ตอนที่ 30 อย่าแกล้งทำเป็นลืม ncเช้าแล้วแต่ร่างเปลือยเปล่าของโรสยังหลับใหลใต้ผ้าห่มที่กระจัดกระจาย เผยให้เห็นไหล่เปลือยขาวนวลและรอยจูบจางๆ ที่เหมือนจะไม่ตั้งใจฝากไว้ทั่วทั้งเรือนร่างไฟนั่งพิงหัวเตียง มือข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟ อีกข้างถือหนังมือถือเพื่อเช็กงาน แต่สายตากลับไม่เคยละจากคนที่นอนนิ่งข้างๆเมื่อคืนเธอแทบไม่ได้หลับ ไม่ใช่เพราะเขาใจร้าย แต่เพราะเขาอยากให้เธอรู้ว่าเขา ‘ต้องการ’ เธอแค่ไหน และเขาไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครแกล้งทำเป็นลืมทุกอย่างหลังจากผ่านอะไรแบบนั้นไปแล้วเสียงขยับตัวของโรสดังขึ้น โรสขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลืมตาช้าๆ เธอกวาดตามองรอบห้องอย่างงุนงง ก่อนจะสะดุดกับสายตาคมจัดของเขาที่มองมาทางเธอ“ตื่นแล้วเหรอ” ไฟถามเรียบๆโรสยกมือขึ้นลูบผมยุ่งของเธอ ก่อนจะตอบด้วยเสียงแหบพร่า “อืม กี่โมงแล้ว”“สายแล้ว และก็สายมากพอจะรู้ว่าเธอกำลังแกล้งลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน” น้ำเสียงของไฟเย็นลงเล็กน้อยโรสเบือนหน้าหนี พลางหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้มิดชิดกว่าเดิม “เมื่อคืน ก็แค่ความผิดพลาด”เพียงประโยคนั้น สีหน้าของไฟก็เข้มขึ้นทันที เขาวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะข้างเตียงเสียงดัง ก่อนจะขยับเข้ามาห
ตอนที่ 29 ยกที่สองเริ่ม ncกลิ่นกายผสมกลิ่นเหงื่ออ่อนๆ ลอยปะปนอยู่ในอากาศ ไฟยังคงนอนกอดร่างเปลือยเปล่าของโรสไว้แน่น ใบหน้าเขาซุกอยู่ตรงซอกคอที่ยังคงมีรอยแดงจากรอยจูบรุนแรงเมื่อครู่ ขณะที่ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆ ลูบแผ่นหลังของเธอเบาๆ วนเป็นวงช้าๆ“เหนื่อยหรือยัง” เขากระซิบข้างหู พร้อมกับเลื่อนจมูกไล้ไปตามแก้มนุ่มของเธอ“ถ้านายยังขยับอีกนิดเดียว ฉันจะหมดแรงจริงๆ” โรสพูดทั้งๆ ที่ยังหอบอยู่ ไฟไม่ตอบ เขาเพียงแค่เลื่อนตัวลงไปต่ำกว่าเดิม ริมฝีปากร้อนผ่าวสัมผัสเข้าที่หน้าอกของเธออีกครั้ง คราวนี้ไม่เร่งเร้า แต่เนิบนาบ และยั่วยวน“อื้ม…” โรสกัดริมฝีปากแน่น เธอรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร แต่เธอก็หยุดตัวเองไม่ได้ไฟใช้ลิ้นกวาดวนรอบยอดอกของเธอช้าๆ สลับกับดูดดึงปลายยอดจนมันตั้งชัน นิ้วมือของเขาเลื่อนลงไปที่หน้าท้องแบนราบ ก่อนจะไล่สัมผัสเข้าไปที่ส่วนช่องทางคับแคบที่แม้จะถูกสิ่งใหญ่โตของเขาเข้าไปสำรวจแล้วแต่ก็ยังคับแคบอยู่ กลางกายของเธอที่ยังคงชื้นจากการร่วมรักครั้งแรกกับเขาเมื่อครู่“ยังร้อนอยู่เลย” เขาพึมพำ ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปอย่างชำนาญ“อืมมม...นายทำบ้าอะไร”โรสแอ่นสะโพกขึ้นอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ เสีย
ตอนที่ 28 อย่าทำให้ฉันเชื่อนาย ncไฟนั่งพิงหัวเตียงในห้องพักของรีสอร์ตไม้ริมทะเลที่เงียบสงบ แผลที่ขมับถูกปิดไว้ด้วยผ้าก๊อซที่โรสเป็นคนทำให้ มันยังคงระบมอยู่เล็กน้อย ดวงตาคมทอดมองไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงไฟจากหมู่บ้านริมหาดสลัวๆ เสียงคลื่นเบาๆ เหมือนกระซิบแทนความเงียบที่ปกคลุมประตูห้องของเขาถูกเปิดออกช้าๆโดยหญิงสาวคนหนึ่งก่อนที่เธอจะเดินเข้ามา โรสเดินเข้ามาพร้อมถุงยาในมือและสายตาเป็นห่วง“นายกินยาแล้วหรือยัง” เธอถามขณะเดินเข้ามาหยุดที่ปลายเตียงไฟส่ายหน้าเบา ๆ “ยัง ฉันรอเธอ” เขาตอบโรสถอนหายใจ ก่อนจะวางถุงยาลงบนโต๊ะข้างเตียง เธอเทน้ำใส่แก้ว แล้วยื่นยาให้ไฟโดยไม่พูดอะไร ไฟรับมันไปอย่างว่าง่าย หลังจากไฟกินยาเสร็จ โรสก็หยิบกล่องปฐมพยาบาลขึ้นมาแล้วเปิดมันออก“เดี๋ยวฉันทำแผลให้อีกที”“ยังไม่ชินอีกเหรอ” เขาพูดเบาๆ ขณะที่เธอถอดผ้าก๊อซออก เพราะสีหน้าของเธอมันดูไม่ต่างจากครั้งแรกที่เธอทำแผลให้เขาเลย“ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชิน แต่ฉันแค่ไม่อยากให้มีโอกาสทำแบบนี้บ่อยๆ ต่างหาก” เธอพูด ขณะใช้สำลีเช็ดแผลให้เขาอย่างเบามือ“แต่ถ้าแผลทุกแผลที่เกิดบนตัวฉันมันมาจากการปกป้องเธอ ฉันก็ไม่กลัวหรอก” เสียงของไฟนุ่มลึกและ
ตอนที่ 27 นายคือคนแรกที่ปกป้องฉันเช้าวันถัดมา แสงแดดในหมู่บ้านเล็กๆ ริมทะเลยังอ่อนโยนเช่นเคย แต่บรรยากาศกลับไม่ได้ผ่อนคลายสำหรับโรสและไฟ ทั้งสองกลับมาที่หมู่บ้านอีกครั้งหลังได้รับข่าวว่าลุงชิดกลับมาจากโรงพักแล้วโรสก้าวลงจากรถในชุดกางเกงยีนส์ขายาวและเสื้อเชิ้ตสีขาว พันผ้าใบไว้บนศีรษะกันแดด ส่วนไฟเดินตามหลังมาด้วยสีหน้าเรียบขรึม เขาไม่พูดอะไรขณะเดินเคียงข้างเธอเข้ามาในลานหน้าบ้านปูนชั้นเดียวที่เป็นที่อยู่ของลุงชิด“ลุงชิดอยู่มั้ยครับ” ไฟเรียกลุงชิดเสียงดังสักพักประตูบ้านก็เปิดออก ลุงชิดในเสื้อกล้ามเก่าๆ เดินออกมาหาไฟ ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด“อ้าวคุณไฟ” ลุงชิดส่งเสียงแผ่วๆ “เมื่อคืนพวกมันเข้ามาก่อกวนอีกแล้วครับ พวกมันมาขู่ เอาไม้หน้าสามมาฟาดประตูบ้าน ผมกับเมียผวากันทั้งคืนไม่กล้านอนกันเลยครับกลัวพวกมันบุกเข้ามาบ้าน แจ้งตำรวจไปก็ไม่ช่วยอะไรเพราะว่าผู้การใหญ่ของที่นี่ก็พวกเดียวกับมัน” ลุงชิดพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง“แล้วลุงจะเอายังไงครับ จะยอมขายที่ให้พวกมันเหรอ” ไฟถามสีหน้าเครียดลุงชิดส่ายหน้า “ผมไม่อยากขายหรอกครับถ้าจะขายก็อยากขายให้คนที่ดีๆ ขายให้พวกมัน มันก็เอาไปขายต่อแพ
ตอนที่ 26 เยือนภูเก็ตอีกครั้งเสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ SUV สองคันดังแว่วในเช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดยามเช้าในภูเก็ตสาดกระทบใบไม้เป็นประกาย รถของไฟแล่นนำหน้า โดยมีโรสนั่งอยู่ข้างคนขับ เธอสวมแว่นกันแดดสีชาและเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่ดูทะมัดทะแมงผมยาวถูกมัดรวบเป็นหางม้า ต่างจากภาพสาวเซ็กซี่ในเมืองกรุงโรสไม่พูดอะไรมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากบ้านจนกระทั่งเครื่องบินลงจอด เพราะเธอมัวแต่เปิดแฟ้มเอกสารอ่านรายละเอียดเรื่องที่ดินของชาวบ้านเจ้าปัญหา ไม่ใช่เพราะเธอขยันหรอกแต่เธอไม่อยากพูดกับเขา เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าเธอตื่นเต้นที่ได้กลับมาที่นี่กับเขาอีก“เงียบไปเลยนะ” ไฟเอ่ยขึ้นระหว่างทาง สายตายังคงจับจ้องถนน แต่หางเสียงแฝงรอยยิ้มบางๆ“ฉันคิดเรื่องงาน” โรสตอบโดยไม่ละสายตาจากแฟ้ม “เพราะถ้าปล่อยให้นายคิดอยู่คนเดียว ที่ของฉันคงโดนพวกไกรสรซื้อตัดหน้าจนเหลือแต่ซาก” ไฟหัวเราะในลำคอ “ฉันไม่เถียง เพราะเรื่องแผนร้ายๆ เธอมักคิดเก่งกว่าฉันเสมอ”โรสเลิกคิ้ว หันไปมองคนขับรถด้วยสายตาอาฆาต “นายแน่ใจนะว่านั่นคือคำชม”“ฉันแค่พูดความจริง” เขาตอบเรียบๆ แล้วหันไปส่งสายตาให้ “แต่อย่าหลงตัวเองไปล่ะ” “ไอ้ปากเสีย” เธอบ่นงึมงำแ
ตอนที่ 25 วันที่รู้สึกเงียบเหงาเช้าวันนี้อากาศในกรุงเทพดูเงียบเหงาอย่างประหลาดในความรู้สึกของโรส ทั้งที่เสียงรถบนท้องถนนยังคงดังและวุ่นวายเหมือนทุกวัน โรสยืนอยู่ริมระเบียงห้องนอนของตัวเองในชุดคลุมสีอ่อน ปล่อยให้ลมพัดผมยาวสยายอย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาของเธอทอดมองท้องฟ้าสีหม่นอย่างไร้เป้าหมายมันเป็นเช้าแรกในรอบหลายเดือนตั้งแต่ที่เธอกลับมาอยู่ที่ไทย ที่เธอตื่นมาแล้วรูสึกว่ามันเงียบเหงาเกินไปบ้านของไฟปิดเงียบ ไร้การเคลื่อนไหว เขาไม่ได้บอกว่าไปไหน และเธอก็ไม่ได้ถามความจริงเขาจะไปไหนมาไหนก็ไม่เคยบอกเธออยู่แล้ว เว้นแต่จะมีเรื่องอะไร ความจริงต้องบอกว่าหลังกลับจากศาลเมื่อหลายเธอกับเขากับเธอยังไม่เจอหน้ากันเลย“หายหัวไปเลยสิ” โรสบ่นพึมพำเบาๆ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ แต่รสขมที่ปลายลิ้นกลับไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมือถือที่วางอยู่ใกลๆแต่เธอก็หยิ่งพอที่จะไม่หยิบมันขึ้นมา ทั้งๆ ที่นิ้วอยากกดโทรออกแล้วถามว่าเขาอยู่ไหนใจแทบขาด“ทำไมฉันต้องคิดถึงหมอนั่นด้วย จะไปไหนก็เรื่องของเขาสิ”ขณะที่โรสยังจมอยู่กับความรู้สึกประหลาดของตัวเอง เสียงข้อความในไลน์ก็ดังขึ้น เธอคว้ามือถือขึ้นดูทันที หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นชั่
ตอนที่ 24 สู้กันในศาลยกที่หนึ่งศาลแขวงกลาง เขต 5วันนี้ดูเหมือนท้องฟ้าจะไม่ค่อยเป็นใจเลยเพราะดูเหมือนจะมีฝนตกและโรสไม่ชอบฝน โรสก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าขรึม ดวงตาเธอจับจ้องไปยังร่างของผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ไกลๆ ข้างๆ ผู้ชายที่เธอเคยเอาหมวกกันน๊อคฟาด คิดแล้วก็เสียดายน่าจะฟาดให้หัวแตกเผื่อเลือดชั่วๆ จะออกมา“นั่นสินะ เมียน้อยในตำนาน” โรสพึมพำ พลางหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่แล้วเดินตามหลังไฟที่เดินนำไปพร้อมกับสิวันนี้เป็นวันนัดเจรจาไกล่เกลี่ยครั้งแรกของสิและสามีเก่าในคดีฟ้องหย่า คนที่เคยเป็นทั้งชีวิตของสิแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นศัตรูโดยสมบูรณ์“อย่าประมาทเด็ดขาดนะครับคุณสิ หมอนั่นมันไม่ใช่คนที่จะยอมง่ายๆ” ไฟพูดกับสิเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าประตูศาลพร้อมเธอโรสเดินตามหลังมาด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนไม่สนใจ แต่ดวงตากลับกวาดมองทุกการเคลื่อนไหวและสังเกตุทุกคนในบริเวณนั้นทันทีที่เข้ามาถึงห้องไกล่เกลี่ย สายตาของเมียน้อยก็หันมาจ้องโรสด้วยสายตาเหยียดหยาม “อุ๊ย มาด้วยเหรอคะคุณเพื่อน เห็นเขาว่าคุณเป็นเพื่อนเจ้าทุกข์ หรือว่าความจริงแล้วก็เป็นเจ้าทุกข์เหมือนกัน”โรสเลิกคิ้วอย่างเย็นชายัยเมียน้อยนี้ไม่รู้สินะว่
ตอนที่ 23 มะยงชิดและคำปรึกษา“ไฟ นายอยู่มั้ย นี่ไฟ” เสียงเคาะประตูกระจกแรงๆ ดังขึ้นติดกันหลายครั้ง เพื่อเรียกคนที่อยู่ข้างในให้เปิดประตูให้เธอ โรสยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ติดกับบ้านของเธอ ใบหน้าขมวดคิ้วเพราะเคาะกระจกหน้าต่างมานาน แต่กลับไร้เงาของเจ้าของบ้านที่เธออยากเจอ“ไฟ อย่าบอกนะว่านายยังไม่ตื่นหรือว่าออกไปแล้ว” เธอบ่น โรสเท้าเอวมองเข้าไปในบ้านด้วยความโมโห เธออุตส่าห์รีบมาตั้งแต่เช้าเพราะกลัวว่าเขาจะไปทำงานก่อน แต่ตอนที่เดินผ่านประตูเชือมเข้ามาเธอก็มองไปที่โรงจอดรถของเขาก็เห็นรถอยู่ครบ โทรหาไม่รับส่งข้อความไปก็ไม่ตอบโรสตั้งท่าจะเคาะประตูอีกครั้ง แต่ประตูบ้านกลับเปิดออกก่อน และผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีในชุดเรียบๆ ก็เดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น“หนูโรสใช่ไหมลูก” หญิงกลางคนทักโรสด้วยนำเสียงอบอุ่น“ค่ะ คุณป้า ไฟอยู่หรือเปล่าคะ” โรสถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลงต่างจากตอนแรกที่ยืนบ่นไฟ“เรียกป้าวราก็ได้จ้ะ ป้าเป็นแม่ของไฟน่ะ” วราบอกพร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้โรส ก่อนจะถามถึงสาเหตุที่เธอมายืนอยู่ที่บ้านของลูกชายเธอ “หนูโรสมาหาไฟใช่มั้ย”“ค่ะ” โรสพูดยิ้มๆ พยักหน้าตอบอย่างสุภาพ“ไฟยั
ตอนที่ 22 เพราะฉันนั้นร้ายของจริงเสียงประกาศในสนามบินยังดังก้องในพื้นหลัง ขณะที่โรสลากกระเป๋าเดินออกจากเกต เธอยังเดินไปได้ไม่ถึงไหน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “ว่าไง” โรสกดรับสายก่อนจะกรองเสียงลงไปนิ่งๆ“โรส เธอมาถึงกรุงเทพแล้วใช่มั้ย ช่วยไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” เสียงของสิเพื่อนต่างวัยของเธอดังขึ้นอย่างรีบร้อน“ไปไหน หรือว่าไปเจอไอเลวผัวเก่าเธอ” โรสถาม “ไม่ใช่ ฉันจะชวนเธอไปโรงเรียนของสูกสาวไอ้วี ลูกของหมอนั่นถูกเชิญผู้ปกครอง แต่มันไม่อยู่ไปคุยงานที่ต่างจังหวัด กลับมาก็ค่ำๆ แล้วมันก็ไม่อยากให้แม่มันไปเพราะไม่อยากให้ท่านคิดมาก ถ้าเธอว่างช่วยไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิไปคนเดียวกลัวไม่มีคนห้ามเวลาองค์ลง” สิบอก “แล้วมาชวนฉันไป คิดว่าฉันจะห้ามเธอเหรอ” โรสถาม ถึงเวลาจริงใครจะห้ามใครยังไม่รู้เลย“ไม่คิดว่าเธอจะห้ามหรอก แค่อยากพวกเยอะไว้ก่อน” “ได้ บอกชื่อโรงเรียนมา” โรสถอนหายใจก่อนจะตอบตกลงยอมไป เธอบอกให้ไฟช่วยไปส่งเธอก่อน แต่เขาเลือกที่จะมากับเธอด้วยไม่ใช่แค่มาส่งเฉยๆโรสมองโรงเรียนหญิงล้วนเอกชนชื่อดังที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง อาคารเรียนสีขาวสะอาดตา รายล้อมด้วยสวนหย่อมที่ถูกดูแลอย่า