(37)พ่อของเด็กเป็นใคร

พ่อของเด็กเป็นใคร

ฉันหยุดชะงักแล้วหันไปมองใบหน้าหล่อ นิ่ง ๆ เขาก้าวขายาวเดินมายืนตรงหน้าฉันแล้วหลุบตามองไปที่กวิน และกรัณย์สลับกัน ก่อนจะย่อตัวลงคุยกับกวิน แฝดพี่ที่ฉันจับมืออยู่

"พ่ออยู่ไหนครับ" เทมโปเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"...." กวินไม่ตอบ แล้วเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยสีหน้ามึนงง แฝงสงสัย

"คุณเป็นใครเหรอครับ" กรัณย์แฝดน้องที่หว่าหวาจับอยู่เอ่ยขึ้น ทำให้เทมโปละสายตาหันไปมองเด็กน้อย

"ลุงเป็น...." เขาหยุดพูดแล้วช้อนตาขึ้นมองมาที่ฉัน ก่อนที่จะตอบกลับกรัณย์

"...ลุงเป็น พะ เพื่อนแม่เราน่ะ" เทมโปพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ สีหน้าเจ็บปวด แล้วเอื้อมมือไปลูบที่หัวกรัณย์ แต่ทว่า

"อย่าลูบ เดี๋ยวผมเสียทรง" แฝดคนน้องผละหัวหนีออก ทำให้มือหนาชะงักแล้วหัวเราะปนเศร้าเบา ๆ

"เหอะ" ไม่รู้ซะแล้วว่ากรัณย์ห่วงหล่อขนาดไหน

"แล้วพ่อไปไหนเหรอครับ" ในเมื่อถามกวินแล้วไม่ได้คำตอบ เขาจึงเลือกถามแฝดน้องแทน

"...." กรัณย์ ส่ายหัวแล้วก้มหน้าลงด้วยใบหน้าเศร้า ทำเอาหัวใจฉันวูบไหวสงสารลูก

"พอสักทีเถอะ..เลิกยุ่งเรื่องของแกนได้แล้ว" พูดจบ ฉันก็พากวิน และหว่าหวาจูงมือกรัณย์เดินหนีมา

"ออร์แกน...ออร์แกน"

"อย่าตามมานะ!" ฉันหันไปตวาดใส่เขาที่กำลังจะก้าวขาเดินตาม

"ออร์แกน..." เทมโปไม่สนคำที่ฉันบอก เขายังก้าวขาเดินตามฉันมาติด ๆ

"..พ่อของเด็กเป็นใคร" ฉันเบือนหน้าแล้วไปลอบหายใจเบา ๆ

"พี่สิงห์..." เสียงหวานเอ่ยขึ้นทำให้ฉันรีบหันขวับไปทันที

"...พี่สิงห์เป็นพ่อของกวิน และกรัณย์" หว่าหวาเอ่ยจบก็หันมาสบตากันฉัน

"รู้แล้วก็หลบทางพวกเราสักที..ฉันจะพาหลาน ๆ ไปหาพ่อเขา" สิ้นเสียง เทมโปก็ค่อย ๆ ก้าวขาถอยหลบทาง ด้วยสีหน้าเศร้า ดวงตาแดงก่ำ

"ยะ ยินดีด้วยนะ" เทมโปพูดน้ำเสียงสั่นเทาในระหว่างฉันเดินผ่านเขามา

"ทำไมน้าหว่าหวาต้องพูดโกหกด้วยล่ะฮับ" พอเราสี่คนเดินมาไกลแล้ว กวินก็เงยหน้าขึ้นถามคนเป็นน้าด้วยใบหน้าใสซื่อ

"นั่นสิ น้าหว่าหวาพูดปดระวังตกนรกนะครับ" กรัณย์แฝดน้องเสริม

"เอ่อ...." หว่าหวาทีสีหน้าเลิ่กลั่กพูดอะไรไม่ออก

"...น้าขอโทษที่โกหก คืนนี้น้าจะสวดมนต์ไถ่บาปล่ะกัน" หว่าหวาพูดจบแล้วหัวเราะแห้ง เอามือเกาท้ายทอยแก้เขิน

"กลับไปกวินจะฟ้องคุณยาย"

"เฮ้อ" คนเป็นน้าถอนหายใจอย่างคนพ่ายแพ้ ที่หลอกหลานทั้งสองไม่สำเร็จ

TemPo

หลังจากที่เทมโปกลับมา เขาก็ได้แต่นั่งเงียบขรึม ไม่พูดไม่จากับใคร จนทำให้หมอกรู้สึกไม่สบายใจ

เพราะก่อนหน้าเมื่อสองปีก่อน เทมโปเป็นซึมเศร้าหนักมากจนคิดจะฆ่าตัวตาย ทำให้ทางครอบครัวต้องพาไปรักษา จนเริ่มดีขึ้น เขาจึงขอกลับมาดูแลผับเหมือนเดิม แต่ทว่าทางครอบครัวก็ยังไม่วางใจ กลัวว่าอาการซึมเศร้าของลูกชายคนเล็กจะกลับมาอีก จึงให้หมอกที่ดูสนิทสนมกับเทมโปมาช่วยสอดส่องดูแล

"ไอ้เทมโป...." หมอกเอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่านั่งเงียบอยู่นานสองนาน

"....ไอ้เทมโป" คนถูกเรียกยังนิ่งราวกับไม่ได้ยิน

"ไอ้เทมโปมึงคุยกับกูหน่อยสิ" เทมโปยังนิ่ง

"...." ใบหน้าเขาเรียบเฉย จนเดาไม่ออกว่าตอนนี้เขาคิดอะไร

"อย่าเงียบแบบนี้สิว่ะ"

"...." หมอกรู้สึกไม่ดี ลุกขึ้นแล้วล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วเดินไปที่มุมห้องก่อนจะกดโทรหาใครบางคน

ติ๊งงงง

(ว่าไง)

"พี่รณ..คนที่ชื่อออร์แกนเป็นใคร" หมอกเอ่ยถามคนปลายสายด้วยความสงสัย เพราะหลังจากที่เทมโปเจอเธอกลับมาก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา

(ออร์แกน?...เทมโปเจอออร์แกนเหรอ) รณ เอ่ยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย

"ใช่พี่ แต่หลังจากกลับมาไอ้เทมโปก็นิ่ง ไม่พูดไม่จากับใครเลย ผมรู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ"

(กูติดงาน...เอางี้เดี๋ยวให้ทอยไปดู)

"โอเคครับ" สิ้นเสียง ปลายสายก็กดวางสายทันที

ระหว่างที่รอพี่ชายคนโตมาถึง หมอกก็ได้แต่นั่งเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ซึ่งไม่รู้เลยว่าในหัวของเทมโป มีแต่ภาพออร์แกนและเด็กแฝดวนเวียนอยู่ตลอด

เทมโปรู้สึกเสียใจ สิ้นหวัง และก็มีความคิดแว๊บนึงที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ เมื่ออยู่ว่าคนที่เขารักและเฝ้ารอมาร่วมห้าปี ได้แต่งงานมีครอบครัว และมีลูกชายแฝดที่น่ารักไปซะแล้ว ดวงตาคมปิดลง และลืมขึ้นพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินมา

"ออร์แกน ฉันขอโทษ ฉะ ฉันรักเธอ" เขาพึมพำเบา ๆ กับตัวเองซ้ำ ๆ

"ฉะ ฉันรักเธอ อะ ออร์แกน"

"ฉะ ฉัน..." พรึ่บ!

"ไอ้เทมโป! / ไอ้เทมโป!" เป็นเสียงหมอกที่อยู่ในห้องเอ่ยตกใจ พร้อมกับเสียงทอยที่เปิดประตูเข้ามาเห็นน้องชายฟุ่บสลบลงกับโต๊ะอย่างไม่มีสติ

"ไหนมึงเล่าให้ฟังดิว่าเทมโปไปเจอออร์แกนได้ยังไง เจอที่ไหน เล่ามาให้ละเอียดเลยนะ" ทอยเอ่ยกับหมอกหลังจากที่พาน้องชายส่งถึงมือหมอเรียบร้อยแล้ว

"เทมโปมันไม่รู้นึกอะไรขึ้นมาอยากกินอาหารอิตาเลี่ยน ผมก็เลยไปเป็นเพื่อนมัน แล้วก็เจอกับผู้หญิงสองคน กับเด็กแฝด ตัวประมาณ...." หมอกทำท่าทำทางวัดระดับความสูงของเด็กแฝดที่พบเจอมา

"...ผมได้ยินไอ้เทมโปเรียกผู้หญิงคนนึงว่าออร์แกน แล้วก็คุยกับเธออยู่คนเดียว สีหน้ามันดูหลากหลายอารมณ์มาก เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวเศร้า เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวก็เหมือนจะร้องไห้" ทอยที่ยืนฟังอยู่ขมวดคิ้วสีหน้าราวกับคิดอะไรบางอย่างในใจ

"เด็กแฝดที่มึงเห็นอายุประมาณเท่าไหร่"

"สี่-ห้าขวบเห็นจะได้"

"สี่-ห้าขวบงั้นเหรอ" คิ้วหนาถูกย่นเข้าหากันจนเป็นปม

"สรุปออร์แกนเป็นใครเหรอครับพี่ทอย" หมอกซึ่งไม่รู้เรื่องราวของเทมโปกับออร์แกนจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"เป็นคนที่ทำให้เทมโปต้องอยู่ในสภาพนี้ไง" ปากหนาเอ่ยแล้วหันไปมองน้องชายคนเล็กที่นอนหลับหมดสติอยู่บนเตียงผู้ป่วย

ไม่นานนัก เรอากับทอร์ชก็มาถึง เมื่อรู้ว่าลูกชายคนเล็กเข้าโรงพยาบาล

"ทำไมเทมโปถึงเป็นแบบนี้" คนเป็นพ่อเอ่ยถามขึ้น ในขณะที่คนเป็นแม่เข้าไปนั่งข้าง ๆ เตียงแล้วเอื้อมไปกุมมือลูกชายเอาไว้ด้วยความรักและเป็นห่วง

"ออร์แกนกลับมาแล้วครับ...." ทอยตอบกลับแล้วหันไปที่เทมโปก่อนจะลอบหายใจเบา ๆ

"...เทมโปเจอกับออร์แกนแล้ว"

"แล้วทำไม...."

"พอรู้ว่าเธอแต่งงานและมีลูกชายฝาแฝด เทมโปก็เลยเป็นอย่างที่เห็น" คนเป็นพ่อมองดูลูกชายคนเล็กแล้วพ่นลมหายใจอย่างหนัก

"แต่พ่อครับ" ทอร์ชละสายตาแล้วหันมาที่ลูกชายคนโต

"มีอะไร"

"ผมสงสัยว่าเด็กฝาแฝดอาจจะไม่ใช่ลูกที่เกิดจากสามีใหม่ออร์แกน" คนเป็นพ่อขมวดคิ้วสีหน้าสงสัย

"แล้วแกคิดว่า..เด็กฝาแฝดนั้นเป็นหลานฉัน?"

"ผมก็ไม่แน่ใจ แต่ผมจะลองพิสูจน์ดูว่าเด็กชายฝาแฝดเป็นลูกเทมโปหรือเปล่า"

"แกจะทำยังไง" ทอยคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้กับคนเป็นพ่อ ซึ่งเขาพอมีแผนการอยู่ในใจแล้ว

.......