บทที่ 1 เกือบไปแล้ว (4/4)

            “ปล่อยข้า” บุรุษสวมหน้ากากกล่าวแล้วพยายามดึงขาออกจากการเกาะกุม มือใหญ่สองข้างดึงรั้งตัวสตรีแปลกหน้าให้ออกห่าง    

            “ข้าเพียงแค่เข้ามาวาดรูปบุรุษเพื่อเอาไปขายหาเงินเลี้ยงชีพเพียงเท่านั้น ข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายอันใดเลยนะเจ้าคะ ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถิดเจ้าค่ะ ท่านจะให้ข้าทำอันใดก็ได้ทั้งนั้นขอแค่อย่าได้เอาชีวิตข้าเลย”

            “ข้าบอกให้ปล่อยขาข้าอย่างไรเล่า” น้ำเสียงของบุรุษสวมหน้ากากเริ่มแสดงออกถึงโทสะ ก่อนที่เขาจะกระชากอย่างแรงทำให้สตรีผู้นั้นกระเด็นไปอีกทาง

            “โอ๊ย!” เจ็บชะมัด ใช่สิ! ข้ามันไม่ใช่โฉมสะคราญเหมือนนางเอกที่จะมีบุรุษมาพึงใจตั้งแต่แรกเห็น

            “เจ้า!” เมื่อได้เห็นดวงหน้าหวานที่ไร้ผ้าบดบัง เขาจึงรู้ว่าแท้จริงแล้วนางไม่ใช่คุณหนูเจินเช่นที่กล่าวอ้าง

            “เจ้าทำอันใดคุณหนูข้า” จื่อเป่าที่เพิ่งกลับมาจากการสำรวจรอบๆ รีบเข้ามายืนตรงหน้าคุณหนูด้วยท่าทีปกป้อง

            “ข้ามิเป็นอันใดมาก” นางกล่าวพลางปัดเศษดินเศษหญ้าที่เปื้อนมือก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมากำไว้เพื่อห้ามเลือด ที่แท้เมื่อครู่นางเอามือปัดกระบี่นั่น

            ช่างใจกล้าบ้าบิ่นจริงๆ ข้าผู้นี้

            “เจ้าทำอันใดคุณหนูข้า” จื่อเป่ามองบุรุษสวมหน้ากากด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

            “จื่อเป่าประคองข้า”

            “...”

            “จื่อเป่า ประคองข้าลุก” คราวนี้นางออกคำสั่งพร้อมกับดึงรั้งชายอาภรณ์ของผู้คุ้มกันหนุ่ม

            “ขอรับคุณหนู” แม้จะตอบรับคำสั่งแต่สายตายังคงจับจ้องไปที่บุรุษสวมหน้ากากอย่างระวังภัย

            “ใช้วิชาตัวเบาพาข้าหนี” นางยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างๆ หูจื่อเป่าในระหว่างที่ช่วยประคองนางลุกก่อนจะสะกิดเท้าแล้วพาผู้เป็นนายหนีตามคำสั่ง

            “ไม่ต้องตาม” ชายที่สวมอาภรณ์สีดำเอ่ยห้ามองครักษ์เงาที่อยู่รอบตัว

            เมื่อเงาร่างทั้งสองคนหายลับไป ร่างสูงจึงเดินเข้าไปใกล้หยิบผ้าเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยเลือดขึ้นมา มือใหญ่พลิกซ้ายขวาเพื่อยืนยันความมั่นใจของตน เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ตนคาดเดาถูกต้องมุมปากหยักจึงยกขึ้นยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

            “นี่คือสิ่งที่แม่นางผู้นั้นลืมไว้ขอรับ” องครักษ์เงามอบกระดาษที่วาดภาพบุรุษและชุดพู่กันราคาแพงให้กับผู้เป็นนาย รวมถึงผ้าคลุมหน้าลวดลายงดงามที่องครักษ์เงาอีกคนเพิ่งไปเก็บมา

            “นำไปส่งที่จวนราชเลขาธิการจาง เจาะจงต้องส่งให้ถึงมือคุณหนูเล็กจาง”

            “ขอรับ”

            “อ้อ...อย่าให้ท่านราชเลขาธิการจางเห็นของพวกนี้เล่า” มิเช่นนั้นสตรีนางนั้นคงจะเดือดร้อน

            “ขอรับ” สิ้นเสียงองครักษ์เงาที่ได้รับมอบหมายก็ไปทำตามคำสั่ง

            มือใหญ่คลายผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดที่กำอยู่ นิ้วแกร่งลูบไล้ที่อักษรที่ปักอยู่บนผ้า

            “เกือบไปแล้ว”

         ดวงหน้าหวานซีดเผือดไร้สีเลือด แม้นางกลับถึงจวนอย่างปลอดภัยแล้ว แต่ชายชุดดำคนของบุรุษสวมหน้ากากยังคงตามเอาของมาคืนนางได้ถูก

            ‘นี่เขากำลังข่มขู่ข้า’ การที่ให้คนนำภาพวาดที่นางวาดเสร็จพร้อมกับพู่กันและผ้าคลุมหน้ามาส่งให้ถึงจวน คือการข่มขู่ข้าหรือไม่ ว่าเขารู้ว่าแท้จริงนางคือใครรวมถึงเป็นการเตือนว่า ‘อย่าได้คิดแพร่งพรายเรื่องวันนี้’ ใช่หรือไม่

            “ข้าน่าจะเชื่อฟังคำเตือนของจื่อรั่ว” มาคิดได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

            มือเรียวสั่นเล็กน้อยยามหยิบภาพวาดขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่ามันยังคงอยู่ในสภาพดี นางจึงม้วนเก็บไว้ดังเดิมเพื่อจะนำไปขายให้กับเถ้าแก่เนี้ยในวันรุ่งขึ้น

            ดวงตาเมล็ดซิ่งมองมือที่ถูกพันด้วยผ้าจนพองขึ้นด้วยความลังเล หรือวันมะรืนนางควรล้มเลิกไม่ไปร่วมงานจิบชาชมดอกไม้ที่จวนหลิวดี แต่หากนางไม่ไป นางก็จะไม่ได้เห็นฉากตกหลุมรักกันระหว่างพระเอกนางเอก

            เอาเป็นว่าค่อยๆ คิดไปก็แล้วกัน วันนี้นางเพิ่งเจอเรื่องอกสั่นขวัญแขวนมา ขอเวลาสงบใจก่อน