ตอนที่ 8 งานเลี้ยงพบป่ะสองสกุล

สองครอบครัวสกุลโจวและสกุลซูสนทนาพูดคุยกันอย่างออกรส ทางด้านหนิงเฉินที่เพิ่งจะได้พบกับพี่ชายคนโตของเธอห่าวหมิงเป้นครั้งแรกก็พูดคุยกับเขาอย่างสนุกสนานเลยทีเดียว เนื่องจากพี่ชายของเธอก็เลือกเรียนด้านการเกษตรเพื่อมาดูแลพัฒนากิจการของครอบครัวต่อไปเช่นกัน

“เฉินเอ๋อ..ดูเหมือนว่าเธอจะมีความรู้ด้านการเกษตรไม่น้อยเลยนะ เมื่อก่อนพี่ไม่เคยรู้เลยว่าเธอจะสนใจด้านการเกษตรมากขนาดนี้” ห่าวหมิงกล่าวกับน้องสาวที่ไม่ได้พบหน้ากันเพียงแค่หนึ่งเดือนแต่บุคลิกท่าทางความคิดความอ่านดูโตขึ้นมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลยทีเดียว

“โธ่พี่ห่าวหมิง ก็ครอบครัวของเรามีอาชีพหลักเป็นเกษตรกรนี่คะ หนูก็ต้องสนใจด้านนี้อยู่แล้ว ดูอย่างพี่สิยังเลือกเรียนต่อมหาลัยด้านการเกษตรเลยไม่ใช่เหรอ” หนิงเฉินตอบ

“อืมจริง แต่ที่พี่เรียนการเกษตรไม่ใช่เพราะเป็นอาชีพหลักของครอบครัวอย่างเดียวหรอกนะ”

“แล้วเพราะอะไรงั้นหรือคะ”

“เพราะว่าประเทศเราเคยผ่านยุคของความอดอยากยากแค้นมาแล้ว ตอนนั้นผู้คนล้มตายไปมาก พี่จึงเลือกเรียนการเกษตรซึ่งเป็นรากฐานสำคัญในการพัฒนาห่วงโซ่อาหารให้กับประเทศเราไม่ให้กลับไปอยู่ในยุคอดอยากยากไร้แบบนั้นอีกยังไงล่ะ” ห่าวหมิงบอกความคิดของตนให้น้องสาวรู้

“นับว่าพี่ชายของฉันนี่เป็นผู้มีอุดมการณ์สูงส่งไม่น้อยเลยทีเดียวนะเนี่ย” หนิงเฉินเย้าพี่ชาย

“งั้นต่อไปผมก็จะเลือกเรียนการเกษตรด้วย จะได้มาช่วยพวกพี่ๆพัฒนาอาชีพหลักของครอบครัวเรายังไงล่ะครับ” ห่าวเยว่ที่นั่งฟังพี่ๆของเขาพูดคุยกันอยู่พักใหญ่เอ่ยขึ้นมาบ้าง

“ใจเย็นก่อนเสี่ยวเยว่ นายยังมีเวลาคิดอีกเยอะ เลือกในสิ่งที่ใจนายชอบจริงๆดีกว่า ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก” หนิงเฉินกล่าวกับน้องชาย

“ได้ไงล่ะครับ ในเมื่อพวกพี่เรียนเกษตรกันหมดผมก็ต้องเรียนด้วยสิจะได้คุยกับพวกพี่รู้เรื่องไงล่ะ” ห่าวเยว่แย้ง

“ไม่จำเป็นสักหน่อย เรื่องการเกษตรน่ะนายมีพื้นฐานอยู่แล้วจากครอบครัว ที่สำคัญนายสามารถเรียนรู้กับครูผู้ทรงคุณวุฒิจนเก่งกาจได้เองอยู่แล้ว”

 “ใครกันครับครูผู้ทรงคุณวุฒิ” ห่าวเยว่ถามด้วยความสงสัย

“ก็ปู่กับพ่อของนายยังไงล่ะ ที่สำคัญไม่ใช่แค่ฉันบอกกล่าวนายไปเรื่อยเปื่อยนะ ตัวฉันเองก็ไม่ได้เลือกเรียนต่อการเกษตรด้วย”

“อ้าว แล้วพี่จะเรียนอะไรล่ะครับ”

“ฉันจะเลือกเรียนบริหาร หรือไม่ก็วิทยาศาสตร์การอาหารเกี่ยวกับการแปรรูปสินค้าทางการเกษตรให้มีคุณค่าเพิ่มมากขึ้นอย่างไรล่ะ” หนิงเฉินเอ่ยออกมา ทำให้สองพี่น้องถึงกับอึ้งไปเลยในหัวคิดก้าวหน้าของเธอซึ่งพวกเขาแทบจะไม่เคยรู้จักเธอในลักษณะนี้มาก่อน

ส่วนหลี่จวินที่นั่งอยู่ถัดออกไปจากเธอเพียงที่เดียวโดยมีจินม่ายนั่งคั่นกลางระหว่างพวกเขา ทำให้เขาได้ยินสามพี่น้องพูดคุยกันได้อย่างชัดเจนก็รู้สึกประหลาดใจและสนใจในตัวหนิงเฉินไม่น้อยเลย

“เฉินเอ๋อ วิทยาศาสตร์การอาหารคืออะไรน่ะ” ห่าวหมิงถามด้วยความสนใจ เนื่องจากเขาไม่เคยได้ยินภาควิชานี้มาก่อน

“อ้อ..โทษทีค่ะฉันพูดผิดไป ฉันหมายถึงการแปรรูปผลิตภัณฑ์จากสินค้าการเกษตรนั่นแหละค่ะ” หนิงเฉินรีบเปลี่ยนคำพูดทันที เธอลืมไปว่ายุคสมัยนี้ยังไม่มีภาควิชาวิทยาศาสตร์การอาหาร

แต่หลี่จวินที่นั่งฟังอยู่ตลอดไม่คิดว่าหนิงเฉินกล่าวผิดอะไร เพราะเขาค่อนข้างจะแน่ใจว่าภาควิชาวิทยาศาสตร์การอาหารมีอยู่จริง เพียงแต่เป็นสาขาวิชาในต่างประเทศยังไม่มีในประเทศจีนยามนี้เท่านั้น

“พี่หลี่จวิน พี่หลี่จวินคะ มองอะไรอยู่เหรอค่ะ” จินม่ายที่เห็นหลี่จวินไม่ได้สนใจที่เธอพูดแต่กลับนั่งเหม่อมองอะไรอยู่จึงเอ่ยเรียกเขา

“อ้อ..ผมกำลังฟังพวกพี่น้องของคุณคุยกันอยู่น่ะ น่าสนใจดีเลยทีเดียว” หลี่จวินเอ่ยตามตรง ทำให้จินม่ายไม่พอใจที่เขาไม่ให้ความสนใจในตัวเธอที่สวยหมดจดขนาดนี้ แต่กลับไปสนใจลูกพี่ลูกน้องบ้านนอกของเธอแทน จินม่ายจึงแสร้งหันไปสนใจพวกหนิงเฉินบ้าง

“หนิงเฉิน..ฉันได้ข่าวว่าเธอจะเรียนต่องั้นเหรอ” จินม่ายถามหนิงเฉิน

“ใช่ค่ะ”

“เธอนี่นะ ไม่กลัวต้องทำให้พ่อแม่ลำบากหรือไง ที่คุณปู่คุณย่าไม่สนับสนุนให้เธอเรียนแต่แรก ก็เพราะคุณอาคุณน้ามีลูกตั้งสามคน ลำพังแค่ส่งให้เธอเรียนถึงระดับมัธยมปลายได้นี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว” จินม่ายเอ่ยพูดจาดูถูกครอบครัวหนิงเฉิน

“พี่จินม่าย พูดแบบนี้ไม่คิดว่าเกินไปหน่อยเหรอ” ห่าวเยว่เดือดขึ้นมาทันทีหลังจากได้ยินคำกล่าวของจินม่ายที่ถามหนิงเฉิน

“ไม่เอาน่ะเสี่ยวเยว่” หนิงเฉินรีบปรามน้องชาย ซึ่งห่าวเยว่ก็ยอมเก็บปากเก็บคำแต่โดยดี

“ขอบคุณพี่จินม่ายนะคะที่เป็นห่วง แต่ฉันไม่ได้คิดจะทำให้พ่อกับแม่ต้องลำบาก ฉันจะหาเงินเรียนด้วยตัวเองค่ะ” หนิงเฉินตอบกลับไป

“ต๊ายย เธอเนี่ยนะจะหาเงินเรียนเอง มีปัญญาด้วยเหรอ” จินม่ายเอ่ยอย่างดูถูก

“มีหรือไม่มีก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของฉันเถอะนะคะ ฉันไม่รบกวนให้พี่จินม่ายต้องมาเหน็ดเหนื่อยคอยคิดมากเรื่องของฉันหรอกค่ะ เอาเวลาไปยุ่งเรื่องตัวเองก็พอแล้ว”

“นี่หนิงเฉินเธอหาว่าฉันสาระแนยุ่งเรื่องของเธองั้นเหรอ” จินม่ายเอ่ยอย่างไม่พอใจ

“ฉันเปล่านะคะ ฉันรู้ดีค่ะว่าพี่จินม่ายพูดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่น” หนิงเฉินกล่าวเสียงเรียบใบหน้ายิ้มแย้มตาใส ทำให้จินม่ายปรับสีหน้าท่าทางแทบไม่ทัน

“เฉินเอ๋อนี่น่าสนใจดีนะ เธอคิดจะหาเงินเรียนด้วยตัวเองยังไงงั้นเหรอ” หลี่จวินเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“โธ่พี่หลี่จวินก็เชื่อด้วยงั้นเหรอคะว่าหนิงเฉินจะไปหาเงินเรียนเอง เรียนยังไม่ทันจะจบชั้นมัธยมด้วยซ้ำไป ที่พูดขึ้นมาก็คงจะพูดไปเรื่อยตามประสาเด็กอวดดีเท่านั้นแหละค่ะ” จินม่ายหันไปเอ่ยกับหลี่จวิน ทำให้หนิงเฉินถึงกับต้องถอนหายใจมองบนเมื่อได้รู้นิสัยลูกพี่ลูกน้องผู้นี้

“พี่จินม่ายอย่ามาพูดมั่วๆนะ พี่หนิงเฉินหาเงินเรียนเองได้แน่ แม้แต่ตอนนี้ตัวผมเองก็มีเงินเก็บไม่น้อยเลยเพราะพี่หนิงเฉินแท้ๆ” ห่าวเยว่เอ่ยโต้ตอบแทนพี่สาวเพราะทนไม่ไหว

“ไอ้ที่ว่าไม่น้อยของเธอมันเท่าไหร่กันฮึ ถึงพูดอวดอ้างขึ้นมาแบบนี้น่ะ” จินม่ายถามกลับ

“ก็...” ห่าวเยว่จะบอกจำนวนเงินซึ่งมากมายเกินกว่าที่ใครจะคาดคิดได้ แต่หนิงเฉินรีบหันหน้ามาส่งสายตาปรามน้องชายเอาไว้ก่อน เพราะเธอเคยย้ำบอกกับทุกคนเอาไว้แล้วว่าไม่ให้บอกเรื่องที่พวกเธอทำเงินได้มากมายขนาดไหน เนื่องจากจะทำให้ถูกเพ่งเล็งเอาได้ ดีไม่ดีโดนคนเอาไปฟ้องให้เจ้าหน้าที่มาตรวจสอบจะกลายเป็นเรื่องใหญ่

“ก็หลายร้อยหยวนอยู่น่ะ” ห่าวเยว่จึงบอกแต่พอเหมาะทั้งๆที่ความจริงแล้วมันหลายพันหยวนต่างหาก

‘ยิ่งพี่สาวเขามีรายรับที่ได้จากการค้าขายร่วมกับเพื่อนด้วย ไม่ได้นับรวมเฉพาะของที่ช่วยกันทำในครอบครัวก็มากโขอยู่ ดีไม่ดีตอนนี้คงได้เป็นหมื่นหยวนแล้วล่ะ’ ห่าวเยว่นึกในใจ แต่ไม่เคยคิดจะไปยุ่งหรือถามในส่วนนั้นเพราะนับเป็นเรื่องของพี่สาวเขา แค่ลำพังเขาได้ส่วนแบ่งเท่าที่ช่วยกันทำของไปขายนี่เขาก็พอใจมากแล้ว

“โธ่ก็แค่ไม่กี่ร้อยหยวนทำมาเป็นคุย แค่นั้นน่ะจะไปพอจ่ายค่าเล่าเรียนยังไงไหว แค่ค่ารองเท้าคู่หนึ่งจะเอาอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้” จินม่ายตอกย้ำพร้อมกล่าวคำดูถูกไปอีกรอบ

ด้านหนิงเฉินก็รีบปรามน้องชายทันทีไม่ให้โต้ตอบกลับไป ส่วนตัวเธอเองได้แต่ยิ้มอ่อนให้กับลูกพี่ลูกน้องคนนี้เท่านั้น เพราะไม่อยากจะต่อปากต่อคำให้เสียเวลาชีวิตหงุดหงิดใจไปเปล่าๆ

“แค่คุณเริ่มต้นทำงานหาเงินด้วยตัวเองก็นับว่าเก่งแล้วล่ะ เริ่มจากร้อยหยวนเดี๋ยวก็รวบรวมได้เป็นพันเป็นหมื่นเองนั่นแหละ” หลี่จวินให้กำลังใจหนิงเฉิน

“ใช่แล้วล่ะ พี่หลี่จวินพูดถูก” ห่าวหมิงเอ่ยสมทบหลังจากนั่งฟังน้องชายน้องสาวถกเถียงกันอยู่พักใหญ่ ซึ่งเป็นเรื่องปกติระหว่างจินม่ายและห่าวเยว่อยู่แล้ว

‘เพียงแต่ครั้งนี้หนิงเฉินที่ไม่เคยโต้ตอบกลับไปมาก่อนมาวันนี้รู้จักเถียงคนอื่นเป็นแล้ว ช่างดียิ่งนัก’ ห่าวหมิงคิดอย่างพอใจในความเปลี่ยนไปในทางที่ดีของน้องสาว ซึ่งเขาคิดว่าคงเป็นเพราะเธอได้รู้จักเพื่อนใหม่ได้ออกไปขายของพบป่ะผู้คนมากขึ้นนั่นเอง