ตอนที่ 2 ข้าหาได้เป็นเซียน!

ตอนที่ 2

ข้าหาได้เป็นเซียน!

ยามที่ทั้งสองเท้าแตะลงพื้นอีกครั้งนั้นเบื้องหน้าก็เป็นถ้ำแห่งหนึ่ง

ซ่งเมยเมยรีบประคองถงอี๋เข้าไปในถ้ำทันที นางเป็นห่วงว่าแผลเขาจะเป็นรูกว้างมากกว่าเดิมจึงไม่พูดอะไรมาก

หลังจากวางเขาลงกับแท่นหินที่งอกขึ้นมาจากพื้นดินนางก็กำชับให้เขานั่งอยู่นิ่งๆ ห้ามขยับ

“ท่านรอข้า”

พูดเสร็จก็หันหลังเดินไปตรงปากถ้ำ

ถงอี๋เดิมทีก็เป็นทั้งศิษย์ในสำนักเซียนแห่งหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นถึงอาจารย์มีศิษย์กราบไหว้จิตใจย่อมห่วงใยผู้อื่นเป็น ซ่งเมยเมยเป็นเพียงสตรีตัวเล็กหากออกไปเกิดอันตรายเขาคงรู้สึกผิดเป็นแน่

“ประเดี๋ยวก่อน ข้าจะไปด้วย” กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนทันที

ซ่งเมยเมยเห็นดังนั้นก็ทำตาขวางรีบสาวเท้ากลับมาทันที “ท่านเซียน! นั่งกลับลงไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ ข้าจะไปเก็บฟืนไม่ไกลจากถ้ำหรอก ท่านอย่าใส่ใจเลย”

จากนั้นมือเล็กก็ดันร่างเขาลงไปนั่งบนหินอย่างเบามือที่สุด

“แต่ว่า...แม่นาง”

ซ่งเมยเมยยกนิ้วชี้เรียวเล็กจรดแนบริมฝีปากบางของเขา “รอข้า”

ถงอี๋ถูกแววตาซุกซนของหญิงสาวตรงหน้าเล่นงานเล็กน้อย ความวูบไหวในใจเคลื่อนขึ้นลงอย่างประหลาด ไหนจะนิ้วมือขาวนวลที่แนบชิดริมฝีปากเขาอีก...

หญิงสาวเดินออกมาด้วยใบหน้าครุ่นคิด หันหลังกลับมาแล้วเอ่ยเสียงหนักแน่น “ข้าชื่อเมยเมยเจ้าค่ะ ซ่งเมยเมย ห้ามท่านเรียกข้าว่าแม่นางอีก!”

แม้จะบอกว่าอย่าใส่ใจ แต่ถงอี๋ยังคงอดห่วงนางไม่ได้ เพราะซ่งเมยเมยเป็นเพียงสตรีตัวเล็กคนหนึ่ง หากเจออันตรายขึ้นมาอีกจะทำเช่นไร

เดิมทีถงอี๋ตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่เพราะได้ยินเสียงฝีเท้าประเดี๋ยวหนักประเดี๋ยวเบาอยู่บริเวณด้านนอกถ้ำก็นั่งลงดังเดิม

ซ่งเมยเมยกระโดดไปกระโดดมาเข้ามาในถ้ำ ในมือหอบกิ่งไม้แห้งจำนวนหนึ่งใบหน้าฉายรอยยิ้มสดใสเช่นเคย

“ท่านเซียน ข้าหาฟืนมาแล้ว คืนนี้พวกเราไม่ต้องทนหนาวแน่นอนเจ้าค่ะ” จากนั้นก็วางมันลงตรงหน้าเขา “แต่ว่าข้าไม่เคยจุดไฟมาก่อน จะขอยืมพลังของท่านสักนิดได้หรือไม่”

ถงอี๋มองรอยยิ้มเจิดจ้าของหญิงสาวก็หลุบตาลง เอ่ยเสียงเบา “ไม่มีปัญหา”

ถงอี๋คราแรกก็ไม่อะไรมาก แต่พอประโยคที่นางพูดกับเขา ประเดี๋ยวก็ท่านเซียนอย่างนั้น ประเดี๋ยวก็ท่านเซียนอย่างนี้ทำให้เขาเริ่มหางคิ้วกระตุก

“เรียกข้าว่าถงอี๋”

ซ่งเมยเมยกำลังจะอ้าปากเรียกเขาอีกครั้งก็ชะงักครู่หนึ่ง “ถงอี๋? นี้คือนามหรือฉายาเซียนของท่าน”

ในที่สุดบุรุษหนุ่มก็สูดหายใจยาวเหยียด ยามผ่อนลมหายใจออกมาจึงเอ่ย “แม่นางซ่งข้าจะเอ่ยกับเจ้าอย่างชัดเจน ข้าผู้นี้หาได้เป็นเซียนไม่ มิเช่นนั้นบาดแผลหน้าท้องยามนี้ของข้าคงสมานเร็วกว่านี้ ถงอี๋คือชื่อของข้า เจ้าเรียกชื่อของข้าได้ อย่าได้เรียกว่าท่านเซียนอีก”

ไม่เช่นนั้นเขาจะมอบคาถาที่ทำให้นางลืมเขาตั้งแต่ก่อนหน้าและยามนี้ให้หมดสิ้น แล้วพอนางคืนสติก็ให้นางทำความเข้าใจใหม่ว่าเขาไม่ได้เป็นเซียน

นางมองเขาอย่างตะลึง ไม่ใช่เพราะคำพูดของเขา แต่นางกลับคิดว่ายามเขาทำหน้าจริงจังกลับทำให้ดวงหน้าเขาหล่อเหลามากกว่าเดิมหลายเท่า

ซ่งเมยเมยยามนี้นั่งยองๆ อยู่ข้างชายหนุ่ม ก่อนที่จะเขยิบไปใกล้ๆ เขามากขึ้นในลักษณะนั่งยองเช่นเดิม

เสียงเย็นยะเยือกดังลอดออกมาจากคนตรงหน้า “จะทำอันใด”

สตรีน้อยคลี่ยิ้มกว้างเอียงคอมองเขา “ก็ไม่ทำอันใด แค่รู้สึกว่าท่านรูปงามมาก”

ถงอี๋ได้ฟังก็ชักสีหน้าประหลาดขึ้นมา ยิ่งได้ยินเช่นนี้เขาก็ต้องยิ่งทำให้นางลืมเขาให้ได้!

ชายหนุ่มมือข้างหนึ่งกุมแผลตรงหน้าท้อง อีกข้างก็จับศีรษะหญิงสาวเอาไว้ แล้วเริ่มร่ายคาถา...

“จงหลับไปซะ!”

ซ่งเมยเมยฟังคำสั่งเขาอย่างว่าง่าย ริมฝีปากบางค่อยๆ หาวออกมาพร้อมกับดวงตาที่เริ่มหลับลงเรื่อยๆ ...

“พอตื่นมา เจ้าก็จะไม่รู้จักข้า”

ชายหนุ่มจดจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มที่หลับลงอย่างเงียบๆ

เขาเองก็ลุกขึ้นมาจากหินงอกแล้วนอนลงด้านข้างเช่นกัน ดวงตามองคนงามจอมพูดมากกับใบหูที่เงี่ยฟังเสียงลมด้านนอกถ้ำ...

พอตื่นขึ้นมาอีกวันซ่งเมยเมยก็หาวหวอดออกมาอย่างไม่เกรงใจผู้ใด

“เหนียวเหนี่ยว ไปคาบแป้งทอดในครัวมาให้ข้าห้าแผ่น!” นางสั่งขณะที่ยังหลับตาอยู่ พอไม่ได้ยินเสียงใดๆ ก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

ไม่มีเหนียวเหนี่ยวของนาง ไม่มีจวน ไม่มีห้องครัว มีแต่บุรุษรูปงามผู้หนึ่งที่หน้าท้องเปื้อนโลหิตแดงฉานนั่งอยู่บนหินงอกกลางถ้ำแล้วหลุบตามองลงมา

“ทะ ท่านคือใครกัน” นางยกนิ้วชี้สั่นระริกไปทางเขา

แล้วเหนียวเหนี่ยวของนางอยู่ที่ใด

บุรุษหนุ่มคลี่ยิ้มน้อยๆ สีหน้าซีดเซียวฉายแววเจ็บปวด เอ่ยเสียงแหบแห้งช้าๆ

“แม่นางซ่ง จากนี้ไปเรียกข้าว่าอาจารย์ถูจื่อ”

อาจารย์ถูจื่อ? ซ่งเมยเมยพิจารณาชายบนหินงอกก็อดจะตำหนิในใจไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลาเช่นนี้ไม่เหมาะกับชื่อถูจื่อเลยสักนิด!

“ไม่ถูก... เหตุใดท่านจึงรู้จักข้า!”

ซ่งเมยเมยมั่นใจว่าตนไม่ได้ฟังผิดไปแน่ นางได้ยินเต็มสองรูหูว่าเขาเรียกนางว่าแม่นางซ่ง!