ตอนที่ 41 นายกล้าทิ้งฉันเหรอแสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านโปร่งบาง โรสพลิกตัวบนเตียงกว้างอย่างงัวเงีย มือของเธอควานหาความอบอุ่นของร่างที่แบบชิดกับเธอเมื่อคืน แต่แล้วเธอก็ต้องลืมตาขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกว่าด้านข้างของเตียงว่างเปล่า"ไฟ" เธอเรียกเสียงเบา ลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตาไปทั่วห้อง แต่ไม่มีแม้เงาของชายหนุ่มที่เมื่อคืนนอนอยู่ข้างเธอโรสลุกขึ้นเพื่อจะแต่งตัวเพราะเธอคิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่ข้างนอก แต่ก็พบเสื้อผ้าที่ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมกับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กวางอยู่ด้านบน"ขอโทษที่ออกไปก่อน เรื่องที่ภูเก็ตฉันจะจัดการเอง เธอรอฟังข่าวอยู่ที่นี่" ไฟโรสยืนนิ่งหลังจากที่อ่านข้อความในจดหมายจบ มือของเธอกำกระดาษแน่นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตกใจ ไม่พอใจ และ...เป็นห่วง“หมอนั่นทำอะไร คิดว่าแค่ทิ้งจดหมายไว้แล้วฉันก็จะนั่งรอเฉยๆงั้นเหรอ บ้าไปแล้ว" เธอสบถเบาๆ ก่อนจะรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็วแต่เมื่อเดินออกมาถึงห้องรับแขก โรสก็ต้องชะงักกับภาพที่เห็นตรงหน้า หมอกร หรือพี่กร ญาติผู้พี่ของเธอที่เธอเคารพ กำลังนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา จิบกาแฟอย่างสบายใจ"พี่กร" โรสเรียกด้วยเสียงแผ่วเบา “ทำไมพี่ถึง
ตอนที่ 40 ลงโทษเด็กดื้อ NCเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงในที่สุดรถของเธอก็จอดนิ่งในอาคารจอดรถแห่งหนึ่งโรสเงยหน้าจากกองเอกสารก่อนจะเปิดประตูเพื่อลงจากรถ แต่ประตูฝั่งของเธอก็ถูกเปิดออกก่อนที่มือของเธอจะถึงที่จับประตูเธอเงยหน้ามองคนที่เปิดประตูให้เธอก่อนจะแสดงสีหน้าตกใจออกมา เพราะคิดไม่ถึงว่าคนที่เปิดประตูให้เธอจะเป็นเขา“ไฟ” โรสเรียกชื่อของชายหนุ่มด้วยความตกใจชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาก้มลงอุ้มเธอขึ้นพาดบ่าก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาคารทันทีโรสที่พึ่งได้สติเธอมองสำรวจรอบๆ นี่มันไม่ใช่สนามบิน แต่มันเหมือนคอนโดมากกว่า“นี่นายจะทำบ้าอะไร ปล่อยฉันลงนะ” โรสดิ้นพร้อมกับโวยวาย แต่ไฟก็ไม่สนใจยังคงอุ้มเธอขึ้นคอนโดต่อไปทันทีที่เข้ามาในห้องเขาก็โยนเธอลงกับโซฟาอย่างไม่เบา สีหน้าเขาเรียบนิ่งแต่ดวงตานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธอย่างเห็นได้ชัด“นายทำบ้าอะไร” โรสโวยวายขึ้นมาทันที เธอดันตัวลุกขึ้นยื่นก่อนจะเดินมาเผชิญหน้ากับเขา“ฉันเคยบอกเธอแล้วนะ ว่าห้ามไปภูเก็ตคนเดียว ทำไมเธอถึงไม่ฟัง” ไฟพูดเสียงดังเกือบเป็นตะคอกตอนที่แดเนียลสามีของเฟย่าส่งข้อความมาหาเขาบอกว่าโรสขอไปพบเฟย่า เขารู้สึกใจหายกลัวว่าเธอจะทำอะไรบ้าๆ ถ้า
ตอนที่ 39 ผู้ทรงอิทธิพลตัวจริงรถยนต์คันหรูแล่นไปบนถนนโดยมีโรสนั่งอยู่ที่เบาะหลัง ในมือของเธอถือแฟ้มเอกสาร เธออ่านทวนเอกสารในมืออบย่างตั้งใจ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับแผนการใหม่ที่กำลังจะเริ่มขึ้นในภูเก็ตด้วยตัวเองคนเดียวหลังจากทะเลาะกับไฟในบ้านของเขาวันนั้นนี่ก็ผ่านมาแล้วเกือบหนึ่งอาทิตย์ ที่เธอกับเขาไม่ได้ติดต่อกันเลย เขาไม่ติดต่อมาเธอก็ไม่ติดต่อไป ต่างคนเหมือยต่างหายไปจากชีวิตของกันและกัน แม้กระทั่งเรื่องที่เธอกำลังจะทำวันนี้เธอก็ตัดสินใจเองโดยไม่ได้ปรึกษาเขาวันนี้โรสกำลังไปหาเฟย่า เพื่อนสนิทของริลดาและลาน่า ซึ่งเป็นภรรยาของพี่ธามกับพี่กรพี่ชายทั้งสองของเธอเธอ เพื่อขอความช่วยเหลือในการจัดการกับพวกไกรสร เพราะในภูเก็ตคนที่ได้ชื่อว่าทรงอิทธิพลอย่างแท้จริงคก็คือ พี่น้องริชแมน และวันนี้เธอก็มีนัดกับริชแมนคนน้องนั่นก็คือเฟย่า ความจริงเธออยากเจอคนพี่นะ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะเจอกับคนนั้นได้ต่อให้จะขอให้พี่ชายเธอช่วยก็ตาม“คุณเฟย่ารออยู่ข้างในค่ะ” เสียงของเลขาที่เปิดประตูให้บอกกับโรส โรสเดินเข้าไปในห้องทำงานของเฟย่า เธอมองสำรวจภายในห้องของเฟย่าที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาวสบายตา ภายใ
ตอนที่ 38 ความลับที่ไม่ควรปิดบังหลังจากแยกย้ายกับสิ โรสก็กลับมาทำงานที่บริษัทต่อ เธอนั่งทำงานจนถึงเย็นเพื่อรอไฟมารับ และพอถึงเวลาเลิกงานโทรศัพท์ของเธอก็ได้รับข้อความจากเขา ว่าเขามาถึงแล้ว“ตรงเวลาจริง” โรสพูดแขวะ แต่ตากลับมองข้อความนั้นด้วยรอยยิ้ม เธอเก็บของและรีบลงมาหาเขา เพราะกลัวเขารอนาน“นายรอนายมั้ย” โรสถามขึ้นเบาๆ ขณะขึ้นมานั่งข้างคนขับ แต่ไฟไม่ได้ตอบเขาเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ แล้วขับรถออกไปเพียงแค่นี้โรสก็สัมผัสได้ถึงความแปรกไปของเขา โรสหันไปมองไฟอย่างสำรวจก่อนจะถาม“นายเป็นอะไร งานเยอะเหรอ” โรสคิดว่าที่เขาแปลกเป็นเพราะงานเยอะ เพราะวันนี้เขาพึ่งบอกเธอว่าจะเร่งเคลียร์งาน เพราะเขาจะรีบไปภูเก็ตกับเธอแต่ไฟไม่ตอบ ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น ดวงตาจดจ่ออยู่กับถนน บรรยากาศภายในรถตอนนี้เงียบราวกับมีคนกดปิดเสียงโรสรู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ความเงียบปกติ ไม่ใช่ความเหนื่อยล้า แต่เป็นความเงียบก่อนคลื่นลมพายุต่างหากทันทีที่ถึงบ้าน ไฟจอดรถแล้วลงไปโดยไม่พูดอะไร โรสรีบตามลงไปเพื่อพูดคุยให้รู้เรื่องทันที “นี่ไฟ มาคุยกันให้รู้เรื่องนายเป็นบ้าอะไร” โรสถามอย่างหงุดหงิด ตอนที่อยู่บนรถเธอพยายามจะไ
ตอนที่ 37 หาเรื่องผิดคนแล้วเสียงกระดิ่งหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังในห้างหรูใจกลางกรุงเทพดังขึ้นเบาๆ ขณะที่โรสก้าวเข้ามาในร้านด้วยชุดเดรสสีครีมเรียบหรูแสนเซ็กซี่ เธอมองไปรอบร้านก่อนจะเห็นสิโบกมือให้จากโต๊ะริมกระจก เที่ยงนี้โรสนัดทางข้าวกับสิเพราะทั้งสองไม่ได้เจอกันนานแล้ว แต่สิไม่ได้มาคนเดียว เธอมาพร้อมกับเด็กผู้หญิงคนที่สิเคยตามเธอไปช่วยในวันเรียกผู้ปกครอง “เดี๋ยวนี้เลี้ยงลูกให้เพื่อนด้วยเหรอ” โรสแซวทันทีที่ทิ้งตัวนั่งลง “นี่เธอชื่ออะไร วันนั้นฉันลืมถาม” ลูกสาวของวียกมือไหว้โรสก่อนจะแนะนำตัว “หนูชื่อวาวาค่ะ”โรสพยักหน้าใหวาวา ก่อนจะหันไปถามสิต่อ“เป็นแม่เลี้ยงจำเป็นหรือตั้งใจจะเลื่อนขั้นเป็นแม่จริงๆ” คำถามของโรสทำเอาสิตาโต “ตั้งใจเลื่อนขั้นอะไรละ อย่ามาพูดอะไรที่น่าขนลุก” สิพูดพร้อมกับทำท่าลูบแขน “ที่ฉันพาวาวามาด้วย เพราะว่าเธอนั่นแหละ เดี๋ยวนี้ไม่มีเวลาว่างมาเจอฉันเลย ฉันเลยต้องหาเพื่อนเที่ยวคนใหม่นะสิ” สิพูดพร้อมกับทำสายตาประชด “เลยเอาลูกเพื่อนมาเที่ยวด้วย” โรสถามพลางมองไปทางวาวา “อย่าบอกนะว่าเธอพาเด็กนี่เที่ยวกลางคืนด้วย” “เธอจะบ้าเหรอ วาวายังไม่ถึงยี่สิบไปสิจะได้เจ
ตอนที่ 36 มื้อเช้าที่ไม่เหมือนเดิมกลิ่นหอมของไข่ดาวและกลิ่นของกาแฟสดลอยฟุ้งไปทั่วห้องครัว โรสเดินเข้ามาพร้อมเสื้อเชิ้ตของไฟที่เธอหยิบมาใส่แทนชุดนอน ท่าทางงัวเงียของหญิงสาวยังคงน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของ แม้จะมีแววตาเรียบนิ่งแบบคนที่ยังไม่ได้รับคาเฟอีนเธอยืนพิงเคาน์เตอร์ครัว มองผู้ชายที่สวมผ้ากันเปื้อนอย่างไม่คิดจะซ่อนรอยยิ้มมุมปาก“นี่นายทำอาหารเป็นตั้งแต่เมื่อไร” โรสถามพลางนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะอาหาร “หวังว่ามันจะกินได้นะ เพราะเช้านี้ฉันยังมีงานสำคัญที่ต้องทำ” โรสพูด“ถ้างั้นเธอก็คงจะอดกิน เพราะฉันตั้งใจใส่ยาพิษเพื่อให้เธอปวดท้อง วันนี้ทังวันเธอจะได้ไม่ไปไหน แต่จะได้อยู่กับฉันทั้งวัน” ไฟตอบโดยไม่หันมามอง เขากำลังกลับไข่ในกระทะอย่างตั้งใจ “ปากดีตั้งแต่เช้าเลยนะ” โรสพึมพำ เธอยกแก้วกาแฟที่ถูกจัดวางอย่างประณีตขึ้นจิบ “อืม รสชาติดีกว่าที่คิดแฮะ”ไฟยิ้มมุมปาก “ถือว่าเป็นคำชม”หลังอาหารเช้าถูกจัดวางบนโต๊ะทั้งสองก็นั่งลงอย่างสบายๆ โรสใช้เวลาทานอาหารเช้าอย่างช้าๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา“ฉันว่าจะกลับไปภูเก็ต อยากเคลียร์เรื่องที่ดินให้จบ จะได้เดินหน้าต่อได้ และฉันก็เป็นห่วงลุงชิดด้ว
ตอนที่ 35 เช้าวันใหม่กับการเริ่มต้นเช้าวันใหม่กับแสงแดดท่ส่องลอดผ้าม่านโรสค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกแปลกประหลาดระหว่างตื่นกับฝัน เธอหันไปตามแรงกระชับที่อยู่รอบเอวตัวเองอ้อมแขนของไฟที่ยังโอบเธอแน่นอย่างไม่ยอมปล่อย“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มต่ำกระซิบใกล้ๆ หูของเธอ พร้อมลมหายใจอุ่นที่ไล้ผ่านต้นคอโรสพยายามขยับตัวออก แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเขารัดแน่นขึ้นกว่าเดิม“ครั้งนี้ ยังจะบอกอีกมั้ยว่าเป็นแค่เรื่องผิดพลาด” ไฟถามด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอกกึ่งจริงโรสกัดริมฝีปากอย่างหงุดหงิดเล็กๆ “แล้วถ้าฉันบอกว่าใช่ จะทำไม”ไฟหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบ“จะได้ทำอีกสักรอบ เธอจะได้รู้ว่า ‘พลาด’ หรือเปล่า”“ไอ้” โรสกำลังจะด่า แต่ไม่ทันได้พูดจนจบประโยค มืออุ่นของเขาก็ลูบไล้แผ่นหลังเธอเบาๆ จนเธอต้องกลั้นเสียงไว้“กับคนอื่นน่ะ ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้แต่ทำมัยถึงได้เป็นแบบนี้กับเธอไม่รู้” ไฟกระซิบ ก่อนจะพลิกกายขึ้นคร่อมโรสไว้ใต้ร่าง “สงสัยเพราะเป็นเธอ ฉันถึงหยุดไม่ได้”“นี้นายโทษฉันงั้นเหรอ” โรสถามด้วยน้ำเสียงประชด ไฟยิ้มให้เธอเบาๆ ก่อนที่เขาจะกดจูบลงมาริมฝีปากของเขากดจูบลงมาอย่างแนบแน่น อ่อนโยนและร้อนแรงในเวลาเดียวกัน
ตอนที่ 34 แค่กอดฉันก็พอ NCฝนยังคงตกลงมาไม่หยุด ท่ามกลางความมืดที่เริ่มคืบคลานเข้ามา ไฟอุ้มร่างของโรสที่เปียกปอนไว้แน่นในอ้อมแขน หญิงสาวตัวสั่นเทา เสื้อผ้าของเธอเปียกชุ่มติดลำตัว เขารู้ว่าเธอหนาว และเขาก็รู้ว่าเธอกำลังเจ็บ เจ็บจากความทรงจำที่กัดกินหัวใจของเธอมานานเขาไม่พูดอะไรตลอดทาง ปล่อยให้เสียงฝนทำหน้าที่กลบความเงียบ ความเศร้า และความรู้สึกที่ยังไม่พูดทันทีที่มาถึงบ้าน ไฟไม่พาเธอกลับไปที่ฝั่งบ้านของเธอ เพราะเขารู้ว่าพัชชายังอยู่ที่นั่น และเขาไม่ต้องการให้เธอเจอกับใครอีก เขาแค่อยากให้เธอได้พัก ประตูห้องของเขาเปิดออกด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่อีกข้างยังคงอุ้มร่างบางแนบแน่นไฟวางโรสลงอย่างเบาที่สุดในอ่างอาบน้ำ ก่อนจะนำผ้าสะอาจมาคลุมและเช็ดผมให้เธอ แต่โรสก็ยังคงนั่งนิ่งเหมือนตุ๊กตาไร้วิญญาณ ทั้งๆ ที่ร่างกายของเธอยังสั่นไม่หยุดเพราะความหนาว แม้จะเข้ามาในที่อบอุ่นแล้วก็ตาม“อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวไม่สบาย” เขาพูดเสียงเบา ก่อนจะนำน้ำอุ่นจากฝักบัวมาฉีดใส่ตัวเธอเพื่อขับไล่ความหนาว“ถอดเสื้อเปียกนี่ออกก่อน เดี๋ยวฉันไปหยิบเสื้อให้” เขาพูดขณะหันหลังลุกออกไปเพื่อไปหาเสื้อผ้าให้ที่เธอไฟกลับเข้า
ตอนที่ 33 สายฝนและอ้อมกอดอุ่นๆ เสียงฝนที่กระหน่ำตกด้วยความแรงแต่มันยังคงไม่แรงเท่าใจที่เจ็บของโรสในตอนนี้ โรสยืนกอดตัวเองร้องไห้อยู่กลางถนนที่ทอดยาวไปไหนก็ไม่รู้เพราะเธอวิ่งออกมาโดยไร้จุดหมาย ในสมองคิดแค่อยากจะไปให้ไกลที่สุด หนีไปจากคนที่เคยทำลายเธอ สภาพของโรสตอนนี้ไม่ต่างจากลูกสุนักจรจัดข้างทางที่ไม่มีที่ให้หลบพัด ชุดเดรสตัวสวยของเธอเปียกฝนแนบลู่ไปกับเรือนร่าง ผมยาวเปียกแนบใบหน้า ดวงตาบวมแดงจากน้ำตาที่ไหลไม่หยุดเธอไม่รู้ว่าตัวเองมายืนตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว เธอแค่เดินออกมาเรื่อยๆ หลังจากเหตุการณ์ที่ทะเลาะกับพัชชาและไฟอย่างหนัก เธอพูดในสิ่งที่เก็บไว้มาทั้งชีวิต เธอระเบิดทุกอย่างออกไป โดยไม่สนว่าใครจะอยู่หรือฟัง และไฟเขาก็อยู่ตรงนั้น แต่เขาไม่ได้ยืนข้างเธอ“ตอนที่ฉันต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ทำไมไม่มีใครอยู่เลยล่ะ” โรสกระซิบกับตัวเอง เสียงเธอสั่น เธอรู้สึกว่าน้ำฝนเย็นๆ ที่ไหลผ่านร่างกายเหมือนดึงเธอกลับไปยังอดีต อดีตที่เธออยากลืม“ปล่อยฉันนะ ปล่อย ช่วยด้วยพัช” เสียงกรีดร้องในความทรงจำกลับมาอีกครั้ง ภาพของทศที่กดเธอลงกับเตียงในห้องนอนคืนนั้นมันชัดเจนทุกครั้งที่เธอหลับตา และยิ่งชัดขึ้