(29)ทวงบุญคุณ

ทวงบุญคุณ

ระหว่างที่พวกเราฉลองกับความสำเร็จที่ฉันสามารถสอบชิงทุนไปเรียนต่อต่างประเทศได้ กันอย่างสนุกสนาน อยู่ ๆ ก็มีเสียงรถยนต์ขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน

"ใครมาน่ะ"พ่อเอ่ยขึ้นแล้วชะเง้อมองที่ด้านนอก พร้อม ๆ กับทุกคนในโต๊ะอาหาร

"เดี๋ยวแกนไปดูให้ค่ะ"ว่าแล้ว ฉันก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาที่หน้าบ้าน แต่ต้องหยุดชะงักด้วยความตกใจ เมื่อผู้ที่มาใหม่คือ

"เทมโป"ฉันสบถออกมาขณะที่หัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ

"เพราะแบบนี้ใช่ไหม เธอถึงไม่รับโทรศัพท์ฉัน!"เขาเดินเข้ามาบีบที่แขนฉันแล้วขบกรามพูดน้ำเสียงทุ้มต่ำใบหน้าดุดัน แล้วใช้ตวัดสายตาไปที่รถคันหรูของภิสิงห์

"มะ ไม่ใช่.."ฉันเกิดอาการกลัวจึงพูดอย่างตะกุกตะกัก

"ฉันบอกเธอไว้ว่ายังไง"

"...."ฉันยืนตัวสั่นมันรู้สึกกลัวไปซะทุกอย่าง ที่สำคัญเขากำลังข่มขู่ฉันในบ้านตัวเอง ฉันจึงกลัวว่าพ่อแม่จะมารับรู้แล้วท่านจะเสียใจ

"อ้าว เทมโปนั่นเอง"เสียงของพ่อฉันมาช่วยไว้ทันเวลา เทมโปปรับสีหน้าพร้อมกับปล่อยมือที่บีบแขนฉันออก

"สวัสดีครับ...."เขายกมือขึ้นไว้แล้วส่งสายตามองเข้าไปในบ้าน

"....ฉลองอะไรกันอยู่เหรอครับ"แล้วก็เอ่ยถามอย่างสุภาพ

"อ๋อ...กำลังฉลองให้ยัยแกนที่สอบชิงทุนไปเรียนต่อต่างประเทศได้น่ะ"สิ้นเสียง เทมโปก็หันขวับมาที่ฉันแล้วขบกรามแน่น

"เข้ามาก่อนสิเทมโป"เขาละสายตาจากฉันแล้วหันไปคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้กับพ่อ

"ครับ"เทมโปขานรับ แล้วเดินตามพ่อเข้าไปข้างในบ้าน

ฉันที่ยังยืนตัวสั่น หัวใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ ต้องพยายามให้มันสงบลง ก่อนจะเดินตามเข้าไป

"สวัสดีครับคุณอา"เทมโปยกมือขึ้นไหว้ทันทีพอมาถึงที่โต๊ะอาหาร แล้วเหลือบมองภิสิงห์ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเลย

"นั่งก่อนสิเดี๋ยวอาไปยกจานมาให้"แม่พูดจบ ก็ลุกจากเก้าอี้เข้าไปในครัว

"คิดยังไงถึงมาที่นี่"ภิสิงห์เอ่ยถามคนที่เพิ่งมาใหม่

"ทำไมต้องคิด...ฉันมาที่นี่ออกจะนายน่ะเสนอหน้ามาทำอะไรที่นี่"

"หึ"ภิสิงห์แค่นหัวเราะในลำคอ แล้วไม่ได้ตอบกลับอะไร

"เทมโปคงรู้แล้วสินะว่า แกนจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศและหว่าหวาก็จะไปด้วย"หว่าหวาเอ่ยแล้วฉีกยิ้มกว้าง ราวกับแฝงอะไรบางอย่างในรอยยิ้ม

"งั้นเหรอ"เทมโปตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ แล้วจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาคาดโทษ ทำให้ฉันก้มหน้างุดหนีสายตาคู่นั้นทันที

"คิดดีแล้วเหรอครับ..ที่จะให้ออร์แกนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ"อยู่ ๆ ชายหนุ่มผมทองก็หันไปถามพ่อฉัน

"จริง ๆ แล้วอาคิดที่จะให้ยัยแกนไปเรียนต่อตั้งนานแล้วล่ะ"

"ที่ไทยก็มีที่เรียนเยอะแยะ..ทำไมต้องไปเรียนถึงต่างประเทศด้วย"ประโยคแรกพูดกับพ่อ แล้วหันมาขบกรามพูดกับฉันประโยคท้าย

"แกนคงอาจจะอยากหนีใครบางคนมั้ง"ภิสิงห์พูดขึ้นพร้อมกับจ้องไปที่ใบหน้าเทมโป

"หมายถึงใคร"เจ้าของใบหน้าหล่อผมสีทองเอ่ยถามเสียงแข็งกร้าว

"เหอะ"ภิสิงห์ไม่ตอบได้แต่กลั้วหัวเราะแล้วส่ายหน้า

"ไอ้เวรนี่!"ถึงแม้เขาจะสบถออกมาเบา ๆ แต่ฉันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พอได้ยิน แล้วลอบหายใจกับการไม่มีความเคารพของเขา

"แล้วเธอจะทิ้งงาน?"เทมโปเอ่ยถามฉันท่ามกลางคนในโต๊ะอาหารที่ต่างพากันสงสัย

"งานอะไรเหรอ"เป็นพ่อของฉันที่เอ่ยขึ้น

"ออร์แกนรับปากกับผมไว้ครับว่า..."หันมาที่ฉันด้วยสายตากดดัน

"...เรียนจบจะมาทำงานที่ผับของผม"พ่อย่นคิ้วหนามองมาที่ฉันก่อนจะพูดขึ้น

"จริงเหรอยัยแกน"

"เอ่อ...."ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงทุ้มก็ดังแทรกเข้ามา

"คำพูดต้องเป็นคำพูดนะออร์แกนเธอจะหนีงานที่รับปากไว้ไม่ได้...."เขายกยิ้มแล้วหันไปที่พ่อ

"....ไม่อย่างนั้นคุณอาจะเสียชื่อเสียงเอาได้นะที่มีลูกสาวไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้"เขาร้ายมาก ฉันนั่งก้มหน้ากัดกรามกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

"ถ้ายังไม่สมัครเป็นลายลักษณ์อักษรก็ไม่ถือว่าผิดไหม"หว่าหวาเอ่ยขึ้นจากที่นั่งเงียบมานาน

"เธอไม่สมควรเข้ามายุ่ง จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง!"เทมโปต่อว่าเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ สีหน้าไม่พอใจ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าเขายังดีกับเธออยู่ เทมโปเขาเป็นหมาบ้าอย่างที่ภิสิงห์พูดไว้จริง ๆ

"คุณอาคงจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะครับ...."เขาพูดแฝงความกดดันให้กับพ่อของฉันอีก

"....ผมต้องการแกนไปช่วยงานที่ผับจริง ๆ ยังไงก็ช่วยผมหน่อยนะครับ"ชายหนุ่มผมทองแสยะยิ้มราวกับตอนนี้เขากำลังเป็นต่อ เพราะเขาทำให้พ่อกับแม่ฉันมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ดูหนักใจ

"เอ่อ...อาขอปรึกษากันอีกทีนะเทมโป"

"ผมไม่เคยขออะไรคุณอาเลยนะครับ"พอสิ้นเสียงพ่อ เทมโปก็พูดสวนขึ้นมาทันที

"ทั้ง ๆ ที่ผมช่วยเหลือครอบครัวคุณอามาตลอด...เรื่องแค่นี้ทำให้ผมไม่ได้เลยเหรอครับ"เขาเอ่ยน้ำเสียงสุภาพแต่ทุกคำพูดมันแฝงไปด้วยการทวงบุญคุณ

"...."ในขณะที่ทุกคนนั่งเงียบ เทมโปก็พูดต่ออีกว่า

"ถ้าออร์แกนจะเรียนต่อ ผมจะหามหาวิทยาลัยดี ๆ ให้แล้วจะจ่ายค่าเล่าเรียนทั้งหมดเอง"

"เรื่องนั่น อาไม่ขอรบกวนดีกว่า"ฉันไม่คิดเลยว่า เทมโปจะมาสร้างความอึดอัดใจให้กับพ่อแม่ แค่เพียงเพราะอยากจะเอาชนะฉัน

เขาไม่คิดจะปล่อยฉันไปเลยจริง ๆ

"เทมโป..."ตอนนี้ฉันกับเขาแยกตัวออกมาคุยกันสองต่อสองที่สวนหลังบ้าน

"....ยังต้องการอะไรจากแกนอีก"ฉันเอ่ยถามอย่างสุดที่จะทน

"ก็ต้องการให้เธอไปทำงานกับฉันไง"เขาตอบกลับแล้วยกยิ้มมุมปาก

"แล้วสิ่งที่เทมโปพูดแล้วล่ะ..ลืมแล้วเหรอ"

"ฉันพูดอะไร?"เทมโปถามกลับด้วยใบหน้ายียวน จนทำให้ฉันหงุดหงิด

"ก็ที่นายบอกว่าจะปล่อยแกนไปหลังจาก..."

"ฉันจำไม่ได้"เขาสวนกลับทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบประโยค

"...."ฉันกัดกรามจ้องหน้าเขาพร้อมกับกำหมัดแน่น

"ฉันจำได้แค่ว่า..ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไปจากฉันแน่"

"เทมโป...รักแกนขึ้นมาแล้วใช่ไหม"ไม่รู้อะไรดลใจทำให้ฉันตั้งคำถามนี้กับเขา

"รัก? เธอก็ดูฉลาดนะแต่ทำไมยังคิดอะไรโง่ ๆ แบบนี้อีก"ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาประชิดแล้วเอานิ้วพันที่ปลายเส้นผมของฉัน

"ไม่รัก แล้วทำไมไม่ปล่อยแกนไปล่ะ"ฉันสะบัดมือเขาออกแล้วพูดใส่หน้าเขาอย่างเหลือทน

"ไม่ปล่อยก็ไม่ได้แสดงว่าฉันรักเธอนะออร์แกน"

"...."ฉันยืนนิ่งเนื้อตัวสั่นไปหมด

"แกน"เสียงทุ้มดังเข้ามาทำให้ฉันละสายตาจากเขาไปยังที่เสียง

"พี่สิงห์"

"ไอ้สิงห์!"เทมโปเดินไปขวางหน้าภิสิงห์ที่กำลังเดินเข้าด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

"มึงเสือกอะไรด้วย"

"หึ"ภิสิงห์ไม่ตอบแต่เลือกที่จะแค่นหัวเราะออกมาด้วยใบหน้าที่ดูสะใจ

"มึงคิดว่าคลิปที่มึงจ้างให้ดาวลบมีแค่ที่ในโทรศัพท์?"สิ้นเสียง.ฉันก็หันไปที่ภิสิงห์ด้วยความสงสัย

"หน้าตัวเมีย!"ภิสิงห์ใช้มือทั้งสองกระชากคอเสื้อเทมโปด้วยสีหน้าโกรธ แต่ทว่าชายหนุ่มรุ่นน้องก็ไม่ยอมให้เขาทำฝ่ายเดียว

"มึงพูดอีกทีสิ"เทมโปก็ใช้มือทั้งสองกระชากเสื้อเทมโปเช่นกัน.

"หยุดนะ!"ฉันเห็นท่าไม่ดี จึงตัดสินใจตวาดห้ามทั้งคู่เพื่อให้ได้สติ

ทั้งคู่มองมาที่ฉัน แล้วต่างฝ่ายต่างก็ปล่อยคอเสื้อของกันและกัน

"กูเตือนมึงไว้เลยนะว่า....."เทมโปกระชากแขนฉันดึงเข้าไปยืนข้างกายเขา

"....อย่ามายุ่งกับคนของกู"

"คนของกู?.."ภิสิงห์ทวนคำพูดของเทมโปในเชิงถาม แล้วก็กลั้วหัวเราะของมา

"...เหอะ สักวันออร์แกนจะเป็นคนของกูโดยที่กูไม่ต้องบังคับเหมือนที่มึงทำ"

"ไอ้สิงห์!"เทมโปกำหมัดแล้วก้าวขายาวกำลังจะพุ่งเข้าภิสิงห์ แต่ฉันก็ใช้เรียวแรงที่มีดึงเขาไว้

"อย่านะเทมโป"ใบหน้าหล่อหันมาพร้อมกับขบกรามแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนที่ขมับ

"ปล่อย"เขากดน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างดุเข้ม

"ที่นี่บ้านแกนนะ พ่อกับแม่ก็อยู่ในบ้าน..."

"...ช่วยเกรงใจพวกท่านหน่อย"เทมโปสะบัดมือที่กำลังจะง้างลงอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะชี้หน้าไปที่ภิสิงห์

"ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ"พูดจบ ก็ลากฉันเดินออกมา