“เจ้านาย.. คนไหนคะแม่” เธอกำลังงงกับคำพูดของมารดา เธอไม่เคยคุยเรื่องเจ้านายให้ท่านฟัง แม้กระทั่งเรื่องงานก็ไม่เคยพูดถึง “ป่านเคยบอกกับแม่อย่างนั้นเหรอคะ” แต่ก็ถามเพื่อความแน่ใจ (เปล่าหรอกลูก เจ้านายของลูกต่างหากที่บอกแม่) “เจ้านายหนูเหรอคะ คนไหนคะแม่ แล้วแม่รู้จักเจ้านายหนูได้ยังไง” (ก็คนที่เลี้ยงข้าวเราไงลูก คุณยัสซันนั่นไง เมื่อวานซืนเจ้านายของลูกเขาแวะมาเยี่ยมพ่อกับแม่ที่บ้าน บอกว่ามาทำธุระแถวนี้ก็เลยถือโอกาสแวะเข้ามาเยี่ยม แล้วเขาก็บอกว่ากำลังจะเดินทางไปดูงานที่โรงงานในเวียดนาม จะฝากอะไรไปให้ลูกบ้างไหม แม่ก็เลยรีบตำน้ำพริกเผาฝากไป พี่สะใภ้เรายังฝากกุนเชียงกับหมูหยองไปให้ด้วย พอดีเจ้าเจี๊ยบเขาไปเที่ยวบ้านเพื่อนก็เลยซื้อกลับมาตั้งเยอะ ตั้งใจจะส่งไปให้เราด้วยนั่นแหละ) “เขาบอกกับแม่อย่างนั้นเหรอคะ&
ยัสซันลุกจากเก้าอี้ทันทีที่เห็นอินทิรา เดินไปหาเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่เปลี่ยนแปลง “ไหนล่ะตำรวจที่ไอ้ชู้ของคุณจะเรียกมาจับผม ผมนั่งรอมอบตัวอยู่นี่ไง”เพี๊ยะ!เธอตบเขาด้วยความโมโห “หยุดปากพล่อยได้แล้วนะ อย่ามาพูดจาสกปรกแบบนี้”มือเรียวยาวลูบแก้มที่สากไปด้วยไรเคราเบา ๆ มองเธอด้วยแววตาตัดพ้อ “คุณตบผมเพราะผมพูดผิดหรือว่าพูดแทงใจดำกันแน่คุณป่าน” เพี๊ยะ! อีกครั้งที่เธอฟาดฝ่ามือลงไปบนแก้มของเขาสุดแรง เพราะเหลืออดกับคำพูดของเขา “อย่าคิดว่าฉันใจง่ายเพียงเพราะฉันเสียตัวให้คุณง่าย ๆ” เสียงของเธอสั่นเครือด้วยความน้อยใจ แต่ก็พยายามฝืนน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา“พอใจหรือยังคุณป่าน ถ้ายังก็ตบอีกสิ ผมจะยอมให้คุณตบจนกว่าคุณจะพอใจ ขอแค่คุณเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นแล้วกลับมาหาผม” หัวใจที่เต็มไปด้วยความโกรธเริ่มอ่อนลง เมื่อได้ยินน้ำเสียงคล้ายจะร้องไห้ของเธอ แต่เขาจะไม่ยอมขอโทษเธอเด็ดขาดเพราะเขาไม่ผิด
“หยุดนะ!” อินทิราหายจากอาการตกใจ รีบร้องห้าม เข้าไปผลักชายหนุ่มเจ้าอารมณ์แต่ก็ไร้ผล “ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะคุณยัสซัน เป็นบ้าไปแล้วหรือไงถึงมาอาละวาดใส่คนอื่นแบบนี้!” เธอทั้งทุบทั้งตีคนที่คร่อมร่างของชายหนุ่มอีกคนเอาไว้“ผมจะฆ่ามันให้ตายคามือเลย คุณไม่ต้องมาห้ามผมหรอก”“ปล่อยเขาแล้วเรามาคุยกันให้รู้เรื่อง อย่ามาใช้กำลังต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ฉันอายเขา”“รู้จักอายแล้วทำไมถึงกล้านอกใจผัวล่ะ”ดวงตากลมโตเขม่นมองชายหนุ่มที่ตะคอกใส่ตนด้วยแววตากรุ่นโกรธ ระงับอารมณ์ของตนเอาไว้เต็มที่ ดีที่คำพูดของเขาก็ไม่มีใครฟังออก“ถ้าไม่อยากให้ฉันเกลียดคุณก็ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้”คิมซูฮยอนรู้สึกถึงแรงที่ผ่อนลงของชายหนุ่มที่คร่อมร่างตนไว้ จึงอาศัยจังหวะนี้ผลักเขาออกไปสุดแรงแล้วรีบขยับตัวลุกขึ้นไปขึ้นคร่อมเขาเอาไว้บ้าง กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมา“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงเข้ามาทำร้ายกันแบบนี้ แต่ผมจะไม่ตอบโต้กับคุณด้วยกำลังหรอกนะ ผมจะตอบโต้กับคุณด้วยกฎหมาย เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่
ยัสซันอดทนนั่งดูการทำกิจกรรมของบรรดาพนักงานอยู่อีกเกือบครึ่งชั่วโมงก็ขอตัวลากลับ โดยอ้างกับเสริมชัยว่าต้องไปพบเพื่อนที่นัดกันไว้ที่โรงแรม“แล้วเจอกันที่โรงงานนะ”“ครับท่าน ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ”“ขอบคุณมากคุณเสริมชัย ผมประทับใจในตัวคุณมากนะ” ยัสซันกล่าวทิ้งทายพร้อมรอยยิ้มก่อนจะก้าวขึ้นรถที่มีคนขับรถเปิดประตูรอไว้แล้วเสริมชัยโค้งศีรษะเกือบเก้าสิบองศาให้เจ้านายหนุ่ม รอจนรถของเขาเคลื่อนตัวออกไปไกลจึงเดินกลับเข้าไปในห้องสัมมนา ไม่รู้ตัวเลยว่าโทรศัพท์ของตัวเองนั้นโดนปิดเครื่องแทนระบบสั่นที่ตั้งไว้เรียบร้อยแล้ว...อินทิราโบกมือให้คิมซูฮยอนที่เดินส่งยิ้มมาแต่ไกล เมื่อเขาเข้ามาถึงใกล้โต๊ะที่เธอนั่งอยู่จึงกล่าวทักทายด้วยเสียงที่แจ่มใส“สวัสดีค่ะคุณคิม วันนี้ฉันโชคดีมากเลยค่ะ”“โชคดีเรื่องอะไรเหรอครับคุณป่าน” ชายหนุ่มนั่งลง ถามหญิงสาวที่เขาคิดถึงทุกครั้งในยามว่างจากงานอันแสนวุ่นวาย“หลังจากที่ฉันรับนัดทานข้าวเย็นกับคุณไม่ถึงสิบนาที พี่เสริมชัยก็ส่งข้อความถึงฉัน ว่าให้มารับของจากญาติที่โรงแรมนี้แทนเขาที ฉันก็เลยโชคดีที่ไม่ต้องเลื่อนน
ยัสซันถอดแว่นกันแดดอันเท่ออกจากใบหน้า เมื่อเห็นชายวัยกลางคนรูปร่างบอบบางคนหนึ่ง เดินตามหลังเจ้าหน้าที่ที่รับนามบัตรจากตนไปเมื่อสักครู่ออกมา“สวัสดีครับ คุณต้องการพบผมหรือครับ” เสริมชัยกล่าวเป็นการเป็นงาน ไม่มีอาการตุ้งติ้งให้เห็น ถึงแม้ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้านี้จะหล่อคมคายจนทำให้หัวใจเต้นรัว เพราะโดนรัศมีน่าเกรงขามของเขาข่มเอาไว้อยู่หมัด“ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะชื่อคุณเสริมชัย”“ใช่ครับ ผมเสริมชัย มิตรสกุล เป็นผู้จัดการใหญ่ของบอดี้ไลน์กรุ๊ปในประเทศเวียดนาม”“เชิญนั่ง” ยัสซันกล่าวเชื้อเชิญเมื่อได้รับการยืนยันว่าไม่ผิดคน “จะดื่มอะไรดีล่ะ กาแฟ ชา โกโก้” เขาถามและสวมแว่นกันแดดกลับไปบนใบหน้าอีกครั้ง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นการเคลื่อนไหวของดวงตา“ไม่เป็นไรครับ แต่คุณพอจะบอกผมได้ไหมครับว่าต้องการพบผมเรื่องอะไร ต้องขอโทษนะครับที่ถามไปแบบนี้ เพราะนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเราเคยติดต่อธุรกิจกันมาก่อนหรือไม่” เสริมชัยกล่าวอย่างสุภาพ“อ้อ.. ขอโทษที่ลืมแนะนำตัว ผมเพิ่งมารับตำแหน่งซีอีโอคนใ
“คุณป่านจะรังเกียจไหมครับถ้าผมแวะไปหาบ้างเวลาที่มาเวียดนาม เพราะผมต้องเดินทางมาบ่อย ๆ อยู่แล้ว” คิมซูฮยอนเอ่ยปากถามหญิงสาวเมื่อถึงเวลาต้องแยกจากกัน“คุณคิมซูฮยอนเห็นคุณป่านเป็นแค่ทางผ่านหรือครับถึงได้พูดแบบนี้” เสริมชัยแกล้งแซวพร้อมรอยยิ้ม“เปล่านะครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด” ชายหนุ่มรีบโบกมือปฏิเสธหน้าตาตื่น ใจจริงนั้นอยากจะแวะหาเธอก่อนทำงานด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไปตรง ๆ “ผมจริงใจนะครับคุณป่าน คุณเสริมชัย”“ป่านเชื่อค่ะคุณคิม พี่เสริมเขาแค่ล้อเล่นเท่านั้น ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ” อินทิราบอกกับชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มที่สดใส หลังจากที่เข้าห้องน้ำไปล้วงคอให้อาเจียนออกมาแล้ว “ถ้าคุณมาเมื่อไหร่ก็โทรหาป่านนะคะ เราจะได้ออกมาทานข้าวด้วยกันอีก” การมาอยู่ต่างถิ่นแบบนี้ มีเพื่อนเพิ่มอีกสักคนเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่งสำหรับเธอ“ได้เลยครับคุณป่าน” ชายหนุ่มรับคำหน้าบาน ดีใจอย่างยิ่งที่จะได้เห็นหน้าสวยสะดุดใจของเธออีกในครั้งหน้า...เรย์มองด์เดินทางมาถึงโรงงาน