ตอนที่ 7 เข้าเมืองเจอสหายเก่าและใหม่

คุณปู่โจวกับลูกชายลูกสะใภ้ดูมีน้ำใจไมตรียิ้มแย้มแจ่มใสเป็นมิตรมาก พวกเขานำทางหนิงเฉินและครอบครัวมายังห้องรับรองพิเศษซึ่งอยู่บนชั้นสองของภัตตาคารที่เต็มไปด้วยลูกค้ามากมาย ระหว่างเดินผ่านโต๊ะอาหารแต่ละโต๊ะหนิงเฉินก็คอยสังเกตอาหารที่พวกบรรดาแขกเหรื่อสั่งไปด้วยตามความเคยชินของคนช่างสังเกตและคอยมองหาลู่ทางทางการค้าอยู่เสมอ

“พี่หนิงเฉิน หิวเหรอ” ห่าวเยว่ที่เห็นท่าทางของพี่สาวมองไปยังอาหารบนโต๊ะเอ่ยถามขึ้น

“เปล่าหรอก พี่ก็แค่อยากรู้ว่าแขกส่วนใหญ่ที่นี่เขาสั่งอะไรมากินกันบ้างก็เท่านั้นเอง”

“แล้วพี่จะอยากรู้ไปทำไมกัน”

“เสี่ยวเยว่ พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าการเป็นคนช่างสังเกตมันสามารถช่วยอะไรเราได้มากเลยทีเดียวนะ”

“ช่วยยังไงกันครับ”

“ก็สกุลโจวสั่งพืชผักผลไม้ของบ้านเรามาทำอาหารให้บรรดาลูกค้าในภัตตาคารและร้านอาหารอื่นๆไม่ใช่เหรอ พี่ก็อยากดูว่าเขาใช้พืชผักของเรามาทำอะไรบ้าง ที่สำคัญมีวัตถุดิบอะไรอีกที่ใช้ในการปรุงอาหารแต่ที่บ้านเราไม่ได้ปลูกอย่างไรล่ะ”

“เพื่ออะไรล่ะครับ”

“นายนี่นะ ก็อะไรที่เขานำมาปรุงอาหารแต่บ้านเราไม่ได้ปลูก ต่อไปเราก็ปลูกเพิ่มและเจรจาให้เขาซื้อจากเราเสียทีเดียว จากนั้นก็ต่อรองในราคาซื้อขายที่คุ้มค่ากว่าอย่างไรเล่า”

“พี่หนิงเฉิน พี่นี่นับวันยิ่งทำให้ผมประหลาดใจมากขึ้นทุกวันเลยนะ” ห่าวเยว่เอ่ยหลังได้ยินคำกล่าวจากปากของพี่สาว

“เอาไว้นายมีเป้าหมายที่ชัดเจนในอนาคตมีความมุ่งมั่นตั้งใจจะทำมันให้สำเร็จให้ได้ นายก็จะคิดพยายามทำได้ทุกทางเองนั่นแหละ”

“เป้าหมาย? ที่พี่อยากหาเงินเรียนต่อด้วยตัวเองจนจบงั้นหรือ”

“ใช่ แล้วก็ช่วยให้ครอบครัวมีฐานะมั่นคง ทั้งยังมั่งมีเงินทองมีกินมีใช้ไม่ขาดมือเหลือเก็บออมเอาไว้ให้ลูกให้หลานด้วย”

“โห..นี่พี่คิดไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ ถามจริงพี่อายุ 17 ปีหรือเปล่าเนี่ย พูดอย่างกับพวกผู้ใหญ่วัยกลางคนงั้นแหละ”

“เดี๋ยวเหอะเจ้าเด็กนี่มาว่าพี่แก่งั้นเหรอ” หนิงเฉินเอ่ยทำท่าจะทุบน้องชายให้สักตุ๊บสองตุ๊บหากเย่าหลินไม่หันมาเรียกพวกเขาให้รีบเดินตามเข้าไปในห้องเสียก่อน

ส่วนอีกทางด้านหนึ่งผู้บริหารคนใหม่พ่วงตำแหน่งเจ้าของกิจการในเครือสกุลโจวก็บังเอิญมาได้ยินเรื่องที่สองพี่น้องพูดคุยกันและเขาก็ยืนฟังอยู่นานจนเพลิน ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาด้วยความพอใจในความคิดความอ่านของหนิงเฉินไม่น้อยเลยทีเดียว

ทางด้านครอบครัวหนิงเฉินเมื่อเข้ามาในห้องรับรองก็พบว่าห่าวหมิงพี่ชายคนโตของหนิงเฉินที่เรียนอยู่ในเมืองมานั่งรออยู่ก่อนหน้านี้พักใหญ่แล้ว

“เสี่ยวหมิง..มานานแล้วเหรอ” คุณปู่ซูทักทายหลานชายจากนั้นทุกคนก็ทักทายพูดคุยกันด้วยความยินดี โดยเฉพาะหนิงเฉินซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับพี่ชายคนโต นับว่าครอบครัวสกุลซูของเธอรูปร่างหน้าตาดีกันทุกคนเลยทีเดียว

“เฉินเอ๋อ น้องเก่งมากเลยนะที่คิดทำการค้าขายหาเงินส่งเสียตัวเองเรียนแบบนี้” ห่าวหมิงที่ได้ยินเรื่องราวจากห่าวเยว่น้องชายคนเล็กของบ้านที่คุยโวไม่หยุด โดยเฉพาะเรื่องที่เขาได้รับรายได้เป็นของตัวเองจากการช่วยหนิงเฉินทำของขายด้วยเช่นกัน

“หนูมีความตั้งใจจริงและจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้ค่ะ”

“ดีแล้วล่ะ พี่เองก็ตั้งใจทำงานหารายได้พิเศษเก็บเงินเผื่อสำรองเอาไว้เหมือนกัน ได้ยินแบบนี้แล้วพี่ดีใจมากจริงๆ น่าเสียดายที่พี่มัวแต่ยุ่งอยู่กับการสอบเลยไม่ได้กลับบ้านมาเดือนหนึ่งแล้ว ไม่งั้นจะได้ช่วยเธอทำของขายด้วย” ห่าวหมิงคาดไม่ถึงว่าน้องสาวมีความตั้งใจจริงในการเรียนต่อมากขนาดนี้ ดูเหมือนหนิงเฉินจะเปลี่ยนไปไม่น้อยจากที่ได้เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อเดือนก่อน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ห่าวหมิง พี่เองเรียนปีสามแล้วคงจะยุ่งไม่น้อย หนูกับห่าวเยว่และคุณแม่คุณพ่อก็มาช่วยกันทำงานเลยเสร็จเร็วแล้วก็ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยอะไรมากนัก”

“นี่เฉินเอ๋อเก่งขนาดนี้เชียวรึ ดีจังขยันขันแข็งทำมาหากินส่งเสียตัวเองเรียน นับว่าเป็นผู้หญิงยุคใหม่ที่มีความคิดก้าวหน้า น่ายกย่องจริงๆ” คุณปู่ซูเอ่ยอย่างชื่นชม

“เก่งอะไรกันล่ะ คราแรกฉันกับไห่เม่ยอยากให้หนิงเฉินเรียนจบแค่ชั้นมัธยมก็พอแล้ว จากนั้นก็รีบแต่งงานมีครอบครัวมีเหลนให้อุ้มไวๆ จะได้ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยลำบากลำบนไปค้าขายข้างนอกพบเจอใครมากหน้าหลายตาไปหมด กลัวว่าจะเจอคนไม่ดีเข้าน่ะสิ” คุณปู่ซูเอ่ยอย่างเป็นห่วงหลานสาวตั้งแต่รู้เรื่องที่หนิงเฉินทำของไปขายกับเพื่อนของเธอแล้ว ซึ่งคุณย่าซูเองก็คิดเช่นเดียวกัน

“เอาน่าเมิ่งจื่อ ไห่เม่ย หลานสาวของพวกนายโตแล้วย่อมมีความคิดเป็นของตัวเอง ที่สำคัญยังเป็นความคิดก้าวหน้าเหมาะกับยุคสมัยมากเลยทีเดียว นายเองก็คอยรอดู สนับสนุนและให้กำลังใจอยู่ข้างๆก็พอ” คุณปู่โจวช่วยพูดออกหน้าให้ หนิงเฉินจึงรีบหันไปขอบคุณพร้อมกับสีหน้าซาบซึ้งเต็มที่

ส่วนคุณปู่โจวก็ส่งยิ้มกว้างอย่างมีเมตตามาให้ซึ่งเขารู้สึกถูกชะตานึกชอบใจและเอ็นดูหนิงเฉินมากเลยทีเดียวไม่ต่างกับนายท่านและคุณนายโจวที่เมื่อได้ยินเรื่องความมุ่งมั่นตั้งใจของหนิงเฉินซึ่งอายุเพียงแค่ 17 ปีแล้วก็รู้สึกชื่นชมไม่น้อยเลยทีเดียว

“ว่าแต่นี่อี้ไห่กับครอบครัวยังไม่มาอีกหรือแย่จริงๆ ปล่อยให้พวกเรารอได้ยังไงกันนะ” คุณปู่ซูเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเลยเวลานัดหมายมาได้ราวครึ่งชั่วโมงแล้วแต่กลับไม่มีวี่แววของครอบครัวบุตรชายคนโตซึ่งอาศัยอยู่ในเมืองแท้ๆ

“คงติดธุระอะไรอยู่กระมัง ไม่เป็นไรหรอกงานเลี้ยงสังสรรค์คนกันเองทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน” คุณปู่โจวปลอบสหาย

เพียงไม่นานนักอาหารมากมายก็ถูกทยอยยกเข้ามาเสิร์ฟบนโต๊ะ โดยมีหลี่จวินคอยสั่งการ ซึ่งผ่านไปได้ครู่ใหญ่หลี่จวินก็เข้ามาในห้องรับรองพร้อมกับทำความเคารพทักทายผู้อาวุโสและได้รับการแนะนำตัวเป็นทางการกับทุกคน

“ไงเสี่ยวจวิน ได้พบน้องๆแล้วต่อไปมีอะไรก็ติดต่อกันเอาไว้อย่าได้ขาดล่ะ” คุณปู่โจวเอ่ยกับหลานชาย

“ครับคุณปู่” หลี่จวินรับคำ

จากนั้นไม่นานครอบครัวของอี้ไห่บุตรชายคนโตของสกุลซูก็เข้ามายังห้องรับรองพิเศษที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า โดยคุณนายใหญ่ซูและซูจินม่ายบุตรสาวมาในชุดเดรสนำสมัยดูหรูหรามีราคาไม่น้อย

“อี้ไห่ทำไมจึงมาช้านักเล่ารู้ไหมว่าเลยเวลานัดมาเท่าไหร่แล้ว” คุณปู่ซูตำหนิบุตรชายคนโตทันที

“ขออภัยครับคุณพ่อ ขออภัยคุณลุงโจวและทุกคนด้วยนะครับ” รีบกล่าวขอโทษขอโพยด้วยความรู้สึกผิดและไม่มีข้อแก้ตัวอะไร เนื่องจากเขาช้าเพราะมัวรอบุตรสาวกับภรรยาแต่งเนื้อแต่งตัวกันอยู่นั่นเอง ส่วนทางด้านบุตรสาวและภรรยากลับไม่มีสีหน้าท่าทางสำนึกผิดเลยสักนิด

“แหม่ คุณปู่คะตอนนี้พวกเราก็มาถึงแล้ว คุณปู่อย่าอารมณ์เสียเลยนะคะ” จินม่ายเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อน สุดท้ายคุณปู่ซูก็ขี้เกียจว่ากล่าวอันใดให้มากความอีกเพราะจะทำให้เสียบรรยากาศไปเปล่าๆ

หลังจากแนะนำตัวกันครบแล้วทุกคนก็เชื้อเชิญกันทานอาหารและพูดคุยกันอย่างออกรส โดยเฉพาะจินม่ายที่ดูเหมือนจะถูกอกถูกใจสหายใหม่รุ่นพี่อย่างหลี่จวินไม่น้อยเลย จึงได้แต่ชักชวนเขาพูดคุยไม่หยุด ผิดกับหนิงเฉินที่พากันพูดคุยอยู่กับพี่ชายและน้องชายอยากออกรส

ทางด้านคู่สามีภรรยาสกุลโจวก็พูดคุยอยู่กับครอบครัวสกุลซูทั้งกับบุตรคนโตและคนรอง ส่วนคุณปู่คุณย่าซูก็พูดคุยกับคุณปู่โจวอย่างเพลิดเพลินเลยทีเดียวเนื่องจากพวกเขาไม่ได้พบเจอกันมานานหลายเดือนแล้วและไม่เคยนัดพบสังสรรค์กันทั้งครอบครัวเช่นนี้มาก่อน