บทที่ 4 บุรุษสวมหน้ากากกับท่าทางแปลกๆ ของเขา (1) (1/4)

4

บุรุษสวมหน้ากากกับท่าทางแปลกๆ ของเขา (1)

            ด้านชินอ๋องซื่อจื่อที่เดินแยกตัวออกไป เดินไปหยุดนิ่งที่ใต้ต้นเหมยนัยน์ตาดำฉายแววล้ำลึกเมื่อจับจ้องไปยังจุดหนึ่ง

            ‘มีใครอยู่แถวนี้ไหมเจ้าคะ ข้าหกล้มเท้าบาดเจ็บ’ เสียงอ่อนหวานของสตรีนางหนึ่งดังขึ้น

            ‘ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ ข้าเจ็บเท้า ลุกไม่ขึ้น’

            พอเห็นอะไรบางอย่างที่ดูขัดสายตา จึงใช้กำลังภายในเล็กน้อยดีดผลเหอเถาออกไป

            ‘ช่วยข้าด้วย คุณชายที่ยืนอยู่ตรงนั้น’

            “...” โจวอันฉีไม่ตอบก่อนจะเดินออกจากจุดที่ยืนเมื่อครู่ไปทางต้นเสียง

            “เป็นชินอ๋องซื่อจื่อเองหรือเพคะ หม่อมฉันต้องขอประทานอภัยที่ต้องรบกวนพระองค์” ดวงตารื้นน้ำตาฉายแววเจ็บปวดทอประกายความหวังเมื่อเห็นบุรุษเลิศล้ำกำลังเดินมาหาตน

            “...” บุรุษรูปงามไม่กล่าวอันใด ฝีเท้ายังคงก้าวเดินอย่างมั่นคง

            “หม่อมฉันพลาดพลั้งหกล้มจนเจ็บเท้า ต้องรบกวนท่านอ๋องแล้วเพคะ” โฉมงามอันดับหนึ่งกล่าวพลางกรีดนิ้วเช็ดน้ำตาที่ไม่มีจริงตรงหางตา ท่าทางอ่อนแอน่าปกป้องของสตรีที่มีดวงหน้างดงามทำให้บุรุษอยากปกป้อง

            ในช่วงที่สวี่ลู่ฟางกำลังมั่นใจว่าตนเองสามารถดึงความสนใจของชินอ๋องซื่อจื่อได้นั้น จู่ๆ เขาก็เดินผ่านตัวนางที่นั่งกองอยู่บนพื้นหญ้าไป

            “ชินอ๋องซื่อจื่อเพคะ ได้โปรดช่วยเหลือหม่อมฉันด้วยเพคะ” คุณหนูสวี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแฝงอ้อนวอน

            “...” โจวอันฉีไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองก่อนจะเดินจากไป

            “เหตุใดถึงไม่เหมือนที่ข้าคิดไว้” โฉมสะคราญอันดับหนึ่งที่นั่งเจ็บอยู่เมื่อครู่ลุกยืนขึ้นก่อนจะค่อยๆ พาตนเองตามหลังบุรุษรูปงามไป

            ทันทีที่เห็นท่าทางของสหาย คุณหนูหลิวก็วิ่งสวนกับชินอ๋องเข้ามาหา

            “เจ้าไปทำอันใดมา เหตุใดถึงเดินเช่นนั้น”

            “ข้าหกล้ม เจ็บเท้าเมื่อครู่”

            “เจ็บเท้าแล้วมาเดินเช่นนี้ได้อย่างไร ชินอ๋องซื่อจื่อเพคะ สหายของหม่อมฉันเจ็บเท้า รบกวนพระองค์ช่วยพานางไปที่เรือนรับรองได้หรือไม่เพคะ” เพราะอีกฝ่ายเป็นสหายสนิทของพี่ชาย หลิวเมิ่งจึงค่อนข้างที่จะกล้ารบกวนอีกฝ่าย

            “...” ชินอ๋องไม่ตอบก่อนจะเดินไปหาสหาย

            “อย่าไปรบกวนชินอ๋องซื่อจื่อเลยเมิ่งเอ๋อร์ เจ้าช่วยพยุงข้าก็พอ” ท่าทางของสตรีที่อ่อนแอแต่ทำเป็นเข้มแข็งมักจะสร้างความประทับใจให้บุรุษ

            “แต่ชินอ๋องซื่อจื่อไม่ควรเพิกเฉยต่อสตรีที่ต้องการความช่วยเหลือเช่นนี้” หลิวเมิ่งกล่าวพลางมองสหายด้วยความเห็นใจ หรือจะเป็นเพราะเขากำลังโกรธสหายนางที่วันนั้นองค์รัชทายาทเป็นคนไปส่งสวี่ลู่ฟางกลับจวน

            ต้องเป็นดั่งที่สหายเคยเล่าให้นางฟังเป็นแน่

            โป๊ก ผลเหอเถาอีกผลพุ่งเข้ามาชนบริเวณแก้มของคุณชายหลิวที่เพิ่งแยกตัวจากสตรีทั้งสามคน

            “ใครมันปาผลเหอเถาใส่หน้าข้า” เมื่อครู่ก็ครั้งหนึ่งแล้ว        ในขณะที่เขากำลังสนทนาและขอโทษสตรีทั้งสามคนโดยเฉพาะคุณหนูจางที่อาจจะรู้สึกไม่ดีหรือขุ่นเคืองต่อเขา แต่จู่ๆ ผลเหอเถาก็พุ่งมาจากทางใดไม่ทราบกระแทกเข้าที่หน้าผากของเขาจนเป็นรอยแดง สร้างความขายหน้าต่อโฉมสะคราญทั้งสามคน จนเขาต้องรีบกล่าวขอตัวเดินแยกออกมา

            “ข้าเอง” โจวอันฉีกล่าว

            “อันฉี อย่าบอกว่าเมื่อครู่ก็ฝีมือเจ้า”

            “ใช่”

            “นี่เจ้าทำร้ายข้าด้วยเหตุใด” หลิวเฟิงเหมียนถามด้วยสีหน้าโมโหแฝงความไม่เข้าใจ

            “อบรมสั่งสอนน้องสาวไม่ดี”

            “หากนางไปทำอันใดให้เจ้าไม่พอใจข้าต้องขออภัยแทนนางด้วย”

            “ข้ายังยืนยันคำเดิมว่าหน้าเจ้าควรมีรอยเสียบ้างจะได้ไม่ขัดตาข้า”

            “ได้โปรดกล่าวมาตามตรงได้หรือไม่ ว่าข้าไปทำอันใดให้เจ้าไม่พอใจ”

            “หึ...ถึงยามนั้นเมื่อใดแล้วเจ้าจะรู้เอง ช่วงนี้เจ้าก็ควรฟังให้มากๆ กล่าววาจาให้น้อย” ชินอ๋องกล่าวก่อนจะเดินตรงไปยังสตรีสามคนที่ยังคงจับกลุ่มสนทนากัน

            “ท่านราชเลขาหวงแหนเช่นนั้นไม่แปลกหรอกที่เจ้าจะยังไม่มีคู่หมาย” หวังเยว่ฉิงกล่าว

            “แต่หากข้าเป็นบุรุษ ข้าคงยินดีที่จะรับดูแลน้องสาวต่อจากเขา ชิงหนี่ว์น่าเอ็นดูถึงเพียงนี้ ใครบ้างจะไม่อยากแต่งเข้าจวน” คอยดูเถิดหากข้าหาวิธีที่จะทำให้ตนเองกลายเป็นบุรุษได้ ข้านี่แหละจะแต่งนางเข้าจวนเอง

            คุณชายหน้าเหม็นพวกนั้นไม่เหมาะกับหยกล้ำค่าเช่นจางชิงหนี่ว์หรอก

            “มันก็เป็นได้แค่เรื่องสมมติ เพราะสตรีอย่างไรก็กลายเป็นบุรุษไม่ได้” เสียงทุ้มของบุรุษที่แทรกเข้ามาในบทสนทนาทำให้ทั้งสามคนหันไปมอง