Share

บทที่ 337

Author: ลิ่วเยว่
ราชครูถงเดินเข้าไปช้า ๆ องครักษ์ใหญ่ทั้งห้ายืนหน้ากระดานอยู่หน้าเตียง ไม่อนุญาตให้เขาเข้าใกล้

ราชครูถงมองลอดช่องว่าง เห็นเพียงมู่หรงฉิงเทียนนอนอยู่บนเตียง หลับตาสนิท ใบหน้าซีดขาวผิดปกติ คล้ายไม่มีสีเลือด

ราชครูถงกลั้นลมหายใจ หลับตา ใบหน้ากระดิกเล็กน้อย

ฮุ่ยอวิ่นรู้ว่าเขากำลังฟังเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้น

หากเพียงเท่านี้เขายังไม่กลัว เพราะมู่หรงฉิงเทียนสามารถหยุดลมหายใจ และไม่มีเสียงหัวใจเต้น

ผ่านไปนาน ราชครูถงลืมตาขึ้น ก่อนจะถามเบา ๆ “ท่านอ๋องดีขึ้นบ้างแล้วหรือ?”

ฮุ่ยอวิ่นรีบเดินมาตอบเบา ๆ “ท่านราชครู ท่านอ๋องดื่มยาแล้วก็หลับ โปรดอย่าทำให้ท่านอ๋องตกใจตื่น”

ราชครูถงมองฮุ่ยอวิ่นและองครักษ์ใหญ่ทั้งห้าที่มีสีหน้าระแวดระวัง การเรียกห้าคนนี้มาอารักขา เห็นได้ว่ามู่หรงฉิงเทียนสิ้นลมแล้วจริง ๆ

ปากเขายกยิ้มที่ไม่เหมือนยิ้ม เอ่ยเรียบ “ข้าย่อมรู้กาลเทศะ”

เขาสะบัดแขนเสื้อ ลมแรงสายหนึ่งโจมตีไปทางองครักษ์ใหญ่ทั้งห้า องครักษ์ใหญ่ทั้งห้าหัวใจรัดแน่น ครั้นมีเสียงฟิ้วก็ชักกระบี่ออกจากฝักแล้วขวางราชครูถง

แต่ในเวลาเดียวกัน เข็มเล่มหนึ่งพุ่งออกมาจากแขนเสื้อของราชครูถง ตรงไปยังมู่หรงฉิงเทียนด้วย
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 340

    ฮุ่ยอวิ่นไปบอกมู่หรงฉิงเทียนก่อนว่าหลงจ่านเหยียนมาจวนอ๋องมู่หรงฉิงเทียนขมวดคิ้ว “ก็บอกเจ้าว่าอย่าบอกนางเยอะอย่างนั้นมิใช่หรือ?” ทว่าในใจยังมีความสุขสันต์เล็ก ๆ นางมาเพราะได้ยินว่าเขาถูกพิษหรือ?ฮุ่ยอวิ่นเอ่ยอ้อมแอ้ม “นางฉลาดออกอย่างนั้น หลอกนางไม่ได้หรอก”อาซิ่นถามอยู่ด้านข้าง “ใครตามนางออกวังมาหรือขอรับ?”“คืออาหูบ้านเจ้า!” ฮุ่ยอวิ่นกลอกตาขาวกับเขาแบบหงุดหงิด “เจ้าโง่ เจ้ารักข้างเดียวละสิ ไม่เห็นอีกฝ่ายจะชอบเจ้าเลย”อาซิ่นหัวเราะแหะ ๆ “พบมากหน่อยก็ดีเองขอรับ”“หมดทางเยียวยา ถูกความสวยครอบงำไปหมดแล้ว” ฮุ่ยอวิ่นแจกลูกมะกอกให้เขาอีกหน“ข้าจะออกไปพบนาง นางอยู่ที่ไหน?” มู่หรงฉิงเทียนถาม“ศาลาเล็กตรงระเบียงทางเดิน”ยังไม่ทันกล่าวจบก็ไม่เห็นเงามู่หรงฉิงเทียนแล้วฮุ่ยอวิ่นเอ่ยแบบอึ้ง ๆ “เร็วอย่างนี้เชียว? อาซิ่น...”อาซิ่นล่ะ? อาซิ่นก็หายไปแล้ว“เหตุใดเรื่องนี้มีกลิ่นตุ ๆ?” ฮุ่ยอวิ่นพึมพำแล้วเดินตามออกไปมู่หรงฉิงเทียนยืนอยู่ตรงทางเลี้ยว มองหญิงที่นั่งอยู่ในศาลาผู้นั้นนางอยู่ในชุดสีขาวราบเรียบ รวบเส้นผมหลวม ๆ ด้วยผ้ารัดผมเส้นเดียว ทั้งคนดูเอื่อยเฉื่อยเหม่อลอยนางมองมาพอดี ดวง

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 339

    อาหูนำน้ำมาถ้วยหนึ่งตามคำบอก แล้วส่งไปถึงตรงหน้าจ่านเหยียนจ่านเหยียนวางเข็มลงไปในน้ำแล้วแกว่งเล็กน้อย ตามด้วยจิบตรงริมฝีปากฮุ่ยอวิ่นตกตะลึงโพล่งปากขึ้นมา “บ้าไปแล้วหรือ? มีพิษนะ!”อาหูยิ้มเอ่ยกับฮุ่ยอวิ่น “คุณชายมิต้องกังวล คุณหนูใหญ่ไม่กลัวพิษเจ้าค่ะ”“ไม่กลัวพิษ?” ฮุ่ยอวิ่นมองจ่านเหยียนด้วยความแปลกใจ นี่มันคนประเภทไหน? แม้แต่พิษก็ไม่กลัว? นางคงมิได้เป็นปีศาจจิ้งจอกกระมัง?จ่านเหยียนชิมคำหนึ่งแล้วจึงใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปาก “กระเรียนแดง”“กระเรียนแดง? พิษที่เจอเลือดผนึกลม?” ฮุ่ยอวิ่นแอบด่าทอสาปแช่งคำหนึ่ง “ถ้าไม่ใช่ว่าร่างกายของเทียนต่างจากคนอื่น มันคงสมใจไปแล้ว”จ่านเหยียนเงยหน้ามองเขาฉับพลัน “อะไรนะ? เข็มเล่มนี้ฝังเข้าร่างกายของมู่หรงฉิงเทียนหรือ?!”ฮุ่ยอวิ่นนึกถึงคำสั่งของมู่หรงฉิงเทียนว่าไม่ให้ปากมาก แต่ตอนนี้พูดออกไปแล้ว จะเก็บกลับคืนก็ไม่ได้ จึงได้แต่บอกเล่าเรื่องที่ราชครูถงมาท้าทายกับจ่านเหยียนตามความจริงจ่านเหยียนกระวนกระวายเล็กน้อย เอ่ย “ขอบอกท่านตามความจริง ในวิญญาณมังกรมีเลือดของข้าสามหยด แม้ไม่สามารถแทนที่การเต้นของหัวใจกับถ่ายเลือดที่ส่งไปตามจุดต่าง ๆ แต่เนื่อ

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 338

    “วันนั้นกระหม่อมอุ้มเด็กไปถึงจวนคุณชายหลงอู่ เป็นอาหู...อาหูเอายาให้เด็กคนนั้นกิน พูดตามความจริง กระหม่อมเป็นคนฝึกยุทธ์ แม้ไม่รู้หลักการแพทย์ แต่ก็มองออกว่าเด็กคนนั้นไม่รอดแล้ว เพียงแต่จะไม่พูดว่าอัศจรรย์ก็ไม่ได้ หลังจากเด็กคนนั้นกินยาลงไปได้ไม่นานก็รักษาชีวิตเอาไว้ได้ อาหูบอกว่าคุณชายหลงอู่เป็นผู้คิดค้นทำยานี้ขึ้นมา คนคนหนึ่งหากรู้เรื่องยา คาดว่าต้องรู้การแพทย์เหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ!”แม้ทุกคนจะรู้แก่ใจดีว่าหลงอู่ก็คือหลงจ่านเหยียน แต่ทุกคนมิได้พูดออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ยามที่ควรใช้ ‘หลงอู่’ แทนที่ก็ยังใช้หลงอู่ฮุ่ยอวิ่นมองไปทางมู่หรงฉิงเทียน มู่หรงฉิงเทียนผงกศีรษะน้อย ๆ “ไปเถอะ แต่อย่าพูดมาก แค่ถามนางว่านี่คือยาพิษอะไรก็พอ”“เข้าใจแล้ว” ฮุ่ยอวิ่นตอบรับอาซิ่นคิดแล้วจึงถามหยั่งเชิง “ท่านอ๋อง เช่นนั้นทางซูกงกงจะให้พวกเขาพาตัวคนไปจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“อื่ม!” มู่หรงฉิงเทียนสีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย แม้เมื่อครู่จะขับพิษออกมาแล้ว แต่ก็ยังมีพิษหลงเหลือ ร่างกายยังอ่อนแอประมาณหนึ่ง กอปรกับเขาเพิ่งหายได้ไม่นาน พลังชีวิตยังไม่ฟื้นคืนสมบูรณ์ การฝืนเดินพลังขับพิษเช่นนี้ แม้ไม่บาดเจ็บถึงรากฐาน แต่ก็หนัก

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 337

    ราชครูถงเดินเข้าไปช้า ๆ องครักษ์ใหญ่ทั้งห้ายืนหน้ากระดานอยู่หน้าเตียง ไม่อนุญาตให้เขาเข้าใกล้ราชครูถงมองลอดช่องว่าง เห็นเพียงมู่หรงฉิงเทียนนอนอยู่บนเตียง หลับตาสนิท ใบหน้าซีดขาวผิดปกติ คล้ายไม่มีสีเลือดราชครูถงกลั้นลมหายใจ หลับตา ใบหน้ากระดิกเล็กน้อยฮุ่ยอวิ่นรู้ว่าเขากำลังฟังเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้นหากเพียงเท่านี้เขายังไม่กลัว เพราะมู่หรงฉิงเทียนสามารถหยุดลมหายใจ และไม่มีเสียงหัวใจเต้นผ่านไปนาน ราชครูถงลืมตาขึ้น ก่อนจะถามเบา ๆ “ท่านอ๋องดีขึ้นบ้างแล้วหรือ?”ฮุ่ยอวิ่นรีบเดินมาตอบเบา ๆ “ท่านราชครู ท่านอ๋องดื่มยาแล้วก็หลับ โปรดอย่าทำให้ท่านอ๋องตกใจตื่น”ราชครูถงมองฮุ่ยอวิ่นและองครักษ์ใหญ่ทั้งห้าที่มีสีหน้าระแวดระวัง การเรียกห้าคนนี้มาอารักขา เห็นได้ว่ามู่หรงฉิงเทียนสิ้นลมแล้วจริง ๆปากเขายกยิ้มที่ไม่เหมือนยิ้ม เอ่ยเรียบ “ข้าย่อมรู้กาลเทศะ”เขาสะบัดแขนเสื้อ ลมแรงสายหนึ่งโจมตีไปทางองครักษ์ใหญ่ทั้งห้า องครักษ์ใหญ่ทั้งห้าหัวใจรัดแน่น ครั้นมีเสียงฟิ้วก็ชักกระบี่ออกจากฝักแล้วขวางราชครูถงแต่ในเวลาเดียวกัน เข็มเล่มหนึ่งพุ่งออกมาจากแขนเสื้อของราชครูถง ตรงไปยังมู่หรงฉิงเทียนด้วย

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 336

    ฮุ่ยอวิ่นลังเลเล็กน้อย “แค่มองดูอยู่ห่าง ๆ?”ราชครูถงยืดอกเอ่ย “ข้าก็หวังว่าท่านอ๋องจะสามารถรักษาอย่างสงบ หายดีในเร็ววัน”“เช่นนั้นรบกวนท่านราชครูรอสักครู่ ข้าน้อยจะเตรียมการสักหน่อย” ฮุ่ยอวิ่นลังเลครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ย“แค่ดูแวบเดียว จำเป็นต้องเตรียมอะไร?” ราชครูถงกล่าวจบก็เดินหน้าไปอย่างไม่ยอมให้ขัดองครักษ์ของจวนอ๋องอยู่ด้านหน้าจึงรีบขวางเอาไว้ คนข้างตัวราชครูถงชักกระบี่ประชันหน้ากันเดี๋ยวนั้นฮุ่ยอวิ่นหน้าขรึม “ท่านราชครูหมายความว่าอย่างไร?”ราชครูถงแค่นเสียงหัวเราะ “ในเมืองหลวงแห่งนี้ ไม่มีผู้ใดกล้าขวางข้า!”ฮุ่ยอวิ่นก็บันดาลโทสะแล้วเหมือนกัน “ที่นี่คือจวนเซ่อเจิ้งอ๋อง หากท่านราชครูดึงดันจะใช้กำลัง จะไม่ได้ประโยชน์ใด ๆ เช่นกัน”“อย่างนั้นหรือ?” ราชครูถงเชิดหน้าหัวเราะเยาะ “เช่นนั้นข้าก็อยากลองจริง ๆ คุณชายฮุ่ยอวิ่นจะทำกับข้าอย่างไร?”ฮุ่ยอวิ่นเอ่ยเสียงหนัก “ท่านราชครูอย่าได้สร้างปัญหาให้ข้าน้อยจะดีกว่า ข้าน้อยสงสัยนัก ท่านมาเยี่ยมท่านอ๋อง หรือมาหาเรื่องกันแน่”ราชครูถงตะคอก “เจ้าขัดขวางไม่ให้ข้าไปเยี่ยมท่านอ๋องครั้งแล้วครั้งเล่า คิดอะไรอยู่กันแน่? ต่อให้อดีตฮ่องเต้ประชวรห

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 335

    ยามนี้ซูอี้แห่งคุกทักษิณกำลังเผชิญกับคลื่นลมลูกใหญ่นับจากซูอี้ดูแลคุกทักษิณก็ไม่เคยมีผู้ใดกล้างัดข้อด้วย แต่วันนี้มีท่านหนึ่งมาจริง ๆผู้ที่มาก็คือถงจื่อซั่ง น้องรองของถงจื่อหยาการส่งเขามาต่อกรกับซูอี้ เห็นได้ว่าราชครูถงวางใจคุณชายรองท่านนี้มากและในความเป็นจริง แม้คุณชายรองจะมีตำแหน่งในราชสำนักไม่สูงมาก เป็นผู้บังคับการเมืองหลวงระดับสี่ ถือกำเนิดในวงศ์ตระกูลบู๊ แต่เนื่องจากเขามิใช่บุตรในภรรยาเอก จึงต้องพยายามมากกว่าถงจื่อหยานักเขารู้ เวลานี้โอกาสดีที่สุดที่เขาจะได้พิสูจน์ความสามารถของตัวเองกับบิดามาถึงแล้ว ดังนั้นแม้เขาไม่อยากให้ถงจื่อหยาออกมาเลย แต่ก็ยังอยากพยายามสักครั้งเขาแถลงจุดประสงค์การมาฉับไวมาก “ข้าได้รับพระเสาวนีย์ของเซิ่งหมู่ฮองไทเฮามาพาตัวถงจื่อหยาไปสอบสวนที่กรมอาญา”ซูอี้ก็เด็ดขาดมากเหมือนกัน “ขออภัย ไม่มีคำสั่งของฝ่าบาทกับเซ่อเจิ้งอ๋อง ใครก็พาตัวถงจื่อหยาไปไม่ได้”ถงจื่อซั่งย่อมรู้ว่ารับมือกับซูอี้ยาก เอ่ยเสียงเย็น “ดูท่าซูกงกงยืนกรานจะขัดพระเสาวนีย์ของไทเฮา”“ในเมื่อเป็นพระเสาวนีย์ของไทเฮา เช่นนั้นใต้เท้าถงโปรดประกาศพระเสาวนีย์ด้วย” ซูอี้เอ่ยอย่างหยิ่งผยอง ว

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status