8.หล่อมักนกตลกมักได้

“นี่พ่อเลี้ยงคะ!” ผักกาดเอ่ยเรียกชายหนุ่มร่างสูงแล้วดึงแขนเขาที่กำลังจะก้าวขาขึ้นรถไว้ ราเชนทร์จึงหันมามองเธอด้วยสายตานิ่งๆ เพื่อรอฟังประโยคต่อไป

“ไม่ให้หนูไปหาเพื่อนจริงๆ เหรอ วันเกิดเพื่อนมีปีละครั้งเองนา”

“ก็จะพาไปนี่ไง!” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วก้าวขาขึ้นไปนั่งในรถ ผักกาดจึงยิ้มหวานออกมาก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในรถข้างเขา จากนั้นรถตู้ส่วนตัวก็ถูกขับเคลื่อนออกไปยังจุดหมายปลายทางนั่นก็คือบ้านของปุ๊กลุ๊คเพื่อนสาวคนเดียวของเจ้าผักกาด

เมื่อมาถึงบ้านของเพื่อนสาวเจ้าผักกาดน้อยก็รีบวิ่งลงจากรถตรงเข้าไปด้านในบ้านทันที ภายในบ้านนั้นมีแขกไม่มากเพราะมีเพียงแค่ญาติๆ เพื่อนๆ เพียงแค่นั้น

“คิดถึงจังเลยเพื่อนรัก” ผักกาดรีบวิ่งไปกระโดดกอดปุ๊กลุ๊คที่อ้ามือรอรับเธออยู่ก่อน หญิงสาวร่างสูงจึงลูบแผ่นหลังของเจ้าผักอย่างอ่อนโยนแล้วผล่ะกอดออกเพื่อมองสำรวจความสวยของเพื่อนสาว

“สวยนะเนี่ย ใครซื้อชุดให้ตาดีไม่เบานะ”

“พ่อเลี้ยงน่ะ”

“อ่อ สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง…”

“อืม รีบคุยจะได้รีบกลับ” ราเชนทร์ที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าตัวเองอยู่นั้นบอกกับคนตัวเล็กที่แน่นอนว่าพอได้ยินคำว่ารีบคุยจะได้รีบกลับเธอก็หันมามองเขาตาปริบๆ

“จะรีบไปไหนคะ ผักเพิ่งมาเอง…พ่อเลี้ยงกับพี่โจอี้มานั่งกับพวกหนูก็ได้ค่ะ” เมื่อเห็นสีหน้าที่อ้อนวอนของเพื่อนสาวปุ๊กลุ๊คจึงพูดแล้วเดินไปดึงแขนของราเชนทร์กับโจอี้ให้เข้าไปในบ้านที่มีโต๊ะอาหารวางอยู่กลางบ้านและมีผู้ใหญ่นั่งอยู่สี่ห้าคน ผักกาดจึงยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทุกท่านแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างเช่นเดียวกับราเชนทร์ที่นั่งข้างเธอและโจอี้นั่งข้างเขาอีกที

“เจ้าผักนี่ยิ่งโตยิ่งสวยนะเนี่ย”

“ป้าปัญก็ชมเกินไปค่ะ”

“ป้าพูดจริง ฮ่าๆ”

“ลูกปัด ไหนแกถามหาพ่อเลี้ยงอยู่ นี่ไงเขามานั่งตรงหน้าแล้วทำไมนั่งแข็งเป็นหินไปแบบนั้นล่ะ” ปัญญาแม่ของปุ๊กลุ๊คหันไปถามลูกสาวคนโตที่นั่งเงียบอยู่ ต่างจากสายตาที่จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความหลงใหล และเมื่อผู้เป็นแม่พูดเช่นนั้นเธอก็รีบยกมือไปตีแขนของผู้เป็นแม่เบาๆ

“แม่ก็ หนูยังไม่ได้ถามหาเขาเลย”

“ป้าได้ยินหรอกนะที่แกถามแม่แกว่าเมื่อไหร่จะโชคดีได้เจอพ่อเลี้ยงน่ะ” อังคณาป้าของลูกปัดพูดเสริมอีกคนทำให้หญิงสาวร่างสูงถึงกับหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขิน ส่วนชายหนุ่มที่ถูกกล่าวถึงนั้นมีเพียงความนิ่งไม่ตอบรับอะไรทั้งทางคำพูดและทางสีหน้า

“พ่อเลี้ยง พี่ปัดเขาชอบพ่อเลี้ยงน่ะ พ่อเลี้ยงไม่ชอบพี่เขาเหรอออกจะสวย”

“ผักกาดอ่า อย่าพูดแบบนี้สิพี่เขินนะ”

“หนูพูดจริงนี่นา พ่อเลี้ยงชอบผู้หญิงสวยๆ น่ารักเหมือนพี่นี่แหละ”

“ฉันบอกเธอเหรอว่าฉันชอบแบบนั้น!!?” ราเชนทร์หันไปถามหญิงสาวตัวเล็กข้างกายด้วยน้ำเสียงเข้มๆ เมื่อเห็นเธอพูดเหมือนกับว่ารู้จักนิสัยเขาดีซะอย่างนั้น

“คนอย่างพ่อเลี้ยงก็ต้องชอบผู้หญิงแบบพี่ลูกปัดสิถึงจะเหมาะสมกันดี”

“ไม่เอาน่าผักกาด ไม่พูดเดี๋ยวพ่อเลี้ยงจะโมโห” ลูกปัดบอกกับหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังถูกสายตาคมกริบของราเชนทร์จ้องมอง ชายหนุ่มเพียงแค่นหัวเราะออกมาแล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้ผักกาดทางใต้โต๊ะ

“อะไรคะ?”

“มางานวันเกิดเพื่อนแล้วไหนของขวัญเพื่อน!?” ก้มลงไปพูดข้างใบหูของผักกาดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“อ่อ อ่ะนี่ปุ๊ก…สุขสันต์วันเกิดนะ มีความสุขมากๆ ล่ะ” เธอรับถุงผ้าสีแดงกำมะหยี่ถุงเล็กมาจากราเชนทร์แล้วก็ยื่นมันให้ปุ๊กลุ๊คที่ก็รับมันไปด้วยรอยยิ้มหวานๆ

“ขอบคุณจ้ะ อะไรเหรอ?”

“ลองเปิดดูสิ” ที่ตอบไปแบบนั้นก็คือไม่รู้เหมือนกันไงว่าด้านในนั้นเป็นอะไร ปุ๊กลุ๊คจึงเปิดถุงเล็กดูก็พบว่าด้านในนั้นเป็นต่างหูรูปสายรุ้งเล็กๆ น่ารักหนึ่งคู่

“ชอบมั้ย?”

“ชอบสิ น่ารักมากเลย…ไงอยู่ทานอาหารพร้อมกันก่อนนะ” ปุ๊กลุ๊คตอบรับแล้วก็ลุกขึ้นมากอดผักกาดก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อดูว่าอาหารใกล้เสร็จหรือยังจากนั้นก็เดินมานั่งลงที่เดิมเมื่ออาหารกำลังถูกนำมาเสิร์ฟแล้ว

“พ่อเลี้ยงชอบทานอะไรเป็นพิเศษเหรอคะ?”

“ผักกาด” ชายหนุ่มร่างสูงตอบด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง ทำเอาทุกคนถึงกับจ้องมาที่เจ้าผักกาดเป็นตาเดียวจนเธอต้องยกมือขึ้นมาปฏิเสธว่าไม่ใช่ผักกาดคนนี้

“ผักกาดที่เป็นผักน่ะค่ะ ไม่ใช่คน”

“อ่อ ฮ่าๆ แต่วันนี้มีแต่เนื้อน่ะสิคะ” ปัญญาหัวเราะออกมาแล้วบอกพ่อเลี้ยงก่อนจะส่งสายตาไปให้ลูกปัดที่เอาแต่นั่งมองราเชนทร์ตาแทบจะไม่กระพริบแทนที่จะชวนเขาคุยก็ไม่ยอมพูดอะไรกลายเป็นคนเป็นใบ้ไปได้

“เอ่อ แล้วนอกจากผักกาดพ่อเลี้ยงชอบทานอะไรอีกเหรอคะ?” ลูกปัดที่ถูกผู้เป็นแม่ส่งสายตามาให้นั้นจึงเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่หวานหยดย้อย

“เขาค่อนข้างจะเรื่องมากกับการกินน่ะค่ะ ถ้าไม่ใช่อาหารที่บ้านก็จะเลือกหน่อย แต่ก็คือทานได้หมดทุกอย่างยกเว้นปลาที่เขาไม่ชอบ”

“อ่อ ดูผักกาดจะรู้ละเอียดดีนะคะ”

“แน่นอนสิพี่ปัด หนูทำงานกับเขามาเกือบสองปีขืนไม่รู้เดี๋ยวจะโดนจับโยนลงบ่อจระเข้อีก”

“อาหารมาแล้วก็รีบกินจะได้รีบกลับ!!”

“พ่อเลี้ยงนี่ก็พูดเหมือนซะว่าหนูมาหาข้าวฟรีกินที่นี่นะ” คนตัวเล็กหันไปส่งสายตาเขียวปั๊ดให้ชายหนุ่มข้างกายที่ไม่รู้ว่าจะรีบกลับไปไหนนักหนา ไปงานคุณหทัยรัตน์ก็ไปแปปเดียว มานี่ก็จะมาแค่แปปเดียวอีก ร่างสูงเพียงแค่นหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะรับจานจากปุ๊กลุ๊คที่ยื่นมาให้นั้นวางตรงหน้าของผักกาดและจัดการตักอาหารแทบจะทุกอย่างอย่างละนิดใส่จานของเธอจนมันเต็มปูด

“พ่อเลี้ยงตักให้ผักกาดเยอะขนาดนั้นเธอจะทานหมดเหรอคะ” ลูกปัดเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นราเชนทร์ดูจะเอาอกเอาใจผักกาดเป็นพิเศษ ซึ่งต่างจากผักกาดที่ไม่ได้มองว่ามันเป็นการเอาอกเอาใจแต่เป็นการประชดประชันเสียมากกว่า

“ใช่ หนูจะไปกินหมดได้ไงคะ!?”

“หยุดพูดมากแล้วก็รีบกิน! เธอกินอิ่มแล้วฉันจะได้กลับไปกินเธอต่อ!”

“ฮ่าๆ พะ พ่อเลี้ยงนี้ตลกจังเลยนะคะ จะบอกว่ากลับไปกินผัดผักกาดที่บ้านใช่มั้ยล่ะ” ผักกาดหันไปมองชายหนุ่มข้างกายด้วยความตกใจกับประโยคของเขาแล้วกัดฟันพูดออกไปเมื่อสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียวจนเมื่อเธอพูดแก้ประโยคนั้นทุกคนจึงหัวเราะออกมา

“พ่อเลี้ยงนี่เห็นแบบนี้ก็มีอารมณ์ขบขันเหมือนกันนะคะ”

“เขาก็เป็นแบบนี้แหละ นิ่งๆ แต่ตลก ฮ่าๆ”

“ที่พูดน่ะพูดจริงนะ ไงฉันไปรอข้างนอก” ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นยืนพร้อมกับคนสนิทอย่างโจ้อี้ พูดทิ้งท้ายไว้แค่นี้แล้วเขาก็เดินออกไปด้านนอกบ้านเพื่อสูบบุหรี่ ทิ้งให้คนตัวเล็กอยู่ในบ้านกับบรรยากาศที่อึมครึ้ม

“เขาหมายความว่าไงเหรอจ๋า ที่พูดจริงนั่นหมายถึงประโยคไหนเหรอ!?” ลูกปัดจ้องเขม็งมาที่ผักกาดแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ส่วนคนตัวเล็กที่ได้แต่นั่งกัดฟันตัวเองแน่นนั้นยิ้มแห้งออกมาก่อนจะเอ่ยบอกลูกปัด

“ก็ที่เขาบอกว่าไม่ชอบทานปลาเขาพูดจริงน่ะ”

“แต่ประโยคนั้นเธอเป็นคนพูดนะ!!” ลูกปัดเถียงกลับอย่างทันท่วงทีจนปัญญาต้องกระตุกแขนลูกสาวไว้เมื่อเห็นว่าลูกปัดกำลังจะแสดงท่าทีที่ไม่พอใจผักกาดออกมา

“ทำไมพี่ปัดต้องเสียงดังใส่หนูด้วยล่ะคะ ประโยคที่พ่อเลี้ยงพูดไปหนูไม่ได้สนใจก็เลยจำไม่ได้”

“นั่นสิพี่ปัด! พี่จะมาตะคอกใส่เพื่อนหนูทำไม!?”

“พี่ไม่ได้ตั้งใจ! ก็แค่อยากรู้ว่าที่เขาบอกว่าพูดจริงนั่นคือประโยคไหนกันแน่!”

“แต่จะประโยคไหนก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับพี่นี่คะ!”

“เธอหุบปากไปยัยปุ๊ก!!”

“พอได้แล้วปัด วันนี้วันเกิดน้องนะแกจะไปขึ้นเสียงใส่น้องทำไม!!?” อังคณาหันไปห้ามหลานสาวที่กำลังจะมีปากเสียงกับน้องสาวไว้ ส่วนผักกาดก็ได้แต่มองลูกปัดด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“อ้าวหนูผักจะกลับแล้วเหรอจ๊ะ? ยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะ”

“พอดีต้องกลับไปให้พ่อเลี้ยงกินน่ะค่ะ”

“ว่าอะไรนะ!!?” ทุกคนเอ่ยถามอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยความตกใจกับประโยคนั้นของผักกาด เธอจึงแค่นหัวเราะออกมาในลำคอเมื่อได้เห็นสีหน้าและท่าทางที่ตกใจของทุกคนโดยเฉพาะสีหน้าที่ดูหงุดหงิดของลูกปัด แล้วจึงพูดต่อ “หมายถึงว่ากลับไปทำกับข้าวให้พ่อเลี้ยงกินน่ะค่ะ”

“อ่อ เขาคงจะกินอาหารยากน่าดู ถ้างั้นขับรถดีๆ นะ”

“ค่ะ สวัสดีค่ะ” จากนั้นผักกาดก็รีบวิ่งออกไปหน้าบ้านตรงไปที่รถซึ่งก็เห็นว่าราเชนทร์ยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านหน้ารถ พรึ่บ! เธอจึงเดินไปดึงบุหรี่ออกจากมือของเขาแล้วโยนลงบนพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้มันให้แหลกจนร่างสูงต้องส่งสายตาดุมาให้

“กลับบ้านกันค่ะ” พูดกับเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนแล้วสาวเท้าเดินเข้าไปนั่งในรถ ราเชนทร์จึงหยิบบุหรี่มวนใหม่ขึ้นมาจุดและยืนสูบอยู่แบบนั้น ทำเอาผักกาดที่นั่งรออยู่ในรถถึงกับต้องกำมือตัวเองแน่นแต่ก็ไม่กล้าจะไปดึงมันมาขยี้ทิ้งอีกเพราะหากทำอีกครั้งได้โดนเขาขย้ำคอตายแน่

และเมื่อรอเขาสูบบุหรี่เข้าปอดจนพอใจแล้วจึงเข้ามานั่งในรถที่ถูกสตาร์ทและขับเคลื่อนออกไปเพื่อกลับบ้าน