บทที่ 2 ความร้ายกาจของอสูร 07

“แกจะถามอะไรมากมายวะไอ้กิจ แค่รู้ว่ายัยนี่เป็นเมียที่ฉันไม่ต้องการก็พอแล้ว”

“ไม่ถามก็ได้วะ งั้นฉันขอไปดูคนไข้รายอื่นก่อนนะ ส่วนแกน่ะเฝ้าเมียแกไป” พูดจบก็เดินออกมาจากห้อง ส่ายหน้ากับความเย็นชาและใจดำของเพื่อนรัก ขนาดเมียตัวเองแท้ๆ ยังใจดำได้ขนาดนี้ แล้วนึกถึงสาเหตุสำคัญที่ทำให้รามันเป็นเช่นนี้

“ลินินเธอไม่น่าทำให้เพื่อนฉันกลายเป็นคนเย็นชาแบบนี้เลย เธอช่างเป็นคนใจดำเหลือเกิน กล้าทิ้งคนที่รักเธอสุดหัวใจไปได้ยังไง” เขาเอ่ยถึงหญิงสาวผู้ที่เคยเป็นคนรักของรามันอย่าง ลินิน ดำรงเวช

ลินิน ดำรงเวชคือ ดาวเด่นคณะบริหาร สาวไฮโซหน้าตาดี หนุ่มๆ ต่างหมายปอง รวมไปถึงรามัน ที่คอยตามจีบ ทั้งส่งดอกไม้ ทั้งแมสเสจไปหา และไม่นานก็สามารถควงแขนลินินมาเป็นแฟนจนได้ รามันทั้งรักทั้งบูชาเจ้าหล่อน ทุ่มเทให้ทุกอย่าง ขนาดกิจต้องคอยเตือนอยู่บ่อย ๆ กลัวว่าเพื่อนรักจะผิดหวัง เพราะได้ยินข่าวเสียๆ ของลินินมาไม่น้อยเช่นกัน

ความรักที่คิดว่ามันกำลังจะไปได้สวย กลับต้องพังทลาย เมื่ออยู่ดีๆ ลินินก็ทิ้งรามันไป แถมหนำซ้ำยังมาหลอกให้ช้ำใจอีกรอบ โดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้รามันปิดกั้นตัวเอง ไม่สนใจใคร ถึงแม้มันจะผ่านมาเกือบเจ็ดปีแล้ว รามันก็ยังคงทำตัวเช่นเดิม นั่นคือ เย็นชาและไร้หัวใจ

สองมือกำแน่นเมื่อนึกถึงตัวการอีกคน นั่นคือ ภูวดล อดีตเพื่อนของตน ซึ่งก็คือคนที่ลินินทิ้งเพื่อนรักของตนแล้วไปอยู่ด้วย แถมยังเป็นเจ้าของแผนการชั่วร้ายต่างๆ ที่เกิดขึ้น

“ชาตินี้ฉันขอให้อย่าได้พบแกอีกแล้วไอ้ภู ไอ้เลวเอ๊ย!” ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ครั้งก่อน กิจก็ยิ่งหัวเสียและโกรธแค้น เพราะทั้งสองคือคนที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

ส่วนรามันตอนนี้กำลังจ้องมองใบหน้าของเมียตีทะเบียน ด้วยสายตาหลากหลายความรู้สึก ทั้งดีทั้งชังปนเปกันไปหมด แต่พอเหตุการณ์เลวร้ายแวบเข้ามาในสมอง ความคิดด้านชังก็มีมากกว่า พลันแสยะยิ้ม เมื่อคิดว่าผู้หญิงทุกคนนั้นทำได้เพื่อเงิน และเจ้าหล่อนก็เช่นกัน ไม่เช่นนั้นคงไม่ยอมแต่งงานกับเขา

เมื่อเห็นว่าอาการของช้องนางไม่ได้หนักอย่างที่คิด รามันก็จ้างนางพยาบาลมาดูแลแทน เพราะเขานั้นมีเอกสารที่ต้องสะสางอีกมาก ที่สำคัญวันพรุ่งนี้เขามีธุระที่ต้องจัดการ ซึ่งมันสำคัญกับเขามาก และกว่าที่รามันจะเคลียร์เอกสารเสร็จก็ปาไปสองทุ่ม

ต่อจากนั้นรามันก็มีงานรัดตัว ไหนจะต้องเตรียมส่งออเดอร์ล็อตใหม่ ไหนจะเรื่องที่ทำให้เขาเป็นทุกข์มาเกือบสามปี ทำให้ชายหนุ่มไม่ได้เหยียบย่างเข้าไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการของช้องนางเลย มีแต่กิจเท่านั้นที่คอยโทรมาแจ้งอาการ

และก็เป็นกิจอีกตามเคยที่โทรมาตามเพื่อนรักให้มารับเมียกลับบ้าน พร้อมต่อว่าในความใจดำของเพื่อน

“เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปรับเมียฉัน แกเลิกบ่นได้แล้วไอ้กิจ เมียก็เมียฉันแกจะบ่นอะไรมากมายวะ”

“จะไม่ให้บ่นได้ไงไอ้รามัน ทำไมแกไม่มาดูแลเธอบ้างวะ เมียมึงนะโว้ย ไม่ใช่เมียกูที่จะมาฝากกูดูแล” เขาอดเอ่ยต่อว่าไม่ได้

“เออ เลิกบ่นได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอ”

และพอวันรุ่งขึ้น รามันก็ขับรถบึ่งไปที่โรงพยาบาล เพราะทนเสียงบ่นจากเพื่อนรักไม่ไหว กิจโทรมาจี้ให้มารับช้องนางตั้งแต่เช้า บ่นจนหูชาไปหมด พอมาถึงโรงพยาบาล รามันก็ทำสีหน้าเซ็งๆ เพราะกิจยังไม่เลิกต่อว่า

“แกเลิกพล่ามได้แล้วไอ้กิจ ฉันรำคาญ บ่นอย่างกับว่าเธอเป็นญาติแก”

“ฉันไม่เลิก ทำไมถึงใจร้ายใจดำอย่างนี้ เมียตัวเองนอนไม่สบายสามสี่วันไม่เคยมาเยี่ยม”