บทที่ 49 เป้าหมาย

ความวุ่นวายของจวนสกุลจ้าวถูกพูดถึงกันอย่างแพร่หลาย องค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูผู้เคยมีอคติต่อจ้าวซีอินอย่างรุนแรงยังถึงกับต้องทอดถอนใจออกมาให้แก่ชะตากรรมเช่นนี้ของจ้าวซีอิน แม้แต่พระนางเต๋อเฟยผู้เป็นพระมารดายังใช้เรื่องนี้มากตักเตือนและชี้แนะให้องค์หญิงเก้าได้เห็นถึงความชั่วร้ายของผู้คนบนโลกใบนี้

“เจ้าเห็นหรือยัง อย่าได้คิดว่าตนเองอยู่เหนือผู้อื่นจนหลงลืมตนอย่างคุณหนูรองสกุลจ้าว เกิดเป็นสตรีต้องรู้จักสงบเสงี่ยมเจียมตน รู้จักดูแลตนเองให้ดีไม่ออกไปเที่ยวเตร่จนดูแลตนเองไม่ได้ แค่เพียงเสื่อมเสียแม้เพียงนิดก็อย่าได้คิดลืมตาอ้าปาก ไม่เพียงเท่านั้นแม้แต่ชีวิตก็ไม่อาจจะรักษาเอาไว้ได้ ข้าถึงได้พยายามบอกเจ้าอย่างไรเล่าว่าออกจากวังให้น้อยลงสักหน่อย” เมื่อพระนางเต๋อเฟยทรงตรัสเช่นนี้องค์หญิงเก้าหลี่ถังหรูก็พลันทอดถอนหายใจออกมา

“นั่นก็คงต้องดูด้วยว่าเคยไปล่วงเกินผู้ใดไว้” หลี่ถังหรูเอ่ยพลางชายสายตาไปทางหลินชิงเหมยด้วยน้ำเสียงส่อความนัย ผู้อื่นคิดอย่างไรนางไม่รู้แต่ที่รู้ก็คือสาเหตุที่จ้าวซีอินมีจุดจบเช่นนี้สาเหตุย่อมเป็นเพราะหนึ่งนางล่วงเกินคนที่ไม่ควรจะล่วงเกิน และสองย่อมเป็นเพราะนางโชคร้ายที่ถือกำเนิดในครอบครัวที่ไม่ดีอย่างจวนสกุลจ้าว

หลินชิงเหมยรีบหลุบตาลงนางย่อมรู้ดีว่าความหมายในคำพูดขององค์หญิงเก้าคือสิ่งใด คนที่จ้าวซีอินล่วงเกินนั้นจะเป็นผู้ใดไปได้ถ้าไม่ใช่เฉินเจียวเจียว อันที่จริงในงานเทศกาลหยวนเซียวตอนที่จ้าวซีอินมีสีหน้าเป็นปฏิปักษ์กับเฉินเจียวเจียวนางที่กำลังรู้สึกย่ำแย่จากการกดขี่ของพระนางเต๋อเฟยและองค์หญิงเก้าก็แอบคาดหวังเอาไว้แล้วว่าเฉินเจียวเจียวผู้นั้นควรจะต้องได้รับความอับอายเสียบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าคุณหนูรองสกุลจ้าวผู้นั้นไม่เพียงจะทำลายผู้อื่นไม่สำเร็จแถมยังทำให้ตนเองต้องเสียหน้าอีกด้วย

หลังจากคืนเทศกาลหยวนเซียวก็ล้วนมีข่าวลืออีกมากมาย แต่ข่าวลือที่ทำให้นางรู้สึกหวั่นใจมากที่สุดก็คือเฉินเจียวเจียวได้รับการช่วยเหลือจากองค์รัชทายาท แถมต่อมายังได้รับพระราชโองการแต่งตั้งให้เป็นว่าที่นายหญิงแห่งตำหนักบูรพาอีกด้วยซึ่งข้อนี้ไม่ใช่ข่าวลือแต่เป็นเรื่องจริง

เดิมทีนางก็คิดว่าตนเองอยู่เหนือกว่าเฉินเจียวเจียวอยู่ขั้นหนึ่งแล้ว แม้ยามนี้จะเป็นเหมือนนางกำนัลชั้นล่างที่คอยรองรับอารมณ์ของพระนางเต๋อเฟย แต่วันหน้าเมื่อนางได้แต่งเข้าจวนอ๋องฐานะของนางย่อมจะโบยบินสู่ที่สูง แต่ยามนี้ไม่ว่านางจะพยายามเช่นไรนางก็ไม่อาจจะเทียบเคียงเฉินเจียวเจียวได้อยู่ดี

“จริงสิเสด็จแม่อีกไม่นานก็จะถึงวันงานมงคลของญาติผู้พี่สกุลหลินแล้ว ไม่รู้ว่าถึงยามนั้นลูกจะได้มีโอกาสไปร่วมแสดงความยินดีที่จวนสกุลหลินได้หรือไม่” องค์หญิงเก้าเอ่ยด้วยสีหน้าออดอ้อนแต่พระนางเต๋อเฟยกลับส่งสายพระเนตรตำหนิติเตียนให้ในทันที

“จะไปได้อย่างไร เมื่อครู่นี้ข้าพึ่งจะเอ่ยเตือนเจ้าไปมิใช่หรือ ยังคิดจะออกนอกวังไม่คิดจะเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่แต่ในวังบ้างหรือ”

“แต่เมื่อถึงยามนั้น แม้แต่นางคนนี้ก็ยังได้กลับไปแล้วเหตุใดลูกจะไปไม่ได้เล่าเพคะ” เมื่อองค์หญิงเก้าเอยเช่นนี้พระนางเต๋อเฟยก็ทรงตวัดสายพระเนตรไปมองหลินชิงเหมยอีกครั้งหนึ่งด้วยสีพระพักตร์รังเกียจแล้วจึงได้ตรัสออกมา

“ไม่ว่าอย่างไรนางก็นับว่าเป็นบุตรสาวภายใต้ชื่อของท่านป้าของเจ้า ต่อให้รู้สึกชังน้ำหน้าอย่างไรก็ไม่อาจจะรั้งนางเอาไว้ที่นี่ได้” เต๋อเฟยทรงเอ่ยพลางทอดพระเนตรไปทางหลินชิงเหมยด้วยสายพระเนตรที่เต็มไปด้วยการข่มขู่

“กลับไปแล้วก็จงวางตัวให้ดี อย่าให้ข้ารู้เชียวว่านางจิ้งจอกเช่นเจ้าทำให้พี่สาวของข้าต้องอับอายขายหน้าผู้อื่น พิธีมงคลของชิงหว่านย่อมมีแต่แขกเหรื่อที่เป็นชนชั้นสูงในฐานะที่เจ้าถูกเลี้ยงดูโดยพี่สาวข้าแถมยังได้รับการอบรมจากตำหนักของข้าอย่าได้ทำให้พวกข้าต้องขายหน้าเพียงเพราะเจ้า” เมื่อเต๋อเฟยทรงเอ่ยเช่นนี้หลินชิงเหมยก็รีบย่อกายตอบรับด้วยสีหน้านอบน้อมในทันที

“หม่อมฉันรับทราบแล้วเพคะ”

“ส่วนเจ้าหากอยากจะไปร่วมพิธีมงคลของชิงหว่านช่วงนี้ก็ควรจะประพฤติตัวให้อยู่ในกรอบระเบียบให้มากหน่อย แม้ว่าช่วงนี้เสด็จพ่อของเจ้าจะทรงมีพระทัยเบิกบานเจ้าก็อย่าได้ก่อเรื่องจนทำให้พระองค์ทรงกริ้วเจ้าอีก” เมื่อพระนางเต๋อเฟยทรงตรัสเช่นนี้องค์หญิงเก้าก็รีบขานรับ

“ลูกเข้าใจแล้วเพคะ ช่วงนี้ลูกจะเก็บตัวอยู่ในตำหนักเพคะ” เมื่อพระนางเต๋อเฟยเห็นว่าองค์หญิงเก้าทรงมีท่าทางรู้ความเช่นนี้ก็พลันรู้สึกวางพระทัยมากยิ่งขึ้นพลางคิดถึงฝ่าบาทที่พระนางพึ่งจะเอ่ยถึง แม้ว่าช่วงนี้จะทรงเบิกบานพระทัยแต่น่าเสียดายที่คนที่ฝ่าบาทมักจะประทับอยู่ด้วยในช่วงนี้กลับไม่ใช่พระนาง…

“เจ้าลูกชั่ว เจ้าบอกข้ามาว่าสาเหตุที่จวนสกุลจ้าววุ่นวายเช่นนี้ใช่ฝีมือของเจ้าหรือไม่” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสถามพระโอรสด้วยสีพระพักตร์จริงจัง

“หากมีความสามารถจนถึงขั้นนั้นลูก จัดการท่านลุงสกุลจ้าวไปเลยไม่ดีกว่าหรือพ่ะย่ะค่ะ” องค์รัชทายาทตอบกลับด้วยสีหน้าเย็นชา ทำให้หลี่เซียวหลงถึงกับทอดถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก

“อย่าพึ่งก่อความวุ่นวาย พ่อขอเวลาอีกสักหน่อยเรื่องสกุลจ้าวพ่อย่อมต้องมีคำตอบให้เจ้าได้แน่ ว่าแต่เมื่อคืนนี้เจ้าออกไปที่ใดมาตำหนักบูรพาก็ไม่กลับ เรือนหลังนั้นของเจ้าที่นอกเมืองก็ไม่ได้พำนักอยู่”

“ไปจวนผิงกั๋วกงมา” เมื่อได้ยินว่าพระโอรสตอบเช่นนี้มุมพระโอษฐ์ของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ก็พลันกระตุก

“เจ้าไปทำไม แล้วเหตุใดจึงได้ไปในยามวิกาล”

“ไม่ไปหาในยามวิกาลแล้วจะให้ไปหาในยามใด จวนผิงกั๋วกงเข้มงวดถึงขนาดนั้นจะปล่อยให้ลูกไปนั่งจิบน้ำชาพูดคุยกับหลานสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนกับลูกได้อย่างไร ทรงวางใจเถิดพูดคุยกันแค่เพียงเล็กน้อยแล้วก็กลับ”

“เจ้า! ..” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสอันใดไม่ออก ยิ่งได้ฟังประโยคต่อมาก็ยิ่งไม่รู้ว่าจะสามารถตรัสอันใดออกมาได้

“น่าเสียดาย ต่อไปคงเข้าไปได้ยากแล้ว เสด็จพ่อว่าผู้คุ้มกันที่จวนผิงกั๋วกงเพิ่มเข้ามาในวันนี้จะสามารถป้องกันการลักลอบเข้าจวนของลูกได้อีกหรือไม่”

“หลี่ไท่หลง! นี่เจ้าถึงกับกล้าปีนกำแพงจวนผิงกั๋วกงเชียวหรือ” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงหาพระสุรเสียงของตนเองเจอก็ตรัสถามออกมาด้วยสีพระพักตร์เคร่งเครียด ส่งองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงกลับพยักหน้าตอบรับด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้น

“แค่ลักลอบเข้าจวนผิงกั๋วกงลูกก็แทบจะสิ้นเรี่ยวแรงแล้วย่อมไม่มีทางลักลอบเข้าไปจัดการคุณหนูสกุลจ้าวได้หรอก …อย่าได้ทรงทำสีพระพักตร์เช่นนั้นนางยังไม่ได้ปักปิ่นลูกย่อมไม่มีจิตคิดอกุศล การคุ้มกันของจวนผิงกั๋วกงแน่นหนาไปสักหน่อยลูกก็เลยต้องสูญเสียพละกำลังมากกว่าปกติ”

“แล้วเจ้าจะเข้าไปทำอันใด”

“ย่อมต้องอยากจะพบว่าที่พระชายาสักหน่อย นางไม่เหมือนผู้อื่นหากไม่พูดคุยและทำข้อตกลงกันให้ดี วันหน้าคงจะมีเรื่องยุ่งยากตามมาอีกมากมาย” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ก็พลันพยักหน้า

“ย่อมจะต้องยุ่งยาก ผิงกั๋วกงเฉินคังส่งสารด่วนมาหาข้าขออนุญาตพาน้องชายและบุตรหลานกลับเข้าเมืองหลวง ข้าตอบกลับพวกเขาด้วยการออกคำสั่งพระราชทานอนุญาตแล้ว เมื่อบุรุษในจวนผิงกั๋วกงกลับมา ข้าคิดว่าอีกไม่นานเมืองหลวงแห่งนี้คงจะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายอีกแน่” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสออกมาเช่นนี้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงก็พลันขมวดคิ้ว

“เสด็จพ่อทรงคิดว่าเป้าหมายที่ทำให้พวกเขาเร่งรุดกลับคือผู้ใดกันหรือ สกุลจ้าว น้องรอง หรือว่าลูก” คำถามนี้ทำให้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ก็ทรงพระสรวลออกมา 

"เรื่องนี้ย่อมขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วว่าจะทำให้ตนเองกลายเป็นเป้าหมายของพวกเขาหรือไม่ หึ หึ"