บทที่ 10

“ดินแดนหิมะขาวแห่งทะเลทรายเหนือนี่ช่างหนาวเหลือเกิน” เยว่เจี้ยนเวยสูดปากด้วยความหนาวเหน็บ กระชับเสื้อคลุมเล็ก ๆ ที่ตอนนี้เป็นของตนเองแน่น ถูมือพลางพูดว่า “หนาวจะตายอยู่แล้ว”

เยว่สือ “...”

ทำเป็นองอาจได้ไม่เกินสามลมหายใจจริง ๆ

บนป้อมกำแพงเมือง เหล่าทหารที่ไม่เคยคิดเลยว่าหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งจะถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งจัดการอย่างง่ายดาย ต่างพร้อมใจกันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมีคนถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “ยอดฝีมือเมื่อครู่ เป็นคนที่ท่านเจ้าเมืองหามาหรือ?”

ผีเสื้อสีนิลบินกลับมาอยู่ข้างกายโม่ชางหลาน มีตัวหนึ่งหยุดเกาะบนเข่าของเขา

ผู้อาวุโสจื่อชวนก็มองมาที่โม่ชางหลานด้วยความสงสัยเช่นกัน กล่าวว่า “ข้าไม่เคยได้ยินท่านเจ้าเมืองบอกว่าจะหาผู้ใดมาช่วย และข้าก็ไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มคนนี้มาก่อนด้วย”

โม่ชางหลานหลับตาไม่พูดอะไร ผีเสื้อสีนิลที่เกาะอยู่บนนิ้วมือใช้ปีกของมันแตะนิ้วมือของเขาอย่างสนิทสนม

โม่ชางหลานยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนกล่าว “ทั้งสองคนนั้นเลือกมาดินแดนหิมะขาวในเวลาที่อันตรายที่สุด ถ้าไม่ใช่หนีตายมาที่นี่ ก็ต้องมาเยี่ยมญาติ หรือไม่ก็ต้องการออกไปนอกกำแพงด้วยความไม่กลัวตาย นับว่าน่าสนใจอยู่ไม่น้อย”

ผู้อาวุโสจื่อชวน “...”

แม้ว่าปีศาจน้ำแข็งเหล่านั้นจะถูกจัดการเกือบหมดแล้ว แต่ก็ยังมีปีศาจน้ำแข็งดื้อรั้นบางตัววนเวียนอยู่ใกล้เคียง รอโอกาสซุ่มโจมตีชนิดที่ยอมตายไม่ยอมแพ้ ดังนั้น แม้ทั้งสองคนจะขี่อาชามาถึงใต้ประตูเมืองแล้ว ก็ยังไม่เห็นคนข้างบนเปิดประตูให้เสียที

เยว่สือมองประตูใหญ่ที่ปิดสนิทพลางถอนหายใจ รู้สึกว่านี่เป็นการข่มขวัญโดยไม่ต้องใช้คำพูด วันข้างหน้าเกรงว่าชีวิตคงไม่ง่ายนัก

เขาเพียงสะกิดปลายเท้าแผ่วเบา ก็อุ้มเยว่เจี้ยนเวยปีนขึ้นไปบนป้อมกำแพงสูงสิบจั้งโดยตรง วิชาย่างก้าวล่องนภาเช่นนี้ การเคลื่อนไหวสง่างามเป็นธรรมชาติ พลิ้วไหวดังสายน้ำ ทำให้ผู้คนอดชื่นชมอยู่ในใจไม่ได้

สามารถกระโดดขึ้นที่สูงนับสิบจั้งโดยไม่ต้องพึ่งพาสิ่งใด เห็นได้ชัดว่าวรยุทธ์สูงส่ง คนธรรมดาย่อมไม่อาจเทียบเคียง

ค่ายกลป้องกันเมืองได้ถูกสลายไปแล้ว เยว่สือและเยว่เจี้ยนเวยจึงทิ้งตัวลงยืนบนกำแพงเมืองได้อย่างไร้อุปสรรค

เมื่อเยว่เจี้ยนเวยลงถึงพื้น ก็รีบโยนเสื้อคลุมคืนให้เยว่สือทันที พร้อมกล่าว “ท่านใส่เถอะ”

เยว่สือรับเสื้อคลุม พูดด้วยความซึ้งใจ “นายน้อย ข้างบนนี้ลมแรงหิมะหนาว ท่านสวมไว้เถิด ข้าไม่กลัวหนาว”

เยว่เจี้ยนเวยตัดบทด้วยความเฉียบขาด “ไม่เอา เสื้อคลุมท่านน่าเกลียดเกินไป ประเดี๋ยวจะส่งผลต่อความประทับใจแรกพบของเขาที่มีต่อข้าได้”

เยว่สือ “...”

เยว่เจี้ยนเวยคงยังรู้สึกว่าทิ่มแทงใจไม่พอ จึงพึมพำว่า “พบกันครั้งแรกทั้งที ต้องทำตัวให้ดูดีที่สุด”

เยว่สือคล้ายเลือดในตัวเหือดแห้ง รู้สึกอึดอัดขัดใจไม่ไหว

ผู้อาวุโสจื่อชวนและทหารน้อยอีกหลายคนได้เข้าล้อมวีรบุรุษทั้งสองผู้ฝ่าวงล้อมปีศาจ และแก้ไขวิกฤตการณ์ทางตะวันตกของเมืองร้างอย่างง่ายดายพลางจ้องมองด้วยสายตาที่ทั้งระแวดระวังและชื่นชม

ผู้อาวุโสจื่อชวนสำรวจมองเด็กหนุ่มที่สังหารหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งด้วยตัวคนเดียวโดยละเอียด

เยว่เจี้ยนเวยยืนอยู่ข้างเยว่สือ ลักษณะคล้ายคนขี้ขลาดเขินอาย ถึงกับต้องจับแขนเสื้อของเยว่สือแน่น หลบอย่างขลาดกลัวอยู่หลังแขนของเยว่สือ โผล่ใบหน้าครึ่งหนึ่งมองพวกเขา ท่าทางนั้นไม่มีความดุร้ายเกรี้ยวกราดเช่นตอนที่ตัดศีรษะใหญ่ยักษ์อย่างคล่องแคล่วและรวดเร็วเมื่อครู่เลย

เดิมทีผู้อาวุโสจื่อชวนยังคิดจะข่มขวัญคนทั้งสอง แต่เมื่อเห็นใบหน้าครึ่งหนึ่งอันงดงามหวานหยดของเด็กหนุ่มที่แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงผู้นี้ รวมไปถึงเห็นสีหน้าอันน่าเวทนาบนใบหน้านั้น คำพูดทั้งหมดก็พลันติดค้างอยู่ในลำคอ

ผู้อาวุโสจื่อชวนทำตัวไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าสายลมหนาวเย็นขึ้นเล็กน้อย หิมะตกหนักขึ้น จึงกระแอมไอหนึ่งครั้งเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด แล้วกล่าวว่า “ขอถามท่านยอดฝีมือ ไม่ทราบท่านมาจากที่ใด และกำลังจะไปที่ใดหรือ?”