(31)มีครอบครัวมีลูก?

มีครอบครัวมีลูก?

ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด ขณะที่หว่าหวากับภิสิงห์คอยปลอบอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้ในหัวของฉันปั่นป่วน สับสน และว้าวุ่นมาก ๆ ไม่รู้ว่าฉันพลาดตรงไหน

"ใจเย็น ๆ นะแกน"หว่าหวาเข้ามาโอบกอดปลอบฉัน

"มันเป็นเรื่องดีนะ ที่แกนจะได้ให้กำเนิดเด็กน้อยที่น่ารักออกมา"ภิสิงห์พูดจบ ฉันก็ผละจากอ้อมกอดของหว่าหวา แล้วก้มมองที่หน้าท้องตัวเองพร้อมกับเอามือลูบเบา ๆ

"ลูก"แล้วพูดพึมพำเบา ๆ

"แกนจะเป็นแม่คนแล้ว น่ายินดีมาก ๆ..."หว่าหวาฉีกยิ้มกว้างแล้วจ้องไปที่ท้องของฉัน

"...หลานน้าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน๊าาา"เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ใบหน้ายิ้มแย้มดวงตาประกายไปด้วยความยินดี อย่างไม่ปกปิด ฉันเห็นแบบนั้นก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที ยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วคลี่ยิ้มให้หว่าหวา และภิสิงห์

"ถ้าเป็นผู้หญิงต้องสวยเหมือนหว่าหวาแน่เลย คิกคิก"หว่าหวาเอ่ยแล้วหันไปหัวเราะกับพี่ชาย

"และถ้าเป็นผู้ชายก็คงจะหล่อเหมือนพี่"ภิสิงห์ก็พูดขึ้นบ้าง ทำให้คนเป็นน้องเบ้ปากใส่

"ไม่ค่อยเลยนะ"ก่อนจะพูดขึ้นแล้วกรอกตามองบน

ฉันรู้สึกเพลีย ๆ และปวดตามากคงอาจจะร้องไห้อย่างหนักจึงขอตัวพักผ่อนต่อ

พอตื่นขึ้นมาอีกรอบก็เห็นพ่อแม่อยู่ในห้องแล้ว

"เป็นยังไงบ้าง"แม่ประคองฉันขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง

"ดีขึ้นแล้วค่ะ"ฉันตอบกลับแม่ แต่สายตาจ้องไปที่หว่าหวาและภิสิงห์ ทั้งคู่เห็นสีหน้าที่ส่งสัญญาณไปก็ต่างส่ายหน้าส่งกลับมา ฉันจึงคลี่ยิ้มอย่างโล่งใจที่สองพี่น้องยังไม่บอกเลยที่ฉันมีน้องกับพ่อแม่

"ทีหลังอย่าหักโหมแบบนี้อีกนะ พักผ่อนซะบ้าง"พ่อเอ่ยเอ็ดฉันแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง

"ค่ะ ต่อไปแกนจะพักผ่อนมาก ๆ"พูดจบ ฉันก็ก้มหน้างุดมองลงไปที่ท้องของตัวเอง

ฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแค่คืนเดียว หมอสั่งยาบำรุงครรภ์ไว้ให้พร้อมกับแนะนำให้รีบพาพ่อของลูกมาตรวจสุขภาพและฝากครรภ์

"เฮ้อ...พ่อของลูก?"ฉันถอนลมหายใจแล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ระหว่างนั่งรอหว่าหวาที่ ซึ่งตอนนี้เธอยังไม่ถึงกำหนดที่จะเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ จึงอาสามารับฉันกลับบ้านด้วยตัวเอง

ครืนนนน ครืนนนนน เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น จึงรีบล้วงมาขึ้นมาดู ก่อนจะลอบหายใจเบา ๆ

"เทมโป"ใช่แล้ว สายที่โทรเข้ามาเป็นพ่อของลูกที่ฉันนึกถึงเมื่อกี้

"ฮาโหล"แล้วก็ตัดสินใจกดสายรับ

(เธออยู่ไหนออร์แกน)เสียงทุ้มเอ่ยถามเข้ามาในสาย

"แกนอยู่โรงพยาบาล"ฉันบอกไปตามความจริง

(ใครเป็นอะไร?)

"แกน...."ฉันเม้มปากทั้งสองไว้แน่น ในหัวเกิดคิดอยากจะบอกเรื่องที่ฉันตั้งท้องลูกของเขา แต่รู้สึกลังเลขึ้นมา

(เธอเป็นอะไร)

"แกน..ไม่เป็นอะไรแล้วกำลังจะกลับบ้าน"สุดท้ายแล้วฉันตัดสินใจที่จะไม่พูด เพราะฉันอาจจะรับไม่ได้ถ้าเขาจะปฏิเสธที่จะรับผิดชอบ

(ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...พรุ่งนี้มาที่ผับหนึ่งทุ่มตรงนะ)เขาเตือนฉันเรื่องเวลาเข้างานในวันพรุ่งนี้

"อืม...."

"....เทมโป"ฉันแทรกพูดก่อนที่ปลายสายจะกดวาง

(มีอะไร)เขาเอ่ยน้ำเสียงห้วน ๆ อย่างหงุดหงิด

"นายคิดที่อยากจะมีครอบครัวบ้างไหม"ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันเอ่ยถามเขาแบบนี้

(เธอพูดบ้าอะไร)เทมโปต่อว่าฉันเสียงแข็ง

"นายคิดอยากจะมีลูกบ้างไหม"ฉันยังเซ้าซี้ถามเขาต่อ

(เธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมหรือว่าเธอ....)

"เปล่าไม่มีอะไร"ฉันรีบแทรกพูดทันทีก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค

(อย่าพูดอะไรเพ้อเจ้อแบบนี้อีก...ถ้าถึงเวลาที่ฉันอยากจะมีครอบครัวผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูกก็คงไม่ใช่เธอ...)คำพูดของเขาทำให้น้ำตาร่วงไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว

(...เพราะเธอเป็นได้แค่เพื่อน!)สิ้นเสียง เขาก็กดวางสายทันที ฉันก็ก้มหน้าร้องไห้โหออกมาทันที

"ฮีก ฮืออออ"

"แกน เป็นอะไร"ฉันเงยหน้ามองเจ้าของเสียงหวานแล้วยกมือเช็ดน้ำตา

"มะ ไม่ได้เป็นอะไร"ฉันเลือกที่จะโกหกเพื่อน เพื่อไม่อยากให้เธอต้องมาคิดมากกับฉัน แต่ทว่า...

"อย่าโกหกหว่าหวา..."เธอนั่งลงข้าง ๆ ฉันแล้วเอื้อมมากุมมือ

"...เราเป็นเพื่อนกันนะแกน บอกมาเถอะเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงร้องไห้แบบนี้"

"ฮึก หว่าหวา ฮือออ"ฉันสวมกอดเพื่อนพร้อมกับร้องไห้ออกมา

ตอนนี้หว่าหวาพาฉันมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เพื่อให้ฉันได้ระบายความทุกข์ในใจให้เธอฟังด้วย

"ทำไมเทมโปใจร้ายขนาดนี้นะ"หลังจากที่ฉันเล่าคำพูดที่เทมโปพูดในโทรศัพท์ให้หว่าหวาฟังแล้วเธอก็บ่นพึมพำออกมาด้วยความโกรธ

"...."ฉันก็ได้แต่เงียบน้ำตายังคลอเบ้า

"ไปต่างประเทศกับหว่าหวาไหม..."ฉันหันขวับแล้วขมวดคิ้วจ้องไปที่เธอ

"...ไปคลอดน้องที่นั้นด้วย"เธอมองไปที่ท้องของฉันแล้วคลี่ยิ้มหวาน

"แกนคงไปไม่ได้หรอก"

"ทำไมล่ะ"หว่าหวาถามกลับมาทันที

"หว่าหวาก็รู้ว่า..."

"ถ้าพี่ทำให้เธอไปได้ล่ะ"ทั้งฉันและหว่าหวาต่างพากันหันไปที่ต้นเสียง

"พี่สิงห์..มาได้ยังไง"ฉันมองไปยังหว่าหวาที่เธอคลี่ยิ้มหวานให้

"หว่าหวาโทรบอกพี่สิงห์เองแหละ"

ภิสิงห์แนะนำให้ฉันบอกความจริงทุกอย่างให้พ่อกับแม่รับรู้ ซึ่งฉันรู้สึกกลัวและกังวลมาก เพราะฉันเก็บเรื่องที่มีความสัมพันธ์กับเทมโปมาเนิ่นนานจนกระทั่งพลาดจนตั้งท้อง

"ไม่ต้องกลัว พี่เชื่อว่าคุณอาทั้งสองต้องให้อภัยแกนอยู่แล้ว"

"ใช่.. แกนควรบอกท่านซะตอนนี้เพราะไม่ช้าก็เร็วท่านทั้งสองก็ต้องรู้"หว่าหวาพูดเสริมอีกคน ก็จริงอย่างที่ภิสิงห์และหว่าหวาพูด ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วพ่นออกอย่างหนัก

"ตกลง แกนจะสารภาพทุกอย่างกับพ่อแม่"สองพี่น้องต่างยกยิ้มและดีใจที่ฉันกล้ายอมรับความจริงกับพ่อแม่

"ส่วนเรื่องลูก...พี่จะเป็นคนขอคุณอาทั้งสองให้แกนไปคลอดที่ต่างประเทศเอง"พอภิสิงห์พูดจบ หว่าหวาก็ฉีกยิ้มกว้างตาหยี

"หรือถ้าแกนคลอดน้องแล้วจะเรียนต่อเลยก็ได้นะ หว่าหวาจะช่วยเลี้ยงเจ้าตัวเล็กให้"

"พี่จะไปหาบ่อย ๆ ด้วย"ฉันเข้าใจที่ภิสิงห์คงจะไปกับพวกเราไม่ได้เพราะต้องบริหารงานที่บริษัท

"ขอบคุณนะคะพี่สิงห์..."หันไปที่หว่าหวา

"...ขอบคุณนะหว่าหวา ขอบคุณที่ดีกับแกน"ฉันเอ่ยออกมาจากใจ รู้สึกโชคดีมากที่ได้มารู้จักสองพี่น้องนี้

TemPo

มือหนาวางโทรศัพท์ลงด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"เป็นบ้าอะไรขึ้นมา..."เทมโปบ่นพึมพำหญิงสาวที่เพิ่งคุยกับเขาเมื่อกี้แล้วจ้องไปที่โทรศัพท์

"....เธอชอบทำให้ฉันหงุดหงิดซะจริงเลยนะออร์แกน"พอพูดจบชายหนุ่มก็เอนหลังพิงพนักแล้วเงยหน้าขึ้นมองเพดาน

"มีครอบครัว มีลูก?..."ชายหนุ่มยกยิ้มแล้วภาพหญิงสาวที่กำลังจูงเด็กน้อยเดินมาหาเขา แต่ทว่า ใบหน้าแม่ของลูกในหัวของเขาก็คนที่ทำให้เขาหงุดหงิดเมื่อกี้

"...ถ้าเป็นลูกสาวคงจะสวยเหมือนเธอ"ปากหนาเผลอพึมพำออกมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เขาหลุดจากภวังค์ทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนเคาะประตูที่หน้าห้อง

"เข้ามา"เทมโปส่งเสียงทุ้มแล้วขยับกายนั่งอย่างสง่ามาดเจ้าของผับ ประตูออกเปิดเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวที่คุ้นเคย

"มาที่นี่ทำไม"ชายหนุ่มเอ่ยถามแล้วเบือนหน้าไปลอบหายใจ

"ฝนมาดื่มน่ะ ก็เลยแวะขึ้นมาหา"เธอพูดเสียงออดอ้อนแล้วเดินนวยนาด แล้วถือวิสาสะไปนั่งลงที่ตักแกร่งของชายหนุ่ม

"ลุกออกไป!"แต่ทว่าครั้งนี้ชายหนุ่มดูว่าจะไม่เล่นด้วย เขายังตวาดให้เธอลุกจากตักของเขาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"ไม่เอาหน่าเทมโป"

"ฉันบอกให้ลุกออกไปไงว่ะ"ฝนสะดุ้งโหย่งแล้วรีบลุกขึ้นจากตักทันที

"วันนี้เป็นอะไรทำไมดูหงุดหงิด"เธอเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"ออกไป ฉันจะทำงาน"เทมโปไม่ตอบ แต่เลือกที่จะไล่เธอออกไปเพราะรู้สึกรำคาญ

หญิงสาวตัดสินใจหันหลังก้าวขาเรียวเดินออกไปอย่างหงุดหงิดที่ไม่สามารถอ่อยชายหนุ่มได้สำเร็จ

"เพราะนังแกนแน่ ๆ เลยที่ทำให้เทมโปหงุดหงิด"เธอออกมาจากห้องแล้วพูดขึ้นด้วยความโกรธ

"เมื่อไหร่จะไปให้พ้น ๆ นะ"ฝนรู้สึกอิจฉา และเกลียดออร์แกนมาก ๆ ยิ่งเทมโปยังรั้งเธอไว้แบบนี้ ทำให้เธอยิ่งเกลียดชังออร์แกนมากขึ้น