บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 06

“อย่ามัวแต่มองอยู่เลยมึง เดี๋ยวก็ตายห่าพอดี ถ้าอยากมองนัก เดี๋ยวกูจะให้มองหรือยกให้เลย แต่ตอนนี้รักษาให้กูก่อน” รีบส่งช้องนางให้กิจ เมื่อรับตัวคนไข้มา กิจก็รู้ได้เลยทันทีว่าอาการหนักพอดู เพราะตัวร้อนราวกับไฟ

“ออกไปก่อน ฉันขอตรวจคนไข้โดยละเอียดก่อน”

เขาหันมาบอก รามันพยักหน้าเข้าใจ แล้วเดินออกมานั่งรอหน้าห้องตรวจ จากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง กิจก็เดินออกมาพร้อมกับนางพยาบาลที่เข็นร่างเล็กซึ่งยังไมได้สติไปยังห้องพักฟื้น

“เธอเป็นอะไรวะไอ้กิจ” รามันรีบเอ่ยถาม

“ถามได้ ก็เป็นไข้น่ะสิ ว่าแต่เธอเป็นใครวะ ทำไมแกถึงอุ้มมา”

เมื่อเห็นแววตาของกิจมองมาอย่างสงสัย และแววตานั้นก็มีประกายความสนใจในตัวของคนป่วย หัวใจแกร่งรู้สึกตงิด ๆ อย่างไม่พอใจ รีบเอ่ยขัดออกมาหยุดความคิดเพื่อนรัก เพราะยังไงเจ้าหล่อนก็ได้เจ้าชื่อว่าเมียเขา แต่ก็คงวางฟอร์มตอบเสียงแข็งทำเหมือนไม่สนใจ

“เมียกูเอง”

“เมียแก อย่ามาล้อเล่นน่า แกจะมีเมียได้ไง ฉันกับแกเป็นเพื่อนกันมาอายุเกือบจะสี่สิบอยู่แล้ว ฉันไม่เห็นแกจะสนใจผู้หญิงคนไหนสักนิด แถมยังไล่ตะเพิดไปหมด แล้วนี่ฉันไปต่างประเทศแค่อาทิตย์เดียว แกจะหาเมียได้เร็วขนาดนั้นเลยหรือไง บอกมาดีกว่าว่าเธอเป็นใคร” กิจถามกลับอย่างไม่เชื่อ

“ถ้าไม่เชื่อก็ไปดูทะเบียนสมรสที่บ้านฉันไปไอ้กิจ”

น้ำเสียงจริงจังของเพื่อนรัก ทำให้กิจหรี่ตาลง ไม่อยากจะเชื่อ แล้วเอ่ยถามอีกครั้งอย่างสงสัย

“แล้วมึงบอกว่าจะยกให้กูทำไม ถ้าเป็นเมียมึงจริงๆ”

“ก็เป็นเมียที่กูไม่ต้องการไง ก็แค่ผู้หญิงที่เห็นแกเงินคนหนึ่งที่ยอมแต่งงานเพราะเงิน ส่วนแต่งงานเมื่อไร ก็แต่งเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ตอนที่แกไปต่างประเทศนั่นล่ะ แล้วไม่ต้องถามว่าแต่งได้ยังไง ทำไมแกไม่รู้ ฉันก็รู้ว่าต้องแต่งงานแค่สามวันเท่านั้น นี่แม่ฉันคงไม่ยอมบอกแกกับพ่อแก หรือไม่ก็ช่วยกับปิดบัง เพราะหากแกรู้ฉันก็รู้ คงกลัวว่าฉันจะยกเลิกงานแต่ง”

รามันบอกด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ โดยที่ธีรยุทธ์บิดาของกิจกับมาราดาของตนนั้นเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันมาเช่นเดียวกับเขาและกิจ

“จริงหรือวะ ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียแกจริงๆ หรือวะ”

“เออสิ”

“ไอ้เวร แล้วมึงจะมายกให้กูทำไม มึงบ้าหรือไง”

“ก็บอกไปแล้วว่ากูไม่ต้องการ แล้วไม่ต้องมามองด้วยสายตาแบบนั้น แผลที่ท้องกูไม่ได้ทำ เธอทำตัวของเธอเอง” เขาเอ่ยเมื่อเห็นสายตาที่จับผิดของเพื่อนรัก พร้อมกับจ้องมองคนที่ทำให้วุ่นวายตลอดเวลา

“ทำไมแกพูดเหมือนรังเกียจเธอขนาดนั้นวะ ยังไงก็เป็นผัวเมียกันแล้ว แกน่าจะรักษาน้ำใจเธอหน่อยนะ ถ้าตื่นขึ้นมาได้ยิน เธอต้องเสียใจมากๆ แน่”

“ฉันไม่สน” ตอบเสียงเรียบ จนกิจถึงกับอึ้งในความเย็นชาของเพื่อนรัก

“แล้วยัยนี่จะหายเมื่อไร” รามันถามพร้อมจับจ้องไปที่คนป่วย

“ไม่กี่วันก็หาย” ต่อจากนั้นกิจก็ซักถามข้อสงสัยมากมาย เพราะแค่ตนไม่อยู่เพียงหนึ่งอาทิตย์เพื่อนรักยังมีเมียไปแล้ว แล้วนี่มีอะไรที่ตนไม่รู้อยู่อีกหรือไม่

“แกจะถามอะไรมากมายวะไอ้กิจ แค่รู้ว่ายัยนี่เป็นเมียที่ฉันไม่ต้องการก็พอแล้ว”