขอความเมตตาจากเขา เขาคิดผิด ในขณะที่เขามัวแต่เล่นบทครอบครัวแสนหวานกับ "ที่รัก" ของเขา ฉันก็ค่อย ๆ เก็บชีวิตที่เคยมีไว้ข้างกายเขาใส่กล่องทีละชิ้น เตรียมที่จะหายตัวไปจากโลกของเขาตลอดกาล

ฉันเป็นแค่นักศึกษาที่ไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียน เป็นเวลากว่าห้าปีแล้วที่ฉันเป็นคนรักลับ ๆ ของหัวหน้าแก๊งมาเฟีย ดันเต้ คอสเตลโล ต่อหน้าคนทั่วไป ฉันคือช่างซ่อมงานศิลป์ส่วนตัวของเขา ในที่ส่วนตัว เขามักใช้เวลายามค่ำคืนทำให้ฉันเป็นของเขา ทั้งกอดฉันไว้แน่น และจูบจนฉันแทบขาดใจ ต่อมาครอบครัวของเขาก็จัดการเรื่องการหมั้นหมายให้เขา กับอิซาเบลล่า รอสซี่ คุณหนูผู้สูงส่งจากตระกูลฝ่ายตรงข้าม ในงานเลี้ยงฉลองงานหมั้นของพวกเขา อิซาเบลล่าใช้เศษแก้วแทงเข้าที่หลังมือของฉัน เขาบังคับให้ฉันขอโทษเธอ โทษฐานที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ฉันกลั้นน้ำตาไว้ แล้วก้มศีรษะให้อิซาเบลล่า พออิซาเบลล่าแพ้พนัน แล้วต้องเล่นเกมรัสเซียนรูเล็ต โดยมีกระสุนหนึ่งนัด ต่อลูกโม่ปืนหกช่อง เขาก็บังคับให้ฉันไปเล่นแทนเธอ มือฉันสั่นขณะที่ยกปืนจ่อศีรษะตัวเอง “คุณเคยช่วยชีวิตฉันไว้ครั้งหนึ่ง” ฉันบอกเขา “ตอนนี้คุณเอามันคืนไปได้เลย” ในตอนที่ฉันหายไปจากโลกของเขาแล้ว หัวหน้าแก๊งมาเฟียผู้ไร้ความปรานี ผู้ซึ่งควบคุมทุกอย่างอยู่ในกำมือ… กลับเสียสติไปอย่างสิ้นเชิง

คืนก่อนงานแต่งงานครั้งที่สิบเจ็ด สามีเจ้าพ่อมาเฟียของฉันให้คำมั่นว่าจะมอบพิธีวิวาห์ที่ไม่มีใครมารบกวนให้ฉันอย่างแน่นอน “คราวนี้ฉันสัญญานะ วิกกี้” เสียงของเขาจริงจังและหนักแน่น “ฉันได้บอกเคียร่าไว้แล้ว พรุ่งนี้ ต่อให้ฟ้าจะถล่มลงมา เธอก็ต้องรับมือเอง” ลูกในท้องตอนนี้ก็ห้าเดือนแล้ว ฉันคบกับลอเรนโซมาได้สามปี ตั้งครรภ์ได้ห้าเดือน แต่จัดงานแต่งงานไม่สำเร็จเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะก่อนหน้านี้ เขาได้ยกเลิกมันไปแล้วถึงสิบหกครั้ง และทุกครั้ง ก็เป็นเพราะเคียร่าน้องสาวบุญธรรมของเขา ครั้งแรก เธอบอกว่าตัวเองเป็นไข้ ฉันยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดเจ้าสาวก็ต้องตามเขาไปเฝ้าเธอที่โรงพยาบาลทั้งคืน สุดท้ายกลับพบว่าเธอแค่เป็นหวัดเล็กน้อยเท่านั้น ครั้งที่สอง เธอบอกว่ารู้สึกเจ็บหน้าอก ลอเรนโซทิ้งฉันไว้กลางทางแล้วรีบไปหาเธอ แต่ที่จริงเธอกำลังจิบชาอยู่กับเพื่อน ครั้งที่สาม เธอบอกว่ากลัวฟ้าร้อง เขาทิ้งฉันกลางพิธี ตอนกำลังกล่าวคำปฏิญาณ ปล่อยให้ฉันยืนอยู่คนเดียวลำพังท่ามกลางแขกที่แน่นโบสถ์ แต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เมื่อสามวันก่อน มีจดหมายจากแคว้นทางเหนือของอิตาลีถูกส่งมาถึงฉัน พ่อของฉัน เจ้าพ่อรุ่นเก่าของตระกูลเดอลูก้า ได้ส่งคำเชิญให้ฉันกลับบ้านด้วยลายมือของท่านเอง ถ้าเขาทิ้งฉันอีกเป็นครั้งที่สิบเจ็ดเพราะเคียร่าอีกล่ะก็ ฉันจะหายไปจากชีวิตเขาตลอดกาล

ปีที่แฟนหนุ่มประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนสูญเสียการมองเห็นนั้น ฉันก็หายตัวไปอย่างเงียบงัน ต่อมาเมื่อเขากลับมามองเห็นได้อีกครั้ง ใช้ทุกวิถีทางตามหาฉันจนเจอ บีบให้ฉันอยู่ข้างกายเขา ทุกคนต่างบอกว่าฉันเป็นรักแท้ของเขา แม้จะโดนฉันทอดทิ้งก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ จนกระทั่งต่อมา เขาปรากฏตัวต่อหน้าฉันพร้อมคู่หมั้น “กู้เชี่ยน รสชาติของการถูกหักหลังมันรู้สึกดีไหม?” ฉันส่ายหน้าหัวเราะเบา ๆ ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้ทรมานก็ทรมานแค่ไม่กี่วัน ถึงอย่างไรฉันก็ใกล้จะลืมเขาแล้ว

ฉันแต่งงานกับสามี ฮั่วเจ๋อซวี่ มาแปดปี ตลอดเวลานั้น เขาพาผู้หญิงกลับบ้านทั้งหมดเก้าสิบเก้าคน ฉันมองดูเด็กสาวคนที่หนึ่งร้อยตรงหน้า เธอจ้องมองฉันอย่างท้าทาย แล้วหันไปถามเขาว่า “คุณฮั่วคะ นี่คือภรรยาที่ไม่ได้เรื่องของคุณเหรอคะ?” ฮั่วเจ๋อซวี่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ตอบอย่างเกียจคร้านว่า ใช่ เด็กสาวคนนั้นเดินเข้ามาตบหน้าฉันเบา ๆ พร้อมหัวเราะแล้วพูดว่า “คืนนี้ตั้งใจฟังให้ดีนะ ว่าผู้หญิงที่เก่งเขาเป็นยังไง!” คืนนั้น ฉันถูกบังคับให้นั่งฟังเสียงครวญครางที่ห้องนั่งเล่นตลอดทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น ฮั่วเจ๋อซวี่สั่งให้ฉันทำอาหารเช้าเหมือนเช่นเคย แต่ฉันปฏิเสธ ดูเหมือนเขาจะลืมไปว่า ฉันกับเขาแต่งงานกันด้วยข้อตกลง และวันนี้คือวันที่สามก่อนที่ข้อตกลงจะสิ้นสุดลง

ในค่ำคืนแห่งการครบรอบแต่งงานปีที่เก้าของพวกเรา กู้อี่เฉิน สามีของฉัน——ผู้ชายที่ปกครองตระกูลมาเฟียในยามกลางวัน และกุมหัวใจของฉันในยามค่ำคืน——ไม่ได้มอบดอกกุหลาบให้ฉัน แต่เขากลับมอบดอกกุหลาบให้กับหลิ่วหรูเยียน ผู้ช่วยส่วนตัวของเขา ใต้โคมระย้าที่เราเคยเริงระบำกันในคืนวันแต่งงาน เขาหันมาสบตาฉัน ด้วยเสน่ห์อันเย็นชา แบบเดียวกับที่เคยใช้กระซิบคำรักข้างหูฉัน “เธอท้อง” เขาเอ่ยขึ้น ราวกับว่านั่นคือคำอธิบายของทุกสิ่ง “แล้วเธอก็แพ้ท้องหนักมาก จากนี้ไป เธอต้องทำอาหารสามมื้อให้เธอ ห้ามมีเมนูซ้ำ” “เธอขวัญอ่อน ไม่ชอบนอนคนเดียว เพราะงั้นเธอย้ายของของเธอไปที่ห้องรับแขกซะ” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ฉันไม่ได้กรีดร้อง ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย ฉันเพียงแค่หยิบกระเป๋าเดินทางที่จัดเตรียมไว้อยู่แล้วขึ้นมา แล้วเดินตรงไปยังประตู พ่อบ้านพยายามจะรั้งฉันไว้ แต่กู้อี่เฉินไม่แม้แต่จะกะพริบตา “เดี๋ยวเธอก็กลับมา” เขาพูดพลางแกว่งแก้วไวน์แดงในมืออย่างเอื่อย ๆ “ไม่เกินสามวัน เดี๋ยวก็ซมซานกลับมาอ้อนวอนฉันเอง” เสียงหัวเราะของแขกเหรื่อดังลั่น พวกเขาพนันกันต่อหน้าฉันด้วยเงินหนึ่งล้านดอลลาร์ พนันว่าไม่ทันข้ามคืนนี้ ฉันจะต้องซมซานกลับมาเหมือนหมาจรจัดที่สิ้นไร้ศักดิ์ศรี กระดิกหางอ้อนวอนให้กู้อี่เฉินยอมให้ฉันเข้าบ้าน แต่พวกเขาไม่มีใครรู้ว่าฉันได้รับของสืบทอดประจำตระกูลจากพ่อที่แท้จริงของฉันแล้ว และฉันก็ได้จองตั๋วเครื่องบินเพื่อที่จะจากไปแล้วเช่นกัน ครั้งนี้ ฉันไปจริง ๆ แล้ว