ตอนที่2

วาสิตาคิดตามที่ผู้เป็นป้าพูด สิ่งที่ป้าพูดมามันคือความจริงทุกอย่าง เพราะชีวิตที่ลำบากลำบนมาตั้งแต่เล็กจนโต ครอบครัวยากจนแทบจะไม่มีข้าวให้ประทังชีวิต แม่เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องอุ้มท้องเธอทั้งที่ไม่มีสามี ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ รู้แค่ว่ามีพ่อแต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ตั้งแต่เกิดก็อยู่กับแม่เพียงสองคน มีเพียงแม่ที่สู้ทำงานหาเงินเพื่อมาเลี้ยงดูลูกสาว แค่คิดถึงชีวิตที่ผ่านมาวาสิตาก็ร้องไห้ปล่อยโฮขึ้นมาอีกครั้ง เธอเองเห็นแม่ลำบากมาทั้งชีวิต เพื่อที่จะเลี้ยงดูเธอให้เติบใหญ่ได้อย่างทุกวันนี้ บางวันที่ไม่มีข้าวจะกินแม่ยังอุตส่าห์พาไปขอตามเพื่อนบ้านคนอื่นที่เขามีเมตตา แม้แต่ขอข้าววัดมากินก็เคยทำมาแล้ว เพียงแค่ให้ชีวิตมีลมหายใจได้อยู่ต่อเพื่อวันพรุ่งนี้ เธอรับรู้ดีว่ามันลำบากและต้องอดทนมากมายแค่ไหน

"จ้ะ ป้ามา วาจะทำตามอย่างที่ป้ามาบอก วาจะต้องเรียนให้จบ วาจะได้มีงานที่ดีทำมีเงินส่งให้แม่ใช้ แม่จะได้ไม่ต้องลำบากลำบนเหมือนเมื่อก่อนอีก"

นางมาลานั่งลงเคียงข้างหลานสาว กอดปลอบประโลมและเข้าใจเด็กสาวที่อ่อนต่อโลก ยิ่งชีวิตไม่เคยเผชิญโลกกว้างแบบนี้ กรุงเทพมหานครเหมือนสังคมชีวิตใหม่ที่ไม่ได้สวยหรูอย่างบ้านนอกที่วาสิตาเคยอยู่มา

หญิงสาวโอบกอดผู้เป็นป้า ร้องไห้สะอึกสะอื้นกับปัญหาชีวิตที่กำลังถาโถม

"มาลา วาสิตา นั่งทำอะไรกันตรงนี้นะ"

คุณชิดชนกนายหญิงของบ้านถามไถ่ขึ้น ทำให้สองป้าหลานต้องผละห่างออกจากกัน ต่างคนต่างรีบปาดเช็ดน้ำตาที่มีออกจากใบหน้าจนหมด

"คุณผู้หญิงมีอะไรจะให้รับใช้เหรอคะ?" นางมาลาถามขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มทักทาย

"ฉันตามหามาลาน่ะสิ จะมาบอกว่าวันนี้บ้านเราจะมีแขกคนสำคัญมา ฉันอยากได้อาหารเหนือเมนูพิเศษสามสี่อย่างขึ้นตั้งโต๊ะด้วย"

"ไม่มีปัญหาค่ะ ต้องทำเยอะไหมคะ?"

"แขกพิเศษของฉัน 3 คน ตากรกับยายหนูนิดก็จะมาด้วย"

"โห วันพิเศษหรือไงคะ คุณกรกับคุณหนูนิดถึงได้กลับมาบ้านด้วย"

"วันพิเศษกับคนพิเศษของเขาน่ะมาลา

แล้วนี่หลานสาวมาลาร้องไห้คิดถึงบ้านหรือยังไงกัน?"

คุณชิดชนกหันไปมองหน้าเด็กสาวผู้ใสซื่อ นางเองนึกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย วาสิตาเป็นคนขยันทำงานบ้านทุกอย่าง ตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้วาสิตาก็ช่วยงานทุกคนได้เป็นอย่างดี

"เปล่าค่ะ คุณผู้หญิง"

"ถ้าคิดถึงบ้านก็กลับไปเยี่ยมบ้านได้นะฉันอนุญาต"

"ขอบคุณนะคะ คุณผู้หญิง"

วาสิตาไหว้ขอบคุณอีกครั้ง เจ้านายบ้านนี้ใจดีกับทุกคนแบบนี้เสมอ

วันนี้เธอจะได้เจอหน้ากับคุณากรอีกแล้ว หัวใจที่มันดูห่อเหี่ยวเมื่อครู่ พองโตขึ้นมาอย่างรู้สึกดี หรือเธอควรจะบอกเรื่องนี้กับเขา ถ้าหากว่าเขารู้จะรู้สึกอย่างไรบ้างนะ

เพราะความสัมพันธ์ที่ยังบอกใครไม่ได้ ทำให้ทุกอย่างที่กำลังเป็นปัญหาอยู่ในตอนนี้คารังคาซังจนหาทางออกไม่เจอ เธอควรจะปรึกษาเขาก่อนดีไหม เผื่อว่าเขาอยากรับผิดชอบ ไม่ต้องทำร้ายเด็กบริสุทธิ์ที่กำลังจะเกิดมาในอีกไม่ช้า

ตกเย็นของวันเดียวกัน คุณากรเดินเข้ามาภายในบ้านพร้อมกับน้องสาวและแขกของบ้านอีกสามคน คุณชิดชนกและสามีเดินเข้าไปต้อนรับ โอบกอดทักทายอย่างเป็นกันเอง

“ยินดีต้อนรับนะคะ ดีใจมากที่ให้เกียรติมาถึงบ้านในวันนี้”

“ต้องมาอยู่แล้ว คุณนกเชิญทั้งทีนี่นา มากี่ครั้งก็ยังได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นเหมือนเดิมเลยนะคะ”

คุณกมลวรรณหุ้นส่วนทางธุรกิจที่รู้จักและคบหากันมานานหลายสิบปียิ้มอย่างยินดีเช่นทุกครั้งที่ได้พบเจอหน้า

“หนูรสาสวยมากเลยนะจ๊ะ ไม่ได้เจอแค่สองปีเอง ได้แต่ถามข่าวผ่านตากรไป รายนี้ก็นะขยันเดินทางไปดูงานในเครือถึงสิงคโปร์ ไม่รู้ว่าไปดูงานหรือดูหนูรสาคนสวยกันแน่”

คุณากรที่ยืนอยู่ข้างกายกับสาวสวยคนที่โดนแซว ต้องหันไปยิ้มมองสบตากันเมื่อถูกหยอกเอินชวนให้ต้องเขินอายนัก

“อย่าแซวสิครับแม่ ไม่ดีหรือไงแม่จะได้เลิกบ่นผมเรื่องลูกสะใภ้สักที ผมคงหาว่าที่ภรรยามาได้ถูกใจแม่อยู่หรอกมั้ง”

“ถูกใจมาก คนนี้ดีมากเลย แม่ปลื้มที่สุด ว่าแต่พรุ่งนี้แต่งเลยดีไหมจ๊ะหนูรสา?”

“คุณป้าคะ แซวอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้”

รสาหน้าแดงด้วยความเขินอายอีกครั้ง ทำเอาผู้ใหญ่ทุกคนต้องหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูอย่างพร้อมเพรียง

“แหม... หนูนิดต้องไปเตรียมตัดชุดเป็นเพื่อนเจ้าสาวด้วยไหมคะเนี่ย?” น้องสาวถึงกับรีบแซวพี่ชายกลับอย่างอารมณ์ดีเช่นเดียวกัน

“คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น อยากมีลูกเป็นของตัวเองแล้ว เลี้ยงแต่ลูกคนอื่นมานาน นี่พี่เพิ่งรู้มานะว่าเพื่อนสาวเราเขากำลังท้องลูกคนที่สองแล้ว”

“รุ้งน่ะเหรอคะ ว้าว! เดี๋ยวหนูนิดจะต้องโทรไปถามข่าวซะหน่อยแล้วล่ะ”

“อย่ามัวแต่ยืนคุยกันอยู่ตรงนี้เลย เข้าไปทานอาหารเย็นกันเถอะ ตั้งโต๊ะรอทานกันแล้วนะลูก”

คุณชิดชนกบอกกล่าว ก่อนที่ทุก ๆ คนจะเดินตามหลังกันเข้าไปภายในบ้าน