(30)มีน้อง

มีน้อง

สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องตัดสินใจยกเลิกการไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเพื่อให้พ่อแม่สบายใจ และตามความต้องการของเทมโป มีเพียงแต่หว่าหวาที่แสดงใบหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก ส่วนภิสิงห์เขาดูนิ่ง ๆ แต่สีหน้าราวกับคิดอะไรบางอย่าง

"ขอบคุณคุณอาทั้งสองนะครับ ที่ยอมให้ออร์แกนมาทำงานที่ผับของผม"เขากล่าวพร้อมกับคลี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะหันไปยกยิ้มมุมปากไปที่ภิสิงห์ด้วยสีหน้าที่ดูเยาะเย้ย

"เหอะ..."หว่าหวากลั้วหัวเราะออกมา ก่อนที่จะพูด

"...หว่าหวาสงสารแกนจังเลย"เธอเอามือสวยมาลูบที่แขนฉันเชิงปลอบ

"มีอะไรให้ช่วยก็บอก"นั่นเป็นเสียงทุ้มที่พูดกับฉันแผ่วเบา ราวกับว่าไม่อยากให้ใครบางคนได้ยิน แต่คนคนนั้นก็หันมามองด้วยสีหน้าสงสัย

หลังจากทุก ๆ คนกลับกันไปหมดแล้ว ฉันและพ่อกับแม่ต้องต่างมานั่งพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว

"ยัยแกน"พ่อลอบหายใจเบา ๆ

"ไม่โกรธพ่อนะที่.."ฉันคลี่ยิ้มแล้วส่ายหน้า

"แกนไม่โกรธพ่อหรอกค่ะ"แต่คนที่ฉันโกรธก็คือเทมโป

"ต้องเข้าใจนะลูกว่าเทมโปมีบุญคุณกับครอบครัวเรา"แม่พูดพลางเอื้อมมาลูบที่หัวฉัน

"เฮ้อ...พ่อไม่เอาไหนจริง ๆ ทำให้ลูกสาวคนเดียวต้อง..."

"อย่าพูดแบบนั้นสิค่ะ..."ฉันแทรกพูดขึ้นก่อนที่พ่อจะพูดจบประโยค

"...เรื่องเรียนจะเรียนตอนไหนก็ได้ ดีซะอีกที่พอแกนเรียนจบก็มีงานทำบางคนจบมาก็หางานไม่ได้ก็มี แกนโชคดีมากกว่า"พูดจบก็ฉีกยิ้มตาหยี ให้พ่อกับแม่

เช้าวันทำงาน

ฉันลุกลงจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว พอจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้วก็คว้ากระเป๋าเดินลงมาจากห้อง ก็พบว่าพ่อกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่

"ทานมื้อข้าวก่อน แล้ววันนี้ไปพร้อมพ่อ"

"ค่ะ"

วันนี้ฉันได้นั่งรถของพ่อมาบริษัทพร้อมกัน ระหว่างสองพ่อลูกก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานตามประสา พอมาถึงต่างก็แยกย้ายไปที่แผนก

พอออกจากลิฟต์ฉันก็รีบเดินออกมาไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเทมโปนั่งไขว้ห้างอยู่ที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งของฉัน สายตาคมเหลือบมาเห็นฉันที่ยืนนิ่ง เขาก็ใช้นิ้วตวัดเรียกฉันด้วยสีหน้าที่ดูเจ้าเล่ห์

ฉันกำชายกระโปรงแน่นแล้วค่อย ๆ ก้าวขาเดินไป

"มะ มีอะไรเหรอเทมโป"ฉันเอ่ยถามตะกุกตะกักอย่างประหม่าเพราะจำใบหน้าหล่อที่แสดงออกว่าเขากำลังต้องการทำเรื่องอย่างว่า

"ฉันเงี่xน"คิดไม่ผิดจริง ๆ

"ตะ แต่เพิ่งจะ..."พรึ่บ! เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วใช้ลิ้นกระพุงแก้มจ้องหน้าฉัน ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

"ตามฉันเข้ามา"ว่าจบ เทมโปก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา

สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องยอมเข้าไปปรนเปรอเรื่องอย่างว่ากับเเทมโป จนเขาสำเร็จความใคร่ถึงได้ปล่อยให้ฉันออกมาทำงาน เมื่อหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเอนหลังพิงพนักในหัวก็นึกถึงเหตุการณ์และคำพูดก่อนหน้า

'เทมโป..ถุงยาง?'

'ไม่มี'เขาตอบกลับหน้านิ่ง

'งั้นก็..."ฉันกำลังจะขยับร่างหนีแต่ก็โดนตรึงไว้

'เธอก็ป้องกันสิ..ฉันชอบที่จะสดกับเธอซะแล้วล่ะออร์แกน'จากนั้นท่อนเอ็นก็สอดใส่เข้ามาโดยปราศจากเครื่องป้องกัน

"ทำไมเป็นแบบนี้นะ"ฉันพึมพำอย่างเอือมระอากับผู้ชายคนนี้มาก

วันเวลาผ่านไปจนกระทั่งฉันฝึกงานเสร็จ ลุงเหนือประธานบริษัทเป็นคนเซ็นผ่านการฝึกงานให้ฉันด้วยตัวเอง

"ขอบคุณนะคะ"ฉันรับใบผ่านฝึกงานมาก็ยกมือไหว้ท่านอย่างนอบน้อม ในขณะที่เทมโปนั่งไขว้ห้างอยู่บนโซฟาภายในห้องทำงานประธานเช่นกัน

"โดนเทมโปรังแกหรือเปล่า"ลุงเหนือเอ่ยถามแล้วใช้สายตามองไปที่หลานชายของตน

"หึ..."คนเป็นหลานก็ยกยิ้มแล้วแค่นหัวเราะออกมา

"...เห็นผมเป็นคนยังไงกันเนี่ย"

"ทำอะไรไว้อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะเทมโป"ลุงเหนือเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุ ๆ ใส่หลานตัวเอง

"ผมทำอะไร"คนเป็นลุงส่ายหน้าด้วยความเอือมระอาหลานชายคนเล็ก แอ๊ดดดด เสียงประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างหญิงสาววัยกลางคนที่ยังสวยสะพรั่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสดใส

"สวัสดีครับน้าจาร์"เทมโปลุกขึ้นแล้วยกมือขี้นไหว้ เธอยิ้มหวานแล้วผงกหัวรับก่อนจะหันมาที่ฉันขณะที่ยกมือขึ้นสวัสดีเธอเช่นกัน

"สวัสดีค่ะ"น้าจาร์ที่เทมโปเรียกเป็นภรรยาของลุงเหนือนั่นเอง แต่ฉันเพิ่งจะเคยเห็นเธอครั้งแรก

"เพื่อนเทมโปหน้าตาน่ารักจัง"น้าจาร์ยืนมาลูบที่หัวฉันอย่างอ่อนโยน

"ขอบคุณค่ะ"ฉันกล่าวพร้อมกับยิ้มหวานส่งไป จากนั้นน้าจาร์ก็หันไปที่สามี

"เรียบร้อยหรือคะพี่เหนือ"

"อืม"ลุงเหนือเอ่ยสั้น ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ประจำตำแหน่ง

"จะไปไหนกันครับ"เทมโปเอ่ยถามขึ้น น้าจาร์หันไปที่เขาแล้วคลี่ยิ้ม

"ไปรับบีน่ากับเจ้าคุณที่สนามบิน"

"เรียนจบแล้ว?"

"อืม"ลุงเหนือตอบสั้น ๆ แล้วหันไปยิ้มให้ภรรยาที่ควงแขนแกร่งอยู่

"ฉลองวันไหน"

"เดี๋ยวจะบอกอีกที น้าไปก่อนนะ"จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องไป

ผ่านการสอบครั้งสุดท้ายฉันกับหว่าหวาออกมาจากห้องแล้วพ่นหายใจกันพรืดใหญ่ อย่างโล่งใจ

"สอบเสร็จสักทีเนาะ"

"..."ฉันคลี่ยิ้มแล้วผงกหัวรัว ๆ

"หลังจากนี้เราก็คงไม่ได้เจอกันแล้ว...หว่าหวาต้องคิดถึงแกนแน่ ๆ"ฉันชักสีหน้าเศร้าเพราะรู้ว่าหว่าหวาต้องเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ และฉันก็คงจะคิดถึงเธอไม่ต่างกัน อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะขึ้นมา และหน้ามืดคล้าย ๆ จะเป็นลมจนร่างเซ ดีนะที่หว่าหวาช่วยพยุงไว้

"แกน...ไปนั่งก่อน"เธอประคองฉันไปที่นั่ง แล้วเอาสมุดขึ้นพัดให้ฉัน

"หน้าแกนซีดมากเลยนะ"

"คงเป็นเพราะเครียดช่วงสอบ"ใช่ ฉันเครียดจริง ๆ

"เป็นอะไร"เสียงทุ้มดังเข้ามา ทำให้ฉันกับหว่าหวาเงยหน้าขึ้นไปมอง

"ไม่ได้เป็นอะไร"ฉันตอบกลับอย่างไม่ได้ใส่ใจ ส่วนหว่าหวาพอเห็นว่าคนถามเป็นใครก็เบือนหน้าไปทางอื่นแล้วเบ้ปาก

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...อีกสามวันเข้าไปเริ่มงานที่ผับด้วย"พูดจบ ชายหนุ่มร่างสูงก็เดินล้วงกระเป๋าไป

"หว่าหวาหมั่นไส้เทมโปซะจริง สั่งเก่งเหลือเกิน"ฉันมองไปที่หว่าหวาแล้วหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางของเธอ

สามวันนี้ฉันได้พักผ่อนอยู่ที่บ้านก่อนที่จะเข้าไปทำงานในผับของเทมโป แต่ฉันรู้สึกว่าช่วงหลัง ๆ มานี้ รู้สึกเวียนหัวบ่อย และเบื่ออาหารมาก ไม่สบายตัวซะเลย ระหว่างที่ฉันนั่งกินผลไม้ที่มีรสชาติเปรี้ยวอยู่นั่น เสียงรถยนต์ก็ขับเข้ามา จนทำให้ฉันวางมือแล้วเดินออกไปดู

"พี่สิงห์ หว่าหวา"ฉันเอ่ยพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้ทั้งคู่

"แกน..."หว่าหวาเดินปรี่เข้ามาแล้วขมวดคิ้วจ้องที่ใบหน้าฉัน

"...ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะ"

"นั่นสิ...ไม่สบายหรือเปล่า"ภิสิงห์พูดเสริม

"ไม่สบายนิดหน่อย...เข้าบ้านกันเถอะ"กำลังจะหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้าน แต่ อยู่ ๆ ฉันก็หน้ามืดแล้วก็จอดับลงไปโดยไม่รู้ตัว

ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลโดยที่แขนมีเข็มน้ำเกลือปักอยู่ที่หลังมือ และยังมีหญิงสาวที่เป็นเพื่อนนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เตียง

"พี่สิงห์แกนฟื้นแล้ว"เธอหันไปบอกพี่ชายที่นั่งกุมขมับที่บนโซฟา

"ออร์แกน"เขาลุกขึ้นแล้วก้าวขายาวมาที่เตียงทันที

"เป็นยังไงบ้าง"แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แต่กลับมีสีหน้าที่ดูกังวล

"ดีขึ้นแล้วค่ะ...."ฉันตอบกลับแล้วแหงนมองไปที่ถุงน้ำเกลือที่แขวนอยู่

"...แกนเป็นอะไรเหรอคะ"

"เอ่อ..."สองพี่น้องมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

"แกนต้องดูแลสุขภาพให้ดีกว่านี้นะเพราะ...."ภิสิงห์หยุดพูดแล้วลอบหายใจเบา ๆ

"...แกนกำลังมีน้อง"ฉันชะงักราวกับโลกหยุดหมุนทันที เพื่อได้ยินคำพูดของภิสิงห์

"พะ พี่สิงห์ วะ ว่ายังไงนะ"ฉันเอ่ยถามด้วยปากสั่น ๆ

"แกนกำลังตั้งครรภ์"ฉันหันไปที่หว่าหวาที่เป็นคนตอบแทนด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า พลางเอามือลูบที่ท้องของตัวเอง

"แกน ทะ ท้อง...ฮึก ฮือออ ไม่จริง ฮือออ แกนป้องกันแล้ว ฮือออ"ฉันร้องไห้โหออกมาราวกับคนไม่มีสติ

.....