ตอนที่3ฮ่องเต้ผู้รักลูกสาวดั่งดวงใจ

ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมขบวนขันทีและนางกำนัลยาวเหยียด ที่นำขบวนมาคือหัวหน้าขันทีเฒ่าผู้หนึ่งชื่อว่า "จื่อกง" ชายชราในอาภรณ์สีสุภาพผู้มีใบหน้าแววตาเก๋าเกมและปากไวระดับตำนานไม่ผิดแน่หากตามบทที่หลี่หว่านชิงเคยปะทะคารมมาอีกทั้งขันทีผู้นี้ยังมีไฝติดที่ริมฝีปากเม็ดใหญ่โตมโหฬาร

ตามหลังเขาคือ ฮ่องเต้ "หลี่เซวียนอี้" ฮ่องเต้ผู้มีชื่อเสียงเรื่องการสงคราม รบจนเป็นฮ่องเต้ไร้พ่าย แต่กลายเป็นพ่อที่อ่อนยวบเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกสาวคนโต

"หลี่หว่านชิง! ลูกพ่อออออออ" ฮ่องเต้โผเข้าหาด้วยสีหน้ากระวนกระวาย ท่าทีเคร่งขรึมตามตำราจักรพรรดิหายวับ เหลือไว้แต่สีหน้าร้อนรนเหมือนพ่อบ้านธรรมดาดวงตายิ่งอ่อนโยนยิ่งนัก

"พ่อได้ข่าวว่าเจ้าล้มป่วย แล้วจู่ ๆ ก็ส่งคนไปบอกว่าจะไปเรียนหนังสือ! เจ้าตื่นเช้าได้! เจ้าลุกจากเตียงได้! บอกพ่อมาเถอะลูก เป็นอะไรรึเปล่า! ฝืนรึเปล่า!ไหวหรือเปล่า เจ้าป่วยไข้หรือหัวไปกระแทกที่ไหนมาหรือเปล่าไหนให้พ่อดูหัวของเจ้ามีรอยบาดแผลไหม"จับตัวหลี่หว่านชิงมาพลิกซ้ายขวาหมุนรอบตัวและวิ่งวนดูรอบๆ ศีรษะของหลี่หว่านชิงค้นหาบาดแผล

ที่ตามมาด้วยนั่นคือขันทีอีกสิบคน ขนห่อหยก ห่อสมุนไพร กระติกยา และกระถางกำยานรักษาโรค จากสำนักโอสถหลวง เสียงถอนหายใจจากนางกำนัลดังเป็นระยะ ขณะหัวหน้าขันทีต้องคอยกวักมือให้ขบวนแถวหยุดวิ่งและจัดระเบียบไม่ให้หกล้มในห้ององค์หญิงใหญ่ให้ระคายเคืองเบื้องยุคลบาท

หลี่หว่านชิงยิ้มบาง ๆ ก่อนแสดงสีหน้าตื้นตันและอ่อนแอเมื่ออยู่ต่อหน้าฮ่องเต้

"ท่านพ่อ...ไม่ต้องห่วงหรอกเพคะ ข้าแค่...แค่รู้สึกว่าถ้าไม่เปลี่ยนตัวเองตอนนี้ ข้าคงได้ทำร้ายความรักของท่านไปตลอด ท่านจะต้องคอยห่วงลูกคนนี้ตลอดไป"

หว่านชิงเอื้อมมือจับแขนฮ่องเต้ น้ำเสียงสั่นพอประมาณ ดวงตาพร่างพราวไปด้วยน้ำตา

“โธ่ลูกพ่อช่างมีจิตใจที่ดีเสียจริงนึกห่วงพ่อสินะลูกพ่อ”

"ลูกห่วงท่านพ่อกว่าใครอยู่แล้ว เพียงแต่อยาก...อยากทำให้ดีขึ้น อยากเป็นลูกสาวที่ท่านภูมิใจ ไม่ใช่คนที่วันหนึ่งท่านต้องทอดถอนใจว่า... ลูกพ่อมันโง่เหลือเกินจึงเปลี่ยนตัวเองเสียใหม่"

ฮ่องเต้หน้าเปลี่ยนทันทีจากกังวลเป็นสะเทือนใจอย่างแรง เขารีบโอบลูกไว้

"หว่านชิง! เจ้าไม่เคยโง่! อย่าได้ดูแคลนตนเองเด็ดขาด! เจ้าแค่...เกิดมาในโลกที่คนรอบตัวมันช่างโง่เขลาไม่เข้าใจความดีงามของเจ้าเท่านั้น!"

"ท่านพ่อ..." หลี่หว่านชิงเอียงคอซบไหล่ฮ่องเต้อย่างอ่อนโยน 

“ข้าอยากเข้มแข็งพอที่จะไม่ให้ท่านต้องกังวลอีก...แม้แต่นิดเดียว”

“ลูกพ่อโตแล้ว..แต่ถ้าเจ้าเหนื่อยขึ้นมาเมื่อใด หรือคิดว่าไม่ไหว...ไม่ต้องฝืน! พ่อจะไม่บังคับลูกให้เรียน จะไม่บังคับให้กลายเป็นคนอื่น เจ้าแค่มีความสุข พ่อก็พอใจแล้ว พ่อคนนี้แค่อยากเห็นเจ้ามีความสุขดั่งคำมั่นที่ข้าเคยให้ไว้กับมารดาเจ้า…จิวอวี้เมียรักของข้าเจ้าดูสิลูกของเราน่ารักเพียงใด นางกลัวว่าข้าจะต้องขายหน้าถึงกลับเปลี่ยนตัวเอง”

เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังจากเหล่านางกำนัลและขันทีรอบข้าง จื่อกง กระซิบกับนางกำนัลข้างๆ ว่า

"อา...ถ้าข้าร้องไห้จะผิดมั้ยเนี่ย ข้าอยู่ในราชสำนักมาสี่สิบปี ไม่เคยเห็นฮ่องเต้ตามใจใครเท่านี้เลย"

ซื่อซื่อที่ยืนอยู่มุมห้อง ท่าทีตกใจในใจแบ่งเป็นสองฝักสองฝ่าย ใจหนึ่งไม่อยากจะเชื่อท่าทีน่าสงสารของหว่านชิง กับอีกใจคาดหวังว่าหว่านชิงจะดีขึ้น

หลี่หว่านชิงเหลือบตามองแล้วแอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ในใจ นักแสดงอย่างเธอ...ถ้าจะเล่นบทลูกกตัญญูผู้ใฝ่ดี หว่านชิงก็เล่นให้สมจริงจนคนดูน้ำตาไหลไปเลยสิ แผนการเริ่มต้นแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ

“ท่านพ่อข้าสัญญาต่อนี้ไปข้าจะเป็นองค์หญิงที่ดีตั้งใจเล่าเรียนและ…และ… ไม่ทำให้ท่านผิดหวังจะงดงามดังหยกขาวและอ่อนหวานเยือกเย็นราวกับธารน้ำแข็ง”

“ไม่ต้องแล้วแค่นี้พ่อก็พอใจแล้วและเข้าใจเจ้าแล้ว”

“เช่นนั้นลูกอยากจะไปเล่าเรียนกับท่านราชครูจะได้ไหม”

บิดาผู้แสนจะโอ๋ลูกกลับเปลี่ยนอารมณ์กะทันหัน สีหน้าที่อ่อนโยนพลันแปรเป็นเด็ดขาด น้ำเสียงแผ่วเบาแต่ทรงอำนาจ กลับมาสู่โหมด “จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่” ในพริบตา

“แต่ถึงเจ้าจะมีใจกลับตัวกลับใจ พ่อ... ข้าก็ไม่อนุญาตให้เจ้าออกจากห้องเด็ดขาด!”

เสียงนั้นจริงจังจนขบวนขันทีที่กำลังหอบยาบำรุงอยู่สะดุ้งพร้อมกัน หัวหน้าขันที “จื่อกง” ที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่พลันเงยหน้าอย่างตื่นตระหนก

“จื่อกง ไปแจ้งไป๋เหวินหลง ให้นำองครักษ์มาประจำการที่เรือนนี้โดยทันที ห้ามให้ใครแม้แต่ลูกหมาหลุดเข้าออกได้โดยข้าไม่อนุญาต และอีกเรื่อง...ให้ไปบอกราชครูโม่ชิงเหยียน ให้มาสอนองค์หญิงใหญ่ที่ห้องนี้แทน”

หลี่หว่านชิงชะงักไปหนึ่งจังหวะ สมองอันเฉียบคมของอดีตนักแสดงสาวสาวแล่นวาบในพริบตา ให้พระรองโม่ชิงเหยียนมาเจอฉันในสภาพนั่งไขว่ห้างบนเตียงกับชุดนอนแบบนี้? พับผ่าสิ

หว่านชิงรีบเปลี่ยนโหมด เสียงหวานฉ่ำเอ่ยแผ่วเบา ยิ้มละมุนละไมแบบที่คนเป็นพ่อไม่มีวันต้านไหว

“ท่านพ่อเจ้าขา~ ลูกเข้าใจแล้วเพคะ ว่าท่านห่วงใย แต่พระอาจารย์โม่ก็งานยุ่งมาก อีกทั้งเป็นผู้ที่เคารพในกฎระเบียบ การให้เขาต้องละทิ้งตารางการสอนมาหาข้าเช่นนี้...นับว่ากระทบหลายฝ่ายนะเพคะ”

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่หว่านชิงจะรีบยื่นมือไปจับปลายแขนเสื้อของบิดาอย่างแนบเนียน พร้อมส่งสายตาออดอ้อน

“ลูกคิดว่าวันนี้เพียงพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้หากร่างกายดีขึ้นแล้ว ลูกจะไปเรียนที่ตำหนักศึกษาด้วยตนเอง ดีหรือไม่เพคะ? อยู่ใกล้พี่น้อง อยู่ใกล้ท่านไท่จื่อ ย่อมได้เรียนรู้ทั้งวิชาและความกลมเกลียว...ลูกอยากทำให้ท่านภูมิใจจริงๆ นะเพคะ ไม่ใช่แค่ให้ท่านสบายใจเฉยๆ”

คำพูดนั้น อ่อนหวาน แต่ไม่อ่อนแอจริงใจ แต่ไม่บีบบังคับ หว่านล้อมได้พอดีจนฮ่องเต้ถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ

จื่อกงมองอากัปกิริยาแล้วลอบถอนหายใจอีกครั้ง โอ๊ย...จะมีองค์หญิงที่ไหนกล่อมฮ่องเต้เหมือนกล่อมแมวได้ขนาดนี้กันเล่า...

“อืม...ก็ได้” ฮ่องเต้ตอบรับในที่สุด แม้ยังมีแววกังวลอยู่บ้าง 

“แต่ถ้าร่างกายยังไม่ฟื้นเต็มที่ จะไม่มีการฝืนตัวเองเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่?”

“เพคะท่านพ่อ~” หลี่หว่านชิงยิ้มสว่างไสวเหมือนแสงอรุณรุ่ง