(38)กลัว

กลัว

วันนี้ฉัน หว่าหวา และภิสิงห์ต่างพากันไปดูสถานที่จัดงานแสดงเครื่องประดับ แน่นอนว่าสองแสบจะต้องไปด้วย กวิน และกรัณย์ค่อนข้างที่จะติดฉัน เพราะฉันดูแลทั้งสองคนอย่างใกล้ชิดตั้งแต่เขาเกิดมา ให้ความรัก เป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับพวกเขา

"แม่ฮับ..." บนรถของภิสิงห์ที่อาสาเป็นคนขับพาไปยังสถานที่จัดงาน อยู่ ๆ กวินก็เอ่ยขึ้น

"...พ่ออยู่ไหนเหรอครับ" คำถามของลูกชายที่เป็นแฝดพี่ทำให้หัวใจฉันรู้สึกสั่น ๆ

"นั่นสิครับ พ่อไปไหนเหรอ" ฉันละสายตาหันไปที่กรัณย์ที่พูดเสริมขึ้นมา หว่าหวาที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับ พร้อมกับภิสิงห์หันมาสบตาฉันทันที

"เอ่อ...ทำไมอยู่ดี ๆ ถามขึ้นมาล่ะครับ"

"ก็ลุงคนนั้นถามผมยังไม่ได้ตอบเขาเลย" ลุงคนนั้น ที่กวินเอ่ยถึงก็คือเทมโป พ่อของพวกเขานั้นแหละ

"พ่อทำไมไม่มาหาพวกเราเลยล่ะครับ" กรัณย์เอ่ยพร้อมกับสีหน้าเศร้า

"...." ฉันนิ่งมองดูทั้งสองด้วยความสงสาร

"เด็ก ๆ เดี๋ยวแวะกินไอศครีมคลายร้อนกันนะ" ภิสิงห์เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศเศร้า และดูเครียด

"เย้ / เย้" พอได้ยินคำว่าไอศครีม เด็ก ๆ ก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าดีใจทันที

จากนั้นภิสิงห์ก็ขับรถเข้าไปในห้างสรรพสินค้า เพื่อพาเด็ก ๆไปทานไอศครีม

ระหว่างที่พวกเรากำลังเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้า ก็ได้พบกับใครบางคน ชายหนุ่มจูงมือเด็กชายวัยน่ารัก และมีหญิงสาวเดินเคียงข้างตรงมาที่ฉัน

"ออร์แกน"

"สวัสดีค่ะพี่ทอย พี่ต้องรัก" ใช่แล้ว ชายหญิงคู่นี้เป็นสามีภรรยากัน มากับลูกชายที่น่ารักที่ชื่อน้อง เต

"...." พี่ทอยหลุบตามองเด็กแฝดทั้งสอง ก่อนจะยิ้มทักทายภิสิงห์และหว่าหวา

"สวัสดีครับ" ต่างฝ่ายก็ทักทายกันอย่างมีอัธยาศัย จากนั้นพี่ทอยก็ก้มลงถามลูกชายฝาแฝดของฉัน

"ชื่ออะไรกันครับ"

"ผมชื่อกวินฮับ" คนเป็นพี่รีบตอบทันทีแล้วฉีกยิ้มกว้าง

"ผมชื่อกรัณย์ เป็นน้องกวินครับ" ส่วนแฝดน้องคลี่ยิ้มบาง ๆ ราวกับวางมาด

"หล่อเหมือนพ่อเลย" พี่ทอยเอ่ยชมเด็กแฝดทั้งสอง ขณะที่ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างมึนงง

"คุณลุงเคยเจอพ่อผมเหรอฮับ" กวินเอ่ยถามอย่างใสซื่อ

"อ้าว แล้วคนนี้ไม่ใช่พ่อของเราเหรอ" พี่ทอยชี้ไปที่ภิสิงห์ ฉันเห็นสีหน้าและแววตาที่มองลูกชายฝาแฝดของฉัน เดาว่าเขาก็คงจะคิดอะไรบางอย่างได้ เพราะใบหน้าลูกชายทั้งสองดูออกเลยว่าเหมือนกับน้องชายของเขา

"ไม่ใช่ครับ..คนนี้คือลุงสิงห์ครับ" กรัณย์เป็นคนตอบแล้วชี้ไปที่ภิสิงห์ พี่ทอยได้ฟังแบบนั้นเขาก็เงยหน้ามองมาที่ฉัน

"เอ่อ..." ฉันยังไม่พูดอะไร พี่ทอยก็ยืนขึ้นแล้วแทรกพูดมาก่อน

"พี่ยินดีด้วยนะ..." หันไปที่ภิสิงห์

"...ยินดีด้วยนะครับเรื่องแต่งงาน" ว่าจบ ภิสิงห์ก็หันไปที่หว่าหวาที่มีใบหน้าล่ก ๆ

"เอ่อ ครับ" ภิสิงห์ก็ตอบรับ ทั้งที่ไม่ใช่ความจริง แต่ฉันก็ไม่ได้จะทักท้วงอะไร จากนั้นพี่ทอยก็เอามือทั้งไปลูบที่หัวกรัณย์ แน่นอนว่ารายนี้เขาไม่ชอบให้ใครลูบหัว

"ผมจะเสียทรงครับ" พี่ทอยได้ฟังแล้วก็กลั้วหัวเราะออกมา แล้วพึมพำเบา ๆ

"เหมือนเทมโปตอนเด็ก ๆ เลย ไม่ชอบให้ลูบหัว" ตึกตัก ตึกตัก เป็นเสียงเต้นของหัวใจฉันเองเหมือนพี่ทอยพูดถึงพ่อของลูก

"แล้วกวินล่ะ ให้ลุงลูบได้ไหม" เขาหันไปพูดกับแฝดน้อง

"ได้ครับ" กวินตอบกลับแล้วฉีกยิ้มกว้างเห็นฟันน้ำนม พี่ทอยยกมือลูบไปที่หัวของเด็กแฝดพี่ ฉันรู้สึกว่าเขากำลังทำอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้าจะทักท้วงหรือถามจนกระทั่ง

"ได้ล่ะ" เขาหันไปพูดกับพี่ต้องรักเบา ๆ ก่อนจะหันมาที่พวกเรา

"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ"

"ค่ะ" ฉันขานรับ ส่วนภิสิงห์กับหว่าหวาก็คลี่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร จากนั้นพี่ทอยก็จูงมือลูกกับภรรยาเดินไป

"พี่ชายเทมโป?" ภิสิงห์เอ่ยถามทันที ที่ครอบครัวนั้นเดินไปไกลแล้ว

"...." ฉันผงกหัวแล้วคลี่ยิ้มบาง.ๆ

"เราไปกันเถอะ" หว่าหวาจูงมือเดินทั้งสองเดินนำหน้าไปยังร้านไอศครีม โดยมีฉันและภิสิงห์เดินตามไปติด ๆ

TemPo

แอ๊ดดดดด เสียงประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดเข้ามา ในขณะที่คนป่วยยังนั่งเอาขาห้อยหันหลังให้ประตูสายตามองไปที่ระเบียงราวกับไม่ได้ยิน ไม่รับรู้อะไร

"สวัสดีครับพี่รณ นับตังค์...." หมอกที่เป็นคนเฝ้ากล่าวทักทายคนที่มาใหม่ ก่อนจะหยอกล้อกับลูกชายทั้งสองอย่างสนิทสนม

"....ว่าไงเจ้าเติร์ด"

"สวัสดีครับอาหมอก" เด็กชายยกมือไหว้แล้วฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินไปหาอาอีกคนทันที

"สวัสดีครับอาเทมโป" เทมโปยิ้มบาง ๆ แล้วผงกหัวรับหลานตัวเล็ก แล้วจ้องไปที่ระเบียงหลังห้องเหมือนเดิม

"มันเป็นยังไงบ้าง" รณ พี่ชายคนรองเอ่ยถามหมอกด้วยความเป็นห่วงน้องชาย ที่อยู่ ๆ อาการแบบนี้ก็กลับมาอีก

"นั่งมองระเบียงมานานแล้วครับ ถามอะไรก็ไม่ตอบ เฮ้อออ" คนเป็นเพื่อนบอกอาการอย่างน่าเป็นห่วง พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา

"เทมโป.." รณเลือกที่จะเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าน้องชาย แล้วตบที่บ่าเบา ๆ

"...มึงอย่าเป็นแบบนี้สิว่ะ รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วง" คนเป็นน้องค่อย ๆ หันมามองหน้าพี่ชายนิ่ง ๆ

"ผะ ผมอยากเจอออร์แกน..." เทมโปพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำ

"...ช่วยพอเธอมาเจอผมได้ไหม" พูดจบ ก็เอื้อมมือไปกุมมือรณส่งสายตาใบหน้าเป็นการขอร้อง

"ออร์แกน แต่งงานไปแล้วไม่ใช่เหรอ" รณพูดแล้วเบือนหน้าไปลอบหายใจ

"ครับ ออร์แกนแต่งงานแล้ว แต่ผมแค่อยากเจอเธอ...." เทมโปหยุดพูดแล้วทำสีหน้าราวคนเหม่อลอย

"...ผะ ผมยังไม่ได้บอกออร์แกนเลยว่า ผะ ผม ระ รัก เธอ..ฮึก" พูดจบ เทมโปก็ก้มหน้าร้องไห้ออกมา ทำให้รณต้องดึงน้องชายมาโอบแล้วตบที่หลังเบา ๆ เป็นการปลอบ

"เฮ้อ" ท่ามกลางสายตาของนับตังค์ หมอก รวมถึงน้องเติร์ดที่พอจะรู้เรื่องของอาตัวเอง ก็ต่างพากันรู้สึกสงสารและเห็นใจ

(เทมโปเป็นยังไงบ้าง) หลังจากที่ปลอบน้องชายแล้วเอายาให้กินจนเขาหลับลง พี่คนโตก็ได้โทรถามอาการน้องชายคนเล็กด้วยความเป็นห่วง

"หลับไปแล้ว" รณตอบกลับแล้วมองไปที่น้องชายที่นอนอยู่บนเตียง

(พี่เจอออร์แกนกับลูกชายฝาแฝดเธอแล้ว)

"...." รณไม่ได้พูดอะไร แต่ย่นคิ้วหนารอฟังพี่ชายพูดต่อ

(หน้าตาคล้ายเทมโปมาก)

"นายกำลังคิดว่า เด็กแฝดนั้นเป็นลูกไอ้เทมโป?"

(อืม) ทอยตอบกลับสั้น ๆ เขารู้สึกมั่นใจมากที่เด็กแฝดจะเป็นหลานแท้ ๆ ของเขา

"ทำไมนายถึง..."

(สามีออร์แกนไม่ใช่พ่อของเด็ก...และพี่ก็ยังสงสัยว่าออร์แกนยังไม่ได้แต่งงานกับใครทั้งนั้น) คนเป็นน้องยังพูดไม่จบประโยคคนเป็นพี่ก็แทรกพูดขึ้นมาก่อน

"นายกำลังจะทำอะไร"

(พี่ได้เส้นผมหนึ่งในฝาแฝดมาแล้ว...)

"ตรวจดีเอ็นเอ?"

(ใช่..ส่วนนายก็ไปสืบให้หน่อยว่านายภิสิงห์เป็นใคร แล้วแต่งงานกับออร์แกนจริง ๆ หรือเปล่า)

"อืม..." รณตอบรับแล้วหันไปที่เทมโป

"..ฉันกลัวว่ะ กลัวว่าไอ้เทมโปมันจะคิดสั้นอีก" รณกรเอ่ยด้วยความรู้สึกหวิว ๆ เมื่อเห็นอาการน้องชายในตอนนี้

(พี่จะรีบจัดการ แล้วหาทางคุยกับออร์แกนให้ได้)

"อืม" สิ้นเสียง ปลายสายก็กดวาง