ตอนที่1

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

เสียงฝ่ามือที่ฟาดลงบนร่างกายของหลานสาววัยสิบเก้าหลายต่อหลายที ทำให้ "วาสิตา" ต้องร้องไห้ก้มหน้าลงพนมมือไหว้คุณป้าผู้มีพระคุณกับชีวิต ร้องขอความเห็นใจและสำนึกผิดกับสิ่งเลวทรามที่ตัวเองได้กระทำลงจนเอาอะไรกลับมาไม่ได้อีก

"ป้ามาจ๋า วาขอโทษ วาผิดไปแล้ว วาเจ็บ ป้าอย่าตีวาเลยนะ ฮือ ฮือออ"

นางมาลาถึงกับต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวของหลานสาว น้ำหูน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาทำให้นางนึกสงสารจับหัวใจ แต่เรื่องงามหน้าที่หลานสาวทำเอาไว้ในเวลานี้ นางจะต้องได้คำตอบที่แท้จริงจากปากของวาสิตา

"แกจะบอกฉันได้หรือยัง ว่าแกไปท้องกับใครมา แกไปนอนกับใครที่ไหนมาฮะยายวา!"

น้ำเสียงที่โกรธเคือง สายตาที่จ้องมองมาชวนให้วาสิตาต้องรีบหลบหน้าไม่กล้าสบตานัก

"วา วาไม่รู้จ้ะป้า วาไม่รู้ว่าท้องกับใคร"

เสียงที่สั่นเครือตอบกลับเบา ๆ ยิ่งทำให้คนที่ยืนรอฟังต้องโมโหขึ้นมาอีกครั้งจนได้

"แกไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก แกจะบ้าไปแล้วหรือยังไงนังหลานไม่รักดี!"

ฝ่ามือของนางมาลายังระดมฟาดลงตามร่างกายหลานสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"เจ็บ ๆ ๆ วาเจ็บแล้วป้ามา เลิกตีวาเถอะนะ ฮึก ฮือออ ตีให้ตายวาก็ไม่รู้ว่าใครคือพ่อของลูก"

"แกไปนอนให้ใครเขาเอายังไม่รู้ตัวอีกหรือไง ฉันมีหลานปัญญาอ่อนขนาดนี้เชียวเหรอฮะ!"

นางรู้สึกเหนื่อยใจกับเรื่องนี้มากเหลือเกิน ทั้งที่หลานสาวเพิ่งจะเข้ามาอยู่กรุงเทพฯ ได้ไม่ถึงหนึ่งปีเลยด้วยซ้ำ หวังว่าจะให้มาทำงานด้วยและเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าหลานสาวที่ดูอ่อนหวานน่ารักไร้เดียงสา จะกล้าทำเรื่องแบบนี้ให้ปวดหัวกับปัญหาที่เกิดขึ้นจนเกินแก้ไข

นางคาดคั้นเอาความจริงกับหลานสาวมานานกว่าสิบนาทีแล้ว แต่วาสิตายังคงไม่ให้คำตอบที่พอใจเลยสักครั้ง จะเป็นไปได้จริงหรือที่จะไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก?

"แล้วแกจะเอายังไงต่อไป แกจะให้มันเกิดมาประจานความโง่ของแกให้อับอายชาวบ้านเขาแบบนี้น่ะเหรอวา?"

เมื่อไม่ได้คำตอบที่อยากจะได้ยิน นางก็ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร ตบตีไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว สู้มาช่วยกันคิดหาทางออกให้กับเรื่องนี้แทนจะดีกว่า

"ป้ามา วาไม่รู้จ้ะว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ป้ามาช่วยวาด้วย"

"ทางเดียวที่จะทำได้ แกไปเอาเด็กออกซะ แกเพิ่งจะ 19 เองนะวา ฉันอุตส่าห์เอาแกมาจากบ้านนอก เพื่อที่จะมาทำงานหาเงินเรียนต่อให้มันสูง ๆ แม่แกที่อยู่ที่บ้านมันจะได้สบายขึ้นเหมือนคนอื่นเขาบ้าง แต่นี่แกกลับมาท้องแถมยังท้องไม่มีพ่ออีก ฉันจะบ้าตาย!"

วาสิตาแหงนหน้าขึ้นจ้องมองป้าที่เคารพรักทั้งน้ำตา เมื่อนึกถึงคนเป็นแม่ที่ป่วยออดแอดแล้วยังต้องทำงานหนัก

ทั้งที่เธอเพิ่งจะเรียนจบมอหกได้ไม่นาน แต่ในเวลานี้เหมือนชีวิตกำลังมืดมัวขึ้นอีกครั้ง เธออยากเรียนจบให้สูง ๆ เพื่อวันข้างหน้าจะได้มีงานดี ๆ ทำในอนาคต แม้ในเวลานี้จะเป็นเด็กรับใช้ภายในบ้าน "เมธาวิน" มีนางมาลาผู้เป็นป้าทำงานที่นี่มานานนับสิบปีแล้ว ด้วยความหวังดีอยากให้หลานสาวมีงานและเงินส่งเสียตัวเองเรียนต่อในระดับชั้นมหาวิทยาลัย จึงขออนุญาตเจ้าของบ้านเพื่อจะนำหลานสาวมาอยู่ทำงานรับใช้ด้วยกัน บ้านไม่ต้องเช่าข้าวไม่ต้องซื้อ แม้ว่าจะเป็นเพียงงานแม่บ้าน แต่ทุกคนในตระกูลเมธาวินก็ใจดีและเป็นกันเองมากเหลือเกิน นอกจากเวลาทำงานวาสิตาสามารถไปเรียนที่มหาวิทยาลัยได้อีกด้วย

"ป้ามา แต่วากลัวนะ วาไม่กล้า"

"ไม่กล้า แล้วแกจะปล่อยให้ท้องมันโตจนคนอื่นต้องมาถามหาพ่อของลูกแกน่ะเหรอ ถ้าวันหนึ่งเด็กมันอยากรู้ว่าใครเป็นพ่อที่ทำให้มันเกิดมาล่ะ แกจะบอกกับลูกมันว่ายังไงฮะวา?"

นั่นสินะ เธอจะบอกกับทุกคนไม่ได้ว่าคนที่ทำเธอตั้งครรภ์ในวันนี้คือใคร ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้แต่เธอไม่สมควรจะเรียกร้องให้เขาต้องมารับผิดชอบอะไรเลยต่างหาก

วาสิตาจ้องมองหน้านางมาลา รู้ดีว่าผู้เป็นป้ารักและหวังดีกับชีวิตของเธอมากที่สุด แต่จะให้ไปเอาเด็กออกเป็นเรื่องที่น่ากลัวและไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยในชีวิต

"ฉันพอจะรู้จักที่ที่เขาทำ แกไม่ต้องกลัวไปหรอกวา มันไม่ใช่เรื่องผิดบาป มันไม่ได้น่ากลัว แกควรจะมีลูกเมื่อพร้อม ไม่ใช่ในเวลาแบบนี้ที่ยังเอาตัวเองไม่รอด"

น้ำเสียงที่เคยเกรี้ยวกราดเปลี่ยนเป็นอ่อนนุ่มลงอีกครั้ง ใช้อารมณ์ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นได้ นางไม่ได้อยากจะชักชวนให้หลานต้องทำร้ายอีกหนึ่งชีวิต แต่มันจะเป็นทางออกเดียวเพื่อชีวิตของวาสิตาที่เหลืออยู่ นางมาลาได้แต่ถอนหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเหนื่อยแทนหลานสาวยิ่งนัก

"ฉันจะออกค่าใช้จ่ายให้แกเอง ฉันหวังดีกับแกนะวา ถึงฉันจะไม่เคยมีลูก แต่ชีวิตในทุกวันนี้ถ้าแกไม่มีปัญญาเอาตัวเองให้รอดก่อน ชีวิตที่จะต้องมีบ่วงมาผูกมัดคอมันหนักหนาเกินกว่าที่แกคิด แกอยากให้ลูกเกิดมาอด ๆ อยาก ๆ เหมือนอย่างที่แกเคยพบเจอมาก่อนเหรอวา แกอยากให้คนอื่นล้อเลียนลูกแกเหมือนที่แกโดนเขาล้อมาตั้งแต่เล็กจนโตงั้นสิ?"