ตอนที่ 4 นางเอกของเรื่องมาแล้ว!

ตอนที่ 4

นางเอกของเรื่องมาแล้ว!

หมินฉู่ฉู่มองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็ไม่สนใจเขาอีก หันไปดูการแสดงเหมือนเช่นผู้อื่น

เจ้ามังกรทองขี้งก นางทำได้แต่พึมพำอยู่ในใจ

สตรีร่างบางสวมอาภรณ์ตัวยาวสีขาวบริสุทธิ์ก้าวฝีเท้าเข้ามาเชื่องช้า ก่อนจะยอบกายอยู่ด้านหน้าฮ่องเต้และฮองเฮา

นางมาแล้ว! นางเอกของเรื่องมาแล้ว!

แม้นางจะยินดีที่ตนเองออกแบบตัวละครมาได้สวยเช่นนี้ แต่ว่าใจนางกลับเต้นดังโครมครามไม่หยุดราวกับจะระเบิดออกมา เพราะตัวร้ายด้านข้าง...

“เจียวเชิน ถวายพระพรฮ่องเต้ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปีเพคะ และขอถวายพระพรฮองเฮาขอให้พระนางทรงพระเจริญพันปี พันปี พันๆ ปีเพคะ”

หมินฉู่ฉู่ยิ้มกว้างอย่างพอใจ มอง ‘ลู่เจียวเชิน’ ที่นางสรรสร้างมากับมือกำลังร่ายรำอย่างงดงามท่ามกลางผู้คน

แต่พอมองไปทางองค์ชายต่างๆ แล้ว นางกลับไม่รู้ว่าผู้ใดคือพระเอกของเรื่อง เพราะว่าฉากนี้นางไม่ได้บรรยายถึงท่าทางพระเอก นางบรรยายเพียงท่าร่ายรำของลู่เจียวเชินเท่านั้น และบอกแค่ว่าไม่ว่าบุรุษใดที่ได้เห็นการร่ายรำของนางก็ล้วนตกตะลึงในความงามและถูกนางครอบครองหัวใจโดยไม่รู้ตัว

เอ่อ... เว้นแต่พวกขุนนางที่มีภรรยาแล้วกับองค์ฮ่องเต้แค่นั้น

สตรีร่างเล็กรีบสะกิดเรียกชายหนุ่มด้านข้างในขณะที่ลู่เจียวเชินกำลังทำการแสดง

“อะไรของเจ้า” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถามออกมา ก่อนจะหันไปแล้วพบว่าสตรีร่างเล็กที่สะกิดเรียกเขานั้นกำลังทำหน้าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาอย่างเอาเป็นเอาตาย “น่าเกลียด”

ได้ยินเช่นนั้นก็รีบทำคอตก ปรับใบหน้าให้เป็นปกติเช่นเดิม “ข้าเห็นสหายซ่งทำหน้าเครียด ก็เลยช่วยมิให้เครียดก็เท่านั้น ไม่เห็นต้องว่ากันเช่นนี้เลย ชิ!”

จากนั้นหมินฉู่ฉู่จึงหันกลับไปมองสาวงามร่ายรำบทสุดท้าย รอยยิ้มกว้างออกมาจากปากเล็กอย่างยินดี งามอะไรเช่นนี้...

“ยิ้มอะไร” เสียงของบุรุษข้างๆ ปลุกนางตื่นจากภวังค์ ตัวซ่งหวงหลงเองก็ไม่เข้าใจนาง ทั้งที่กุ้งตัวใหญ่ก็ไม่ได้กินเหตุใดนางจึงอารมณ์ดีอยู่อีก แทนที่จะอ้อนวอนขอร้องเขาแต่นางกลับยอมแพ้โดยง่าย

ทำไมเขาจึงรู้สึกว่าอยากให้นางพูดมาก และขอร้องเขากันล่ะ...

“นี่...สหายซ่ง ท่านรู้ไหมว่าผู้ใดคือองค์ชายห้า”

เพียงคำถามออกมาจากปาก หัวคิ้วของชายหนุ่มก็ขมวดเป็นปมอย่างไม่พอใจ

“ไม่รู้” เขาตอบเสียงแข็งแล้วหันกลับไปสนใจจานกุ้งที่นางแกะต่อ

“ท่านจะไม่รู้ได้อย่างไร ท่านเข้าวังบ่อยกว่าสตรีเช่นข้าอีกนะ” นางเอามือเท้าคางเช่นเดิม ก่อนจะเอียงคอถามเขา

ซ่งหวงหลงเหลือบตามองค้อน แล้วหยิบกุ้งยัดใส่ปากนางแทน “ข้าไม่รู้”

“เนื้อกุ้งจานท่านทำไมถึงหวานจังล่ะ ต่างจากข้าลิบลับเลย เช่นนั้นขอชิมอีกชิ้นได้ป่ะ?” ว่าแล้วก็อ้าปากรอเขาอย่างไม่อาย

ถึงแม้บางครั้งเขาจะไม่เข้าใจคำที่นางพูด แต่เขาก็พยายามที่จะเข้าใจนางแล้วกัน...

มือใหญ่นำเนื้อกุ้งเข้าปากเล็กสีีชมพูชุ่มชื้นอีกชิ้น ยิ่งยามที่นางเคี้ยวอยู่จะเห็นริมฝีปากมันวาว เขากลับคิดว่ามันน่ามองอย่างประหลาด

การกระทำของทั้งคู่นั้นหารู้เลยว่ามีดวงตาสีดำขลับจากโต๊ะอีกฝั่งหนึ่งมองมาอย่างไม่กระพริบ

“องค์ชายห้ามองสิ่งใดอยู่รึ” รัชทายาทเอ่ยถามบุรุษที่นั่งจ้องอีกฝั่งโดยไม่สนใจอาหารบนโต๊ะ

‘จวินไท่เวิน’ หรือองค์ชายห้ายังคงจ้องมองอีกฝั่งไม่วางตา เสียงทุ้มต่ำพึมพำถามรัชทายาท “บุตรสาวของใต้เท้าผู้ตรวจการมีนามว่าอะไรนะ”

รัชทายาทหรือ ‘จวินซานเหวิน’ มองไปทางหมินฉู่ฉู่ เห็นนางกระซิบพึมพำอยู่กับบุตรชายขุนนางกังฉินที่ชื่อเสียงดังกระฉ่อนทั่วเมืองหลวงอยู่ ก็เกิดความงุนงงเล็กน้อย

“นางชื่อหมินฉู่ฉู่ มิใช่ว่านางติดท่านแจหรือ... แต่จะว่าไปหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้นางก็ไม่ได้มาวอแวตามหลังท่านเช่นแต่ก่อนแล้ว”

จวินไท่เวินครุ่นคิดมาตั้งแต่เข้าประตูห้องโถงในวังแต่แรกแล้วว่า สตรีนางนั้นจะต้องเข้ามาตามตื้อเขาเหมือนเมื่อก่อนเป็นแน่ แต่มาวันนี้นางกลับเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

“ก็ดีแล้ว” เขายกสุราขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง แต่สายตาก็ยังคงมองไปยังหญิงสาวร่างเล็กที่พูดคุยกระซิบกระซาบไม่หยุด

“จะว่าไปเจียวเชินก็ร่ายรำได้งดงามอย่างคาดไม่ถึงเลย แม้ยามเล็กนางจะดูเหมือนทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลยก็เถอะ” จวินซานเหวินเอ่ยขึ้น

จวินไท่เวินเหลือบมองไปทางลู่เจียวเชินแวบหนึ่ง จากนั้นก็ดึงสายตากลับมาหยุดที่ร่างเล็กเช่นเดิม

“สหายซ่ง ท่านบอกข้าหน่อยสิองค์ชายห้าคือผู้ใด ข้ามีเรื่องที่ต้องคุยกับเขาจริงๆ นะ” หมินฉู่ฉู่หันไปมองทางลู่เจียวเชิน แต่มือเล็กก็กระตุกชายเสื้อเขาข้างล่างโต๊ะไม่หยุด

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่อง...” จะให้บอกได้อย่างไรว่านางจะเป็นแม่สื่อให้พระเอกนางเอกล่ะเนี่ย เขาก็จะต้องถามอีกว่าทำไมถึงต้องจับคู่พวกเขา แล้วเรื่องมันก็จะไม่จบไม่สิ้นน่ะสิ!

“เรื่องอะไร”

“ขอบอกตรงๆ เลยนะสหายซ่ง ข้าเป็นสตรีที่ผ่านพิธีการปักปิ่นมาแล้ว ก็ต้องเริ่มมองชายหนุ่มเป็นธรรมดา ข้าเองก็ได้ยินมาว่าเขาหล่อเหลาในบรรดาองค์ชายทั้งหลาย เลยอยากจะยลโฉมพ่อหนุ่มคนงามก็เท่านั้น”

ช่างมันเถอะ! ยางอายนางหายไปตั้งแต่ขอแลกกุ้งกับเขาแล้ว!

ซ่งหวงหลงเงียบไปพักใหญ่ เมื่อเห็นว่านางยังคงมองเขาไม่หยุด “หล่อเหลาที่สุด?” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามย้ำ

ร่างเล็กพยักหน้าโดยแรง ก่อนจะคลี่ยิ้มหวานละมุนให้เขา

“เจ้าก็มองดูสิ ผู้ใดหล่อเหลาที่สุดก็คนนั้นอย่างที่เจ้าว่าแหละ”

กวนโมโห...

ทำไมเขาถึงได้กวนโมโหนางนัก!

มือเล็กชักกลับมาทางตนอย่างหัวเสีย แต่ทว่าซ่งหวงหลงกลับรู้สึกโหวงแปลกๆ

หลังจากนั้นนางก็ไม่ได้คุยกับบุรุษที่ชวนให้ปวดหัวอีกเลยจนงานเลี้ยงจบ หมินฉู่ฉู่ตั้งใจจะเดินออกมารอที่รถม้าผู้เดียวเพราะบิดามารดาของนางทักทายคุยกับสหายอยู่ไม่เว้นแม้แต่พี่ชายของนาง

จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนกับว่านางถูกสะกิดด้วยสิ่งของบางอย่างจนทำให้เจ็บเล็กน้อย นางจึงหันไปทั้งใบหน้าบูดบึ้งตั้งแต่ที่คุยกับเจ้ามังกรทองนั่น

“นี่! ปากไม่มีหรืออย่างไรจะเรียกผู้อื่นอ่ะ!”