บทที่ 7 ฝากฝัง

บทที่ 7 ฝากฝัง

วันถัดมาเจียงเสิ่นเย่วและเจียงอันเล่อก็เดินทางออกจากจวน ทั้งสองก้าวเท้าขึ้นไปบนรถม้าที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนที่คนขับจะบังคับม้าตรงไปยังด้านหน้าของสำนักโยธา

“เล่อเอ๋อร์...แม้เจ้าจะพรางตัวเช่นนี้ แต่ข้าก็อดรู้สึกหวาดหวั่นใจไม่ได้ทีเดียว” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวออกมาพร้อมจ้องมองบุตรสาวตรงหน้า หญิงสาวที่มัดผมรวบขึ้นศีรษะดั่งเช่นชายหนุ่ม ทั้งยังแต่งกายเฉกเช่นบุรุษด้วยชุดผ้าต่วนสีเทา รูปร่างเล็กผิวขาวซีดจนดูนุ่มนิ่ม เจียงเสิ่นเย่วยังคงมองบุตรสายด้วยสายตาเป็นกังวล แม้ว่าฝีมือในการแต่งหน้าพรางตัวของแม่นมหลินจะดีเยี่ยมแต่ด้วยรูปร่างที่แตกต่างจากชายหนุ่มอย่างลิบลับ ก็ทำให้เขายังคงไม่สบายใจอยู่ดี

“ท่านพ่ออย่าได้กังวลไปเลย ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่มิให้ผู้ใดจับได้” เจียงอันเล่อยื่นมือไปบีบมือหนาของบิดาเอาไว้ พร้อมมองเขาด้วยสายตาออดอ้อน

“ข้าจะลองดูแล้วกัน” เจียงเสิ่นเย่วเบือนหน้าหนีอย่างนึกระอาใจ นี่คงเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งใหญ่ของตนหรือไม่กันแน่

“เช่นนั้นเจ้าจงจำไว้ ต่อไปนี้เจ้าคือ “หลงซีอ่าว” เด็กหนุ่มกำพร้าไร้ซึ่งญาติมิตรและชาติกำเนิด”

“ขอรับนายท่าน ต่อไปนี้ซีอ่าวจะจดจำคำของนายท่านให้ขึ้นใจ” เจียงเสิ่นเย่วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขึงขัง แต่ท่าทางกลับล้อเลียนบิดาของตนอย่างชอบใจ

เมื่อรถม้าจอดเทียบที่ด้านหน้าสำนักโยธา เจียงเสิ่นเย่วก้าวเท้าลงจากรถม้าพร้อมเดินตรงไปยังประตู โดยมีชายหนุ่มเดินตามหลังเขาอย่างห่างกาย

“คารวะท่านโหว” ทหารเวรด้านหน้าโค้งกายคำนับเจียงเสิ่นเย่วในทันที

“ข้าต้องการพบใต้เท้าหาน” เจียงเสิ่นเย่วเอ่ยปากออกมา

ทหารรีบโค้งกาย ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปภายในโดยทันที เพียงไม่นานทหารคนดังกล่าวก็กลับมายังหน้าประตู พร้อมโค้งกายเชิญเจียงเสิ่นเย่วเข้าไปด้านใน

เจียงเสิ่นเย่วหันมองเจียงอันเล่ออีกครั้งอย่างชั่งใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมา และก้าวเท้าเดินตรงไปยังเรือนรับรอง

เมื่อเจียงเสิ่นเย่วเข้าไปภายในห้องรับรอง หานอี้หลงที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่เบื้องหลังโต๊ะทำงานใหญ่ เมื่อหานอี้หลงเห็นเจียงเสิ่นเย่วจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกมาต้อนรับเขาอย่างสุภาพ

“คารวะท่านโหว...เชิญท่านนั่งก่อน” หานอี้หลงผายมือให้เจียงเสิ่นเย่วนั่งที่เก้าอี้รับแขกด้านข้าง สายตาของเขาปราดมองไปยังชายหนุ่มรูปร่างเล็กที่ติดตามเจียงเสิ่นเย่วเพียงชั่วแวบหนึ่ง

“ท่านโหวมาหาข้าถึงที่นี่ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอันใดหรือ”

“ใต้เท้าหาน เช่นนั้นข้าไม่ขอเกรงใจ วันนี้ที่ข้ามา...ข้ามีเรื่องต้องการไหว้วานท่านจริงๆ นั่นแหละ” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวพลางหันมามองชายหนุ่มข้างกาย “นี่คือหลงซีอ่าว เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ข้าเคยช่วยเหลือไว้ ข้าเห็นว่าชายผู้นี้มีหน่วยก้านดีจึงอยากขอให้ใต้เท้าหานรับเขาเข้าทำงานในสำนักโยธา” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวออกมาโดยยังคงสีหน้านิ่งเรียบราวกับเป็นเรื่องปกติทั่วไป

หานอี้หลงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาไปเพ่งมองที่ชายหนุ่มตรงหน้า “หลงซีอ่าว” แม้เจียงเสิ่นเย่วจะแต่งกายเป็นชายหนุ่ม แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูอ้อนแอ้นกับผิวขาวนวลเนียนนั้น ทำให้หานอี้หลงรู้สึกขัดหูขัดตาขึ้นมาในทันที ท่าทางบอบบางเช่นนี้จะทำงานในสำนักโยธาได้เช่นใด

“ท่านโหว...มิใช่ว่าข้าอยากขัดใจท่านหรอกนะ แต่ว่าชายหนุ่มผู้นี้...ดูไม่ค่อยเหมาะกับงานที่นี่มากนัก ข้าว่าท่านควรหางานที่สบายกว่านี้ให้กับเขาจะดีกว่า” หานอี้หลงกล่าวตอบอย่างตรงไปตรงมา สายตาจ้องมองหลงซีอ่าวด้วยสายตาดูแคลนอย่างเห็นได้ชัด

เจียงเสิ่นเย่วหัวเราะเจื่อนๆ ในลำคอ ก่อนจะพยายามโน้มน้าวใจหานอี้หลงอีกครั้ง “ใต้เท้าหาน แม้ซีอ่าวจะดูผอมแห้งไปสักหน่อย แต่เขานั้นมีความฉลาดหลักแหลมอยู่มากทีเดียว ข้าคิดว่าหากท่านให้โอกาสเขาสักหน่อย เขาจะสามารถช่วยผ่อนงานของท่านได้อยู่มาก...ตัวข้าเองเคยเห็นความสามารถของเขามาแล้ว ก็ได้แต่อดเสียดายที่จะปล่อยให้คนมีความสามารถเช่นนี้อยู่เฉยๆ ในจวนของข้า”

“แต่การรับคนเข้ามาทำงานในสำนักโยธา มิใช่เรื่องที่จะตัดสินใจได้ง่ายดายนัก...” หานอี้หลงยังคงมีสีหน้าลำบากใจ เขาหลุบตามองหลงซีอ่าวอีกครั้งอย่างประเมิน แต่กลับพบว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังยืนนิ่งอย่างสงบ ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องมองเขาราวกับกำลังวอนขอคำตอบ

“ใต้เท้าหาน” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วแน่นอย่างเริ่มรู้สึกไม่พอใจนัก “การที่ข้ามาฝากฝังเขาเช่นนี้มิใช่เพื่อร้องขอท่านอย่างไม่สมเหตุผล ตัวข้าเองเป็นราษฎรแคว้นเจี้ยนย่อมต้องการให้บ้านเมืองเกิดความผาสุก ดังนั้นข้าจึงเห็นว่าความสามารถของซีอ่าวนั้น ย่อมเกิดประโยชน์ต่อแว่นแคว้นได้เป็นแน่ ขอเพียงท่านยอมให้เขาได้พิสูจน์ตัวเอง หากซีอ่าวสามารถช่วยเหลืองานท่านได้ดี นั่นก็เป็นผลดีต่อบ้านเมือง แต่หากเขาไร้ความสามารถ ข้าจะเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องทั้งหมดด้วยตนเอง”

หานอี้หลงนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ในเมื่อท่านโหวเอ่ยมากถึงเพียงนี้ ข้าก็มิมีเหตุผลอันใดที่จะขัดข้อง ขอเพียงเขาผ่านการทดสอบจากข้า ข้ายินดีให้เขาทำงานในที่แห่งนี้ ท่านโหวจะขัดข้องหรือไม่”

หานอี้หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมกับจ้องมองหลงซีอ่าวด้วยสีหน้าประเมินมอง

เจียงเสิ่นเย่วหันมองเจียงอันเล่ออย่างครุ่นคิดและชั่งใจ แต่เมื่อเห็นบุตรสาวพยักหน้าเล็กๆ ให้เขา เจียงเสิ่นเย่วก็ยืดตัวยืนตรงพร้อมเชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจ “เช่นนั้นก็ตามที่ใต้เท้าหานเห็นสมควรก็แล้วกัน”

เจียงอันเล่อยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะก้มศีรษะต่ำให้หานอี้หลงอย่างรู้สึกมั่นอกมั่นใจ สาวจากโลกอนาคตมีดีกรีจบถึงปริญญาวิศวกรรมโยธา แถมยังรู้วิทยาการสมัยใหม่อีกต่างหาก

“ขอบคุณใต้เท้าหานที่ยินดีให้โอกาสข้าขอรับ” เจียงอันเล่อกล่าวออกมาพร้อมประกายตาที่แสดงถึงความเชื่อมั่นในใจ