(40)ยังไม่ให้โอกาส

ยังไม่ให้โอกาส

"แล้วเด็กฝาแฝดนั้นเป็นลูกใคร"

ฉันคลี่ยิ้มหวานแล้วดึงมือหนาเดินเข้ามาด้านในห้อง

"รอตรงนี้นะ เดี๋ยวแกนจะไปพากวิน กรัณย์เข้ามา" เทมโปทำสีหน้ามึนงงปนสงสัย แต่ก็ทำตามที่ฉันสั่ง เขาเลือกที่จะเดินไปนั่งที่โซฟา จากนั้นฉันก็ออกมาจากห้องก็เห็นทุกคนต่างนั่งอยู่กันเป็นกลุ่ม

"เทมโปเป็นยังบ้าง ออร์แกน" คุณน้าเรอาลุกขึ้นแล้วรีบเดินมาถามด้วยใบหน้าที่ยังมีความกังวล

"ตอนนี้เทมโปโอเคขึ้นแล้วค่ะ..." ว่าจบ ฉันก็หันไปที่ลูกแฝดที่มีผู้ใหญ่ล้อมรอบอย่างอบอุ่น

"...แกนขอพากวิน กรัณย์ไปหาพ่อของเขาก่อนนะคะ" คุณน้าเรอาคลี่ยิ้มแล้วเอื้อมมากุมมือของฉัน

"ออร์แกน น้าขอโทษแทนเทมโปด้วยนะ..." เธอลอบหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะเอ่ยต่อ

"...ไม่คิดเลยว่าฉันจะมีหลานฝาแฝดที่น่ารักแบบนี้ ขอบคุณเธอจริง ๆ ที่เลี้ยงดูที่เกิดมาจากเทมโปมาอย่างดี" คุณน้าเรอาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ น้ำตาคลอเบ้า

"กวิน กรัณย์ เป็นยิ่งกว่าชีวิต

ยังไง แกนก็ต้องเลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุดค่ะ" คุณน้าเรอาผงกหัวรับแล้วหันไปที่ลูกชายฝาแฝดของฉัน

"กวิน กรัณย์ มากับแม่" ฉันเอ่ยเรียก ทั้งคู่ก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินยิ้มใบหน้าสดใสมาที่ฉัน

"ลุงคนนั้นเป็นยังไงบ้างฮับ" กวินเอ่ยถามด้วยใบหน้าใสซื่อ ฉันมองไปยังคุณน้าเรอาแล้วย่นคิ้วสงสัย เธอจึงส่ายหน้า

"ยังไม่มีใครบอกเรื่องพ่อของพวกเขา น้าอยากให้แกนเป็นบอกด้วยตัวเองน่ะ" ฉันคลี่ยิ้มอย่างเข้าใจ ก่อนจะจูงมือลูกทั้งสองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

"น่าสงสารคุณลุงนะครับ" ก่อนจะเปิดประตูอยู่ ๆ กรัณย์ก่อนเอ่ยขึ้น

"เข้าไปปลอบ...." ฉันหยุดพูดแล้วอมยิ้มทำให้เด็กทั้งสองมีสีหน้างุนงง

ฉันจูงมือลูกทั้งสองไปยืนตรงหน้าเทมโปที่พอเห็น กวิน และกรัณย์ ก็คลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"กวิน กรัณย์ไหว้คุณพ่อสิครับ" สิ้นเสียง เด็กแฝดก็เงยหน้าขึ้นมองฉันพร้อมกับสลับไปมองที่เทมโปสีหน้าสงสัย ส่วนคนเป็นพ่อก็มีใบหน้าที่ไม่ต่างจากลูกชายเลย

"ธะ เธอหมายความว่า..." เขาพูดตะกุกตะกักแล้วมองไปที่ลูกชายทั้งสอง

"ถ้าแกนจะบอกว่าเด็กทั้งสองคนนี้เป็นลูกเรา เทมโปจะเชื่อไหม" พูดจบ ฉันก็คลี่ยิ้มหวานให้

"ชะ เชื่อฉันเชื่อ...ฮึก" เทมโปสวนกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

"เข้ามาหาพ่อสิครับ" เขาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าดูมีความสุขและสดใสขึ้นกว่าเมื่อกี้ กวิน และกรัณย์ยังยืนนิ่ง

"เข้าไปหาพ่อสิ..กวิน กรัณย์" ฉันย่อตัวลงแล้วบอกกับลูก ๆ

"คุณลุงเป็นพ่อของพวกเราเหรอฮับ" แฝดพี่เอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ

"ใช่สิจ๊ะ คนนี้แหละคือพ่อของลูก" ว่าจบ ทั้งคู่ก็ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปโอบกอดคนเป็นพ่อ

"ฮึก...ไม่คิดเลยว่าฉันจะได้เป็นพ่อของลูกเธอ" เทมโปพูดขึ้นระหว่างที่กอดกับเด็กแฝด

"ขอโทษนะที่แกนพลาดตั้งท้อง"

"ทำไมต้องขอโทษ...รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันดีใจและมีความสุขแค่ไหน" มือหนาดึงฉันเข้ามากอดอีกคน จากนั้นเราสี่คนพ่อแม่ลูกก็โอบกอดกันอย่างอบอุ่นและมีความสุข

พยาบาลเข้ามาตรวจเทมโป พร้อมกับให้ทานยาเพื่อให้เขาพักผ่อน หลังจากที่คนป่วยหลับ น้าเรอาและน้าทอร์ชก็ชวนฉันและหว่าหวาไปรับประทานอาหารกลางวันที่บ้าน พร้อมกับลูกแฝดของฉัน

"น้าต้องขอโทษจริง ๆ ที่ลูกชายน้าทำไม่ดีกับหนู" น้าเรอากล่าวขึ้นขณะทุกคนอยู่ที่โต๊ะอาหาร

"เรื่องมันผ่านมาแล้ว แกนลืมมันไปล่ะค่ะ" จริง ๆ ก็ไม่ได้ลืมสนิทหรอก

"น้าขอถามอะไรหนูได้ไหม" คุณน้าทอร์ชเอ่ยขึ้นก่อนจะลอบหายใจเบา ๆ

"น้าทอร์ชจะถามอะไรเหรอคะ"

"หนูแกนพอจะให้โอกาสลูกชายของน้าได้ไหม" สิ้นเสียง ฉันก็ก้มหน้างุด พร้อมกับความรู้สึกที่สับสน

"น้าไม่ได้บังคับนะ เอาความสบายใจของหนูแกนเลยแต่น้าขอร้องเรื่องเดียว...." น้าทอร์ชหยุดพูดแล้วหันไปมองน้าเรอาก่อนทั้งคู่จะมองไปที่กวิน กรัณย์ ที่กำลังกินข้าวกับลูก ๆ พี่นับตังค์ และพี่ต้องรักอีกมุมหนึ่ง

"...ถ้าหนูแกนไม่พร้อมที่จะให้โอกาสเทมโป น้าขอแค่ให้พวกเราได้เจอกับหลาน ๆ บ้าง รวมถึงให้เทมโปได้เจอกับลูกบ้างได้ไหม"

"ได้สิค่ะ" ฉันตอบกลับทันทีด้วยความเต็มใจ เพราะตอนนี้ฉันตัดสินใจไม่ถูกว่าจะยอมให้โอกาสเทมโปดีหรือเปล่า ตลอดเวลาห้าปี ฉันก็อยู่โดยไม่มีเขาได้ และอยู่อย่างมีความสุขด้วย

TemPo

เทมโปลืมตาขึ้นมองเพดาน แล้ว ภาพเด็กแฝดก็ผุดเข้ามาในหัว เขาก็รีบหยัดตัวลุกขึ้นทันที

"กวิน กรัณย์ ออร์แกนไปไหน" หมอกและทอยที่นั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาหันขวับไปที่คนป่วยที่อยู่บนเตียง

"น้าเรชวนออร์แกนกับเด็กไปทานข้าวที่บ้าน...." ขายาวก้าวเดินมายังที่เตียงน้องชาย.

"...เดี๋ยวก็คงมา" ว่าจบ คนเป็นน้องก็คว้ามือพี่ชายแล้วเอ่ยด้วยใบหน้าสดใส

"พี่ทอย ผมอยากออกจากโรงพยาบาล.." เทมโปนึกถึงใบหน้าเด็กทั้งสองก็ยิ้มกรุ่มกริ่ม

"...ผมจะเลี้ยงลูก"

"แกจะเลี้ยงลูก?...." ทอยหันไปกลั้วหัวเราะกับหมอกเบา ๆ

"....หึหึ" แล้วหันมาที่น้องชายตัวเอง

"รักษาตัวเองให้หายก่อน เรื่องลูกค่อยว่ากัน"

"แต่พี่ทอย ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้วนะ ผมอยากไปเลี้ยงลูกจริง ๆ" เทมโปทักท้วง

"ไอ้เทมโป..กูว่ารอให้มึงหายดีก่อนไหม ลูก ๆ มึงไม่หนีไปไหนหรอกหน่า" หมอกบอกกับเพื่อนด้วยความหวังดี แต่ทว่าคำพูดของเขาทำให้เทมโปมีสีหน้าเศร้า

"หนี..." เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

"...ออร์แกนเคยหนีกูไปตั้งห้าปีแล้วนะ กูกลัว" หันไปที่พี่ชาย

"พี่ทอยผมกลัวว่าออร์แกนจะหนีไปอีก แล้วเอาลูก ๆ ไปด้วย" ทอยฟังน้องชายพูดด้วยความสงสาร แล้วลอบหายใจเบา ๆ

"อย่าคิดมาก แกต้องพักผ่อนเยอะ ๆ"

"ใช่ ๆ เดี๋ยวสักพักลูกเมียมึงก็มา" พอได้ฟังแบบนี้เทมโปก็คลี่ยิ้มออกมาทันที

อีกด้าน

"แกน.." ระหว่างที่ฉันนั่งรถไปยังโรงพยาบาลกับหว่าหวารวมถึงกวิน กรัณย์

"ว่าไงหว่าหวา" ฉันหลุดจากภวังค์แล้วหันไปขานรับ

"แกนจะไม่ให้โอกาสเทมโปได้พิสูจน์ตัวเองจริง ๆ เหรอ" เพื่อนสนิทเอ่ยถามขึ้น เพราะก่อนหน้าที่โต๊ะอาหาร ฉันไม่ได้ตอบพ่อแม่เทมโปไปเรื่องที่จะให้โอกาสเขา

"แกนคิดว่า...เป็นพ่อเป็นแม่ให้ลูก ๆ ดีกว่า ไม่จำเป็นต้องมาใช้ชีวิตด้วยกัน อีกอย่างที่ผ่านมาแกนก็อยู่ได้โดยไม่มีเขา" แม้ว่าจะพูดไปแบบนั้น แต่ลึก ๆ ในใจฉันก็อยากที่จะเป็นครอบครัว เพียงแต่เพราะฉันกลัว กลัวว่าเขาจะทำให้ฉันเจ็บปวดอีก

"ตอนนี้เทมโปดูน่าสงสารมากเลย" หว่าหวาพึมพำด้วยใบหน้าที่ดูเห็นใจคนที่กล่าวถึง

"ระหว่างที่แกนอยู่ที่นี่ แกนจะช่วยดูแลอาการป่วยของเขาให้ดีขึ้น..." ฉันเบือนหน้าไปมองข้างถนนแล้วลอบหายใจ

"...อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อของลูก" แล้วกันไปด้านหลังเบาะ ซึ่งมีสองแฝดนอนหลับอยู่

พอมาถึงโรงพยาบาล ฉันกับหว่าหวาก็ขนของพาลูกชายขึ้นไปยังห้องพักพิเศษของเทมโป เนื่องจากวันนี้ ฉันและลูก ๆ อาสาจะเป็นคนเฝ้าเทมโปเอง.

"แกน พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ" กำลังจะเปิดประตูเข้าไป พี่ทอยก็เปิดสวนออกมาแล้วพูดขึ้น

"หว่าหวาพาเด็ก ๆ เข้าไปก่อนนะ เดี๋ยวแกนตามไป" ฉันบอกกับหว่าหวาแล้วเดินตามพี่ทอยไป

"มีอะไรเหรอคะ" ชายร่างสูงหยุดชะงักแล้วหันมาที่ฉัน สีหน้าดูกังวลแฝงความหนักใจ

"ช่วยอยู่ดูแลเทมโปก่อนได้ไหม...." เขาเบือนหน้าไปลอบหายใจ

"...มันอาจจะเป็นคำขอร้องที่มากไป แต่พี่สงสารและเป็นห่วงเทมโปจริง ๆ" ฉันก้มหน้างุด แล้วถอนหายใจออกมา พี่ทอยคงจะรู้ที่ฉันมาไทยก็เพื่อมาแสดงงานเครื่องประดับ เมื่องานเสร็จฉันก็ต้องกลับ

"พี่อยากให้เทมโปหาย แล้วกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติ แกนพอจะช่วยพี่ได้ไหม" เขาเอ่ยขอร้องฉันด้วยสีหน้าที่ดูหนักใจไม่น้อย

"...." ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย ในหัวมันปั่นป่วนไปหมด

"แกนกับลูกจะช่วยให้เทมโปหายจากโรคนี้ได้"

"ขอให้แกนคิดดูก่อนนะคะ" พี่ทอยคลี่ยิ้มบาง ๆ

"ขอบคุณนะ..." เขาเอื้อมมาตบที่ต้นแขนฉันเบา ๆ

"...พี่ขอกลับก่อนนะฝากเทมโปด้วย"

"ค่ะ" พี่ทอยเดินไป ฉันก็ยืนมองแผ่นหลังเขาจนหลับตาแล้วเดินเข้ามาในห้องพักคนป่วย เห็นเทมโปนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง อีกมุมก็เป็นหว่าหวา เพื่อนเทมโป และกวิน กรัณย์ พูดคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน ทำเอาฉันแปลกใจว่า หว่าหวาไปสนิทกับหมอกตอนไหน

"แกน ๆ" ใบหน้าสวยหันมาที่ฉันพอดี เธอจึงกวักมือเรียก

"คนนี้ชื่อหมอก เพื่อนเทมโป" พอนั่งปุ๊บหว่าหวาก็แนะนำทันที ซึ่งเราเคยพบเจอกันมาก่อนแต่ไม่ได้พูดคุยกันอย่างจริงจัง.

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับ วันนี้ผมฝากไอ้เทมโปด้วยนะ" ชายหนุ่มกล่าวแล้วคลี่ยิ้ม ก่อนจะหันไปที่หว่าหวา

"เรากลับกันเถอะ" สิ้นเสียง ฉันก็มองไปที่หว่าหวาที่ยิ้มรับอย่างเขินอาย สลับหันไปที่ชายหนุ่มที่ยิ้มกรุ่มกริ่มด้วยอาการงวยงง

"น้าไปก่อนนะเด็ก ๆ" หมอกเอ่ยบอกกับเด็ก ๆ ด้วย รวมถึงหว่าหวา

"พรุ่งนี้น้าจะมาแต่เช้านะ"

"ฮับ / ครับ" เด็กแฝดต่างพากันยกมือไหว้น้าทั้งสอง จากนั้นก็พากันลุกขึ้นจากโซฟา

"ไปก่อนนะแกน" สิ้นเสียงทั้งคู่ก็เปิดประตูออกไป ในขณะที่ฉันนั่งเหวออยู่

"พรุ่งนี้ค่อยเคลียร์กันนะหว่าหวา" ฉันพึมพำเบา ๆ แล้วมองไปที่ลูกแฝด ที่ต่างก็จ้องไปที่คนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง.

"แม่ฮับ ผมสงสารพ่อจัง" มือน้อย ๆ ของแฝดพี่มาสะกิดฉันแล้วพูดขึ้น

"ผมก็สงสารครับ เมื่อไหร่พ่อจะหายล่ะครับ" กรัณย์เอ่ยถามสายตาแป๋ว

"อีกไม่นานหรอกครับ"

"เย้ ๆ / เย้ ๆ" ทั้งคู่พาชูมือดีใจ ทำให้ฉันต้องเอ่ยถาม

"ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ" แล้วเอามือลูบหัวเด็ก ๆ อย่างรักใคร่เอ็นดู กรัณย์ที่ไม่ชอบใครลูบหัว แต่ลูกแฝดคนน้องจะยอมให้ฉันลูบได้คนเดียว

"ดีใจสิฮับ ถ้าพ่อฟื้นกวิน กับกรัณย์จะชวนพ่อเล่นยิงปืน" กวินพูดจบก็หันไปฉีกยิ้มกับน้องชาย

"ใช่ ๆ เล่นยิงปืนกับพ่อต้องสนุกกว่าเล่นกับแม่แน่ เพราะเป็นผู้ชายเหมือนกันเนาะ ๆ" กรัณย์ว่าจบก็ผงกหัวยิก ๆ ให้กับแฝดพี่

"เอ้า!?" ฉันจะถูกลูกทิ้งแล้วเหรอเนี่ย

..