ตัดแขนเสื้อ

ตำหนักไทเฮา

“เป็นอย่างไรบ้างฝ่าบาทกับขันทีคนใหม่”

“มีแต่เสียงกรีดร้องเพคะ” หรูหราน เอ่ยปากยิ้มๆ

ไทเฮาวางถุงหอมที่เลือกหยิบมาดูทีละอันลงในถาด ถอนหายใจยาว

“เฉวียนเอ่อร์ ที่ข้ากลัวคือเขานิยมบุรุษ มาบัดนี้จึงอยากจะลองใจ หากมีอะไรไม่ชอบมาพากลคงต้องเปลี่ยนตัวขันทีเสีย”

“ยังไม่มีอะไรเพคะ”

ก้มหน้าหลบตาจะว่าไปเสี่ยวเฟยก็น่าเอ็นดูหลังจากพูดคุยกันเมื่อวาน จึงรู้ว่าเสี่ยวเฟยเองลำบากไม่น้อย กว่าจะผ่านมาถึงจุดนี้ได้หากจะถูกปลดจากตำแหน่งขันทีข้างกายเพราะความชอบส่วนพระองค์ของฮ่องเต้ก็คงไม่ยุติธรรมนัก

“เอาล่ะเจ้าไปเถิดไปคอยจับตามองฮ่องเต้แทนข้า แล้วอย่าลืมนำเรื่องที่เกิดขึ้นในตำหนักของเฉวียนเอ่อร์มาเล่าให้ข้าฟัง”หรูหรานย่อกายจากไป

“ควรทำอย่างไร” เอ่ยปากกับนางกำนัลข้างกาย

“จะทำสิ่งใดได้ คงต้องคัดสรรหญิงงามมาให้ฝ่าบาทดูตัวเช่นเคยที่ผ่านมา ไทเฮาทรง ลองใจฝ่าบาทโดยการส่งขันทีร่างอ้อนแอ้นหน้าตาหวานละมุนยิ่งจะทำให้ฝ่าบาทจิตใจไหวเอน อีกอย่างหากเป็นอย่างเรื่องเล่าจริง คนที่จะลำบากใจที่สุดก็คือไทเฮา เคยมีเรื่องเล่าขานเมื่อนานมาว่าขันทีมักจะเหนือบัลลังก์ ยามที่ฝ่าบาท ยอมเชื่อใจ ไทเฮาไม่กล้ากดดันฝ่าบาทเรื่องหญิงที่จะมาเป็นฮองเฮาคราวนี้ไทเฮาลอง กดดันฝ่าบาทเสียหน่อยดีไหมเจ้าคะ”

“ส่งเทียบเชิญคุณหนูจากตระกูลขุนนางทั่วแคว้น ส่งเข้ามาให้ฝ่าบาทดูตัวในวังกลวง”นางกำนัลข้างกายยิ้ม

ตำหนักใหญ่

ม่อเฉวียนก้าวเดินออกจากห้อง เจียเฟยขยับตัวตามไปมองตามแผ่นหลังเช่นเคย มือบางเหมือนอิสตรี ไพล่หลังไว้ อย่างคนที่ถือตัวร่างสูงใบหน้าเชิดหยิ่ง ทว่าหล่อเหลา

“โอ๊ะ”

ชนเข้ากับร่างสูงอย่างไม่ทันระวังเพราะมัวแต่จินตนาการ ไปถึงใบหน้าที่หล่อเหลาของคนข้างหน้า มือใหญ่ข้างหนึ่งคว้าแขนเล็กไว้

“เดินระวังหน่อย”

ดอกเหมยเจ้ากรรมถูกลมพัดผ่านหลุดร่วงลงมา ตรงหน้าคนทั้งสองดวงตาของคนทั้งคู่ประสานกันในทันที

“ฝ่าบาทนึกจะหยุดก็หยุดใครกันจะเดาใจถูก”บ่นพึมพำก้มหน้าเสีย

สายตาพิฆาตของม่อเฉวียนน่ากลัวยิ่งนัก

“เจ้าเดินมาชนข้าเอง อีกทั้งยังเดินไม่ระวัง แบบนี้เป็นข้าที่ผิดอีกแล้วใช่ไหม”

ปล่อยมือออก ปล่อยให้เจียเฟยเซถลา

“เดินแบบนี้ คราวหลังก็จะถูกชนร่ำไป”

บ่นเบาๆ หน้าเง้า ม่อเฉวียนหันมาดวงตาคมกริบก่อนจะเอื้อมมือคว้าคางมนบีบไว้แน่น

“ข้าว่าเจ้ามีท่าที ….แสนงอนเหมือนหญิงงามเลือกได้ ข้าว่าข้าจะส่งเจ้าไปตรวจร่างกายอีกครั้ง”

เจียเฟยตาโต ยกมือประสานกันตรงหน้า ก้มศีรษะลง

“ฝ่าบาท ได้โปรดอย่าส่งเสี่ยวเฟยไปเลย ต่อไปเสี่ยวเฟยไม่กล้าแล้วก็แค่เป็นห่วงฝ่าบาทหากเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ก็จะถูกชนร่ำไปเสี่ยวเฟยแค่ห่วงใย”

“ไม่มีใครกล้าชนข้ามีเพียงเจ้าที่เซ่อซ่า หลอกด่าข้ายังบอกว่าห่วงใย ไปได้แล้วเดินนำไปเลย เดินตามเดี่ยวเจ้าก็เผลอชนข้าอีก”

“ชนนิดชนหน่อยก็ไม่ได้”

“ พี่ใหญ่ญญญญญญญญญ"

เสียงเล็กแหลมขององค์หญิงมู่เฉวียนดังลั่นมาจากด้านหลัง เจียเฟยหันหน้ามาก่อนจะขยับกายถอยห่างประสานมือก้มหน้า

“โอะขันทีคนใหม่”เดินมามองสำรวจเจียเฟยจนครบสามรอบ

“พี่ใหญ่ นี่มันไม่สิเจ้า เป็นผู้หญิงใช่ไหม”ม่อเฉวียนขมวดคิ้ว

“พี่ใหญ่แอบซุกหญิงงามไว้ในตำแหน่งขันที”

 เจียเฟยส่ายหน้าทำไมความลับจึงถูกเปิดเผยได้ง่ายดายเพียงนี้

“เจ้ากำลังเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่ามู่เฉวียน การคัดตัวขันทีฝึกหัด มีความรัดกุมมากไม่มีทางที่จะมีสตรีเล็ดลอดเข้ามาได้” มู่เฉวียนยิ้ม

“ข้าจะพิสูจน์ให้ท่านเห็น นางเป็นหญิง”ยิ้มมุมปาก

ขยับเข้าใกล้เจียเฟยเอื้อมมือตั้งใจจะบีบอกนุ่มที่รัดด้วยผ้าฝ้ายดิบไว้

เจียเฟยเหลือบตามองมู่เฉวียน เอาวะเป็นไงเป็นกันดีกว่าความลับแตก ก่อนจะคว้าเอวเล็กเอนกายของมู่เฉวียนลงใช้มืออีกข้างรับแผ่นหลังไว้ ประกบริมฝีปากของตัวเองกับปากบางของมู่เฉวียนไว้แน่น มู่เฉวียนตกใจอย่างที่สุดแต่ภายในใจกับรู้สึกประหลาด จ้องหน้าขาวของเจียเฟยนิ่งตาสบตา

ม่อเฉวียน จ้องมองริมฝีปากอิ่มกดปิดริมฝีปากของมู่เฉวียนรู้สึกว่าโมโหจนเลือดขึ้นหน้า กับสิ่งที่เจียเฟยทำ มือไวเท่าความคิดดึงคอเสื้อของเจียเฟยออกห่างมู่เฉวียนแววตาถมึงทึง ผลักเจียเฟยลงไปกองกับพื้น

“เจ้านี่บังอาจนัก กล้าล่วงเกินองค์หญิงเชียวหรือ องครักษ์นำตัวขันทีผู้นี้ไปโบยห้าสิบไม้”

มู่เฉวียน ทรุดกายลงกับพื้น

“พี่ใหญ่ม่ายยยย ไม่อย่าทำเขา”

กางมือขวางเจียเฟยที่ทรุดกายลงก้มหน้านิ่ง

“เขาล่วงเกินเจ้า โบยเขาแล้วข้าจะปลดเขาจากขันทีข้างกายเสีย”

“พี่ใหญ่เป็นข้าที่หาเรื่องเขาเอง พี่ใหญ่หากจะลงโทษเขา ลงโทษข้าเถิด”

“มู่เฉวียนแต่เกียรติของเจ้าสำคัญยิ่ง เขาแค่เพียงขันที”

“พี่ใหญ่ หากข้าจะบอกว่าข้าชอบเขาเล่า ท่านจะใจดำทำร้ายคนที่ข้าชอบได้หรือ”

เจียเฟยอ้าปากค้าง ม่อเฉวียนถอนหายใจยาว

“พบกันครั้งแรกเจ้าก็บอกว่าชอบเขาแล้วหรือ”

“พี่ใหญ่ ข้าชอบเขาจริงๆ หากท่านกล้าทำอะไรเขาข้าจะยอมตาย"

มู้ฉวียนดึงมีดสั้นที่พกติดตัวออกมากำไว้

"องค์หญิงส่งมีดมาให้ข้าน้อย"เจียเฟยรู้สึกผิดที่ทำให้เกิดเรื่อง

เจียเฟยสีหน้าตื่นกลัวแต่ก็ต้องแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้า หานตงวิ่งเข้ามารวบร่างบางบิดข้อมือมู่เฉวียน จนมีดร่วงลงกับพื้น มู่เฉวียนฟาดมือลงบนใบหน้าของหานตง

ม่อเฉวียนถอนหายใจ หานตงลูบแก้มปอยๆ

"เจ้าองครักษ์ถ่อยบังอาจแตะตัวข้า" 

แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วม่อเฉวียนเข้าใจในทันที คนหนึ่งจูบปากไม่ยักโกรธกับร้องขอชีวิตแทนเขาอีกคนช่วยชีวิตกับถูกฟาดด้วยฝ่ามือ

"ข้าไม่กล้าล่วงเกินเขาแล้ว เจ้าวางใจเถิดมู่เฉวียน แล้วต่อไปอย่าเอาชีวิตตัวเองมาต่อรองกับข้าเพื่อขันทีต่ำชั้นคนหนึ่งแบบนี้ เสี่ยวเฟยตามข้ามา หานตงส่งองค์หญิงกลับตำหนัก"

"ฝะฝ่าบาทเสี่ยวเฟยอยากอธิบาย"

"ไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว มู่เฉวียนปกป้องเจ้าเพียงนั้น นางยังเด็กไม่อาจแยกแยะว่าใครดีร้ายเจ้าล่วงเกินนาง ให้นางอับอายต่อหน้าคนอื่น นี่คือสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจว่านางทำไมปกป้องเจ้า"

"เสี่ยวเฟย ทำไปเพราะเสี่ยวเฟย...เสี่ยวเฟยมีเหตุผลเมื่อถึงวันนั้นฝ่าบาทจึงจะเข้าใจ"

ม่อเฉวียนอึ้ง ปกติเสี่ยวเฟยมักจะชักแม่น้ำทั้งห้า หาเหตุผลมาอธิบายกับเข้าทำไมเรื่องนี้จึงพูดเพียงสั้นๆ

"ช่างเถอะข้าเอ็นดูองค์หญิงกว่าใคร ต่อไปข้าขอร้องเจ้าช่วยข้าทำให้นางรู้ว่าเจ้ากับนางไม่คู่ควร ความจริงเรื่องรักใคร่ในวังหลวงก็เกิดขึ้นได้กับทุกคน แต่มู่เฉวียนยังเด็ก ข้าขอร้องเจ้าอย่าหลอกลวงนางแอบกินเต้าหู้นางก็พอ เพราะเจ้าเองก็ให้ความสุขกับนางไม่ได้ในเมื่อเจ้าตัดแขนเสื้อไปแล้ว นางตอนนี้ก็แค่หลงใหลรูปโฉมของเจ้าเท่านั้น"

ยกมือตบที่ไหล่เจียเฟยเบาๆ เจียเฟยทำตาปริบๆ ไม่นานก็ถอนหายใจอย่างน้อยม่อเฉวียนก็ไม่สงสัยความเป็นบุรุษของเจียเฟยเพียงแต่คิดว่าตัดแขนเสื้อก็เสียแล้วเท่านั้นเอง