ตอนที่ 1 ท่านเซียนของเมยเมย

คำเตือน! ระวังถูกน้องซ่งเมยเมยหลอก....

ตอนที่ 1

ท่านเซียนของเมยเมย

ซ่งเมยเมยคิดมาเสมอเลยว่าโลกที่นางอยู่ในยามนี้ปีศาจอยู่อย่างสงบ ไม่มาวุ่นวายกับมนุษย์ดังเช่นยามที่นางยังเด็ก

แต่ก็รู้ในตอนนี้แล้วว่าตนเองคิดผิดมหันต์!

ปีศาจหมาป่าตัวใหญ่รูปร่างสูงย่างกรายเข้ามายังร่างเล็กของหญิงสาววัยสิบหกมากขึ้นเรื่อยๆ

“อย่าเข้ามา” ซ่งเมยเมยทำใจกล้า หยิบไม้ข้างเท้าขึ้นมาแล้วชี้ไปทางมันแทน

เมื่อก่อนหน้านี้นางกับครอบครัวเดินทางไกลจากเมืองหลวงเพื่อจะไปเยี่ยมอาจารย์ของบิดาที่เร้นกายมาอาศัยอยู่พื้นที่ชนบทแดนใต้

และตอนที่พักขบวนม้ากันนั่นเอง ‘นกน้อยของนาง’ ที่บิดามอบให้เพื่อเป็นเพื่อนเล่นนางยามเขาไปบุกยึดพวกค้าสัตว์เมื่อเก้าปีก่อน มันเกิดอาการหวาดกลัวแปลกๆ ก่อนจะบินว่อนไปทั่ว ซ่งเมยเมยเป็นห่วงมันจึงต้องวิ่งออกมาตามหา แต่สุดท้ายดันพลัดกันกับบิดามารดาแล้วทำให้นางมาเจอปีศาจที่อยู่ตรงหน้าแทน

ซ่งเมยเมยเขยิบร่างหนีจนแผ่นหลังติดกับต้นไม้ด้านหลัง ไร้ทางไป นางฝืนข้อมือสั่นเทาชี้ไม้ท่อนใหญ่ไปทางปีศาจหมาป่าอีกครั้ง

แต่ทันใดนั้นเองกลับมีร่างเด็กวัยประมาณแปดขวบเข้ามาขวางนางไว้ ทั้งยังเอ่ยน้ำเสียงสั่นสะท้านหวาดหวั่นตามออกมา “มะ เมยเมย! มะ ไม่ต้องกลัว ขะ ข้ามาช่วยแล้ว...”

หญิงสาวทำหน้างุนงง ไม่รู้ว่าเด็กน้อยตรงหน้าคือผู้ใดกัน แถมยังรู้จักชื่อของนางอีก

ปีศาจหมาป่าพุ่งเข้ามาทางทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันไรก็ถูกกระแสบางอย่างจากบนฟ้าสกัดร่างใหญ่โตของมันเสียก่อน

“แฮ่! ผู้ใดบังอาจ!”

แสงสว่างค่อยๆ ร่วงลงมาจากบนฟ้าช้าๆ ก่อนจะปรากฏเป็นบุรุษรูปงามในอาภรณ์สีฟ้าขาว เขาง้างมือขึ้นมาแล้วสะบัดไปทางปีศาจหมาป่ารอบเดียวมันก็อันตรธานหายไป กลายเป็นกลุ่มหมอกควันลอยหนีไปในทันที

ซ่งเมยเมยที่มองเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกรู้สึกตะลึงเป็นอย่างมาก ดวงตานางเป็นประกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม

“เกิดออกมาจากท้องมารดา ตั้งแต่เด็กจนโต ข้าเพิ่งเคยเห็นเซียนก็วันนี้!”

‘ถงอี๋’ หลุบตาลงมองไปยังสาวน้อยที่กำลังยิ้มแป้นมายังเขาไม่ยอมหุบเสียที

ก่อนจะขยับริมฝีปากเอ่ยเสียงค่อย “ข้ายังไม่ได้เป็นเซียน”

ซ่งเมยเมยยังไม่ยอมละสายตาไปไหน “ท่านเซียน ท่านไม่ ต้องโกหกข้าหรอกเจ้าค่ะ” นางเขยิบเข้าไปใกล้อีกนิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง “แถมท่านยัง...ดูรูปงามอีกด้วย”

ถงอี๋บำเพ็ญเพียรมานาน ไม่เคยยุ่งเกี่ยวสนิทสนมกับหญิงสาวคนใดมาก่อน ได้ยินนางกล่าวเช่นนี้ก็ถอยหลังออกไป

“ข้าบอกว่าไม่ได้เป็นเซียน”

ซ่งเมยเมยยิ้มกว้าง เห็นฟันขาว “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่บอกใครหรอกเจ้าค่ะ ท่านเซียน”

ถงอี๋มองนางอย่างเหลือเชื่อ ตั้งแต่เกิดมาจนบำเพ็ญเพียรเป็นปรมาจารย์ได้แล้ว เขายังไม่เคยเจอสตรีนางใดที่พูดเองเออเองเช่นนางมาก่อนเลย

เด็กน้อยที่ยืนนิ่งอยู่นานค่อยๆ ก้าวมาหาซ่งเมยเมย “เมยเมย...” ก่อนที่จะยกมือน้อยๆ ขึ้นมาจับแขนเสื้อนางไว้แน่น

หญิงสาวแม้จะไม่รู้จักเด็กน้อยตรงหน้าแต่ก็กลัวว่านางจะขวัญเสียจึงยกมือขึ้นลูบหัวเป็นการปลอบโยน “เจ้าหนู ไม่ต้องกลัวนะ ปลอดภัยแล้ว”

แต่แตะได้เพียงครู่เดียวก็ถูกชายหนุ่มด้านหลังชักมือนางกลับมา “อย่าแตะ! นางเป็นปีศาจ”

ซ่งเมยเมยตกใจอีกครั้ง “ปีศาจหรือ? แต่นางช่วยข้าไว้...”

ถงอี๋ไม่ได้ฟังคำพูดของนางสักนิด ยกมือง้างขึ้นหมายจะกำจัดปีศาจตรงหน้า แต่เด็กหญิงตัวน้อยรู้ทันจึงรีบใช้วิชาล่องหนหนีหายไปในพริบตา

“นะ นางเป็นปีศาจจริงหรือ เจ้าหนูนั่น...” ซ่งเมยเมยอ้าปากค้าง ชี้ไปทิศทางที่เด็กน้อยเมื่อครู่หายไป

ถงอี๋ร้องอืมในลำคอ ก่อนจะก้าวเท้าโดยตั้งใจจะจากไป แต่กลับถูกมือเล็กคว้าไว้

ชายหนุ่มหันไปมองสตรีตัวน้อยอย่างไม่เข้าใจ “มีอะไร”

ซ่งเมยเมยหลุบตาลง แต่มือก็ยังไม่ยอมละออกจะข้อมือเขาแม้แต่น้อย “คะ คือว่า ข้าหลงกับบิดามารดาเจ้าค่ะ ท่านเซียนช่วยไปส่งข้าหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ”

เดิมทีเขาลงจากสำนักมาก็เพื่อตั้งใจจะมาบำเพ็ญเพียร ปฏิบัติตนเป็นคนดีอยู่แล้วจึงไม่ได้ปฏิเสธสาวน้อยตรงหน้า

เขามองเห็นแววตาสุกใสของนางก็พลันเหม่อลอยชั่วขณะ ในเวลาที่เขากำลังจะรับปากซ่งเมยเมยนั้นเอง ถงอี๋ก็ถูกปีศาจหมาป่าลอบโจมตีด้านหลังอย่างแรง

“อั๊ก!” โลหิตสีแดงสดถูกกระอักออกมาเป็นจำนวนมาก

“ท่านเซียน!” ซ่งเมยเมยร่างกายสั่นเทาขึ้นมาอีกครั้ง อยู่ๆ นางก็รู้สึกกลัวว่าเซียนหนุ่มรูปงามตรงหน้าจะตายและอันตรธานหายไปต่อหน้านาง

จากนั้นปีศาจหมาป่าก็วกกลับมาแล้วลอบทำลายเขาอีกแผลหนึ่ง “อั๊ก!”

หญิงสาวฝืนมือสั่นเทาลูบหลังเขาค่อยๆ ก้มมองดูหน้าท้องที่เป็นรูกว้างของถงอี๋อย่างหวาดกลัว “ทำใจดีๆ ไว้เจ้าค่ะ! ตอนนี้ต้องรีบหนีจากมันก่อนนะเจ้าคะ”

ถงอี๋ริมฝีปากสั่นสะท้าน เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะพลาดท่าให้กับปีศาจเพียงเพราะเหม่อมองสาวงามชั่วขณะ “ดึงดาบออกมาจากเอวข้า”

ร่างกายของชายหนุ่มนับว่าไม่ไหวแล้ว เขาจึงบอกให้ซ่งเมยเมยดึงดาบออกมาแทนเขา

นางเองเมื่อได้รับคำสั่งจากเซียนหนุ่มรูปงามของนาง ก็รีบดึงดาบออกมาจากฝัก

“ชี้ขึ้นฟ้า”

คราแรกนางใช้มือข้างที่ยกดาบชี้ขึ้นฟ้าด้วยมือข้างเดียวไม่ไหว ซ่งเมยเมยจึงใช้มืออีกข้างมาช่วยประคองแล้วชี้ปลายแหลมขึ้นบนฟ้าได้สำเร็จ

ถงอี๋ลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย “ล่วงเกินแล้ว”

ก่อนที่มือหนาจะคว้าเอวบางของนางมากอดไว้แผ่วเบา แล้วทั้งคู่ก็พุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าท่ามกลางดวงตาที่โกรธแค้นของปีศาจหมาป่า และท่ามกลางดวงหน้าสีแดงก่ำของสตรีบางคน!