๒ ประมุขบรรพตที่หล่อเหมือนเอไอ

๒

ประมุขบรรพตที่หล่อเหมือนเอไอ

บรรพตของประมุขเมืองลอยฟ้ามีหอคอยสิบชั้นตั้งเด่นเป็นสง่ากลางบรรพตที่รอบนอกไร้สิ่งมีชีวิตใดไม่เว้นแม้แต่ต้นไม้

หินตรงที่เหมยจิงยืนอยู่เป็นหินกรวดทั่วไป แต่หินที่เท้าเล็กของเธอกำลังจะก้าวลงไปเหยียบนั้นเหมือนลาวาที่เย็นตัวลงแล้ว เพราะผ่านตาภูเขาไฟระเบิดในโลกอินเตอร์เน็ต ลาวาสีแดงส้มที่กำลังไหลเยิ้มค่อย ๆ ไหลลงจากป่องภูเขาไฟย้อมพื้นที่ให้เป็นทุ่งลาวา

ชั่วขณะหนึ่งเธอลังเลที่จะก้าวลงไปเหยียบตรงนั้น หากไม่ได้ยินเสียงนี้ เธอก็คงยืนลังเลอยู่ตรงนี้สักพัก

“มาแล้วก็เข้ามาเถิด ไม่อยากได้ตัวเท่าเดิมหรือ ชุดลากพื้นเปื้อนหมดแล้ว”

เหมยจิงเอี้ยวตัวมองด้านหลัง ยกเสื้อสูตรตัวใหญ่ขึ้นเพราะเสื้อที่เปียกน้ำเมื่อครู่เปื้อนดินดำเปรอะแล้ว

“อี๋~คิดถึงเมืองใหญ่”

“หึ ๆ เพิ่งมาที่นี่วันแรกก็อยากกลับแล้วหรือ นานทีจะมีคนจากภพเจ้ามาหาข้า อยู่เล่นเป็นเพื่อนกันก่อน”

พรึบ!

สิ้นคำเจ้าของเสียงควบตำแหน่งเจ้าของบรรพตก็ปรากฏกายขึ้นต่อหน้าเหมยจิง เรือนร่างสูงในชุดสีดำเหลือบแดง ใบหน้ายาวได้รูป จมูกโด่งคมสัน ดวงตาเรียวรี องค์ประกอบบนใบหน้าลงตัวชวนคนมองตะลึงค้าง

“หล่อแบบเอไอเป็นแบบนี้เอง”

“หล่อเหมือนไม่มีจริงใช่หรือไม่”

คนถูกชมเข้าใจความหมาย ยกแขนขึ้นกอดอก อิริยาบถผ่อนคลายไม่คล้ายบุรุษที่กุมอำนาจการต่อลองไว้ เหมยจิงในฐานะหัวหน้าการตลาดคิดในใจ…

เหมือนแบรนด์แอมบาสเดอร์เลือกสินค้ามากกว่าสินค้าเลือกแบรนด์แอมบาสเดอร์ การต่อลองในครั้งนี้ฉันจะผ่านไปได้ด้วยดีใช่ไหม

“เป็นเช่นที่ท่านพูด เพราะฉะนั้นแล้ว ท่านประมุขจะช่วยฉันกลับภพเดิมได้ใช่ไหม”

“บอกแล้วว่าอย่าเพิ่งรีบ…ว่าแต่แม่นางทราบได้อย่างไรว่าข้าเป็นประมุขบรรพตในเมืองลอยฟ้า ใช่ดูมีออร่าเหมือนซีอีโอหรือไม่”

เหมยจิงนิ่งไปเมื่ออีกฝ่ายดูเข้าใจภาษาภพที่เธอจากมามากกว่าที่คิด เริ่มสงสัยแล้วว่าคนจากภพเธอหลงมาอยู่ที่นี่เท่าไรกัน

“เหมือนโคซีอีโอ[1]บริษัทฉัน คนหนึ่งขี้เล่นคนหนึ่งจริงจังตีหน้าเครียดเป็นอยู่หน้าเดียว แต่สุดท้ายแล้วทั้งสองคนก็คือบอส จี้งานฝ่ายฉันอย่างกับว่าเป็นแผนกเดียวในบริษัท ฉันเป็นหัวหน้าของเหล่าลูกน้องอีกทีก็ต้องตีหน้าดุตามไปด้วย ป่านนี้ลูกน้องทั้งหลายคงยิ้มกันหน้าบานแล้ว ในที่สุดป้าวัยใกล้สามสิบอย่างฉันก็ตายเสียที”

เสียงหัวเราะดังขึ้นดึงเหมยจิงให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง ผงะไปเมื่อเห็นว่าท่านประมุขกำลังเปลี่ยนสีหน้าไปเป็นเรียบดุเหมือนเจ้านายอีกคนของเธอแล้ว

“ท่านประมุข ฉันรู้ว่าบริษัทย่อมอยู่ต่อไปได้แม้ฉันจะตายแล้ว แต่ว่า…ครอบครัวฉันจะอยู่อย่างไรถ้าขาดเสาหลักแบบฉันไป ช่วยฉันย้อนเวลากลับไปตอนก่อนโดดสะพานได้ไหม ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ฉันยอมทั้งนั้น”

“ก่อนกระโดดลงมาคิดหรือไม่ว่าตนจะมีชีวิตหลังความตายเป็นแบบนี้”

ใบหน้าเล็กส่ายระรัว

“ไม่คิด ยิ่งไม่คิดว่าตัวจะหดเหลือแค่นี้ด้วย พี่ชาย…ไม่สิ! หากฉันร่างเท่าเดิมแล้วก็คงเป็นพี่พวกเขาเป็นสิบปี ควรเรียกว่าน้องชายมากกว่า…น้องชายจากบรรพตนทีมาส่งฉันที่นี่ บอกว่าท่านประมุขคืนร่างให้ฉันได้”

เหมยจิงแอบบีบมือเมื่อเห็นประมุขบรรพตเริ่มแสดงท่าทางของผู้ที่มีอำนาจการต่อรองแล้ว รู้ในทันทีว่าตนกำลังจะต้องแลกด้วยอะไร

“คืนร่างย่อมทำได้ แต่คืนกลับภพเดิมก็ต้องทำงานแลกเหรียญในระบบกันหน่อย”

แลกเหรียญเข้าใจได้ แต่คำว่าระบบนี่ยังไง

“ฟังดูเป็นภาษาเกมส์ แต่ฉันไม่เคยเล่นเกมส์เลย ท่านประมุขมีทางเลือกอื่นให้ฉันอีกไหม”

“เจ้าไม่ได้อยู่ในสถานะที่เลือกได้เหมยจิง นี่คือบทลงโทษสำหรับคนที่คิดฆ่าตัวตาย หากเจ้าอยากกลับไปได้ก็ต้องสะสมเหรียญกันหน่อย”

รู้จักชื่อฉันเสียด้วย ขนาดน้องชายชุดขาวดำเมื่อกี้ฉันยังไม่ได้บอกพวกเขาเลย

“แต่ว่า…”

“เมื่อครู่เจ้าพูดเองมิใช่หรือ ให้ทำอันใดทำได้ทั้งนั้น เวลาผ่านไปยังไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็คิดผิดคำพูดเสียแล้ว”

ภาพลักษณ์เจ้านายที่ร่าเริงกลับมาแล้ว ทว่าต่อให้ใบหน้าท่านประมุขบรรพตจะยังคงยิ้ม แต่ดวงตายังคงฉายความกดดันเธอไม่ลดละ

เอาสิเหมยจิง ชีวิตก่อนหน้านี้ก็ไม่ต่างจากหาเงินเป็นม้าเป็นวัวอยู่แล้ว ก็แค่หาเหรียญในระบบเท่านั้น

“ก็ได้ แต่ก่อนอื่นคืนร่างให้ฉันก่อนได้ไหม แหงนหน้าจนปวดคอแล้ว”

“หึ ๆ”

ประมุขบรรพตหัวเราะร่วนในลำคอ เขาสะบัดมือเพียงครั้งเหมยจิงที่มีขนาดเท่าปลาใหญ่ก็ค่อย ๆ ยืดร่าง เสื้อที่หลวมโคร่งยาวลากพื้นกลายเป็นพอดีตัว

มือเรียวจับใบหน้า ลูบแขน ก้มลงสำรวจตัวเองก่อนที่จะมองหน้าประมุขบรรพตที่สุดท้ายเธอก็ยังคงเงยหน้ามองเขาเพราะขนาดความสูงที่ต่างกันอยู่ดี

“ก็ดีกว่าเมื่อกี้”

สติ! เธอให้เขาคืนร่างให้ไม่ใช่เนรมิตร่างใหม่

“สบายใจแล้วใช่หรือไม่ เช่นนั้นแล้วเราจะพูดเรื่องระบบกันได้หรือยัง”

เหมยจิงพยักหน้า สูดหายใจเข้าลึกในยามที่ร่างสูงหันหลัง หมุนตัวเดินนำนางผ่านลาวาที่เย็นตัวลงแล้วเข้าไปในหอคอยสิบชั้น

ระหว่างเดินเข้าไป เหมยจิงก็สำรวจแวดล้อมไปด้วย เพราะห้ามความสงสัยของตัวเองเอาไว้ไม่ได้จึงเอ่ยถามในที่สุด

“ท่านประมุข ลาวาที่นี่เพิ่งเย็นตัวลงเหรอ อีกนานไหมกว่าจะกลายเป็นลาวามอส”

“ลาวามอสคำนี้คืออันใด ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

ไม่เคยดูสารคดีเลยสินะ

“คือทุ่งที่มอสสีเขียวเกิดขึ้นหลังจากที่ลาวาเย็นตัวลง นี่ฉันต้องอธิบายคำว่ามอสกับลาวาอีกไหม”

“ต้อง เพราะยังไม่เคยมีใครทักเรื่องศิลาอัคคีของข้า และข้าก็ไม่เคยดูสารคดีดูแต่ซีรีส์รัก ๆ ใคร่ ๆ”

ถ้างั้นมอสกับลาวาก็ไม่มีค่าให้พูดถึงแล้ว

“เห็นทีพูดไปท่านประมุขก็ไม่ให้เหรียญเพิ่ม ฉันขอไม่พูดก็แล้วกัน”

“หึ!”

ประมุขบรรพตไม่กล่าวอันใดนอกจากก้าวเดินด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น ช่วงขายาวของเขาเร็วจนเธอต้องเร่งจังหวะการก้าว จนกระทั่งเดินเข้าไปในหอคอยชั้นที่หนึ่ง

“นี่…”

ตะลึงไปเลยทันทีเมื่อเห็นว่าที่นี่มีกงล้ออักขระมากมายตั้งอยู่ทั้งชั้น ตรงกลางกงล้ออักขระเป็นภาพเหตุการณ์ของคน ๆ หนึ่งไม่ซ้ำกัน

“นี่คือคนที่กำลังเก็บเหรียญใช่ไหม ต่อไปทุกการกระทำของฉันก็ต้องอยู่ในสายตาท่านประมุขนะสิ”

“ใช่! แต่วางใจได้ ตอนเจ้าอาบน้ำข้าจะไม่แอบดูอย่างแน่นอน”

เหมยจิงกลอกตาใส่ทันทีเพราะไม่เชื่อใจ

จังหวะนั้นประมุขบรรพตหันมาเห็นเข้าพอดีจึงทำเสียงดุใส่ ท่าทางเหมือนซีอีโอจอมดุกลับมาแล้ว

“ข้าเป็นสุภาพชนพอ อีกอย่างกงล้ออักขระสามารถระบุสิ่งที่เจ้าของกระดานต้องการได้ เจ้าอยากระบุความเป็นส่วนตัวข้อใด ไม่อยากให้ละเมิดข้อใดก็ระบุไปเลย”

“แล้วกงล้อของฉันอยู่ตรงไหนล่ะ”

ประมุขบรรพตหมุนตัวเดินนำเหมยจิงไปอีกทางหนึ่ง เธอเห็นเป็นทางบันไดจึงทราบว่ากงล้อตนอาจอยู่ชั้นสอง เดินตามเขาไปเรื่อย ๆ ก็เห็นว่ายังต้องขึ้นบันไดวนไปอีก จนกระทั่งผ่านไปประมาณห้าชั้นแล้วเธอจึงตั้งคำถาม อาการเหนื่อยหอบไม่น้อย

“ท่านประมุข ยังไม่ถึงอีกเหรอ ถ้านี่เป็นนิยายเรื่องหนึ่งก็เปลืองหน้ากระดาษไปหลายหน้าแล้ว”

“หึ! ยังมาบอกว่าตนดูสารคดี ที่แท้ก็อ่านนิยายในอินเทอร์เน็ตเหมือนกันใช่หรือไม่”

“ก็…มันก็ต้องมีช่วงเวลาผ่อนคลายกันบ้าง”

“เช่นนั้นเจ้าก็มีหวังจะทำภารกิจสำเร็จแล้ว อย่างน้อยก็ยังรู้เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ บ้าง”

เหมยจิงให้ความสนใจอยู่ที่บทสนทนา รู้ตัวอีกทีเธอก็เดินตามชายหนุ่มขึ้นมายังชั้นบนสุดแล้ว

“แฮ่ก ๆ ฉันก็ออกกำลังกายอยู่นะ แต่ทำไมเหนื่อยแบบนี้…แล้วฉันไม่มีพลังเซียนแบบน้องชายทั้งสองบ้างเลยเหรอ ลิฟต์ไม่มีพอทน เดินขึ้นแบบคนธรรมดาพอเลย”

“หากเจ้าอยากมีพลังเซียนก็ต้องละทิ้งชีวิตจากโลกเดิมเพื่อฝึกวิถีเซียน เลือกเอาอยากกลับโลกปัจจุบันหรืออยู่ที่นี่เพื่อความเป็นอมตะ”

เหมยจิงได้คำตอบโดยไม่ต้องคิด

“หากเป็นอมตะที่โลกเดิมก็น่าสนใจอยู่ แต่เป็นอมตะในโลกนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด ขอฉันกลับไปใช้ชีวิตร้อยปีที่โลกเดิมเถอะ…ไม่สิ! 60 ปีก็หรูแล้ว อยู่นานเกินไปก็สงสารกายหยาบ”

“ดี! ชัดเจนแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่นึกเสียใจในภายหลัง เอาล่ะ…ถึงเวลาที่กงล้ออักขระของเจ้าต้องทำงานแล้ว”

---

[1]โคซีอีโอ (Co-CEO) คือ การมีผู้บริหารระดับสูงสุดสองคน ดำรงตำแหน่งประธานเจ้าหน้าที่บริหาร (CEO) ร่วมกันในองค์กรเดียวกัน เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระและแบ่งความรับผิดชอบในการตัดสินใจเชิงกลยุทธ์ การกำหนดทิศทาง และการดำเนินงานภาพรวมของบริษัท ซึ่งมักเกิดขึ้นในองค์กรขนาดใหญ่ หรือเมื่อต้องการความเชี่ยวชาญที่แตกต่างกันมาเสริมกัน