บทที่ 7 มัจจุราชหน้าขรึม (2/2)

"...ท่าน นี่ท่านยังยิ้มหรือเจ้าคะ ไม่ช่วยแล้วยังกล้ายิ้มเยาะผู้อื่นงั้นหรือ คนไร้มโนธรรม" ไม่รู้หลิวจือหลินกินดีหมีหัวใจเสือมาจากที่ใด อาจเพราะเหลืออดกับท่าทีโอหังซ้ำยังเยาะยิ้มของเขาอยู่ตลอดจึงทำให้สติของนางขาดผึง

จู่ ๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับยิ้มก็หุบฉับ มือแกร่งคว้าหมับไปยังท้ายทอยสตรีฝั่งตรงข้ามเดี๋ยวนั้น ลมอุ่น ๆ ถูกเป่าออกมาพรูดหนึ่ง หลิวจือหลินตะลึงงันตัวแข็งค้างไปชั่วขณะ กระทั่งใบหน้าซับสีแดงเรื่อเกือบเท่าหน้าผาก

"เป็นเช่นไรหายเจ็บแล้วหรือไม่"

นัยน์ตากลมโตกะพริบถี่ ประจวบเหมาะกับล้อเลื่อนนั้นหยุดเคลื่อนที่แล้ว หลิวจือหลินไม่ทันเอ่ยสิ่งใด ร่างสูงก็ชิ่งกลับลงไปเสียก่อน ครั้นได้สติ หลิวจือหลินจึงสลัดศีรษะพัลวัน

"...ทำบ้าอะไรของท่าน ท่านโหว คนฉวยโอกาส"

เสียงใสตะโกนไล่หลังดังลอดจากด้านใน เจียงซื่อจวินลงมาก่อนแล้วยังไม่ทันสาวเท้าออกไปก็พลอยหน้ากระตุก นางเป็นฮูหยินของเขา แต่กลับกล่าวหาสามีว่าฉวยโอกาส เมื่อครู่เขาแทบมิได้แตะถูกใบหน้านางเลยด้วยซ้ำ

วันนี้เจียงซื่อจวินได้เปิดหูเปิดตาครั้งแรกช่างสนุกยิ่งนัก แท้จริงฮูหยินของเขาเป็นสตรีเช่นไรกันแน่ นิสัยยามนี้หรือเมื่อก่อนที่เสแสร้งแกล้งทำ

สาวใช้จากเรือนตะวันตกวิ่งถลาล้มลุกคลุกคลานเสียจนเข่าถลอก

"อนุหม่าเจ้าคะ เมื่อครู่ท่านโหวกลับมาพร้อมฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ"

สตรีร่างระหงดีดกายผึงยืนขึ้นเต็มความสูง มือทั้งสองกำหมัดแน่นเสียจนเส้นเลือดปูดโปน "เป็นไปได้อย่างไร ตั้งแต่ท่านโหวรับข้าเข้าจวน ข้ายังไม่เห็นท่านโหวไปพบหน้านางสักครั้ง แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น!!"

สาวใช้ใบหน้าเจื่อนลง "ฮูหยินนิสัยเปลี่ยนไปมาก นับตั้งแต่ฟื้นจากเพลิงไหม้ครั้งก่อน เกรงว่าท่านโหวอาจ..."

หม่าลี่เจี่ยตวัดตามองฉับ นางโยนถ้วยชากระแทกหน้าผากสาวใช้ทันควัน

"โอ๊ย!!"

"เจ้าจะบอกว่าท่านโหวกำลังสนใจนางงั้นหรือ ห้ะ!"

"ขออภัยเจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้หมายความเช่นนั้น อนุหม่าโปรดอภัยด้วย"

หม่าลี่เจี่ยกัดฟันกรอด ร่างบางกระแทกกายนั่งยังเก้าอี้ไม้ขัดดังเดิม นางกำลังขบคิดบางสิ่ง

เหตุใดนางไม่ตายไปเสียตั้งแต่เพลิงไหม้ครั้งนั้น ช่างน่าแค้นใจจริง ๆ

.

.

แสงจากบุหลันส่องสว่างลอดเข้ามาทางบานหน้าต่างทรงกลม พร้อมกับโคมไฟเปล่งประกายเรือง ๆ ให้ความอบอุ่นชวนสบายตัว สตรีร่างระหงในชุดนอนสีขาวกำลังนั่งละเลงปลายพู่กันลงบนกระดาษเนื้อหยาบด้วยอารมณ์สุนทรีย์

เจียวเจียวมองสิ่งที่หลิวจือหลินกำลังตวัดวาดก็พลอยเบิกตาตื่นตะลึง "โอ้โห ฮูหยินเจ้าคะ นี่คืออันใดหรือ ไฉนจึงงามนัก"

หลิวจือหลินยกกระดาษขึ้นส่องลอดแสงไฟ จากนั้นผินหน้ากลับยิ้มแฉ่งให้สาวใช้ข้างกาย "นี่คือ...เสื้อผ้าคอลเลคชั่นแรกของข้า"

"หา..." เจียวเจียวยกมือเกาแก้มเกาศีรษะอย่างงุนงง "คอล...อันใดนะเจ้าคะ"

หลิวจือหลินยิ้มขัน พลางเคาะด้ามพู่กันลงบนหน้าผากเจียวเจียวอย่างนึกหยอกล้อหนึ่งครา "เสื้อผ้าชุดใหม่ ที่รับรองว่าไม่ซ้ำใครและไม่มีใครเหมือนอย่างแน่นอน ข้าหวังว่าวันหนึ่งจะได้เปิดร้านตัดเย็บและออกแบบเสื้อผ้าจริง ๆ"

เจียวเจียวยิ้มกว้าง "บ่าวรับใช้ฮูหยินมาตั้งนาน ไม่เคยรู้เลยว่าท่านชมชอบเรื่องออกแบบตัดเย็บอาภรณ์"

"เมื่อก่อนก็คงไม่ใช่ เช่นนั้นเรามา...ทำความรู้จักกันเสียใหม่ดีหรือไม่"

อย่างไรแล้วสาวใช้ทั้งสองก็ดุจดั่งญาติพี่น้องของนางอีกหนึ่ง ตั้งแต่ลืมตาตื่นในยุคสมัยนี้ หลิวจือหลินก็มิได้โดดเดี่ยว นางได้พบแววตาและสีหน้าเป็นกังวลระคนห่วงใยของสตรีทั้งสองก่อนใครอื่น จะมิให้หลิวจือหลินเอ็นดูและผูกพันธ์ได้อย่างไร

หลิวจือหลินยกภาพวาดขึ้นเหนือศีรษะตนอีกครั้ง นัยน์ตากลมส่องมองไปเรื่อย ๆ ด้วยความภาคภูมิ ฉับพลันหางตาก็ทันสังเกตเห็นบางสิ่ง มือเรียวลดกระดาษลงแช่มช้าด้วยใจไหวระทึก บุรุษร่างสูงยืนจังก้าอยู่หน้าธรณีทางเข้าเมื่อใดก็สุดจะรู้ เบื้องหลังมีปี้อี๋กำลังยิ้มแหยผ่านแสงจากโคมไฟอันหรุบหรู่

นางบอกแล้วไม่ใช่หรือ หากเขามาถึงให้รีบรายงานทันที แล้วเหตุใด...

ทว่าเมื่อหลิวจือหลินสัมผัสได้ถึงแววตาสำนึกผิดระคนอึดอัดของปี้อี๋ นางจึงเข้าใจเหตุผลในบัดดล คงมีผู้ใช้อำนาจในทางมิชอบอุดปากคนของนางเข้าให้แล้ว ครั้นตวัดสายตามองสตรีแน่งน้อยข้างกายอีกคน หมายให้อยู่เป็นเพื่อน เจียวเจียวก็อันตรธานจากไปแล้วเช่นกัน

อ้าว...หน็อย ข้าเพิ่งชมพวกเจ้าอยู่หมาด ๆ ยามนี้ทิ้งกันแล้วงั้นหรือ

ร่างสูงย่างกรายเข้ามาเนิบนาบ หลิวจือหลินโพล่งขึ้นเดี๋ยวนั้น

"ท่านโหว! อย่าเพิ่งเข้ามานะเจ้าคะ"

เจียงซื่อจวินชะงักฝีเท้าลง เขาเลิกคิ้วด้วยความฉงน "ทำไม ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าจะมาหาเจ้า"

หลิวจือหลินหลุกหลิก นางกำลังมองหาเสื้อคลุมอีกตัวให้ควัก

ที่ใด ข้าวางไว้ที่ใดกัน

ยามนี้การแต่งกายด้วยชุดพร้อมนอนช่างหมิ่นเหม่ยิ่ง ถึงนางเป็นฮูหยินของเขา แต่หลิวจือหลินก็ยังเป็นสาวพรหมจรรย์

"ข้า ขะ ข้า...ยังไม่เรียบร้อยเจ้าค่ะ"

หลิวจือหลินได้ยินเสียงทุ้มแค่นหัวเราะ จากท่าทีสงบนิ่งเมื่อครู่ก็ก้าวล้ำเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ร่างระหงยืนขึ้นหมายวิ่งหลบไปอีกด้านทว่าร่างสูงถลามายืนประชิดกายเบื้องหน้านางเสียแล้ว

เอวคอดพลันตึงวืด ลอยหวือเข้าสู่อ้อมกอดของเขา ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดใบหน้าเสียจนร้อนผ่าว "เจ้าเป็นฮูหยินของข้า ยังต้องกลัวไม่เรียบร้อยอะไรอีก"

หึ้ย... คนฉวยโอกาส ตามัจจุราชหน้าขรึม ปล่อยข้านะ!