บทที่ 18 ลูกๆของซือหม่าอี้เฉิน

เมื่อปั่นประสาทไป๋จิ่งหยวนจนพอใจแล้ว ซือหม่าอี้เฉินก็บอกให้ไป๋จิ่งหยวนไสหัวกลับจวนตนเองไปเสีย อย่าได้อยู่ขวางหูขวางตาเขา ไป๋จิ่งหยวนเองก็ไม่ได้คิดจะรั้งอยู่ต่อเช่นเดียวกัน

เมิ่งอ้ายเยว่ที่เห็นว่าไป๋จิ่งหยวนจากไปแล้ว จึงหันมามองซือหม่าอี้เฉินหนหนึ่ง

"ฝ่าบาท พระองค์ทรงล้อเล่นกับสภาพจิตใจขุนนางเช่นนี้ มันจะดีหรือเพคะ?"

ซือหม่าอี้เฉินยื่นมือไปเด็ดดอกเถาฮวาอย่างไม่รีบไม่ร้อน ก่อนจะหันมาเอ่ยตอบนาง

"ไม่ดีหรือ เจ้าไม่รู้อะไร ขุนนางพวกนี้น่ะ ไม่มีผู้ใดจริงใจกับข้าสักคน พวกเขาเห็นข้าเป็นเพียงอำนาจที่เอาไว้ปีนป่ายไปสู่จุดหมายที่ตนต้องการ ไม่เพียงเท่านั้น ตอนข้ายังเยาว์วัยคนพวกนี้พยายามกดดันข้าสารพัด กว่าข้าจะเติบโตมาได้ในวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย หากข้าไม่แข็งข้อกับพวกเขาบ้าง คนเหล่านั้นก็จะยิ่งได้ใจ เสด็จพ่อเคยสอนข้าว่า แม้ข้าจะเป็นเชื้อพระวงศ์ แต่ข้าก็เป็นคน ไม่ใช่หุ่นเชิด หากพวกเขาทำให้ข้าลำบากใจ แล้วเหตุใดข้าจะโต้กลับไปบ้างไม่ได้เล่า ผู้ใดทำให้ข้าไม่เบิกบานใจ ข้าก็จะทำให้พวกเขาไม่เบิกบานใจยิ่งกว่า ข้าก็เป็นคนเช่นนี้ แล้วมันอย่างไรเล่า?"

เมิ่งอ้ายเยว่ยกมือขึ้นเกาศีรษะตนเองคราหนึ่ง นางไม่อยากจะโต