(41)จากเพื่อนสู่ผัว

จากเพื่อนสู่ผัว

"กวิน กรัณย์ ออร์แกน" ฉันและลูกแฝดต่างพากันหันไปที่ต้นเสียง ซึ่งเป็นคนป่วยที่นอนอยู่เอ่ยขึ้นมา เขาลืมตามองมาที่พวกฉันแล้วค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้น

"พ่อตื่นแล้ว" กวินบอกกับคนเป็นน้อง ก่อนจะลุกจากโซฟาเดินไปที่เตียง พร้อม ๆ กับฉันที่รีบไปประคองเขาลุกนั่ง.

เทมโปคลี่ยิ้มด้วยแววตาที่มีความสุข ขณะที่ลูกแฝดขึ้นบนเก้าอี้แล้วเอ่ยถามอาการพ่อตัวเองทันที

"พ่อเจ็บตรงไหนฮับ" แฝดพี่พูดแล้วใช้สายตามองไปที่เรือนร่างคนเป็นพ่อราวกับหาอะไร

"พ่อรีบหายนะครับ จะได้มาเล่นกัน...." กรัณย์เอ่ยแล้วหันไปพูดกับกวิน

"...ให้พ่อเป็นผู้ร้ายนะพวกเราเป็นตำรวจ"

"หึหึ" เทมโปหัวเราะออกมาแล้วเอื้อมไปลูบหัวลูกแฝดคนโต แล้วกำลังจะสลับไปลูบหัวคนน้องแต่เขากลับชะงัก คงจะจำวันนั้นได้วันที่กรัณย์ไม่ยอมให้เขาลูบเพราะกลัวผมเสียทรง

"พ่อเป็นพ่อของกรัณย์ พ่อลูบได้ครับ" เด็กน้อยแฝดน้องพูดพร้อมกับยื่นหัวให้พ่อของเขาลูบ สร้างรอยยิ้มปนน้ำตาที่คลอเบ้าให้คนเป็นพ่อทันที

"วันนี้เธอกับลูกอยู่กับฉันนะ" เทมโปหันมาพูดกับฉัน

"อืม" ฉันตอบกลับสั้น ๆ แล้วคลี่ยิ้มให้

"ขะ ขอบใจนะ" เทมโปกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

"รับหายนะ..แกนอยากให้เทมโปกลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติ"

"เธอจะอยู่ข้าง ๆ ฉันใช่ไหม" เทมโปสวนถาม

"แกนจะอยู่ข้าง ๆ เทมโป" ยอมรับว่าที่ฉันบอกกับเขาอาจจะไม่จริง แต่ในตอนนี้เขาป่วย ฉันไม่อยากจะพูดอะไรให้เขาต้องคิดมาก

.

.

.

"ฉันทำเลวกับเธอไว้มากสินะ...จนทำให้เธอตัดสินใจหนีฉันไป" ตอนนี้ฉันกับเทมโปนั่งพูดคุยกันแบบเปิดใจ ในขณะที่ลูก ๆ หลับไปหมดแล้ว

"....." ฉันนิ่งไม่พูดอะไร

"ความจริงแล้วที่ฉันชอบพูดจาทำให้ร้ายเธอ รู้ไหมว่ามันตรงข้ามกับหัวใจของฉัน..." เทมโปเอื้อมมากุมมือฉัน

"....มันคงไม่สายไปใช่ไหมถ้าฉันจะพูดทุกอย่างที่ตรงกับหัวใจและความรู้สึก"

"เทมโป..."

"ฉันรักเธอตั้งแต่ครั้งแรก ฉันอยากมีเธออยู่ข้าง ๆ กายตลอดเวลา ฉันไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนมองเธอ และฉันไม่ชอบที่เธอทิ้งฉันไป...." เทมโปลอบหายใจเบา ๆ

"...แต่ฉันกลับทำร้ายเธอทั้งร่างกายและจิตใจ เธอคงจะทุกข์ทรมานมากใช่ไหม"

"แกนเจ็บจนด้านชาไปแล้ว" มือหนายกขึ้นลูบที่หัวฉัน

"ฉันมันไม่น่าให้อภัยเลยเนาะ" พูดจบ เขาก็ยิ้มแบบเจื่อน ๆ

"...." ฉันจ้องใบหน้าหล่อเหลาแล้วรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา

"ฉันอยากรู้เหตุผลที่เธอตัดสินใจหนีฉันไป"

"เพราะเทมโปบอกว่า แกนไม่ใช่คนที่จะมาเป็นแม่ของลูก...." ฉันก้มหน้างุด แล้วเม้มปากทั้งสองเข้าหากันแน่น ก่อนจะเงยหน้าพูดต่อ

"....และตอนนั้นก็แกนตั้งท้องลูกของเทมโปแล้ว"

"เธอก็เลยหนีฉันไป?" ฉันผงกหัวรับ จากนั้นเทมโปก็ดึงร่างฉันเข้าไปกอด

"ฉันขอโทษ...ออร์แกนฉันขอโทษจริง ๆ" เทมโปผละจากกอดแล้วบีบที่ไหล่ทั้งสองข้างเบา ๆ

"หลังจากที่เธอไป...ฉันแทบบ้าเลยรู้ไหมเฝ้าโทษตัวเองอยู่ตลอด มันเป็นเพราะตัวฉันเองที่ทำไม่ดี เพราะตัวฉันที่มันเลว"

"แกนไม่อยากให้เทมโปคิดแบบนี้ เลิกคิดได้แล้ว" ฉันบอกเขาจากใจจริง

"ฉันดีใจที่เธอกลับมาพร้อมกับลูกของฉัน..." พูดจบ เจ้าของใบหน้าหล่อก็หันไปยังเตียงที่กวิน และกรัณย์นอนอยู่

"...เธอลำบากมากไหม"

"แกนไม่ได้ลำบากอะไร ยังดีที่มีพี่สิงห์คอยช่วยเหลือ"

"ภิสิงห์?" เทมโปพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันกลับมาที่ฉัน

"เจ็บไหม"

"เจ็บ?" ฉันย่นคิ้วจ้องเขาด้วยความสงสัย เจ็บอะไร?

"คลอดลูกน่ะ เธอเจ็บมากไหม" ฉันคลี่ยิ้มอย่างเข้าใจ

"ไม่เลย แกนมีกำลังใจที่ดี"

"คงเป็นภิสิงห์สินะ" ปากหนาเอ่ยด้วยสีหน้างอน

"ไม่ใช่แค่พี่สิงห์ ยังมีหว่าหวา และพ่อกับแม่แกนด้วย" สิ้นเสียง เทมโปก็ทำหน้านิ่งราวกับคิดอะไรในใจ

"ฉันทำไม่ดีกับพ่อแม่เธอไว้ด้วย...ฉันคงต้องไปขอขมาท่านซะแล้ว" ฉันเห็นสีหน้าเขาดูสำนึกผิดก็คลี่ยิ้มออกมา

"พ่อกับแม่ไม่ได้โกรธเคืองอะไรนายแล้ว ตั้งแต่เห็นหน้าหลาน" มองไปที่ลูกแฝดที่นอนหลับอย่างสบายใจ

"ดูสิ เขาเหมือนนายมากเลยนะ"

"ทำไมฉันเจอครั้งแรกไม่ได้สังเกตเลย ทั้งที่เหมือนฉันขนาดนี้" พูดจบ เทมโปก็ถอนลมหายใจออกมา

"อาจจะเป็นเพราะฉันป่วย" แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

"ใช่ นายป่วยและนายต้องรีบหายนะ"

"มีเธอกับลูกอยู่ข้าง ๆ ฉันสัญญาว่าจะรีบหาย แล้วจะทำหน้าที่พ่อและสามีของเธอให้ดีที่สุด" เทมโปเอ่ยพร้อมกับคลี่ยิ้มด้วยแววตาที่มีความหวัง ไม่เหมือนครั้งนั้นที่ฉันเห็น แววตาเขาดูสิ้นหวังมาก ฉันรู้สึกหวั่น ๆ ว่าถ้าอยากฉันปฏิเสธที่จะร่วมใช้ชีวิตกับเขา จะเกิดอะไรขึ้นไหม เขาจะกลับมาป่วยอีกหรือเปล่า

เช้าวันต่อมา

ฉันตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงเด็กหัวเราะคิกคัก จึงลุกขึ้นดู ก็พบว่ากวิน และกรัณย์ ปืนขึ้นเตียงคนป่วยไปเล่นกับพ่อของเขาอย่างสนุกสนาน

"กวิน กรัณย์ลงมาลูก" ฉันจึงรีบเดินไปบอก เพราะกลัวว่าพยาบาลจะดุเอา

"ไม่เป็นไร...พยาบาลมาเห็นแล้วล่ะ" คนเป็นพ่อพูด

"แล้วเขาไม่ว่าเหรอ" เทมโปส่ายหน้า

"เธอลืมไปแล้วเหรอว่าโรงพยาบาลนี้เป็นของตระกูลฉัน" นั่นสินะ ฉันลืมไปว่าตระกูลเขารวย

"แกนขอไปอาบน้ำก่อนนะ"

"อืม..แล้วฉันดูลูกเอง"

หลังจากทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ออกมาก็เห็นหว่าหวากับภิสิงห์นั่งพูดคุยอยู่กับเทมโป

"ขอบคุณที่มาเยี่ยม" เขาเอ่ยกับภิสิงห์ด้วยใบหน้าที่ดูเป็นมิตรกว่าเมื่อก่อน

"หายไว ๆ ล่ะกัน"

"ผมต้องขอบคุณอีกเรื่อง...." เทมโปหันมาที่ฉัน

"...ที่คุณช่วยดูแลออร์แกน และครอบครัวของเธอรวมถึงลูก ๆ ของผม" เทมโปพูดจาดีสุภาพขึ้น แววตาเขาสื่อให้รู้ว่าเขาพูดออกมาอย่างจริงใจ

"...." ภิสิงห์ไม่ได้พูดอะไร เขายิ้มรับแล้วพยักหน้า

"ผมต้องขอโทษด้วยที่ ผมเคยลามปามและไม่ให้เกียรติคุณ"

"ผมไม่เคยเอามาคิดเลย ไม่ต้องคิดมากนะ" ภิสิงห์ก็ยังเป็นภิสิงห์ เขาสุภาพและใจดีเสมอ

หลายวันที่ผ่านมา ฉันยุ่งอยู่กับการแสดงเครื่องประดับคอลเลคชั่นใหม่ ทำให้ไม่ว่างที่มาเยี่ยมเทมโปที่โรงพยาบาลเลย แต่ลูก ๆ ของฉันร้องขอที่จะอยู่กับพ่อของเขาที่โรงพยาบาล ไม่ยอมมากับฉันเลย เป็นเด็กติดพ่อไปซะแล้ว

จนกระทั่งงานแสดงจบลง ฉันก็ขับรถมายังโรงพยาบาลทันที ไม่เห็นหน้าลูกหลายวันคิดถึงใจจะขาด แต่ทว่าพอมาถึงก็พบกับความว่างเปล่า หัวใจฉันเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ รีบเดินไปถามพยาบาลทันที

"คนไข้ห้องนี้ไปไหนคะ"

"กลับไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วค่ะ" ฉันย่นคิ้วด้วยความสงสัย

"คนไข้หายดีแล้วเหรอคะ" คนไข้ก็คือเทมโป

"ใช่ค่ะ คุณหมอเห็นว่าคนไข้อาการดีขึ้นมาก จึงให้กลับบ้านได้ คงเป็นเพราะลูกชายฝาแฝดแน่ ๆ คนไข้อาการดีวันดีขึ้นเลย" พยาบาลพูดไปก็ยิ้มไป

"ขอบคุณค่ะ" กล่าวจบ ฉันก็รีบออกมาจากโรงพยาบาลขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านใหญ่ของน้าทอร์ชทันที เพราะมั่นใจว่าเทมโปกับลูก ๆ ต้องอยู่ที่นั่น

พอมาถึงก็เห็นว่ากวิน กรัณย์เล่นตำรวจจับผู้ร้ายกับพ่อเขาอย่างสนุกสนาน

"ออร์แกน..." เทมโปหยุดเล่นกับลูกแล้วเดินมาที่ฉัน

"...งานเสร็จแล้วเหรอ ฉันกับลูกกำลังคิดว่าจะไปรับเธออยู่พอดี"

"เสร็จแล้วล่ะ นายหายดีแล้วใช่ไหม" ฉันเอ่ยถามประโยคสุดท้ายแล้วหันไปที่ลูกทั้งสอง.

"เธอจะมารับลูกกลับไปแล้วเหรอ" เทมโปเอ่ยถามด้วยสีหน้าละห้อย

"แกนต้องพาลูกกลับอิตาลี" ฉันตัดสินใจที่จะพูดความจริงให้เขาได้รับรู้สักที

"ไม่ไป ไม่ได้เหรอ"

"พ่อกับแม่แกนอยู่ที่นั่น" พูดจบ ฉันก็เบือนหน้าไปลอบหายใจเบา ๆ

"เธอจะทิ้งฉันไปอีกใช่ไหม"

"...." ฉันไม่กล้าตอบออกไป เพราะกลัวว่าเขา...

"ฉันจะตามเธอไป" ...ทว่าเขากลับไม่มีอาการเศร้าแต่กลับคลี่ยิ้มแล้วเอื้อมมาจับมือฉันไว้แน่น

"เธออยู่ที่ไหน ฉันก็จะอยู่ที่นั่น..." แล้วหันไปที่เด็กแฝด

"...และลูก ๆ ของเราด้วย"

"เทมโป.." ฉันพยายามจะสะบัดมือออกแต่เทมโปก็จับไว้แน่น

"ฉันจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกแน่ ๆ รู้ไหมว่าตลอดเวลาห้าปีฉันทรมานแค่ไหน..." เทมโปหลุบตาลงแล้วกลืนน้ำลายลงคอ

"...แต่คงทรมานไม่เท่าเธอใช่ไหม" พรึ่บ! อยู่ ๆ เทมโปก็ย่อตัวคุกเข่าต่อหน้าฉัน

"ออร์แกน ให้โอกาสให้เพื่อนคนนี้เปลี่ยนเป็นสามีเธอ และพ่อของลูกเธอได้ไหมครับ" เขาทำให้กวิน และกรัณย์หยุดเล่นและยืนมองพ่อของเขา

"อายลูก ลุกขึ้น" ฉันพยายามบอกและดึงเขาขึ้นแต่ก็ไม่ยอม

"ฉันสัญญา..." ชูสามนิ้ว

"...ว่าฉันจะไม่ทำร้าย ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำให้เธอต้องเจ็บปวดอีก และฉันจะเป็นสามีที่รักและเชื่อฟังเมียเพียงผู้เดียว" คำพูดประโยคสุดท้ายทำให้ฉันต้องคลี่ยิ้มออกมา

"ฉันจะยอมเธอทุกอย่าง จะดุจะด่าจะตีฉันยังไงก็ได้..ฉันยอม"

"ขอเพียงแค่ยอมให้ฉันเป็นผัวเธอนะ ออร์แกน"

"แต่เทมโปเคยบอกกับแกนว่า...ก็แค่เพื่อนไง" ฉันสวนกลับทันที

"ก็แค่เพื่อน..ที่เอามาเป็นเมียได้" เทมโปย้อนกลับแล้วคลี่ยิ้ม

"คนบ้า!" กวิน กรัณย์ที่ยืนมองอยู่ไกล คงไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่พูดอะไรกัน พากันวิ่งมาที่ฉันกับเทมโป

"พ่อกำลังขอแม่แต่งงานเหรอฮับ" พอมาถึงกวินก็เอ่ยถามแล้วเงยมองฉันสลับกับพ่อเขาที่ยังคุกเข่าอยู่

"ลุกขึ้นได้แล้ว" ฉันเอ็ดเทมโปให้เขาลุกขึ้น

"กวิน กรัณย์ครับ แม่เราไม่ยอมให้พ่อไปอยู่ด้วย" หันไปฟ้องลูกเฉย

"ทำไมล่ะครับแม่..พ่อเล่นเป็นผู้ร้ายเก่งพาพ่อไปอยู่ด้วยเถอะนะ" กรัณย์พูดจบ ฉันก็ปิดปากหัวเราะออกมา

.....