บทที่ 10 : ธรรมดาของเราไม่เท่ากัน

“มึงมั่นใจนะ ว่าข้าวต้มถ้วยนี้ทำจากของเหลือในตู้เย็น”

น้ำเสียงแปลกใจมาพร้อมสีหน้าฉงนหลังจากที่เขาเพ่งมองชามข้าวต้มที่ถูกนำมาเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าโดยเจ้าของห้อง ข้าวต้มจากของเหลือในตู้เย็นที่คิดว่าคงเป็นเพียงข้าวต้มหมูง่าย ๆ แต่ที่เห็นตรงหน้าในถ้วยมันแทบไม่มีเม็ดข้าวอยู่เลย เพราะว่าอัดแน่นไปด้วยเนื้อปลาแซลมอน หอยตัวสีเทา ๆ หน้าตาแปลก ๆ กุ้งตัวโตคับชาม ดังนั้นจะมาใช้คำว่าของเหลือไม่ได้ ช่างเป็นคำที่ห่างไกลจากสิ่งที่เขาเห็นนัก

“อืม ของเหลือ”

ธีต์พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ ซึ่งเขาเองไม่ได้โกหกอีกฝ่ายแต่อย่างใด ก็ในเมื่อของที่เอามาทำข้าวต้มเช้านี้มันเป็นของเหลือในตู้เย็นจริง ๆ เนื่องจากวันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ ถือเป็นวันที่ของสดในตู้เย็นหมดพอดี ต้องรอแม่บ้านซื้อเข้ามาเติมให้ช่วงบ่าย ๆ

ส่วนคนฟังทำได้เพียงส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำตอบ แต่มือยังไม่ยอมหยิบช้อนตักข้าวต้มขึ้นมากิน “แบบนี้กูเรียกของดี”

“มึงก็พูดเวอร์ไป”

“จริงนะ ไว้มีโอกาสจะพาไปกินของเหลือในแบบฉบับกู เผื่อมึงจะเข้าใจคำว่าของเหลือมากขึ้น”

“พูดมาก รีบแดกไปเถอะ”

“เออ”

กานจำใจหยิบช้อนตักข้าวต้มขึ้นมาคำโต วันนี้ตื่นมาท่าจะโชคดีไปตลอดทั้งวัน เพราะลาภปากได้กินอาหารดี ๆ กับเขาตั้งแต่เช้า เขาละความสนใจจากอีกคนที่ตอนนี้นั่งกินข้าวต้มอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม

“อร่อยวะ” เอ่ยชมออกมาอย่างลืมตัวเมื่อได้ลิ้มลองรสชาติของอาหาร

“มีอีกเป็นหม้อ ไม่อิ่มเดินไปตักเอง”

“ห่อกลับบ้านได้ปะ”

“จะยกหม้อกูกลับไปเลยก็เรื่องของมึงถึง ตละกละฉิบ!”

แม้จะบ่นทิ้งท้าย แต่น้ำเสียงและสีหน้ายังคงเรียบนิ่ง ไม่ได้แสดงท่าทีหงุดหงิดออกมาแต่อย่างใด ธีต์ยกยิ้มมุมปากเบา ๆ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาจากชามข้าวต้มแล้วเห็นคนตรงข้ามเอาแต่ละเมียดละไมกับอาหารอย่างกับกลัวว่ามันจะหมด จนพ่อครัวจำเป็นอย่างเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจ

“โถ่ นานทีปีหนจะได้กินของดี กูไม่เกรงใจนะ” เมื่อไม่ได้ถูกห้ามก็เข้าทางไอ้กานเต็ม ๆ

มื้อเช้าอันแสนเรียบง่ายของวันจบลงด้วยการเติมข้าวต้มถึง 3 รอบ แถมขอถุงพลาสติกจากเจ้าของห้องมาห่อข้าวต้มที่เหลือกลับไปกินที่บ้านอย่างปากว่า แต่ก่อนที่กานจะขอตัวกลับนั้น ธีต์ดันเป็นฝ่ายเอ่ยถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“เมื่อคืนมึงมาส่งกูได้ยังไง” น้ำเสียงสงสัยปนอยู่ในคำถามขณะนั่งเอนกายอยู่บนโซฟา

“ขี่มอไซค์มาสิ”

“คันที่มึงขี่ชนรถกู?”

“เออ แล้วจะทำไม มึงก็ยังตื่นมาสบายดี หรือขี้กากขึ้นก้นมึง?”

“ไอ้กานอย่ามากวนตีนกูแต่เช้า”

“ช่วยไม่ได้ เผื่อคนรวยอย่างมึงคิดแบบนั่นนี่หว่า”

ใบหน้านวลสะบัดไปอีกทาง แขนทั้งสองข้างยกขึ้นมากอดอยู่บนอก ธีต์มองจริตของเด็กเปรตแล้วแทบหลุดขำออกมา ‘มันคิดว่าตัวเองตัวเล็กบอบบางหรืออย่างไรถึงได้ทำท่างอนตุบป่องแบบนั้นออกมา’

“กูแค่สงสัย แล้วเมื่อคืนมึงไปทำงานที่ร้านนั้นเหรอ”

“ก็มีหมาแถวนี้ตามกัดกูจนตกงาน ชีวิตมันก็ต้องหางานใหม่ทำ”

“ถ้ากูเป็นหมา มึงก็หมาแหละ ไม่งั้นจะพูดภาษาเดียวกันรู้เรื่องเหรอ”

“ไอ้ธีต์!!”

ตะเบ็งเสียงใส่รุ่นพี่จนคอเป็นเอ็น เมื่อถูกอีกฝ่ายยอกย้อนกลับมาว่าเขาเองก็เป็นหมาเหมือนมัน ‘กูตกงานเพราะใครยังมีหน้ามาถามอีกนะมึง’

“พอ ๆ ขี้เกียจจะเถียงกับมึง สรุปมึงทำงานที่ร้านเมื่อคืนว่างั้น”

“เออ!!” ตอบออกไปห้วน ๆ ด้วยความโมโหที่เริ่มปะทุขึ้นมา

“แล้วคนที่มึงชงเหล้าอยู่ด้วย…แฟนมึงเหรอ”

“.....”

“บาร์เทนเดอร์คนนั้น” คนถามเจาะจงไปยังตัวบุคคลที่ตนสงสัย แต่เหมือนเขาจะคิดผิดที่ไปคาดหวังคำตอบดี ๆ จากไอ้เด็กเปรตตรงหน้า เพราะคนอย่างมันไม่เคยจะพูดจากับเขาดีเกินหนึ่งวินาที จนอดสงสัยไม่ได้ว่า มันรอดจากฝ่าตีนแล้วโตมาเป็นควายขนาดนี้ได้ยังไง ก็ดูเอาเถอะคำตอบของมัน

“ไม่เสือกนะครับ”

 

3 ชั่วโมงต่อมา

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

เสียงริงโทนชวนคิดถึงสมัยรุ่นคุณปู่คุณย่าดังออกมาจากโทรศัพท์เครื่องจิ๋วของกานที่กำลังนั่งช่วยไอ้หัวขี้ทำวิจัยอยู่ในห้องนั่งเล่น ฝ่ามือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับเมื่อเห็นว่าปลายสายคือเบอร์ของเพื่อนรัก

“ว่าไงพร้อม”

“มึง วันนี้มึงต้องมาช่วยกูกับไอ้ดลทำงานกลุ่มนะ”

“วันนี้เหรอวะ โทษทีกูลืมไปเลย”

“เออ รีบมา ไม่ลืมนะว่าที่นัดที่ไหน”

“ไม่ลืม ๆ เดี๋ยวกูออกไปหาเลย”

เสียงสัญญาณถูกตัดไปแล้ว กานเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้หัวขี้ ก็พบว่าอีกฝ่ายจ้องหน้าเขาอยู่ด้วยสีหน้าตึง ๆ จึงรีบบอกออกไปก่อนที่มันจะแดกหัวเขาเข้าให้ 

 

“มึง คือว่าวันนี้กูต้องไปช่วยเพื่อนทำงานกลุ่มอ่ะ”

“แล้ว?”

“มึงช่วยตัวเองไปก่อนนะเรื่องวิจัย”

“มึงนี่นะ ธุระเยอะกว่าพ่อกูอีกมั้ง”

“เอาหน่า เดี๋ยวกูมาช่วยใหม่วันหลัง นี่มึงต้องขอบคุณกูนะ เมื่อคืนไม่ได้กูมึงได้ตามหาไก่ต้มกินทั้งคืนอยู่ข้างร้านเหล้าแน่ ๆ”

คนฟังเอนตัวลงไปบนโซฟา เขากลอกตามองบนด้วยความระอากับสารพัดเหตุผลที่รุ่นน้องเจ้าเล่ห์มันหยิบยกขึ้นมา แล้วตั้งแต่ตื่นก็ขยันทวงบุญคุณเสียด้วยนะ แดกข้าวต้มเสร็จยังใช้เขาล้างถ้วยให้ มาตอนนี้ขอไม่ใช่ช่วยงานต่ออีก

“เออ ก่อนไปก็อย่าลืมถือข้าวต้มไปกินด้วย มันเหลือกูไม่กินอีกแล้ว ถ้า-”

ธีต์กำลังจะพูดต่อ แต่กลับถูกอีกคนโพล่งสวนขึ้นมาดื้อ ๆ ราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่ในหัว

“ถ้ามึงไม่เอากลับไป กูก็จะเอาไปทิ้งอยู่ดี มึงจะพูดแบบนี้ใช่ปะ”

ท้ายเสียงกานฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับทำหน้าตาใสซื่อขัดกับรูปร่างจนคนมองเบือนหน้าหนีด้วยความเบื่อหน่าย “แล้วแต่มึงจะคิด แต่กูไม่มีถุงพลาสติกห่อให้มึงหรอกนะ มีแค่กล่องข้าวที่กูไม่ได้ใช้ เลยเอามาห่อไว้ให้” แววตาคมหันไปมองบริเวณโต๊ะในโซนครัวเพื่อบอกให้อีกคนเดินไปหยิบติดมือกลับบ้าน

“ไว้เดี๋ยวกูกินเสร็จจะเอากล่องข้าวมาคืนให้”

“ไม่ต้อง กล่องข้าวธรรมดา ๆ เก็บไว้กูก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี”

“เออ ๆ มึงนี่ไม่ได้ใช้ของเยอะจังนะ ตั้งแต่เสื้อนี่แล้ว”

ฝ่ามือทั้งสองข้างดึงชายเสื้อยืดที่ตัวเองสวมใส่ออกไปตรงหน้าของเจ้าของด้วยท่าทางทะเล้น อย่างกับลูกกำลังโชว์ของเล่นใหม่ให้พ่อดู

“กูมีอีกเยอะ ไว้กูอ้วกใส่มึงคราวหน้าก็เข้าไปเลือกเอา”

“งั้นกูไปละนะ”

“อืม”

กานลุกขึ้นเดินไปเก็บข้าวของส่วนตัวที่แทบจะไม่มีอะไรติดตัวของเขามาเลยนอกจากกุญแจรถและกระเป๋าสะพายใบเก่า ร่างสูงหันกลับมามองรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง เพื่อสำรวจดูว่าตัวเองลืมของไว้ที่ห้องศัตรูหรือเปล่า เพราะเขาไม่อยากกลับขึ้นมาอีกหน แต่เมื่อสายตากวาดมองไปยังพื้นที่เมื่อคืนเคยเป็นเตียงนอนของไอ้หัวขี้ แถมยังเต็มไปด้วยเศษซากของอ้วกมากมาย ร่างกายที่ปกติดีกลับรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาเมื่อภาพเหตุการณ์ของเมื่อคืนพรั่งพรูเข้ามาในหัวสมองอีกครั้ง

“มึงล้างอ้วกเองเหรอ” ถามออกไปเมื่อเห็นว่าตอนนี้พื้นมันสะอาดสะอ้านดีแล้ว แม้จะขมคออยู่ก็ตาม

“เปล่า กูโทรเรียกพนักงานรับจ้างทำความสะอาดขึ้นมาทำก่อนที่มึงจะตื่น จะให้รอแม่บ้านประจำมาช่วงบ่ายกูคงทนไม่ไหว ทำไมมึงคิดว่ากูจะล้างอ้วกตัวเองออกเองรึไง”

ประโยคโกหกยาวเหยียดถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากได้รูป เขาโกหกในทุกคำที่เพิ่งพูดออกไป เพราะเมื่อเช้าเขาเป็นคนทำความสะอาดกองอ้วกเอง แถมแม่บ้านที่จะเข้ามาทำความสะอาดที่ห้อง ปกติเขาจ้างอยู่แค่คนเดียว ซึ่งเป็นแม่นมที่เลี้ยงดูกันมา โดยจะเข้ามาดูแลห้องให้เขาทุกเย็นวันอาทิตย์เท่านั้น เพราะต้องคอยดูแลแม่และพ่ออยู่ที่บ้าน

ส่วนเรื่องจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ก่อนนั้น ‘หึ เขาโกหกล้วน ๆ ’

“เออดีวะ เป็นคนรวยนี่ไม่ต้องทำไรเลย”

พูดจบก็เดินตรงไปหยิบกล่องข้าวที่ถูกใส่เอาไว้ในถุงผ้าอีกทีอย่างระมัดระวัง เนื่องจากกลัวว่าอาหารดี ๆ จะหล่นหลุดมือ เพราะสำหรับไอ้กานแล้ว เขาตายได้ แต่อาหารต้องอยู่ดี แต่ก่อนจะเดินออกจากห้องไปก็ไม่วายหันมาขอบคุณเจ้าของห้อง ตามแบบฉบับของหนุ่มนิติมารยาทดี

“ขอบคุณสำหรับเสื้อมือสองและกล่องข้าวน้อยนะคุณชาย”

คำขอบคุณถูกเปล่งออกมาจากหัวใจของกาน แต่ก็ไม่วายขอจิกกัดอีกฝ่ายให้มันคันหัวใจเล่นสักหน่อย เกิดเป็นคนรวยนี่มันดีจังโว้ยยย ‘ชีวิตนี้ไอ้กานอยากถูกหวยที่อเมริกาสัก 1 พันล้านบาทไทยก็พอ’

“เออ ประตูนี่เปิดออกไปได้เลยไหมมึง เมื่อคืนกูเปิดไม่ออก”

“เปิดได้เลย กูปลดล็อกไว้ให้แล้ว”

ธีต์โชว์หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมา ซึ่งมันแสดงแอพพลิเคชันบางอย่างที่ดูเหมือนเอาไว้ควบคุมการปลดล็อกประตู หน้าต่างภายในห้องแห่งนี้ นั่นทำให้ธีต์เข้าใจว่า การจะเข้าออกจากห้องไอ้หัวขี้ คงมีอยู่สองวิธี หนึ่งเลยคือมันเป็นคนกดรหัสที่หน้าประตู ส่วนของสอง คงเป็นเทคโนโลยีล้ำ ๆ บนหน้าจอโทรศัพท์ของมัน ร่างสูงโปร่งเตรียมก้าวขาออกไปจากห้อง แต่ก็ไม่ลืมขอบคุณทิ้งทายอีกครั้ง

“ขอบใจ”

 

บ้านพร้อมพบ

“มาสักทีไอ้ตัวแสบ หายหัวไปไหนไม่ยอมรับโทรศัพท์กูทั้งคืน”

พร้อมพบเปิดฉากต่อว่าเพื่อนรักทันทีที่เจ้าตัวโผล่หน้ามาให้เขาและไอ้ดลได้เห็น หลังจากเพื่อนไปทำงานคืนแรกแล้วหายไปจากการติดต่อเลย ครั้นจะส่งไลน์ หรือทักข้อความในเฟซบุ๊กไป ไอ้เพื่อนตัวดีก็ไม่เล่นสักอย่าง เพราะโทรศัพท์มันยังเป็นรุ่นปุ่มกดอยู่นั่นเอง

“เมื่อคืนกูโทรหาทั้งคืน นึกว่าถูกอุ้มไปฆ่าที่ไหน”

“ไอ้ดลมึงก็พูดเวอร์ไป”

กานสวนกลับขณะเดินตรงเข้ามาหาเพื่อนรักก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนในบริเวณสวนหลังบ้านของพร้อมพบ สถานที่อันเงียบสงบที่เหมาะกับการใช้ทำงานกลุ่มของคนทั้งสาม

“กูเปล่าเวอร์ พูดไปตามเนื้อผ้าโว้ย” ณดลว่ายิ้ม ๆ

ส่วนคนที่ดูท่าจะอยากรู้เรื่องราวที่ทำงานใหม่ของเพื่อนมากกว่าใครอย่างพร้อมพบก็อดทนรอไม่ไหวจนต้องรีบซักถามต่อ “แล้วทำงานเป็นไงมั้งวะ เพื่อนเฮียกูเขาดุไหม”

“พี่ปูนนะเหรอ ไม่เลยวะ ใจดีมากกกก” เขากดเน้นเสียงในตอนท้ายเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เพิ่งพูดออกไปคือความจริง

“ได้ยินแบบนี้กูค่อยหายห่วงหน่อย”

“เพื่อนพี่มึงดีกับกูมาก มึงอย่าห่วงไปเลย”

สองเพื่อนรักมองตากันเป็นอันว่ารู้ใจ แต่ยังไม่ทันจะได้พากันเริ่มลงมือทำงาน ณดลที่เหลือบมาเห็นเสื้อที่เพื่อนใส่อยู่ถึงกับเบิกตาโต แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยเพ่งมองด้วยความไม่อยากจะเชื่อในสายตาของตัวเอง

“ไอ้กานมึงไปเอาเสื้อตัวนี้มาจากไหนวะ ไม่ใช่เสื้อมึงแน่ ๆ”

“เออ ไม่ใช่เสื้อกู เมื่อคืนกูเจอลูกค้าอ้วกใส่เสื้อ เขาเลยให้เสื้อตัวนี้มาเปลี่ยนแทน เห็นบอกว่าเป็นเสื้อมือสอง”

เขาเลือกที่จะตอบออกไปตามความจริง แต่ไม่ทั้งหมด เพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องมาตามสืบสาวหาความเกี่ยวกับเจ้าของเสื้อที่แท้จริง

“มือสอง?”

“เออดิ เห็นบอกซื้อมือสองมาราคา 200 เองมั้ง ทำไมวะ มึงมองเหมือนเสื้อตัวละสองหมื่น”

“เออดิ ที่มึงใส่อยู่คือบาเลน ตัวละสองหมื่นจริง ๆ”

“!!”

“เออดิ ที่มึงใส่อยู่คือบาเลน ตัวละสองหมื่นจริง ๆ”

“!!”

“กูไม่ได้พูดเล่นกาน เสื้อนี้กูเห็นราคารีเซลทะลุสองหมื่นไปแล้วมั้ง ลูกค้าคนนั้นแม่งใจดีวะ”

ด้วยความที่ณดลชื่นชอบในเรื่องของแบรนด์เนมแม้ว่าตัวเขาจะไม่มีเลยสักชิ้น หากแต่การได้รู้จักลักชูรีแบรนด์ต่าง ๆ มันเป็นเหมือนอีกหนึ่งความชอบที่หลงใหล จนหลายต่อหลายครั้งยังแอบคิดว่าตัวเองน่าจะไปเรียนดีไซน์ไม่ก็แฟชั่น แต่หวยกลับมาออกที่นิติศาสตร์เสียได้

“ของปลอมละมั้ง มึงมองผิดไปแล้วไอ้ดล”

“ของจริงไอ้กาน มึงเชื่อสายตากูได้เลย”

น้ำเสียงหนักแน่น บวกกับสีหน้าท่าทางที่ดูจริงจังของเพื่อน ทำเอาคนที่คิดว่าตัวเองสวมเสื้อยืดราคาไม่แพงถึงกับหน้าถอดสี ในเมื่อเขาถามย้ำกับเจ้าของเสื้ออยู่หลายหนว่าเสื้อไม่แพงแน่นะ ซึ่งคำตอบก็คือใช่ แล้วทำไมจู่ ๆ มันกลายมาเป็นเสื้อยี่ห้อบาลอง บาลังอะไรนี่ได้ แถมราคายังกระโดดขึ้นไปจากที่ไอ้หัวขี้บอกเป็นร้อยเท่า สุดท้ายนึกอะไรไม่ออกจึงได้แต่พึมพำอยู่กับตัวเองเบา ๆ

“จริงเหรอวะ” พูดราวกับคนเพ้อ

“เออ แต่ช่างเถอะ สงสัยลูกค้ามึงเขาจะรวยมากมั้ง ละนี่กินข้าวมาหรือยัง”

“.....”

“ไอ้กาน กูถามว่าแดกข้าวมาหรือยัง”

คราวนี้คนพูดยกระดับเสียงของตัวเองขึ้นจนแทบจะเรียกว่าเป็นการตะโกน ทำเอากานที่กำลังเหม่อ ๆ อยู่ถึงกับสะดุ้ง “วะ ว่าไง”

“แดกข้าวหรือยัง”

ประโยคคำถามเดิมถูกส่งกลับมาอีกครั้ง ณดลมองเลยไปยังเพื่อนรักอีกคนที่ตอนนี้นั่ง งง เป็นไก่ตาแตกกับพฤติกรรมของไอ้กาน

“ข้าวเช้ากินแล้ว มีคนให้ข้าวกูมา มึงกินไหม เขาห่อให้กูด้วย”

กานเอื้อมมือไปหยิบกล่องใส่อาหารที่ไอ้หัวขี้เป็นคนห่อให้เขาขึ้นมาจากถุงผ้า ก่อนจะค่อย ๆ บรรจงเอามันไปวางลงบนโต๊ะตรงหน้าเพื่อนรักทั้งสอง เนื่องจากเมื่อเช้าข้าวต้มเหลือบาน ไอ้หัวขี้มันเลยยกแทบทั้งหม้อมาไว้ในกล่องข้าวใบโตนี้ให้ แต่แทนที่ไอ้ดลจะเปิดฝากล่องออกเพื่อดูอาหารข้างในอย่างที่คนนิสัยตะกละอย่างมันชอบทำ อีกฝ่ายกับเอาแต่นั่งจ้องกล่องข้าวไม่วางตา

“เป็นไรวะดล”

กานถามด้วยความสงสัย พร้อมเพ่งมองไปยังกล่องข้าวที่เพื่อนรักกำลังจ้องอยู่ ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ มันก็แค่กล่องข้าวธรรมดา ๆ เท่านั้น แต่ประโยคต่อมาของเพื่อน ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจไปกันใหญ่

“ไหนมึงบอกกูอีกทีสิว่าใครให้กล่องข้าวมึงมา”

“ก็คนที่อ้วกใส่เสื้อกูอะ เขาอยากรับผิดชอบเลยส่งข้าวเช้ามาให้กูที่หอ” ตีหน้าซื่อโป้ปดออกไปอีกคำโต

“รับผิดชอบด้วยการส่งกล่องข้าวของจีจีอันละหลายหมื่น แถมยังหนีบช้อนส้อมแบรนด์เดียวกันมาให้อีกเนี่ยนะ”

คนพูดมองไปยังกล่องข้าวแบรนด์หรู ที่ด้านข้างนั้นมีช่องเสียบช้อนส้อมในแบรนด์เดียวกันมาด้วย หากเขาจำไม่ผิดแค่ช้อนส้อมคู่เดียวก็ราคาร่วม 5 หมื่นกว่า ส่วนกล่องข้าวนั้นแล้วใหญ่ ทั้งเซตนี้ตีต่ำ ๆ เฉียดแสนกันเลยทีเดียว

“ไหนขอกูดูหน่อย”

คราวนี้พร้อมพบเริ่มอยากมีส่วนร่วมบ้าง แม้ว่าบ้านของเขาจะรวยแต่ส่วนตัวเป็นพวกไม่ชอบใช้ของแบรนด์เนมอยู่แล้ว จึงไม่ค่อยสันทัดในเรื่องราคาและยี่ห้อมากนัก ผิดจากเฮียของเขา รายนั้นเป็นดาราไปไหนมาไหนทีประโคมแบรนด์เนมจนเหมือนช็อปเคลื่อนที่ได้ แววตาใสพยายามมองทุกซอกทุกมุมของกล่องอาหาร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังแยกไม่ออกอยู่ดีว่ามันคือของจริงหรือของปลอม

“ของจริงปะวะ”

“จริงดิไอ้พร้อม มึงไม่เชื่อสายตากูหรือไง”

“เออ กูเชื่อมึงจ๊ะ ไอ้ดลคนรู้มาก”

สองหนุ่มโต้กลับกันไปมา ท่ามกลางอีกคนที่ตอนนี้นั่งอึ้งคูณสอง ได้แต่เก็บปากเงียบไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด ในหัวสมองอันน้อยนิดของไอ้กานตอนนี้กำลังนั่งคิดไปว่าตัวเองควรจะอึ้งกับเรื่องไหนก่อนดี ไม่ว่าจะเป็น เสื้อยืดมือสองที่เจ้าของบอกว่าราคาหลักร้อย แถมยังยกให้เขาเลยฟรี ๆ หรือจะเป็นเรื่องใหม่ตรงหน้าอย่างกล่องข้าวและช้อนราคาร่วมแสนบาท

‘แสนบาทไทยเลยนะแม่มึง’

“กูฟังราคาแล้วแดกข้าวไม่ลงเลยวะ”

พร้อมพบพูดเสียงเนือย ๆ แต่ก็โดนณดลตอกกลับอย่างไว

“บ้านมึงก็มีของพวกนี้เยอะเถอะไอ้พร้อม มึงแค่ไม่สนใจเอง”

“เนี่ย ตอนแรกก็ไม่สนใจ พอได้ยินราคาแล้วมันคันยุบยิบในหัวใจ แพงฉิบ”

“กูเก็บเงินทั้งชาติยังไม่รู้เลยว่าจะได้ช้อนสักคันไหม คิคิ” ณดลปล่อยเสียงขำออกมาในตอนท้าย

“ฟุ่มเฟือย ช้อนไรก็กินข้าวได้เหมือนกันเถอะ” พร้อมพบเปรียบเปรยออกไปอย่างที่ใจคิด พลางเบนสายตาไปมองตัวต้นเรื่องที่ตอนนี้ใบ้รับประทานไปเป็นที่เรียบร้อย “กาน มึงโอเคไหม” เขาถามเพื่อเช็กว่าเพื่อนยังสบายดีไม่ได้ช็อกไปกับราคาของที่มันเพิ่งได้มา

“สบายดี กินข้าวเถอะ จะได้รีบทำงาน”

“แล้วเย็นนี้มึงต้องไปทำงานร้านเพื่อนเฮียกูอีกไหม”

“ไปดิ”

“โอเคงั้นรีบทำงานเถอะ มึงจะได้มีเวลาไปพักสักหน่อยก่อนเริ่มงาน”

“อืม”

เสียงตอบรับเบา ๆ ดังออกมาจากลำคอ แม้ว่าเขาอยากจะถามเพื่อนให้มั่นใจเกี่ยวกับราคาข้าวของที่ได้มาจากไอ้หัวขี้ แต่ครั้นจะถามออกไปตรง ๆ ก็กลัวว่าเพื่อนจะซักต่อว่าแขกที่ให้เขามาเป็นใคร

ตอนนี้เขาเริ่มหวั่นใจว่ามันให้ของแพง ๆ มาแบบนี้ต้องการอะไรแอบแฝงจากเขาหรือเปล่า มันไม่มีคนปกติดีที่ไหนเอาของราคาแพงหูฉี่มาให้คนอื่นง่าย ๆ โดยไม่หวังผลตอบแทนหรอกนะ หากเขารู้สักนิดว่าของแต่ละอย่างราคาเวอร์แบบนี้ หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรไอ้กานก็จะไม่หยิบออกมา สู้ให้เขาใส่เสื้อเปื้อนอ้วกยังจะดีเสียกว่า

‘ใจเริ่มไม่ดี ไอ้หัวขี้มันต้องวางแผนเล่นงานเขาอยู่แน่ ๆ ’

 

อีกด้าน

 

“คุณธีต์ค่ะ ชุดเปื้อนอ้วกในห้องน้ำป้าเอาไปซักให้เลยนะคะ”

ป้านวลที่พ่วงตำแหน่งแม่นมประจำตัวของธีต์เอ่ยถามขึ้น หลังจากช่วงบ่ายมานี้เธอจัดการทำความสะอาดห้องต่าง ๆ ภายในคอนโดของชายหนุ่ม แต่เมื่อมาถึงโซนห้องน้ำ กลับพบว่ามันมีเสื้อเปื้อนอ้วกวางอยู่ในตะกร้า จึงจะเอาไปทำความสะอาดให้ตามหน้าที่

ส่วนเจ้าของห้องตัวจริงตอนนี้กำลังนั่งไถฟีดเช็กราคารถยนต์นำเข้าอยู่บนโซฟา ธีต์ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วรีบตอบกลับในทันที “ไม่ต้องครับป้า เดี๋ยวผมซักเอง ป้านวลทำอย่างอื่นเถอะนะครับ”

“แต่ว่ามันสกปรกนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ธีต์อยากซักเอง”

เขาปรายตามองไปยังเสื้อยืดของไอ้เด็กเปรตที่ป้านวลหยิบออกมาจากห้องน้ำ สภาพที่มองจากสายตานั้นแทบไม่เหลือชิ้นดี ซึ่งหากเป็นเสื้อของเขา แม้จะราคาแพงแค่ไหน สัญญาได้เลยว่า อ้วกใส่หนึ่งครั้งเท่ากับทิ้ง

“ให้ป้าซักให้ดีกว่าค่ะ จะได้สะอาด ๆ”

“ธีต์ขอซักเองดีกว่าครับป้านวล พอดีเป็นเสื้อของเพื่อนครับ”

“เอาอย่างนั้นเหรอคะ”

“ครับผม ป้านวลไปทำอย่างอื่นเถอะนะครับ เนี่ยธีต์หิวข้าวมาก วันนี้ป้านวลอยู่ทำมื้อค่ำให้ธีต์กินหน่อยได้ไหมครับ”

พูดออกไปด้วยเสียงและท่าทางที่ออดอ้อนจนคนแก่อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน คุณธีต์ในสายตาของป้านวลก็ยังคงเป็นเด็กชายธีต์ตัวเล็กของหล่อนเสมอมา เพราะในยามที่เจ้านายน้อยหิวเมื่อไหร่มักจะทำหน้าอ้อนแบบนี้อยู่เป็นประจำ

“ได้เลยค่ะ งั้นป้าไปเตรียมมื้อค่ำให้เลยนะคะ”

“ธีต์รักป้านวลที่สุดเลยครับ”

ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงปรี่เข้าไปสวมกอดร่างอ้วนท้วมของหญิงวัยกลางคนที่เขารักไม่ต่างจากแม่อีกคน ป้านวลคือคนที่อยู่กับเขามาตั้งแต่เด็ก เรียกได้ว่าอยู่กับเขามากกว่าแม่และพ่อที่วัน ๆ วุ่นอยู่แต่กับเรื่องงานเสียอีก อ้อมแขนแกร่งโอบกระชับขึ้น ซึ่งป้านวลก็กอดตอบแม้ว่าในมือจะถือเสื้อเปื้อนอ้วกอยู่ก็ตาม

“โตแล้วนะคะ มากอดป้าแบบนี้ไม่กลัวสาว ๆ เข้ามาเห็นหรือไง” ได้ทีเลยเอ่ยแซวออกไป

“สาว ๆ ที่ไหนไม่มีหรอกครับ ถ้าหนุ่ม ๆ ก็ว่าไปอย่าง”

ธีต์ผละออกจากการกอดแล้วส่งยิ้มกว้างให้ป้านวล พลันในหัวของเขาก็นึกไปถึงใบหน้าของหนุ่ม ๆ ที่จะเป็นใครไปไม่ได้เลย หากไม่ใช่ ‘ไอ้เด็กเปรต’ ที่เจอหน้าเขาทีไรเป็นอันต้องกัดกันทุกที

…ทำไมหน้ากวนตีนของมันถึงตามหลอกหลอนเขาไปทุกที่ได้ขนาดนี้กันนะ