บทที่ 8 ลองภูมิ

บทที่ 8 ลองภูมิ

หานอี้หลงก้าวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหลงซีอ่าว เขาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาคมกริบอย่างต้องการจับพิรุธ

“เอ่อ...ใต้เท้าหานเชิญท่านว่ามาเถิด” หลงซีอ่าวเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก เสียงของเขานุ่มนวลราวกับผู้หญิง ดวงตากลมโตจ้องมองหานอี้หลงอย่างไม่กะพริบตา

หานอี้หลงถึงกับกระแอมออกมาพร้อมเบือนสายตาหนีออกไปอย่างรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

เจียงเสิ่นเย่วที่ยืนอยู่ด้านข้างพลางส่งสายตาอย่างเป็นกำลังใจและหนักใจอยู่ในเวลาเดียวกัน บุตรสาวของเขาเป็นเด็กสาวที่อยู่แต่ในเรือนหลัง ตำราที่เคยศึกษาล้วนแล้วแต่เป็นเพียงตำราสอนหญิงเท่านั้น หากแต่นางกลับมีความมั่นใจอย่างน่าประหลาดว่าจะสามารถชนะใจหานอี้หลงได้ ซึ่งคนเป็นพ่อเช่นเขาจึงได้แต่เออออไปตามนางอย่างนึกห่วงใย

หานอี้หลงหันหลังให้หลงซีอ่าวพร้อมกับยกมือขึ้นไพล่หลังไว้อย่างใช้ความคิด ชายหนุ่มผู้นี้ทำให้เขาอดตั้งคำถามในใจไม่ได้ว่าเขาจะมีความสามารถเช่นที่เจียงเสิ่นเย่วยกยอจริงหรือไม่

“ข้าจะถามเจ้าเรื่องง่ายๆ ก่อนก็แล้วกัน” หานอี้หลงกล่าวด้วย น้ำเสียงเข้มขรึม คิ้วหนาขมวดแน่นเป็นปมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “ในงานก่อสร้างเขื่อน หากต้องขุดลอกดินลึกถึงสิบจั้ง เจ้าคิดว่าจะต้องใช้แรงงานเท่าใด”

หลงซีอ่าวนิ่งคิดเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้าที่มีความมั่นใจ นางรู้อยู่แล้วว่าเวลานี้หานอี้หลงกำลังประสบปัญหาเรื่องแนวทางในการสร้างเขื่อนที่ต้องใช้เงินและแรงงานเป็นจำนวนมาก นั่นทำให้เป็นอุปสรรคใหญ่หลวงที่ทำให้หานอี้หลงยังคงอับจนด้วยหนทาง “เรียนใต้เท้าหาน...จำนวนแรงงานที่ใช้ขึ้นอยู่กับวิธีการและเครื่องมือที่มี หากใช้แรงคนอย่างเดียวอาจต้องใช้จำนวนคนหลายร้อย แต่หากเพิ่มกลไกช่วยเคลื่อนย้าย เช่น ใช้รอกแบบปรับปรุง ความต้องการแรงงานจะลดลงไปกว่าครึ่งหนึ่ง”

“รอกแบบปรับปรุงหรือ” หานอี้หลงทวนคำตอบของหลงซีอ่าวอย่างประเมินชายหนุ่มอีกครั้ง คำตอบนี้ทำให้หานอี้หลงถึงกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ พร้อมหันกลับมาสังเกตท่าทางของหลงซีอ่าวอีกครั้ง

“ใช่ขอรับ ข้าหมายถึงรอกที่มีกลไกที่ซับซ้อนมากขึ้น แต่สามารถช่วยลดแรงของคนงานในการเคลื่อนย้ายดินหรือหิน” หลงซีอ่าวอธิบายอย่างใจเย็น “แทนที่จะพึ่งพาเพียงแรงงานอย่างเดียว พวกเราสามารถใช้อุปกรณ์ดังกล่าวเพื่อทุ่นแรง และลดภาระ ทำให้งานเดินหน้าได้รวดเร็วขึ้น และคนงานก็เหนื่อยล้าลดลง”

“เช่นนั้นเจ้ากำลังจะบอกข้าว่าเจ้าเห็นปัญหาในระบบการใช้แรงงานที่เป็นอยู่ในปัจจุบันอย่างนั้นหรือ” หานอี้หลงถามต่อ คราวนี้น้ำเสียงของเขาเริ่มอ่อนลงแต่กลับฉายแววความสนอกสนใจเพิ่มมากขึ้นอีกด้วย

“ข้าเพียงคิดจากตนเองที่เป็นเด็กกำพร้ามาก่อน เวลาที่ข้าต้องทำงานใช้แรงตนเองเพื่อแลกกับเงินและอาหารสำหรับประทังชีวิต ข้าจึงคิดว่าหากมีวิธีการที่ทำให้ข้าทำงานได้สบายขึ้น เช่นนั้นข้าคงมีความสุขไม่น้อย” หลงซีอ่าวเอ่ยเจื้อแจ้วออกมาราวกับเป็นเรื่องจริง

เจียงเสิ่นเย่วถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างรู้สึกอึ้งในความโกหกลื่นไหลของบุตรสาวของตน

“แล้วเจ้ามั่นใจได้เช่นใดว่าความคิดของเจ้าจะได้ผล” หานอี้หลงเอ่ยถามอย่างยากจะเชื่อในคำพูดอันดูเลื่อนลอยราวกับเป็นเพียงจินตนาการเพ้อฝันของหลงซีอ่าว

หลงซีอ่าวยิ้มเล็กน้อยอย่างคนเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันไปสบสายตากับเจียงเสิ่นเย่วอีกครั้ง “ข้ารู้ว่าใต้เท้าหานต้องการเห็นของจริง”

เจียงเสิ่นเย่วที่ได้รับสัญญาณดังกล่าว เขาหันไปโบกมือเรียกบ่าวรับใช้ที่ยืนรออยู่ด้านนอกในทันที “นำของเข้ามา”

บ่าวรับใช้กุลีกุจอยกสิ่งประดิษฐ์บางอย่างเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว

หานอี้หลงหรี่ตามองมันด้วยความสงสัย สิ่งของดังกล่าวเป็นโครงสร้างที่ดูคล้ายกับรอกที่ใช้อยู่ในปัจจุบันแต่กลับมีความซับซ้อนมากกว่า

“นี่คือรอกแบบปรับปรุงที่ข้าพัฒนาขึ้น” หลงซีอ่าวกล่าวพร้อมกับกระแอมเล็กน้อย สีหน้าของเขาแดงเรื่ออย่างนึกละอายใจพร้อมกับแอบคิดในใจตนเอง “ข้าขอโทษบรรพบุรุษผู้คิดค้นด้วยเถิด ข้าขอยืมความคิดของท่านมาใช้ชั่วคราวสักหน่อย ท่านคงมิว่าข้าหรอกนะ”

“ข้าจะสาธิตให้ท่านดู” หลงซีอ่าวกล่าวพร้อมดึงเชือกเส้นหนึ่งออกมา “ใต้เท้าลองดูสิ่งนี้ ข้าจะใช้มันยกหินก้อนนี้ขึ้น”

หลงซีอ่าวดึงเชือกด้วยแรงเบาๆ รอกเคลื่อนไหวไปตามกันอย่างลื่นไหล หินก้อนใหญ่ถูกยกขึ้นอย่างง่ายดาย จากนั้นหลงซีอ่าวก็อธิบายต่อไปว่าสิ่งนี้เป็นกลไกรอกที่ปรับปรุงขึ้นเพื่อช่วยลดแรงในการเคลื่อนย้ายสิ่งของ อีกทั้งเขายังแสดงวิธีการใช้งานด้วยความคล่องแคล่ว ชิ้นส่วนของรอกเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหลราวกับก้อนหินดังกล่าวเบาดั่งปุยนุ่น

หานอี้หลงยกมือขึ้นลูบคางพลางใช้ความคิด ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากความเฉยเมยเป็นความสนใจอย่างแท้จริง

“น่าสนใจยิ่งนัก” หานอี้หลงกล่าวช้าๆ ดวงตาฉายประกายความตื่นเต้นขึ้นมาเมื่อนึกถึงแผนการก่อสร้างเขื่อนที่เขากำลังรู้สึกอับจนหนทางอยู่ในเวลานี้ หากมีเจ้าสิ่งนี้เข้ามาช่วย บางทีเขาอาจสามารถจำกัดงบประมาณและกำลังคนที่ใช้ไปได้ไม่น้อยทีเดียว

“นี่คือเพียงขั้นแรกเท่านั้น” หลงซีอ่าวกล่าวออกมาอย่างรู้สึกภูมิใจที่ได้รับความสนใจจากหานอี้หลง “หากใต้เท้าให้โอกาสข้าสักหน่อย ข้าเชื่อว่าข้าจะสามารถสร้างกลไกอื่นๆ เพื่อช่วยเหลืองานท่านได้อย่างแน่นอน”

เจียงเสิ่นเย่วที่ยืนฟังอยู่ด้านข้าง เขาอดรู้สึกปลื้มใจกับความฉลาดหลักแหลมของบุตรสาวเป็นอย่างมาก “ใต้เท้าหาน ท่านคิดเห็นเป็นเช่นใด”

หลังจากเพ่งมองสิ่งของตรงหน้าอยู่ชั่วครู่หนึ่ง หานอี้หลงก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ข้าจะรับเจ้าทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยของข้า ข้าหวังว่าเจ้าจะนำความสามารถที่มีมาใช้เพื่อประโยชน์ของบ้านเมืองต่อไป”

หลงซีอ่าวรีบโค้งคำนับอย่างรู้สึกตื่นเต้นยินดี “ข้าน้อยจะทำให้สุดความสามารถขอรับ”