(42)ตอนจบ nc

ตอนจบ

"เทมโป..." ใบหน้าหล่อคมคายหันมาจ้องที่ฉัน

"...แกนจะไม่เป็นแค่เพื่อนอีกต่อไปใช่ไหม" เทมโปคลี่ยิ้มออกมาหลังจากที่ฉันพูดจบ

"เธอไม่ใช่แค่เพื่อน..แต่เธอเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับฉันแล้ว.." มือหนายกมาลูบผมฉันอย่างอ่อนโยน

"..ถ้าฉันขาดเธอ ฉันขาดใจ" ปลั่ก! นั่นเป็นเสียงที่ฉันกำมือทุบไปที่อกของเขา

"คนบ้า!"

"ใช่ ก่อนหน้าฉันเคยบ้ามาแล้ว ตั้งแต่เธอหนีไป" เทมโปพูดสวนกลับ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก

"มันคงเป็นเวรกรรมที่ฉันเคยทำกับเธอ รู้ไหมว่าฉันทรมานจนดูน่าสมเพชเอามาก ๆ เลย"

"ออร์แกน...ตอนที่เธอหายไปฉันยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อตามหาเธอ"

"ทะ เทมโป.." ฉันเอ่ยน้ำเสียงสั่น ๆ แต่ภายในใจมันรู้สึกพองโต

"ถ้าเธอไม่หนีไป วันนี้ฉันคงไม่รู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน..." คนร่างสูงโน้มหน้ามาจูบที่หน้าผากฉัน

"...ขอบคุณที่สอนบทเรียนให้กับฉัน และขอบคุณที่กลับมาไม่ว่าเหตุผลที่เธอกลับมาไม่ใช่เพราะฉัน"

"..." เทมโปคลี่ยิ้มด้วยแววตาที่มีความสุข ใบหน้าสดใส

"ถึงแม้เธอจะไม่ได้กลับมาเพราะฉัน แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันได้เจอเธอ ได้ขอโทษและได้บอกความในใจของฉันให้เธอฟัง"

"เทมโป..แกนก็ไม่เคยลืมนายเลยนะ" ไม่รู้อะไรดลใจ ทำให้ฉันกล้าพูดความในใจออกมา

"ฉันเองก็ไม่เคยลืมเธอเลย..ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันจนถึงวันที่เธอทิ้งฉันไป" ฉันคลี่ยิ้มหวาน แล้วดึงชายตรงหน้าเข้ามากอดเสียเองด้วยความรัก ที่มันผุดขึ้นมาอีกครั้ง.

"แกนรักเทมโป"

"เทมโปก็รักออร์แกนครับ" เขาสวนกลับโดยกระชิบที่ข้าง ๆ หู

วันนี้ฉันได้อยู่ทานข้าวกับครอบครัวเทมโปครบทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพี่ทอย พี่ต้องรัก พี่รณ พี่นับตังค์ น้าทอร์ชคนเป็นพ่อ และน้าเรอาคนเป็นแม่ ส่วนเด็ก ๆ แม่บ้านและพี่เลี้ยงคอยดูแลให้ เพราะผู้ใหญ่มีเรื่องที่จะต้องปรึกษากัน ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก เป็นเรื่องของฉันกับเทมโปนั่นแหละ

"เตรียมตัวให้พร้อมนะเทมโป" เสียงทุ้มฟังดูน่าเกรงขามเอ่ยขึ้น

"ครับพ่อ" ลูกชายคนเล็กของบ้านขานรับ

"มีลูกมีเมียก็ทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ คำพูดคำจาก็พูดให้มันสุภาพ อ่อนน้อมด้วยล่ะ" พี่ทอยเอ่ยปากสั่งสอนคนเป็นน้อง

"รู้แล้วหน่า"

"ไม่ใช่แค่รู้ต้องทำด้วย!" อันนี้เป็นเสียงตวาดของพี่รณ

"ทำครับ" ที่ทุกคนสั่งสอน และตักเตือนเทมโป ก็เพราะว่าอีกไม่กี่วันเขาจะต้องบินไปอิตาลีกับฉันเพื่อไปขอขมาพ่อแม่ฉัน และถือโอกาสขอลูกสาวท่านด้วย ก็หมายถึงฉันนี่แหละ

"เดี๋ยวพวกเราจะตามไปทีหลังนะบอกพ่อกับแม่หนูด้วย" น้าเรอาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

"ขอบคุณน้าเรอา และน้าทอร์ช ที่เอ็นดูแกนกับลูก" ฉันกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ท่านทั้งสอง

"น้าอะไรกันล่ะ เรียกแม่กับพ่อได้แล้ว...." น้าเรอาหันไปที่สามีที่นั่งหัวโต๊ะ แล้วหันกลับมาที่ฉัน

"...อีกไม่นานเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ ฉันก็ลาน้าเรอากับน้าทอร์ชกลับบ้าน โดยมีเทมโปที่ขอตามไปด้วย ให้เหตุผลว่าอยากนอนกับลูก ๆ ฉันก็ไม่ได้ขัดอะไร เพราะทั้งกวิน และกรัณย์ ต่างดีใจจนออกหน้าออกตาขนาดนั้น ถ้าไม่ยอมให้พ่อของเขาไป มีหวังลูก ๆ ต้องงอนฉันแน่ ๆ

เทมโปขับรถพาฉันมาถึงประตูรั้วหน้าบ้าน ก็มีรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่

"นั่นรถไอ้หมอกนิ..มันมาทำอะไรที่นี่" ประโยคแรกเขาพึมพำกับตัวเอง และหันมาพูดกับฉันประโยคหลัง

"แกนก็ไม่รู้"

"ไอ้นี่?!" เทมโปเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตูที่เบาะหลังซึ่งมีกวิน กับกรัณย์นั่งอยู่

"ถึงบ้านแล้วครับ" เด็กแฝดฉีกยิ้มกว้างแล้วลงจากรถเดินเข้ามาในบ้านพร้อมพ่อของเขา

"หว่าหวา" เพื่อนสนิทฉันหันขวับมาที่ฉันด้วยใบหน้าตกใจก่อนที่จะลุกขึ้นจากตักชายหนุ่ม

"มะ มากันแล้วเหรอ" เธอเอ่ยถามด้วยใบหน้าแดงก่ำ

"อ้าว ไอ้เทมโป" เจ้าของตักที่หว่าหวานั่นก็คือหมอกเพื่อนเทมโปนั่นเอง

"มึงมาทำอะไรที่นี่" เทมโปย่นคิ้วเอ่ยถามเพื่อนก่อนที่จะจูงมือเด็กไปนั่งที่โซฟา

"มาหาแฟน" ปั้บ! พูดจบเสียงฝ่ามือเล็กก็ฟาดเข้าที่แขนแกร่งของเขา

หลังจากที่เทมโปพากวิน และกรัณย์อาบน้ำเข้านอน ซึ่งเขาขออาสาเป็นคนทำเอง ฉัน หว่าหวา หมอก และเทมโปก็มานั่งพูดคุยปรึกษาเรื่องธุรกิจที่ฉันทำกับเพื่อนสนิท

"แต่งงานแล้วแกนคงต้องมาอยู่ที่ไทยกับฉันเธอจะ..."

"งั้นก็ให้แกนดูแลในส่วนของภาคเอเชียไป เพราะบริษัทแม่ตั้งอยู่ที่ไทย" หว่าหวาแทรกพูดขึ้นก่อนที่เทมโปจะพูดจบ

"ขอบใจนะที่เข้าใจ"

"นายต้องสัญญากับฉันว่าจะไม่ทำให้เพื่อนรักของฉันต้องเจ็บปวดและเสียใจ...." พูดจบ หว่าหวาก็หันมายิ้มให้ฉัน

"...ไม่งั้นฉันจะพาแกนหนีนายไปอีก"

"ไม่มีวันที่เธอจะพาออร์แกนไปจากฉันได้อีก..เพราะฉันจะไม่ทำให้ภรรยาของฉันต้องเจ็บปวดและทุกข์ใจอีกแน่นอน"

"แหม่ ๆ ๆ ภรรยา.." หว่าหวาเอ่ยแซวทันทีที่เทมโปพูดจบ

"...ก็แค่เพื่อนไม่ใช่เหรอ"

"หว่าหวาเธอพูดเก่งขึ้นเยอะเลยนะ" เทมโปยิ้มกรุ่มกริ่มสีหน้าเขินอาย

"เทมโป..." เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันไปที่คนเรียก

"...กูจะไปอยู่อิตาลี" เทมโปขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"มึงจะไปทำอะไรที่อิตาลี" ปากหนาเอ่ยถามพร้อมกับมองคนเป็นเพื่อนสลับกับหว่าหวา

"อย่าบอกนะว่า..."

"กูจะไปทำงานที่บริษัทของหว่าหวา" หมอกแทรกพูดขึ้นแล้วยกยิ้ม

"เป็นยามนะ..จะทำไหม"

"ตำแหน่งอะไรเค้าก็ทำ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ตัวเอง" หมอกเอียงคอไปซบที่บ่าหว่าหวาอย่างออดอ้อน โดยไม่อายฉันกับเทมโปที่มองอยู่

"เฮ้อ..." เทมโปพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วยื่มมือมาที่ฉัน

"....เราไปนอนกันเถอะ"

"ไหนว่าจะนอนกับลูก"

"ไม่อยากเข้าไปกวน" เทมโปยกยิ้มมุมปากสีหน้าเจ้าเล่ห์แล้วฉุดฉันลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะอุ้มฉันในท่าเจ้าสาว

"เทมโป!"

"นิ่ง ๆ เดี๋ยวฉันอุ้มขึ้นไปเอง" ว่าจบ เขาก็อุ้มฉันขึ้นบันไดไปยังห้องนอนส่วนตัวของฉัน

เทมโปวางร่างฉันนอนราบที่บนเตียงก่อนจะขึ้นมานอนข้าง ๆ แล้วยกศีรษะฉันขึ้นหนุนแขนของเขา

"ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก ที่ฉันได้บอกรักเธอ ได้ทำในสิ่งที่ตรงกับใจตัวเอง" เทมโปใช้นิ้วเกลี่ยผมที่ใบหน้าฉัน

"จากนี้ไป เราจะไม่ได้เป็นแค่เพื่อน แต่เราจะเป็นทุก ๆ อย่างให้กันและกันนะ..." เขาโน้มหน้ามาหอมที่หน้าผากฉันก่อนจะพูดต่อ

"...เราจะเป็นทั้งพี่ทั้งน้องเป็นสามีภรรยาเป็นพ่อแม่ให้กับลูก ๆ ด้วย"

"....." ฉันจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

"ฉันรักเธอมาก ออร์แกน" ว่าจบ ชายหนุ่มก็บรรจงจูบฉันอย่างละมุน ลิ้นร้ายแทรกแซงเข้าไปในช่องปากแล้วตวัดเกียววนควานหาความหวาน ปากหนาดูดดื่มริมฝีปากบางจนเปียกแฉะไปด้วยน้ำลาย มือใหญ่ไม่อยู่นิ่ง ล้วงเข้าไปในสาปเสื้อก่อนจะปลดตะขอบลาเซียออกมา แล้วลูบคลำที่เต้าอกโตทั้งสอง.

"ฉันอยาก...." เขาผละจากจูบแล้วหลุบสายตาลงไปที่กลางกายของฉัน

"...ขอได้ไหมครับ" คำพูดของเขาทำให้ฉันใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที

"จะทำอะไรก็ทำ"

"เมียใครว่ะโคตรน่ารักเลย" สิ้นเสียง เทมโปก็หยัดตัวลุกขึ้นแล้วปลดเปลื้องเสื้อผ้าฉันออกจนหมดไม่มีอะไรปกปิด เขาขยับกายมาที่ระหว่างขาแล้วก้มลงมองไปของสงวนผู้หญิง

"ฉันคิดถึงมันมากเลยนะ" ว่าจบ ก็ใช้ลิ้นแตะไปที่ติ่งเสียว ก่อนจะลากลิ้นสากวนไปรอบ ๆ และกระดกลิ้นรัว ๆ จนฉันรู้สึกกระสันซ่านเผลอครางออกมา.

"อะ อ๊ะ อ๊ะ" เทมโปห่อลิ้นแล้วแยงเข้าไปในช่องแคบ ก่อนจะดูดเลียความหวานที่ค่อย ๆ ไหลออกมา

"อ้า..ทะ เทมโป ~" มันรู้สึกเสียวจนร่างเกร็งไปหมด มือฉีกที่หมอนไว้แน่น ลิ้นร้ายก็ไม่พักลากเลียขึ้นลงวนเวียนไปทั่ว จนกระทั่ง

"เทมโปไม่ไหวแล้ววว" สิ้นเสียง ฉันก็รู้สึกกระตุกตัวสั่นและปล่อยน้ำสีใสออกมา

เทมโปช้อนตามองฉันด้วยสีหน้าพึงพอใจก่อนที่จะถอดกางเกงในบ็อกเซอร์ของเขาออก แล้วกำท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่ผงาดชูชัด จ่อไปยังร่องแคบของฉัน

"ออร์แกน..." แท่งร้อนค่อย ๆ กระแทกเข้ามาทีละนิด ทีละนิด

"....ฉันรักเธอ" พรวด..และแล้วท่อนเอ็นขนาดใหญ่ก็ได้เข้าไปสำรวจภายในช่องแคบจนสุดลำ

"อ่า~" ปึก ปึก ปึก เอวสอบค่อย ๆ ขยับอย่างช้า ๆ เนิบ ๆ ในขณะที่มือหนาเอื้อมมาขยำบีบเค้นที่เต้าอกใหญ่ของฉันไปพร้อม ๆ กัน

ค่ำคืนนี้ฉันรู้สึกว่ามีความสุขกว่าคืนไหน ๆ คนบนร่างเอ่ยปากบอกรักฉันอยู่ตลอด การกระทำของเขามันช่างโยนอ่อนกว่าครั้งไหน ๆ ฉันพูดได้เต็มปากที่ออกมาจากหัวใจเลยว่า 'ฉันก็รักเขา'

อิตาลี

ตอนนี้ ฉัน เทมโป และลูกแฝด รวมถึง หว่าหวากับหมอกได้เดินทางมาถึงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว. โดยครั้งนี้ภิสิงห์ไม่ได้เดินทางมากับพวกเราด้วย เนื่องจากติดงานด่วน

พ่อแม่ของฉันพอได้เจอกับเทมโปก็ต้อนรับเขาอย่างดี โดยที่ไม่ได้แสดงอาการโกรธเคืองแต่อย่างไรเลย เทมโปก็ไม่ได้ละเลยทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ก่อนที่จะมาคือ ขอขมาพ่อแม่ฉันด้วยความจริงใจ

"อาเข้าใจว่าตอนนั้นเทมโปยังเด็กอยู่" พ่อเอ่ยด้วยสีหน้าเอ็นดู

"คุณอาไม่โกรธผมเลยเหรอครับ" เทมโปถามด้วยสีหน้าสงสัย.

"เฮ้อ...ก่อนหน้าที่พวกเราจะมา คุณทอร์ช และคุณเหนือโทรมาขอโทษแทนลูกชายและหลานคนเล็กแล้วล่ะ อีกอย่างอาก็ไม่ได้ติดใจเอามาคิด...ยอมรับว่าช่วงนั้นอาก็รู้สึกโกรธเราอยู่เหมือนกันจึงตัดสินใจพาออร์แกนหนีมา"

"ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ" ว่าแล้วก็ก้มลงกราบที่เท้าพ่อและแม่ฉันตามลำดับ

งานแต่งของฉันกับเทมโปก็เกิดขึ้นภายในสามเดือน ที่ประเทศไทย แขกผู้มีเกียรติมาร่วมงานกันอย่างครึกครื้น ส่วนใหญ่จะเป็นเครือญาติฝั่งเทมโป

ผู้ใหญ่ทุกท่านต่างเอ็นดูลูกชายฝาแฝดของฉันมาก ภายในงานจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข

แต่ก่อนฉันไม่กล้าคิดเลยว่า ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นเจ้าบ่าวของฉันในวันนี้ เพราะคำพูดของเขาที่คอยตอกย้ำอยู่เสมอว่าฉันเป็นได้ "ก็แค่เพื่อน"

ฉันเคยทุกข์ทรมานกายและใจจนดูน่าสมเพช แต่ในส่วนก้นลึกก็ยังคงรักเขาอยู่ตลอดแม้ว่าเขาจะทำร้ายแค่ไหน ฉันอาจจะดูคล้ายคนที่ด้านชา แต่มันก็ยังคงเจ็บปวดอยู่ทุกครั้ง แต่ฉันก็อดทนผ่านมันมาได้ ฉันภาวนาขอให้ฉันมีแต่ความสุขกับชีวิตครอบครัวด้วยเถิด

"ฉันขอบคุณที่ยอมให้โอกาสคนอย่างฉันได้มีครอบครัวกับเธอ ขอบคุณจริง ๆ ออร์แกน" เจ้าบ่าวสุดหล่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นน้ำตาคลอเบ้า

"แกนก็ขอบคุณที่ยอมรับแกนเป็นเพื่อนในตอนแรก ทำให้แกนได้ตกหลุมรักเพื่อนตัวเอง" พูดจบ ฉันก็คลี่ยิ้มหวานส่งไป ระหว่างที่มือหนาเอื้อมมาลูบที่ใบหน้าฉันเบา ๆ

"ใครบอกล่ะว่าฉันยอมรับเธอเป็นเพื่อน"

"...." ฉันเอียงคอหน้าด้วยความสงสัย

"ฉันยอมรับเธอเป็นเมียตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก"

"เทมโป" ฉันใช้มือฟาดไปที่แขนเขาอย่างเขินอาย ในขณะที่เทมโปดึงฉันเข้าไปกอด

"เราจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าเลยนะ"

"คิกคิก"

~จบบริบูรณ์~