12- เคลิบเคลิ้ม NC

@ห้องทำงานคาร์เตอร์

          “ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ฉันขอโทรศัพท์มือถือคืนด้วยค่ะ”

          “.....” คาร์เตอร์ไม่ตอบอะไรกลับไป นอกจากเคาะนิ้วมือเป็นจังหวะลงที่โต๊ะทำงาน และมองไปยังมิลิน   ที่ยืนอยู่กลางห้องใหญ่

          “นี่! คุณได้ยินฉันรึเปล่า ฉันต้องการของของฉันคืน!!” มิลินกระแทกเสียงจนดังลั่น เมื่อเขายังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติ่ง

          “ฉันคงจะใจดีกับเธอมากเกินไปสินะ....”

          น้ำเสียงราบเรียบของมาเฟียหนุ่มที่เปล่งออกมาทำให้มิลินรู้สึกเสียวสันหลังวาบทันที แต่เธอก็ยังคงต้องเก็บอาการเหล่านั้นไว้

          “...ฉะ...ฉันก็แค่อยากได้โทรศัพท์ของฉันคืน ตอนนี้ฉันอยากโทรไปหาเพื่อนของฉันก่อน ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ยัยพราวเป็นยังไงบ้าง แล้วเพื่อนของคุณ...ทำอะไรเพื่อนของฉันรึเปล่า...”

          “หึ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ค่อยไปห่วงคนอื่น" น่าขำสิ้นดีที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะไปช่วยเพื่อนรักจากไอ้ไบรอันต์และไอ้เซนได้

          “ตะ...แต่ คุณก็ไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้กับฉันนะ....” น้ำเสียงเย้ยหยันของคนตรงหน้า ยิ่งทำให้เธอรู้สึกขุ่นเคืองใจมากขึ้น

          “ฉันหรือที่ไม่มีสิทธิ  ให้ฉัน...ทวนสิทธิให้เธออีกสักครั้งไหม”

          "อะ..ไม่!" คำถามที่ยียวนกวนประสาทของคาร์เตอร์ทำให้เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาอยู่ไม่น้อย

          “เธอลองอ้าขาให้ฉันดูสิ เผื่ออะไรมันจะง่ายขึ้น”

          "......" มิลินได้แต่ยืนกำมัดแน่นพูดไม่ออกหลังฟังน้ำเสียงราบเรียบที่เปล่งประโยคแต่คำพูดต่ำๆใส่เธอ

          “มานี่”

          “มะ..ไม่! ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้จนกว่าคุณจะเอากระเป๋าของฉันมาคืน” มิลินเริ่มแข็งข้อขึ้นเสียงใส่มาเฟียหนุ่มมากขึ้น เธอคิดว่าครั้งนี้เธอจะไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขาได้อย่างง่ายๆ

          “ฉันจะให้เธอเลือกระหว่างจะมาหาฉันเอง หรือ จะให้ฉันเดินเข้าไปหาเธอ”

          “......”

          “แต่ฉันจะไม่รับประกันนะ ว่าฉันจะเดินเข้าไปหาเธอเฉยๆ หรือจะเดินเข้าไปเอาดุ้นอันนี้ยัดเข้าไปในตรงนั้นของเธอ”

          “ทะ...ทุเรส” มิลินพ่นคำด่าออกมาทันทีที่มาเฟียหนุ่มชี้ไปที่เป้ากางเกงของเขา และใจกลางความเป็นสาวของเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย

          คาร์เตอร์มองใบหน้าหวานที่กำลังโกรธจัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและตั้งใจจะเดินเข้าไปหญิงสาวแต่ไม่ทันที่จะได้สาวเท้าเสียงหวานก็ดังสวนขึ้นมาขัดจังหวะทำให้เขาต้องหยุดลง..

          “หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ฉะ..ฉันก็กำลังจะเดินเข้าไปหาแล้วนี่ไง!” 

          “หึ” มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปากรู้สึกชอบใจกับอาการที่เธอแสดงออกมา ทำให้คาร์เตอร์หย่อนสะโพกลงนั่งที่เก้าอี้ทำงานหรูเหมือนเดิม

          มิลินเดินเข้าไปหาชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความจำใจ ก่อนที่เขาจะตบลงที่หน้าตักแกร่งเบาๆเป็นการบอกกลายๆให้หญิงสาวรู้ว่าเธอต้องนั่งลงตรงไหน จึงทำให้มิลินต้องเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งลงบนหน้าตักแกร่งตามความต้องการของมาเฟียหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้

          “อ๊ะ”

          คาร์เตอร์กล้มลงซุกไซเข้าที่ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวของมิลินทันทีที่ก้นงอนงามสัมผัสที่ตักแกร่ง ริมฝีปากหยักไล่ตามขบเม้มติ่งหูของหญิงสาวเหมือนกำลังหยอกล้อ ส่งผลให้มิลินต้องย่นคอหนีเบี่ยงตัวหลบมาเฟียหนุ่ม

          “อ๊ะ...หยุดนะ! หยุดสิคุณ!"

        ก๊อกๆ ก๊อกๆ

          คาร์เตอร์ผละใบหน้าหล่อออกจากซอกคอขาวเมื่อมีคนมารบกวนเวลาส่วนตัวของเขา ทำให้มิลินเผลอถอนหายใจออกมาอยากโล่งอกเมื่อมีคนมาขัดจังหวะของมาเฟียหนุ่มได้อย่างพอดิบพอดี หญิงสาวตั้งท่าที่จะลุกออกจากหน้าตักแกร่งแต่ก็โดนมือหนาล็อกไว้ที่เอวบางไว้แน่น

          “เข้ามา” / “อ๊ะ!”

        แกร๊ก...

          “นายจะรับอาหารกลางวันเลยไหมครับ” เจมส์เดินเข้ามาถามเจ้านายหนุ่ม เมื่อตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงพอดี ก่อนที่จะเหล่ตามองหญิงสาวที่นั่งหน้าแดงหลบหน้าหลบตา

          “อืม”

          “แล้ว...ของคุณมิลิน”

          “เหมือนกู”

          "ครับ"

          “นี่ฉันไม่กินนะ ฉันจะกลับบ้าน นี่!อย่าพึ่งไปสิ เอากระเป๋าของฉันคืนมาก่อน”

          มิลินไล่ตะโกนถามไล่หลังผู้ชายชุดดำ เมื่อเธอคิดว่าเขาคือลูกน้องคนที่เก็บกระเป๋าเธอไว้ แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้สนใจเสียงเรียกร้องของเธอเลย..

@ห้องประชุมบริษัทC

          มิลินทำหน้าลำบากใจเมื่อตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนหน้าตักแกร่งของมาเฟียหนุ่มกลางห้องประชุมใหญ่ ท่ามกลางสายตาของผู้บริหารและพนักงานจำนวนมากที่จ้องมองมาที่ตัวเธอทั้งแสดงสีหน้าแปลกใจและเห็นใจเธอ

          "เริ่มเลย"

          คาร์เตอร์สั่งเสียงเรียบเริ่มประชุมเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงทำให้เหล่าผู้บริหารและพนักงานทุกคนเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองอย่างไม่บกพร่อง

          มิลินที่นั่งหลังตรงมองไปยังภาพฉายโปรเจคเตอร์ ที่แสดงตัวเลขและกราฟต่างๆ เธอมองดูด้วยความไม่เข้าใจ บวกกับความอ่อนเพลียที่สะสมอยู่มาก จากการโดนรังแกมาทั้งคืนทำให้เธอผล็อยหลับไปได้อย่างง่ายดาย

          คาร์เตอร์ที่เห็นอาการสัปหงกของหญิงสาว มือหนาจับศีรษะทุยสวยให้ลงมาพิงที่อกอย่างแผ่วเบาเหมือนกับกลัวว่าเธอจะตื่น ทำให้บรรดาพนักงานผู้บริหารมองกันด้วยความแปลกใจมากกว่าเดิม ที่มาเฟียหนุ่มแสดงความอ่อนโยนแบบนั้นออกมาให้พวกเขาได้เห็น

          “แก้ไขตามที่ฉันสั่งให้เรียบร้อย วันนี้พอแค่นี้ก่อน”

          “ค่ะ บอส” / “ครับ บอส”

          กว่าที่ประชุมจะเสร็จก็กินเวลาไปกว่าสองชั่วโมง ผู้คนต่างทยอยกันออกไปจากห้องประชุมจนหมดเหลือเพียงแต่มาเฟียหนุ่มและมิลินที่หลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา

          คาร์เตอร์ก้มลงมองหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้ม ทำให้เขาได้มีเวลาสำรวจใบหน้าของเธอชัดๆ เขาไล่สายตามองใบหน้าหวานที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเพียงนิด แต่ก็ทำให้เธอดูสวยจับใจจนรู้สึกหลงใหล เขามองไปที่แพขนตาที่งอนงามสวย จมูกเชิดรั้นที่บ่งบอกถึงความดื้อของคนในอ้อมกอดเขาเป็นอย่างดี และริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูที่มันหอมหวานจนเขาอยากจะลิ้มลองมันอีกครั้ง

          ไวกว่าความคิด คาร์เตอร์จับศีรษะทุยเล็กหันมาประกบจูบปากแนบชิดทันที และสอดเรียวลิ้นสากเข้าไปในโพรงปาก ควานหาความหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหลงใหล

          “อือ...” ตาหวานเบิกกว้างตื่นเต็มตาทันที เมื่อมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในปากของเธอ ไหนจะมือหนาซุกซนที่กำลังล้วงเข้าไปจับใจดอกไม้งามผ่านแพนตี้ตัวบางของเธอ จนมือบางรีบตะปบที่มือหนาทันที เมื่อนิ้วร้ายนั่นจะแหวกเข้าไปในแพนตี้ได้สำเร็จ

          “อื้อ.!!”

          “อื้มม...~”

          คาร์เตอร์ใช้กำลังที่มากกว่าส่งนิ้วร้ายเข้าไปสะกิดติ่งเกสรได้สำเร็จ เขาใช้นิ้วเรียวยาวกรีดไปที่เนื้อนุ่มที่ปิดสนิทของเธอ และถูไถผ่านติ่งเกสรลากขึ้นลงซ้ำๆ จนมิลินสั่นสะท้านหลุดเสียงครางกระเส่าออกมาเบาๆ

          “อึก...อื้ออ~”

          “เธอ...แฉะหมดแล้ว.....” น้ำเสียงแหบพร่าที่กระซิบอยู่ที่ข้างใบหูขาวทำให้มิลินรู้สึกสยิวจนขนกายลุกซู่

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

          “!” มิลินที่ได้สติรีบปัดมือหนาออกจากใจความเป็นสาวทันที ก่อนจะรีบจัดแจงกระโปรงตัวสวยให้เข้าที่และรีบฟุบใบหน้าลงไปยังซอกคอหนาเพื่อจะหลบซ่อนความเขินอายไว้

          “โธ่เว้ย! อะไรอีกว่ะ! ใคร! เข้ามา!!!!!”

          คาร์เตอร์ตะโกนบอกคนหน้าห้องไปอย่างไม่สบอารมณ์ วันนี้เขารู้สึกหัวเสียอยู่ไม่น้อยที่ลูกน้องเข้ามาขัดจังหวะเขาถึง 2 ครั้ง

        แอ๊ดดด...

          “ไอ้เจมส์!! มึงรีบพูดมา ถ้าเรื่องของมึงมันไม่ได้สำคัญ กูจะยิงหัวมึงทิ้งเดี๋ยวนี้” คาร์เตอร์พูดจบก็ควักปืนที่เหน็บไว้ที่ข้างเอว มาวางกระแทกบนโต๊ะอย่างแรงจนเสียงดัง ทำให้มิลินกับเจมส์ลูกน้องของเขาสะดุ้งตัวขึ้นพร้อมกัน

          “เอ่อ....คือพี่ดีนกลับมาแล้วครับ ตอนนี้รอนายอยู่ที่ห้อง.....ผมแค่รีบมารายงานตามคำสั่งของนายนะครับ”

          เจมส์ที่เปิดประตูเข้ามารีบพูดรายงานคาร์เตอร์ทันที เพื่อให้เจ้านายหนุ่มรู้ว่านี่มันไม่ใช่ความผิดของตนที่เข้ามาขัดขวางความสุขของผู้เป็นนาย

          “เออ!!!!” คาร์เตอร์กระแทกเสียงกลับไปด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น