บทที่ 4

3:40 AM

หลังจากที่คลับปิดจัสมินก็รีบเปลี่ยนชุดกลับคอนโดที่พักของตัวเองทันที รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าจากการทำงานที่ต้องนั่งปั้นหน้ายิ้มคอยเอาอกเอาใจลูกค้าอยู่ตลอดทั้งคืน อยากจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ เต็มทนแล้ว

แกร๊ก~

เสียงกลอนประตูถูกปลดล็อกหลังจากที่เจ้าของห้องเพิ่งจะกดรหัสผ่านเสร็จ มือเล็กดันประตูเปิดเข้าไปด้านในห้องของตัวเอง ไม่ทันจะได้ก้าวเข้าไปด้านในก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีอุณหภูมิที่เย็นฉ่ำจากภายในห้องลอยเข้าปะทะใบหน้าและร่างกาย มือเล็กรีบครวนหาสวิตช์ไฟที่อยู่ข้างประตู พลางนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่ตัวเองจะออกไปทำงานว่าได้ปิดเครื่องปรับอากาศไหม เพราะอุณหภูมิภายในห้องที่เธอสัมผัสได้ตอนนี้มันค่อนข้างจะเย็นฉ่ำไปกว่าอุณหภูมิปกติที่เธอใช้งานอยู่ทุกวัน

เมื่อภายในห้องสว่างจ้าก็ปรากฏร่างสูงโปร่งของคนที่คุ้นเคยนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา

“คุณ?!” จัสมินเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจที่เห็นไนต์นั่งอยู่ในห้องมืดๆ ของตัวเอง “ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้คะ”

มือเล็กรีบดันประตูห้องให้ปิดลง เดินตรงไปที่คนตัวสูงที่ยังนั่งนิ่งไม่ไหวติง เธอมองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะไปสะดุดตากับมือข้างขวาที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล แถมยังมีเลือดซึมออกมาเปื้อนผ้าสีขาวอีก เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่เดินสวนกันในคลับเขายังปกติดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ

“มือคุณไปโดนอะไรมา...” พูดจบก็เอื้อมมือไปหวังจะจับมือหนาข้างที่มีผ้าพันแผลขึ้นดู แต่ทว่ากลับถูกเขาปัดมือทิ้งอย่างแรงไม่ยอมให้แตะตัว

ฟึ่บ!

“ไปอาบน้ำ” น้ำเสียงเรียบนิ่งถูกเปล่งออกมาพร้อมกับสายตาคมที่ตวัดมองคนตัวเล็กด้วยแววตาดุดัน

จัสมินถึงกับชะงักไปอีกครั้งที่เห็นท่าทีของไนต์ดูไม่ปกติ แต่ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรน้ำเสียงเรียบนิ่งของคนตัวสูงก็ดังขึ้นอีก

“ถ้าฉันอาบให้เธอจะเจ็บตัวจัสมิน” แค่ได้กลิ่นคนอื่นที่กลบกลิ่นความหอมของร่างกายที่เขาหลงใหลก็ชวนให้ความหงุดหงิดที่ยังไม่ได้หายไปทวีคูณขึ้นกว่าเดิม

“ค่ะ เดี๋ยวออกมาทำแผลให้ใหม่” คนตัวเล็กตอบกลับอย่างไม่เรื่องมาก หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อจะรีบอาบน้ำชำระล้างร่างกายตัวเอง

เธอเข้าใจดีว่าทำไมไนต์ถึงไม่ยอมให้เธอแตะต้องตัวเขา เพราะตอนนี้บนตัวของเธอนั้นมีกลิ่นน้ำหอมหลากกลิ่นติดอยู่จนไม่หลงเหลือกลิ่นของตัวเองแล้ว

จัสมินเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วรีบเช็ดเครื่องสำอางออกจากใบหน้าจนหมดจด เดินเข้าไปยืนใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำให้ไหลผ่านร่างกายเพื่อชำระล้างความสกปรกต่างๆ บนร่างกายให้กลับมาสะอาดและมีแต่กลิ่นของตัวเองเหมือนเดิม

บางครั้งเธอก็คิดว่าอยากจะหางานอื่นที่ไม่ต้องเปลืองตัวทำ แต่ในยุคสมัยนี้จะมีงานอะไรที่เงินดีค่าตอบแทนสูงเท่านี้ได้อีก อีกอย่างเธอเองก็ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองสามารถลาออกได้ไหม เพราะชีวิตที่สุขสบายของเธอตอนนี้มีคนที่นั่งอยู่ด้านนอกคอยอำนวยให้ ลำพังแค่เงินเดือนและทิปพิเศษจากลูกค้าคงไม่ได้ทำให้เธอสุขสบายได้ในเวลาไม่ถึงปีแบบนี้

แกร๊ก...

เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกเบาๆ ทำให้คนตัวเล็กที่ยืนอาบน้ำอยู่ชะงักไปชั่วครู่ ไม่ได้ตกใจอะไรกับการที่มีเสียงเปิดประตูเข้ามา เพราะรู้ดีว่าเป็นฝีมือของไนต์ ในเมื่อคอนโดนี้เขาเป็นคนซื้อให้เธออยู่ก็ไม่แปลกที่เขาจะมีกุญแจเข้านอกออกในได้สบาย อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไนต์ไขกุญแจเข้ามาตอนที่เธออาบน้ำแบบนี้

มือเล็กที่ลูบไล้ทำความสะอาดร่างกายตัวเองหยุดชะงักเมื่อมีมือหนาของคนที่บุกรุกเข้ามาสอดเข้าโอบเอวคอดจากทางด้านหลัง แผ่นหลังบอบบางสัมผัสกับอกแกร่งที่เปลือยเปล่า ร่างกายเริ่มแนบชิดกันมากขึ้นจนสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่แข็งขื่นกำลังดันสะโพกของเธออยู่

ไนต์กดหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมที่คุ้นเคยจากร่างกายของคนตัวเล็ก กลิ่นหอมอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำที่เธอเพิ่งจะล้างออกไปทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย อารมณ์ที่คุกรุ่นมานานหลายชั่วโมงเริ่มเย็นลง ไม่แน่ใจว่าเพราะสายน้ำเย็นๆ ที่ไหลลงจากฝักบัวสู่ร่างกาย หรือเพราะตอนนี้ที่ตัวของเธอไม่ได้มีกลิ่นของคนอื่นแล้วเลยทำให้เขาอารมณ์เย็นลง

“แผลโดนน้ำแล้วนะคะ” จัสมินเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปปิดน้ำทั้งที่ยังอาบไม่เสร็จ เพราะกลัวว่ามือของคนตัวสูงที่ยืนซ้อนหลังโอบกอดเธออยู่จะโดนน้ำไปมากกว่านี้

“เปิดน้ำ อาบต่อให้เสร็จ”

“แต่แผล...”

“อย่าทำให้หงุดหงิดได้มั้ย”

จัสมินยื่นมือไปเปิดน้ำอีกครั้งตามที่คนตัวสูงสั่ง แต่ปรับระดับความแรงของน้ำให้เป็นเพียงแค่ละอองฝอยเบาบางแทน

มือหนาลูบไล้ไปมาตามร่างกายของคนตัวเล็ก กดหน้าลงคลอเคลียที่ลำคอระหง ลากริมฝีปากหยักได้รูปจูบไปตามผิวกายหอมเย้ายวนไปตามไหล่เล็ก แท่งร้อนที่แข็งขื่นกระตุกหงึกดุนดันกับสะโพกกลมกลึงของคนตัวเล็กไม่หยุด รู้สึกได้ถึงความตื่นตัวที่เพิ่มมากขึ้นเมื่อได้สัมผัสลูบไล้ร่างกายเนียนนุ่มน่าสัมผัสนี้

“อ้ะ!” คนตัวเล็กส่งเสียงร้องพร้อมกับร่างกายที่สะดุ้งโหยงด้วยความเจ็บระคนตกใจ เมื่ออยู่ๆ ก็ถูกเจ้าของร่างกายแกร่งกัดเข้าที่ไหล่อย่างแรง “เจ็บ...”

ไนต์ชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องบอกว่าเจ็บดังมาจากคนตัวเล็ก เขาเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของเธอจ้องมองไปที่รอยกัดบนบ่าเล็ก และเหมือนว่าเขาเพิ่งจะได้สติหลังจากที่ได้เห็นรอยฟันของตัวปรากฏชัดเจนบนผิวกายเนียนละเอียดของคนตัวเล็ก

“เลือด”

ขวับ!

เสียงที่ดังอยู่ข้างใบหูทำให้จัสมินรีบหันขวับไปมองที่ไหล่ของตัวเองทันที แม้จะมองเห็นไม่ชัดแต่ก็พอมองออกว่าบริเวณที่ถูกกัดนั้นมีรอยฟันเด่นชัดแต่เธอมองไม่เห็นว่ามีเลือดออก

ไนต์ละสายตาจากแผลบนไหล่บางขึ้นสบตากับคนตัวเล็กที่หันมามอง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบรอยกัดที่ตัวเองทิ้งไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ เลือดที่ซึมออกมาบางจุดถูกละอองน้ำลบล้างออกไปจนมองไม่เห็น

กะว่าแค่จะกัดเล่นๆ เหมือนทุกทีไม่ได้ตั้งใจจะกัดจนเกิดแผลมีเลือดซึมออกมาแบบนี้...

“ไม่ได้ตั้งใจ”

“ค่ะ...” จัสมินขานรับเสียงแผ่วเมื่อคนตัวสูงเอ่ยออกมาแบบนั้น ไม่รู้ว่าเขาไปหงุดหงิดอะไรมาถึงได้เอาอารมณ์นั้นมาลงกับเธอจนต้องเจ็บตัวแบบนี้

“เจ็บมากมั้ย” ไนต์เอ่ยถามอีกครั้ง เขายังคงไม่ได้ละสายตาไปจากเธอ มือก็ลูบรอยแผลแผ่วเบา

“มีเลือดออกไม่ใช่เหรอคะ”

“...” คำตอบของเธอทำเอามือหนาที่กำลังลูบรอยแผลบนไหล่เล็กถึงกับชะงัก

“ช่างเถอะค่ะ ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว” เมื่อเห็นสีหน้านิ่งเฉยของคนตัวสูงเธอจึงรีบบอกปัด แม้จะยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้างก็ตาม เพราะเดี๋ยวจะเป็นการไปกระตุกอารมณ์หงุดหงิดเขาเพิ่มอีก

บางทีเธอก็เผลอลืมว่าตัวเองเป็นแค่ของเล่นที่ไม่มีสิทธิ์อะไร แม้แต่ความน้อยใจที่มีก็ต้องกักเก็บไว้ให้มิด

“รีบอาบให้เสร็จ” น้ำเสียงเรียบนิ่งของคนตัวสูงดังขึ้นอีกครั้ง เขาปล่อยมือออกจากร่างกายของเธอหลังจากที่พูดจบ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากจุดเกิดเหตุโดยไม่พูดอะไรอีก

จัสมินได้แต่มองตามร่างสูงโปร่งเปลือยเปล่าเดินไปหยิบผ้าขนหนูของเธอที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าขึ้นมาพันรอบเอวสอบ แล้วเปิดประตูห้องน้ำออกไปทันทีไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธอที่ยืนเคว้งอยู่ที่เดิม...