11- ปกป้องผู้หญิงของฉัน

          “อ๊าสสสสส์”

          เสียงคาร์เตอร์ปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นพุ่งปรี๊ดเข้าไปในปากของมิลิน ทำให้น้ำรักที่มีอยู่มากเอ่อล้นออกมาจากมุมปากของเธอ และเปรอะเปื้อนไปทั่วคางลามไปถึงลำคอ

        แค่กๆ แค่กๆ

          มิลินเผลอกลืนน้ำรักของมาเฟียหนุ่ม เมื่อเขาถอดถอนความเป็นชายออกจากปากของเธอ หญิงสาวสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวและรสชาติของบุรุษชายที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน และความเหนียวหนืดของมัน ทำก็ให้เธอรู้สึกอยากจะอ้วก

        ก๊อกๆ ก๊อกๆ

          "เข้ามา"

          "! " มิลินรีบขดตัวเข้าไปในผ้าห่มสีดำผืนบางทันที เมื่อมาเฟียหนุ่มอนุญาตให้คนที่อยู่หน้าห้องเข้ามาได้

          "นี่ครับของที่นายสั่ง เสื้อผ้าของคุณมิลิน"

          เจมส์มองไปยังเจ้านายหนุ่มที่กำลังหยิบผ้าขนหนูสีขาวมาพันรอบเอวหนาไว้ และชำเลืองมองหญิงสาวที่เอาผ้าห่มคลุมศีรษะไว้มิด ก่อนที่จะเดินเอาถุงกระดาษแบรนด์ดังในมือมาวางไว้ที่โต๊ะตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

          "วันนี้มีงานสำคัญอะไรไหม"

          "วันนี้มีนัดประชุมกับฝ่ายบัญชี บ่ายสอง เรื่องงบประมาณโปรเจ็คใหม่ครับ"

          "แล้วงานที่กูให้ไอ้ดีนจัดการ เป็นไง"

          "เรียบร้อยดีครับ"

          "อืม...งั้นอีกยี่สิบนาทีเตรียมรถให้กู มึงออกไปได้"

          "ครับ"

        ปัง...

          "ฉันให้เวลาเธอยี่สิบนาที รีบจัดการตัวเองซะ"

          "อะ..อะไรคะ" มิลินค่อยๆลดผ้าห่มลงมองไปยังมาเฟียหนุ่ม เธอไม่ค่อยเข้าใจในคำสั่งของเขาสักเท่าไหร่

          "นั่นเสื้อผ้าของเธอ...เธอจะใส่เสื้อผ้า หรือจะเดินแก้ผ้าออกไป แต่ถ้าจะแก้ผ้าเดินออกไปฉันก็ไม่ถือนะ"

          พูดเสร็จคาร์เตอร์ก็เดินออกไปจากห้องนี้ ทำให้มิลินต้องรีบลุกขึ้นมาหยิบถุงกระดาษเหล่านั้นเข้าไปในห้องน้ำทันที

          มิลินเปิดดูถุงกระดาษแบรนด์ดังทั้ง3ถุง ก็พบว่ามันคือ ชุดเดรสกระโปรงยาวสีชมพูอ่อน และชุดชั้นในครบเซต ส่วนถุงก็คือเครื่องสำอาง

          "เขารู้ไซด์ของเราได้ยังไงเนี่ย" เธอหยิบบราเซียร์ลายลูกไม้สีขาว ขึ้นมาพลิกดูไปมาเมื่อพบว่า มันคือไซด์ที่เธอสวมใส่แบบพอดิบพอดี

          เธอรีบจัดการตัวเองตามคำสั่งของมาเฟียหนุ่มโดยไม่ลืมใช้คอนซิลเลอร์ ทาทับไปยังรอยขบเม้มที่ชายหนุ่มฝากทิ้งไว้ แต่ก็มีบาดแผลจากการถูกกัดที่เธอไม่สามารถปิดทับไว้ได้ เธอจึงเลือกที่จะปล่อยผมยาวแทนการมัดผม เพื่อปกปิดร่องรอยที่ต้นคอและไหล่มน

          "อ๊ะ"

          มิลินตกใจที่เปิดประตูห้องน้ำออกมา ก็พบว่าคาร์เตอร์ที่อยู่ในชุดสูทเรียบร้อย ดักรอเธออยู่หน้าประตูห้องน้ำ

          "ฉันให้เวลาเธอยี่สิบนาที..."

          "มันช้าก็เพราะรอยที่คุณฝากไว้ที่คอของฉันนั่นแหละ"

          "หึ" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มริมฝีปากหนา เมื่อมิลินแสดงอาการที่ไม่พอใจเขาออกมา

          "ถอย...ฉันจะกลับบ้าน แล้วกระเป๋าของฉันอยู่ไหน ฉันต้องการของของฉันคืน"

          "กระเป๋าเธอ...อยู่กับคนของฉัน เธอไม่ต้องรีบใช้มันหรอกนะ"

          "หมายความว่าไงคะ?"

          คาร์เตอร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาคว้ามือเธอพาเดินออกไปจากห้องลับ ทำให้มิลินเดินตามแรงกระชากของมาเฟียหนุ่มออกมาด้วยความไม่เข้าใจ แต่เธอก็ตัดสินใจเดินตามเขาออกมา เมื่อไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน

          ท่าเดินที่ติดขัดของมิลินทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก เขาจึงตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นในท่าใจสาวทันที

          "อ๊ะ..คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ"

          "รำคาญ หุบปาก!"

          “อึก!” มิลินเม้มริมฝีปากบางทันที เธอรู้สึกคับข้องใจและอับอายที่เขาตวาดใส่เธอต่อหน้าลูกน้องที่เดินตามเขามาหลายคน

          คาร์เตอร์อุ้มมิลินจนมาถึงรถยนต์คันหรูที่มีลูกน้องของเขาเปิดประตูคอยรับไว้ ทันทีที่มาถึงรถ มิลินก็เริ่มดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนหนุ่มมาเฟียขึ้นมา

          "นี่คุณฉันไม่เข้าไปนะ ฉันจะกลับบ้าน อ๊ะ! "

          "ออกรถ "

          คาร์เตอร์ไม่ได้สนใจเสียงร้องของมิลิน เขาจับเธอยัดเข้ามาในรถ และจับเธอลงนั่งที่ตักแกร่งของเขาทันที แขนใหญ่รีบกอดรัดที่เอวบางกักขังให้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขา

          "ฉันมีประชุม"

          "แล้วยังไงคะ มันเกี่ยวอะไรกับฉัน"

          "เธอเป็น...ผู้หญิงของฉัน..."

          "อะไร? เดี๋ยวนะคะนี่ฉันไปเป็นผู้หญิงของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่"

          "....."

          "ตอบมาสิ!" เธอรู้สึกไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่เมื่อผู้ชายตรงหน้าพูดเองคิดเองคนเดียวโดยไม่ถามความสมัครใจขอเธอเลยสักคำ

          คาร์เตอร์หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกจากการกระเป๋ากางเกงผ้าเนื้อดีมากดอะไรบางอย่าง ก่อนจะยื่นไปตรงใบหน้าหวาน

          "นี่คุณมีรูปแม่และน้องสาวของฉันได้ยังไง" มิลินรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่เขามีภาพคนที่เธอรักทั้งสองคน ในสถานที่ต่างๆ ไม่เว้นแม้แต่กระทั่งที่บ้าน

          "ถ้าเธอฉลาดพอ เธอก็น่าจะรู้ว่าไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้แล้วไม่ได้"

          "...นี่คุณสะกดรอยตามแม่และน้องฉันเหรอ"

          คาร์เตอร์จับไปยังปอยผมของหญิงสาวและหมุนมันเล่นอย่างเอ็นดู ที่เธอแสดงจุดอ่อนออกมากให้เขาเห็นว่า แม่และน้องสาวมีความสำคัญกับเธอมาก

          "ถ้าเธอยังอยากให้แม่และน้องของเธอ มีชีวิต..และอยู่กันอย่างมีความสุข เธอก็แค่เป็นเด็กดี...เชื่อฟังฉันคนเดียว ก็พอ"

          "คะ..คุณต้องการอะไร?"

          "ตัวเธอไง!”

          “.......”

          “นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เธอจะเป็นผู้หญิงของฉันเพียงคนเดียว และฉัน...ก็จะเป็นเจ้าชีวิตของเธอ"

          "อะ...อะไรนะ! ตะ..แต่..."

          "ฉันไม่ชอบที่จะต้องพูดซ้ำ"

          "......."

@บริษัท C

          คาร์เตอร์เดินเข้ามาในบริษัทโดยที่มือหนาจับมือของหญิงสาวเดินเคียงข้างไม่ห่างกาย สร้างความสงสัยและความประหลาดใจให้กับเหล่าพนักงานเป็นจำนวนมาก

        'ใครอะเธอ นั่นผู้หญิงของบอสเหรอ'

        'ไม่รู้สิ คงไม่ใช่มั่ง บอสไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ'

        'สวยจัง ดาราเหรอ'

        'เอ๊ะ นั่นมันพิธีกรงานเปิดตัวของบริษัทเราเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่'

        'ฉันว่าแล้วเชียว เป็นพริตตี้ พิธีกรแบบนั้น ก็รับงานอย่างว่าทั้งนั้นแหละ'

        'นี่ ระวังคำพูดหน่อย ถ้าพูดจาดีๆไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด พวกเธอรีบไปทำงานของตัวเองซะ'

          หัวหน้าแผนกที่ได้ยินสองสาวนินทากันอย่างออกรส รีบเตือนสติลูกน้องของตัวเองที่พวกเธอเผลอพูดจาไม่ดีไม่ให้เกียรติผู้หญิงที่เดินข้างกายบอสมา

          เสียงซุบซิบนินทาของบรรดาพนักงาน ทำให้มิลินที่เดินตามมาเฟียหนุ่มเผลอบีบมือมาเฟียหนุ่มแน่น หญิงสาวรีบก้มหน้าลงทันที เธอไม่อยากให้คนพวกนั้นจดจำใบหน้าของเธอได้ และเธอก็ไม่ชอบให้ใครมามองว่าเธอเป็นผู้ที่หญิงที่ใช้ร่างกายแลกกับเงิน

          คาร์เตอร์หยุดฝีเท้าลง และหลุบตามองมิลินที่ก้มหน้าเพียงนิด ก่อนที่จะหันกลับไปมองพนักงานสาว2คนที่กำลังส่งเสียงนินทาที่ดังพอจะทำให้เขาได้ยิน

          " ! " พนักงานหญิงสาว2คน ยืนตัวแข็งทื่อรีบก้มหน้าตัวเองลงทันที เมื่อเจ้านายหนุ่มของเธอเดินมาหยุดที่ตรงหน้าของพวกเธอ

          การกระทำของมาเฟียหนุ่มทำให้พนักงานคนอื่นๆ ที่อยู่ในละแวกนั่น หันมาให้ความสนใจกันเป็นตาเดียว

          "ถ้าปากพวกเธอจะเน่ามากขนาดนี้ ก็ไปเขียนใบลาออกซะ"

          "บะ...บอส ขะ...ขอโทษค่ะ" พนักงานสาวทั้งสองลนลานรีบก้มหัวขอโทษ เมื่อเจ้านายหนุ่มตรงหน้าพูดจบประโยค

          "คนที่เธอควรขอโทษไม่ใช่ฉัน..."

          "...ขะ..ขอโทษค่ะ ขอโทษผู้หญิงของบอสด้วยนะคะ" เธอทั้งสองคนรีบยกมือไหว้ขอโทษหญิงสาวข้างกายของคาร์เตอร์ทันที

          "ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร" มิลินรีบยกมือไหว้กลับพนักงานทั้งสองคนทันทีเพราะอายุของพวกเธอน่าจะมากกว่าตัวเอง

          "ออกไป! "

          "บะ..บอส"

          "ไป!!!!!!" คาร์เตอร์ตวาดเสียงดังก้อง ทำให้ลูกน้องชุดดำเข้ามานำตัวพนักงานสาวทั้งสองคนที่ยังคงยืนนิ่ง ออกไปยังแผนกHRอย่างรู้หน้าที่

        'เฮือก!!'

          เหล่าบรรดาพนักงานอื่นๆรีบก้มหน้า เมื่อคาร์เตอร์ไล่สายตามองไปยังใบหน้าของพนักงานทุกคน

          "มิลิน เธอ....เป็นผู้หญิงของฉัน ถ้าฉันได้ยินว่าใครพูดถึงเธอไม่ดีอีก จุดจบก็จะไม่ต่างจากพนักงาน2คนนั้น"

        '.......'

          "เข้าใจที่ฉันพูดไหม!!!!" คาร์เตอร์ประกาศเสียงกร้าว เมื่อทุกคนยังยืนก้มหน้าให้พนักงานที่อยู่ละแวกนั้นได้ยิน

          " เข้าใจค่ะ / เข้าใจครับ"

          มิลินที่เห็นแบบนั้นก็ทำตัวไม่ถูกเธอแอบช้อนสายตาขึ้นมองมาเฟียหนุ่ม ที่แสดงอาการเหมือนกำลังปกป้องเธอ ก่อนที่มิลินจะรีบก้มหน้าลงเมื่อตาคมปรายตามองกลับมาที่เธอ

          "ไป..."

          สิ้นสุดคำพูด หญิงสาวก็เดินตามแรงจูงมือของมาเฟียหนุ่มโดยเธอเก็บซ่อนความรู้สึกเขินอาย และสงสัยไว้ในใจ ก่อนที่เขาจะพาเธอตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัว