ตอนที่ 7 คนเราเปลี่ยนง่ายจริงเหรอ

ตอนที่ 7 คนเราเปลี่ยนง่ายจริงเหรอ

“ป้านวน วันนี้มีอะไรกินค่ะ” วันนี้โรสไม่ได้กินอาหารที่บนห้องแล้ว เธอเลือกลงมากินข้างล่างเพราะรอยช้ำรวมถึงอาการเจ็บหายดีแล้ว

“คุณหนูหายดีแล้วเหรอคะ” ป้านวนถามอย่างเป็นห่วง

“หายดีแล้วค่ะ ว่าแต่วันนี้มีอะไรกินป้ายังไม่บอกโรสเลยนะ” เธอตอบพร้อมกับทวงคำตอบของคำถามเดิม

“ข้าวต้มปูค่ะ หรือคุณหนูอยากทานอย่างอื่นมั้ยเดี๋ยวป้าทำให้ใหม่”​

“ไม่ค่ะ เอาข้าวต้มนั่นแหละ”​ โรสบอกแต่ระหว่างที่เธอกำลังรอข้าวต้มมาเสิร์ฟแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่เธอไม่อยากเห็นหน้าที่สุดก็เดินเข้าบ้านมา

“หายดีแล้วเหรอถึงลงมาข้างล่างได้” ไฟถามขณะลากเก้าอี้ออกมานั่งข้างๆ เธอ

“คิดว่าไง” เธอตอบ

คนที่น่าจะรู้ดีที่สุดว่าเธอหายดีหรือยังก็น่าจะเป็นเขานั่นแหละ เพราะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเป็นคนที่ทายาให้เธอทั้งเช้าและเย็น ไม่ว่าเธอจะห้ามหรือไล่ยังไงเขาก็ไม่ยอมหยุดจนเธอได้แต่ปล่อยเลยตามเลย แต่เธอไม่คิดว่านั่นเป็นบุญคุณหรอกเพราะว่าที่เธอเจ็บก็เพราะฝีมือของเขาไม่ใช่เหรอ

“คุณทนายมาแต่เช้าจัง จะรับข้าวต้มด้วยหรือเปล่าคะ”​ ป้านวนถาม

“ไม่ครับ ผมทานมาจากที่บ้านแล้ว ขอบคุณมากครับ”​ เขาบอก ป้านวนพยักหน้าก่อนจะเดินกลับไปในครัว

โรสมองเขาที่พูดกับป้านวนอย่างสุภาพ ไม่ใช่แค่กับป้านวนหรอกกับทุกคนเลยยกเว้นเธอ

“ถ้าหายดีแล้ว วันนี้อยากออกไปไหนมั้ย” เขาถาม

“ทำไมถ้าฉันบอกว่าอยากออกไปนายจะพาไปหรือไง”

“ลองบอกมาก่อนสิว่าอยากไปไหน”​

“ช่วงนี้นายผีเข้าเหรอ ทำไมถึงได้ทำดีกับฉันแปลกๆ หรือเป็นเพราะรู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำกับฉัน ถ้าเป็นเพราะเรื่องนั้นช่างมันเถอะ”​

 โรสวางช้อนก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับขึ้นห้องหลังจากกินข้าวต้มไปได้แค่ไม่กี่คำ วันนี้เธออุตส่าห์อารมณ์ดีเพราะไม่มีอาการเจ็บปวดมากวนใจ เลยคิดว่าจะมานั่งทานอาหารให้อร่อยๆ สักหน่อยแต่บรรยากาศต้องมาพังเพราะคนที่เธอไม่อยากเจอ

“โรสเดี๋ยวก่อน”​ ไฟที่เดินตามมาจับมือของโรสไว้ก่อนที่จะเธอเข้าห้อง โรสมองมือของตัวเองที่ถูกเขากุมเอาไว้หลวมๆ นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่แปลกไป เดี๋ยวนี้เขาจะจับเธอด้วยความเบามือต่างจากเมื่อก่อนที่เวลาเขาจับทีเธอเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด

“มีอะไร” เธอถามเขาเสียงห้วน

“วันนี้ฉันจะออกไปข้างนอกตอนสิบโมง เธอไปด้วยกันมั้ย”

“นายแน่ใจเหรอที่ชวนฉันไป ไม่กลัวฉันไปก่อความวุ่นวายให้นายเหรอ”​

“เธอก็อย่าทำสิ”​

โรสมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย “ได้ สิบโมงใช่มั้ยแล้วเจอกัน”

ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงตามที่นัดแล้วแต่ไฟก็ยังไม่เห็นหญิงสาวที่นัดไว้ลงมา หรือว่าเธอลืมที่นัดกับเขาไว้ เขายังคงรอเธอจนตอนนี้เวลาก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแต่ก็ยังไม่มีวี่แววหญิงสาว เขาเลยตัดสินใจที่จะลุกขึ้นไปตามเธอ ไฟกำลังจะเคาะประตูห้องของหญิงสาว แต่ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากคนที่อยู่ข้างใน

“นายยังไม่ไปเหรอ” โรสถามไฟเพราะเห็นว่าเลยเวลาที่เขานัดเธอไว้สักพักแล้ว

“ก็เธอยังไม่ลงไป แล้วนี่เสร็จหรือยัง” ไฟมองสำรวจชุดที่หญิงสาวใส่ วันนี้เธอสวมชุดเดรสรัดรูปสีชมพูกลีบกุหลาบความสั้นก็ไม่ถือว่าสั้นมากอยู่ในระดับปกติ มีแขนเสื้อปิดไหล่ขาว อกเสื้อก็ปิดมิดชิด เรียกว่าเป็นชุดที่เรียบร้อยชุดหนึ่ง แต่ทำไมเขาถึงยังรู้สึกว่าเธอก็ยังคงเซ็กซี่อยู่ดี หรือมันจะไม่ได้เป็นเพราะชุด แต่เป็นเพราะคนใส่ เพราะรูปร่างของหญิงสาวที่มันเซ็กซี่อยู่แล้วเพราะฉะนั้นต่อให้เธอจะใส่ชุดแบบไหนมันก็ยังคงเซ็กซี่อยู่ดี

“ฉันนึกว่านายไปแล้ว เห็นว่าเลยเวลานัดไปแล้ว ไม่คิดว่านายยังรอ”

“แล้วสรุปเธอจะไปมั้ย​ ถ้าไม่ไปฉันก็จะไปแล้ว” ไฟพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขาไม่รู้ว่าที่หงุดหงิดแบบนี้เป็นเพราะเขาต้องมารอคนตรงหน้า หรือเป็นเพราะเขาหงุดหงิดการแต่งตัวของเธอ

“ไปสิ นายอุตส่าห์รอทั้งทีจะไม่ไปได้ยังไง” โรสยื่นกระเป๋าถือของเธอให้เขาก่อนจะเดินนำหน้าเขาไปที่รถ

ความจริงเธอแต่งตัวเสร็จนานแล้ว แต่เธอแค่ไม่ลงมาเพราะเธออยากพิสูจน์ว่าไฟเปลี่ยนไปจริงหรือเปล่า และเธอก็ได้ข้อสรุป เขาเปลี่ยนไปจริงๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงขึ้นมาด่าเธอแล้วถ้าเธอสายแค่วิเดียวหรือไม่ก็ไปโดยทิ้งเธอไว้ แต่นี่เขากลับรอเธอหรือว่าตั้งแต่ที่เธอพูดกับเขาวันนั้นเขาเลยเปลี่ยนไป ไม่ใช่หรอกคนเราจะเปลี่ยนง่ายอะไรขนาดนั้น เธอไม่กล้าหวังให้ใครมาทำดีกับเธอหรอก

“เดี๋ยวฉันต้องแวะเข้าสำนักงานไปเคลียร์งานก่อนพอดีมีงานด่วนเข้ามา เธอรอหน่อยนะ” เขาบอกเธอหลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดในตึกสำนักงาน

รถจอดที่หน้าตึกสำนักงานทนายความของเขา ก่อนที่เขากับเธอจะลงจากรถพร้อมกัน โรสมองตึกสำนักงานทนายความของเขาก่อนจะเดินตามเขาเข้าไปภายในตึก แต่ระหว่างทางที่เธอเดินตีคู่มากับเขาก็มีสายตาของพนักงานในสำนักงานมองตามเธอกับเขาที่เดินมาพร้อมกันตลอดทาง

“ทำไมพนักงานของนายถึงได้มองฉันแบบนั้น ฉันมีอะไรแปลกเหรอ” โรสอดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้ เพราะตลอดทางที่เดินมากับเขา พนักงานจะมองมาที่เธอแล้วทำสีหน้าตกใจ

“เธอไม่แปลกหรอก แต่ที่ทุกคนมองน่าจะเป็นเพราะว่าตกใจที่ฉันพาผู้หญิงมาที่สำนักงานมากกว่า” เขาตอบด้วยท่าทีนิ่งๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องหนึ่งให้เธอ “เธอเข้าไปรอที่ห้องทำงานของฉันนะ ถ้าต้องการอะไรก็บอกคุณสุณีเธอเป็นผู้ช่วยฉัน คุณสุณีผมฝากโรสด้วยนะครับ” เขาแนะนำเธอกับผู้ช่วยก่อนจะขอตัวไปทำงาน ดูเหมือนเขาจะมีงานด่วนจริงๆ สินะ

“พอดีมีลูกความขอนัดพบกะทันหันนะคะ” สุณีอธิบาย เพราะเห็นโรสมองตามไฟที่เดินไป เธอไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กับเจ้านายของเธอมีความสัมพันธ์กันยังไง เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวอะไรให้เธอฟังถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้ช่วยของเขาก็ตาม แต่การที่เขาพาผู้หญิงคนนี้มาที่สำนักงานแบบนี้เธอก็คงมีความสำคัญกับเขาไม่น้อย เพราะที่ผ่านมาไฟไม่เคยอนุญาตให้ใครหรือผู้หญิงคนไหนเข้ามาวุ่นวายที่สำนักงานของเขาเลย

“เธอไปทำงานเถอะไม่ต้องมาเฝ้าฉันหรอก” โรสบอกสุณีด้วยท่าทางไม่ค่อยใส่ใจเท่าไร

“ค่ะ ถ้าคุณต้องการอะไรเรียกฉันได้นะคะ”  

“อืม” โรสตอบรับสั้นๆ ก่อนที่สุณีจะเดินออกไป

หญิงสาวมองดูรอบๆห้องก่อนที่จะเดินสำรวจ เธอมองกองเอกสารที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ

“อย่าบอกนะว่าหมอนั่นต้องอ่านหมดนี่ แค่เห็นก็ปวดหัวแล้ว” เธอมองสำรวจโต๊ะทำงานของเขาเรื่อยๆแล้วสายตาเธอก็ไปหยุดอยู่ที่กรอบรูปๆหนึ่ง เธอหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความอยากรู้ ก่อนจะมองรูปนั้นอยู่นาน

“หมอนี่ยิ้มเป็นด้วยเหรอ” โรสแอบแขวะไฟ รูปที่เธอหยิบขึ้นมาดูเป็นรูปเขาตอนที่ใช่ชุดรับปริญญากำลังยืนยิ้มกว้างกอดผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่งซึ่งเธอคิดว่านั่นน่าจะเป็นแม่ของเขา พอคิดได้แบบนั้นเธอก็วางรูปนั้นลงกลับที่เดิม พร้อมกับคว่ำมันลงเพราะไม่อยากเห็น

“แค่รับปริญญามีอะไรให้น่าดีใจกัน”

โรสหยุดการสำรวจห้องก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาด้วยความหงุดหงิด

โรสนั่งรอไฟได้สักพักใหญ่ก่อนที่เธอจะคิดได้ว่าทำไมเธอต้องมานั่งเสียเวลารอเขาแบบนี้ พอคิดได้แบบนั้นเธอเลยลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ประตูเพื่อออกไปจากที่นี่ แต่ทันทีที่เธอเดินมาถึงหน้าสำนักงานเธอก็เจอกับเหตุการณ์คนทะเลาะกัน ตอนแรกเธอก็กะจะเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ แต่ก็สะดุดตากับผู้หญิงคนนั้นที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ก็ยังคงยืนทะเลาะกับผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ยอมแพ้