ตอนที่ 7 แผนอันเเยบยล

จ้าวหยางที่เห็นนางร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ตกใจ รีบคว้านางเข้าสู่อ้อมอก หนึ่งเพราะในใจรู้สึกไหวยวบประหลาด สองกลัวคนทั้งจวนแห่กันมานั่นเอง มือหนาอีกข้างยกขึ้นตบเบา ๆ แกมลูบเบา ๆ ที่แผ่นหลังบอบบางคล้ายปลอบประโลม

เป็นเวลานานทีเดียวกว่าซูเหยาจะสงบลง หึ! เช่นไรนางก็พ่ายแพ้ให้เขาอยู่ดีเพียงทำดีเล็กน้อยนางก็ใจอ่อนพ่ายแพ้ให้แก่เขาเสียแล้ว

“ทีนี้เจ้ากับข้ามาพูดกันเสียให้เข้าใจ เจ้าเป็นอะไร” จ้าวหยางใช้หัวแม่มือปัดน้ำตาออกจากใบหน้าเล็กของนาง ก่อนจะคลึงเปลือกตาให้นางช้า ๆ เมื่อเห็นว่าบัดนี้มันทั้งบวมและแดงก่ำ ไหนจะจมูกเล็กเชิดรั้นแสดงถึงความดื้นดึงของผู้เป็นเจ้าของที่แดงก่ำนั้นอีกเล่า มองดูแล้วก็น่ารักน่าชังไปอีกแบบ ‘นี่ข้าเผลอชมนางเช่นนั้นรึ’

“ท่านอ๋องชะชอบชิงเยว่น้องสาวข้าเช่นนั้นรึ”

เงียบ!

‘เหอะ!’ หลินซูเหยาเจ้าคิดอะไรอยู่กันนะ หลินซูเหยาแหงนเงยใบหน้ากล้ำกลืนน้ำตาลงในอกอย่างตรอมตรมเจ็บลึก นางไม่แม้แต่จะสบตาอีกฝ่ายกลับก้าวลงจากเตียงลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้หยิบเอาหมอนและผ้าห่มออกมาหนึ่งชุด เดินไปยังตั่งไม้ยาวที่ตั้งอยู่อีกฟาก นางลงมือปูผ้ามิได้อื่นเอ่ยสิ่งใดเมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้จ้าวหยางมิพูดจาสิ่งใดต่อ ซ้ำยังดับโคมไฟเฉกเช่นว่ามิต้องการเสวนาสิ่งใดต่อเสียแล้ว

อาการเมินเฉยของนางทำให้ใจของจ้าวหยางคันยุบยิบ กรามแกร่งบดกันแน่นกับท่าทางถือดีของนาง ก่อนนำพาร่างใหญ่ของตนไปล้มลงบดเบียดกับนางที่เตียงตั่งเล็ก ความที่เบียดแนบชิดกันเสียมิได้ ยิ่งเมื่อถูกกลิ่นหอมและผิวนุ่มลื่นของนางสัมผัสโดนกายแกร่งทำให้ปลุกอารมณ์จ้าวหยางให้เตลิด นับวันเขายิ่งเสพติด กลิ่นโม่ลี่ฮวาจากนาง เขาเป็นเอามากจนให้หานกงกงถึงกับเปลี่ยนดอกไม้ในตำหนัก แต่มีรึเรื่องขายหน้าเช่นนี้เขาจะบอกเล่าแก่นางให้ได้ใจ

“ท่านอ๋องจะมาเบียดข้าไปใย ปล่อยข้านะ อื้อ” จังหวะที่ซูเหยาพลิกตัวกลับเพื่อผลักไส จ้าวหยางที่รออยู่ก่อนแล้วก็ประกบริมฝีปากของตนแนบชิดกับริมฝีปากเล็กของนางในทันที ทั้งคู่หยุดชะงักเพียงครู่ก่อนที่จ้าวหยางจะเป็นฝ่ายอ้าปากกัดดึงเบา ๆ ที่ริมฝีปากล่างของนาง และเมื่อขบกัดลงโทษจนพอใจแล้วจึงเปลี่ยนเป็นดูดกลืนริมฝีปากนางอย่างรุนแรงเรียกร้องเอาแต่ใจเข้าทั้งบดเบียดทั้งขยี้จนซูเหยารู้สึกเจ็บ

 ซูเหยานั้นบัดนี้เป็นเฉกเช่นตะพาบในน้ำพื้นที่คับแคบทำให้นางมิอาจหนีไปไหนได้ ยิ่งดิ้นขัดขืนนางยิ่งถูกรัดแน่นจนกระทั่งนางเป็นพ่ายพ่ายแพ้ให้กับริมฝีปากหนาที่ตามดูดดึง บดเบียดกวาดต้อนนางจนนางจนมุมคราแล้วคราเล่าจนริมฝีปากของนางฉ่ำชื้นทั้งยังดุนดันลิ้นไล่เลียดันเข้ามาในปากนางอย่างอุกอาจ และนางเองกลับตอบรับเขาอย่างเต็มใจเสียอย่างนั้น

เสียงหวานครางต่ำยามถูกดูดดึงเรียวลิ้นทำให้จ้าวหยางฮึกเหิมขึ้นเป็นเท่าทวี ร่างกายร้อนรุ่ม เลือดลมสูบฉีดความรู้สึกบัดนี้ราวคลื่นกระทบฝั่ง

ซูเหยาที่มิทันเกมรักก็ถูกจ้าวหยางหลอกล่อจนนางตอบรับสัมผัสอย่างเงอะงะ แต่นั้นก็ทำเอาจ้าวหยางเองแทบคลุ้มคลั่ง ‘ให้ตายเถอะเขาต้องการนางเสียแทบบ้า’ จ้าวหยางถอนริมฝีปากเพียงครู่ ก่อนจะพูดชิดริมฝีปากนางน้ำเสียงความเหี้ยมปนกรุ่นโกรธ

“สตรีเจ้าชู้!”

“นี่ท่านอ๊ะ อื้อ”

ซูเหยายังเอ่ยมิทันเป็นคำจ้าวหยางก็กลับลงจูบนางอีกครา ครานี้เขาตั้งหน้าตั้งตาจูบเอาเป็นเอาตายจนซูเหยาต้องครางประท้วง

 ในขณะที่นางกำลังถูกล่อลวงด้วยจุมพิตอยู่นั้น จ้าวหยางก็เปลี่ยนเป้าหมายเป็นดึงรั้งสาปอาภรณ์ตัวบางให้เปิดกว้างจนเผยให้เห็นลาดไหล่ขาวเนียน จ้าวหยางไม่รอช้าก้มลงกัดเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะจูบดูดดึงบริเวณเนื้ออ่อนของนางอย่างสุดเสน่ห์หา และนั่นทำให้เขามิทันเห็นรอยยิ้มร้ายกาจของซูเหยาที่แผนที่นางวางไว้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี เหลือก็แต่เพียงเยว่ถานไปตามท่านพ่อของนางมา

‘หึ! ชิงเยว่มีรึข้าจะยอมแพ้เจ้า แผนการครานี้ซูเหยาตั้งใจเทหมดหน้าตัก เช่นไรก็เป็นคนของจ้าวหยางแล้วหากได้ให้ใครบางคนได้ชมความพ่ายแพ้เสียหน่อยก็ย่อมสะใจดีมิน้อย หวังว่าน้องรองของข้าคงมิอกแตกตายไปเสียหรอกนะ’

จ้าวหยางเมื่อดอมดมซอกคอขาวของนางพอใจก็วกกลับขึ้นมาดูดดึงริมฝีปากนางอย่างรุนแรง ครู่ต่อมาก็ถอนออกก่อนจะเอ่ยเว้าวอนเสียงสั่น

“ขอข้าได้รึไม่”

ซูเหยาเมื่อได้ฟังทั้งสบตาคมก็ใจไหวยวบ ก่อนจะแสร้งเอ่ยทั้งที่รู้

“ท่านอ๋องต้องการสิ่งใด”

“เจ้า”

“อื้อ” โดยมิรอฟังคำตอบ และซูเหยาก็รู้ทั้งรู้ว่าควรปฏิเสธแต่มิอาจต้านทานสีหน้าท่าทางทรมานของจ้าวหยางได้ นางจึงได้แต่ตามใจ และเพียงไม่นานเยว่ถานที่ยืนเฝ้าประตูไว้มิห่างอย่างรู้กันกับผู้เป็นนายก็ต้องก้มหน้างุดยกมือปิดหูเมื่อได้ยินเสียงครางน้อย ๆ ปนเสียงคำรามต่ำของบุรุษดังลอดออกมาผะแผ่วเป็นครั้งคราว