(39)ขอร้อง

ขอร้อง

Organ

"ทำไมคุณทอยคิดว่าเราสองคนแต่งงานกัน" ภิสิงห์เอ่ยถามขึ้นขณะที่ตอนนี้พวกเราต่างพากันธุระเสร็จจนกลับมาที่บ้านแล้ว ส่วนสองแฝดก็นอนหลับด้วยความเพลีย

"หว่าหวาเป็นคนโกหกเองค่ะ" คนเป็นพี่หันไปที่น้องสาวของตนด้วยสีหน้าสงสัย

"คือวันนั้นพวกเราเจอกับเทมโป...." หว่าหวาหยุดพูดแล้วหันมาที่ฉัน

"...นายนั่นคอยเซ้าซี้แกนไม่เลิก หว่าหวาก็เลยโกหกไปว่า.."

"พี่กับแกนแต่งงานแล้วกวิน กรัณย์คือเป็นลูกพี่?" ภิสิงห์แทรกพูดขึ้นหว่าหวาก็ผงกหัวรับสีหน้ารู้สึกผิด

"อย่าโกรธหว่าหวาเลยค่ะ แกนเองก็ไม่ทักท้วงปล่อยเลยตามเลย" ฉันพูดจบ หว่าหวาก็หันมาฉีกยิ้มให้ ขณะที่ภิสิงห์มีสีหน้าดูเครียด ราวกับมีเรื่องบางอย่างในใจ

"พี่สิงห์โกรธหรอกคะ แกนขอโทษ"

"เปล่า พี่ไม่ได้โกรธ.." ว่าจบ ภิสิงห์ก็ลอบหายใจออกมาเบา ๆ

"...ไม่นานทางนั้นก็ต้องรู้ว่าเราไม่ได้แต่งงานกันจริง ๆ"

"...." ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ก้มหน้าเม้มปากทั้งสองเข้ากันแน่น ภายในใจก็คิดไว้อยู่เหมือนกัน ยิ่งวันนี้ที่เจอกับพี่ทอย เขาดูมีสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย ฉันคิดว่าเขาต้องไปสืบเรื่องแต่งงานที่หว่าหวากุขึ้นมาแน่

"แกน..." ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปยังพี่ชายเพื่อน

"...พี่ได้ข่าวแปลก ๆ มา" ฉันขมวดคิ้วงามด้วยความสงสัย

"ข่าวอะไรเหรอคะ"

"พี่ได้ยินวงในพูดกันว่าเมื่อสองปีก่อนหลานชายคุณดลธี ป่วยเข้าการรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวช" ฉันไม่เข้าใจที่ภิสิงห์พูด จึงทำให้ยิ่งขมวดคิ้วจนเป็นปม

"หลานคนไหนคะ" เป็นหว่าหวาที่ถามแทน ซึ่งดูสีหน้าก็อยากรู้เช่นกัน

"เทมโป" สิ้นเสียง ฉันกับหว่าหวาก็หันมามองหน้ากัน ภาพวันนั้นที่ได้เจอเขาก็ผุดขึ้นมาในหัว เทมโปอาจจะมีหน้าตาที่ยังหล่อเหลาอยู่ แต่ทว่าเขากลับดูไม่สดใส เหมือนคนอมทุกข์อยู่ตลอด จริง ๆ ก็เหมือนกับคนป่วย

"จริง ๆ และหน้าตากวิน กรัณย์ก็คล้ายกับเขา แต่วันนั้นเขาไม่สังเกต หรือเป็นเพราะเขาป่วยกันนะ" หว่าหวาพึมพำออกมาพอได้ยิน

"พี่สิงห์พอจะรู้ไหมคะว่า เอ่อ..ป่วยเป็นอะไร" ภิสิงห์ส่ายหน้า

"ทางนั้นพยายามปิดข่าวกันมาก" ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร พอได้ยินแบบนี้ จิตใจก็ว้าวุ่น รู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาจับใจ

"เป็นห่วงเขาใช่ไหม" ฉันเงยหน้าแล้วผงกหัวรับความจริง ใช่ ฉันเป็นห่วงพ่อของลูก

"แกนยังรักเทมโปใช่หรือเปล่า แกนยังไม่ตอบหว่าหวาเลยนะ" หว่าหวาเอ่ยถามต่อ ทำให้ฉันต้องหันไปมองเธอหน้านิ่ง ๆ ใช่แล้ว หว่าหวาถามประโยคนี้มาแล้วแต่เธอก็ไม่ได้คำตอบจากฉัน

"ใช่..แกนยังรักเทมโปอยู่" คราวนี้ฉันตัดสินใจตอบตามความรู้สึกของตัวเอง

มือสวยเอื้อมมาลูบที่แขนของฉันก่อนจะพูดขึ้น

"หว่าหวาก็รู้อยู่แล้วแหละว่าแกนยังรักเทมโป....." เธอหยุดพูดแล้วหันไปที่ภิสิงห์

"....ไม่งั้นแกนก็คงลงเอยกับพี่ชายหว่าหวาแล้ว คิกคิก' ว่าจบก็ปิดปากหัวเราะ

"ยัยตัวแสบ!" ภิสิงห์สบถว่าน้องสาวอย่างไม่จริงจัง

ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนเลย ในหัวนึกถึงแต่เรื่องเทมโป ความรู้สึกหลากหลายอารมณ์มาก ทั้งรัก ทั้งคิดถึง ทั้งเป็นห่วง ทั้งโกรธ และยังคงแค้นใจกับเรื่องในอดีตที่เขาเคยทำไว้กับฉัน

"เป็นอะไรนะถึงต้องเข้าการรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชด้วย" ฉันนอนพึมพำคนเดียวเบา ๆ แล้วหยัดกายลุกขึ้นลงจากเตียง เดินไปยังเตียงลูกชายที่อยู่อีกมุม ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวทั้งสองอย่างรักใคร่และหวงแหน

"แม่ขอโทษนะที่ไม่ยอมบอกเรื่องพ่อกับลูก"

หลายวันต่อมา

ขณะที่ฉันกับหว่าหวากำลังนั่งประชุมแผนการงานแสดงเครื่องประดับที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่นานนี้ อยู่ ๆ โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น จึงหยิบขึ้นมาดูแต่ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเพราะเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่ไม่มีรายชื่อ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจกดรับ

"สวัสดีค่ะ"

(ออร์แกนพี่เองนะ ทอย) ฉันย่นคิ้วด้วยใบหน้าสงสัย ว่าเขาเอาเบอร์ฉันมาจากไหน

"...." แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป

(พอมีเวลาคุยกับพี่ไหม) เสียงทุ้มเอ่ยเข้ามา

"พี่ทอยมีเรื่องอะไรเหรอคะ'

(เรื่องลูกชายฝาแฝดของเทมโป รวมถึงเรื่องของมันด้วย) ตึกตัก ตึกตัก เสียงหัวใจฉันเต้นแรงมาก

"พะ พี่ทอยรู้ได้ยังไงคะ"

(ช่วยพาหลานฝาแฝดของพี่มาที่โรงพยาบาล bbn หน่อยได้ไหม) พี่ทอยไม่ตอบ แต่เลือกที่จะขอร้องให้ฉันไปพบ

"ทะ ทำไมต้องไปที่โรงพยาบาลด้วยล่ะคะ" ฉันเอ่ยถามด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยดี

(เทมโปอยู่ที่นั้น....) พี่ทอยหยุดพูดแล้วลอบหายใจเบา ๆ

(...พี่ไม่ขอให้แกนกลับมาหามัน แต่พี่ขอให้มันได้รับรู้หน่อยได้ไหมว่ามันให้กำเนิดลูกชายฝาแฝด...เพื่อมันจะได้ไม่พยายามทำร้ายตัวเอง) พี่ทอยพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ เบา ๆ แต่ฉันพอได้ยิน

"กะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ"

(พี่อยากให้ออร์แกนมาดูเอง)

ตอนนี้ฉัน หว่าหวา ได้พาลูกชายมาที่โรงพยาบาล bbn พอมาถึงก็เห็น พี่นับตังค์ พี่ต้องรัก และลูก ๆ ของเธอ อยู่ทีหน้าห้องด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดี

"ออร์แกน..." พี่ต้องรักเดินเข้ามากุมมือฉัน

"...ช่วยเทมโปด้วยนะ" เธอพูดน้ำเสียงสั่น ๆ ดวงตาแดงก่ำ ไม่ต่างจากพี่นับตังค์

"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ทะ เทมโป เป็นอะไร" ฉันรู้สึกหัวใจหวิว ๆ แปลก ๆ

"เทมโปพยายามคิดสั้น ตอนนี้พ่อแม่ พี่ทอย รณ กำลังเกลี้ยกล่อมอยู่" หัวใจฉันแทบหยุดเต้นเมื่อพี่ต้องรักพูดจบ

"รีบพาลูก ๆ เข้าไปเถอะ ช่วยเทมโปด้วยนะ" พี่นับตังค์พูดด้วยสายตาขอร้อง

ฉันหันไปที่หว่าหวาเธอผงกหัวให้เป็นสัญญาณให้ฉันพา กวินกับกรัณย์เข้าไปเจอพ่อของเขา จากนั้นฉันจึงจับมือลูกเข้าไปในห้อง ก็ต้องตกใจ ที่เห็นเทมโปกำลังจะทำร้ายตัวเอง โดยลักษณะเขานั่งอยู่ริมระเบียง แต่หันหน้าเข้ามาในห้อง แล้วพยายามที่จะหงายตัวทิ้งร่างลงไป ซึ่งมันสูงมาก

"ทะ เทมโป ฮึก" ฉันจูงมือลูกเข้าไปหาเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า

"อะ ออร์แกน" เขาเอ่ยเสียงสั่น และหยุดชะงักการกระทำเมื่อกี้ ทำให้พ่อแม่ และพี่ชายทั้งสองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ

เทมโปลงมาจากระเบียงแล้วเข้าสวมกอดฉันแน่น ด้วยน้ำตาที่ไหลรินลงมาที่หลังฉัน ในขณะที่พ่อกับแม่ของเทมโปพาลูกชายทั้งสองออกมาก่อน เพื่อให้ฉันกับเทมโปได้พูดคุยกันลำพัง.

"ฉะ ฉันคิดถึงเธอ ออร์แกน ฮึก" ฉันยกแขนขึ้นโอบกอดด้วยความคิดถึงเขาเช่นกัน

"ฉันขอโทษ ฉันรู้แล้ว ฉันรู้ซึ้งถึงคำว่าไม่มีเธอแล้วออร์แกน....." เทมโปผละจากกอดแล้วจับที่ไหล่ของฉันทั้งสองแล้วจ้องมาที่ฉันด้วยสีหน้าแววตาดูเจ็บปวดอย่างทรมาน

"....ฉันเจ็บปวดตรงที่ใจมาก ๆ" เขาจับมือฉันไปทาบที่หน้าอกด้านซ้ายของเขา

"ฉันมันเลว ที่ทำร้ายเธอมาตลอดโดยไม่รู้เลยว่า เธอจะเจ็บปวดใจแค่ไหน จนเมื่อเธอหายไปกลายเป็นฉันที่เจ็บปวดและทรมานใจซะเองทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรฉันเลย"

"....." ฉันยืนนิ่งตัวแข็งมองใบหน้าชายหนุ่มที่เปื้อนคราบน้ำตา

"ฮึก..." เทมโปยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวก ๆ แล้วพูดต่อ

"...เมื่อก่อนฉันมั่นใจตลอดว่าถ้าเธอไม่มีฉันชีวิตเธอพังแน่ แต่ไม่ใช่เลยเป็นฉันเองที่ชีวิตพังลงเมื่อไม่มีเธอ" พูดจบ เทมโปก็ฟุ่บลงคุกเข่าที่พื้นแล้วคว้ามือของฉันมากุมไว้

"ฉันรักเธอออร์แกน ฉันรักเธอจนหมดใจ"

"ทะ เทมโป..." ฉันหลุบตามองชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ต่อหน้าด้วยหัวใจที่หวั่นไหว.

"ฉันรักเธอ ฉันรักเธอมาตลอด..ฉันไม่เคยรักใครนอกจากเธอออร์แกน ฉันขอเป็นคนที่น่าสมเพช ขอร้องให้เธออยู่กับฉันได้ไหม"

"...."

"ให้โอกาสฉันได้มีครอบครัวกับเธอ มีลูกกับเธอได้หรือเปล่า" ประโยคหลังเทมโปเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วก้มหน้าลงด้วยสีหน้าเศร้า

"เทมโป..." ใบหน้าหล่อช้อนตาขึ้นมองมาที่ฉัน

"...แกนขอโทษนะ" พูดจบ สีหน้าเขาดูสิ้นหวังลงทันที

"ฉะ ฉันเข้าใจ เธอมีครอบครัวมีลูกไปแล้ว" เขาพูดแบบนี้คงพี่ทอยคงยังไม่ได้บอกอะไรสินะ

"แกนยังไม่ได้แต่งงานกับใคร..แกนมีแต่ลูก" เทมโปลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเอามือมาจับที่ไหล่ฉันก่อนจะโน้มหน้าลงมาแล้วถามด้วยสีหน้าสงสัย.

"แล้วเด็กฝาแฝดนั้นเป็นลูกใคร"