บทที่5

บทที่5

พอรุ่งขึ้นอีกวันฝันก็หยุดตกแต่เพราะตกหนักมาตลอดค่ำคืนเช้านี้ที่จงเจิ้งคิดจะลงเขาจึงยังทำไม่ได้ในทันที ทว่าก็ไม่ได้ส่งผลร้ายไปทั้งหมดเนื่องจากคนบนเขาลงไปพื้นด้านล่างไม่ได้ คนจากด้านล่างก็ขึ้นเขาไม่ได้เช่นกัน ทหารของหลีซือหลางเองก็คงมิอาจขึ้นมาค้นหาคนบนเขาแห่งนี้ได้เช่นกัน

"พี่ฉางเฉี่ยนช่วยเช็ดตัวให้ คุณชายของท่านด้วย ไข้ของเขาสูงมาก ข้าจะออกไปเก็บสมุนไพรมาเพิ่ม ดูแล้วแผลของคุณชายเซียวน่าจะอักเสบ สมุนไพรที่ได้มาเมื่อวานคาดว่าไม่น่าจะใช้รักษาได้อีก"

คิ้วเรียวงามของจางเยี่ยนจื่อขมวดยับยุ่ง มองออกไปด้านนอกแล้วก็ให้หนักใจ แต่ไม่ออกไปสภาพของคนป่วยคาดว่าจะอันตราย แผลแต่เดิมนั้นไม่ถึงจุดตาย แต่คงเพราะระหกระเหินผ่านหลายสิ่งมาไม่น้อยกว่าจะได้ยาสมุนไพรจึงไม่ทันการณ์ แผลเกิดติดเชื้อเข้าแล้ว และสำหรับท่านหมอเช่นนางที่ชวนหนักใจที่สุดก็คือแผลอักเสบติดเชื้อนี่เอง

"แล้วเจ้าจะออกไปอย่างไร อันตราย ให้จงเจิ้นไปคุ้มกันเถอะ"

คนป่วยยังมีแก่ใจคิดว่านางจะหนีไปได้อีก บางทีเขาก็สมควรตายอยู่ไม่น้อย จางเยี่ยนจื่ออดจะคิดในใจเช่นนั้นเสียมิได้ แต่ไม่กล้ากล่าวออกไปหรอกก็เขามันพญายมนางยังจำรสชาติมือของอีกฝ่ายได้