๕ เป็นชาวสวนที่เก็บเหรียญด้วยการปลูก ปลูก ปลูก

๕

เป็นชาวสวนที่เก็บเหรียญด้วยการปลูก ปลูก ปลูก

          เหมยจิงยืนตะลึงเมื่อเข้ามาในมิติเพาะปลูกแล้วเห็นว่าพื้นที่ 1 หมู่ของนางยังเป็นพื้นที่รกร้าง นอกจากต้นไม้แล้วก็ยังมีบ่อน้ำขังกระจายอยู่ตามจุดต่าง ๆ

          เคราะห์ดีที่ข้างทางยังมีอุปกรณ์ถางหญ้าตัดต้นไม้ให้อยู่บ้าง มิเช่นนั้นนางได้จ่ายค่าอุปกรณ์อีกแน่

          “หกร้อยหกสิบกว่าตารางเมตรก็ไม่ใช่น้อย ๆ กว่าจะถางหญ้าหมดนี่ ข้าได้มือพองก่อนแน่”

          เหมยจิงเดินสำรวจพื้นที่ซึ่งนอกจากจะมีเพียงที่ดินแล้วก็มีเพียงแผ่นฟ้า มีแสงสว่างส่องลงมา แต่ไม่ได้ร้อนเช่นพระอาทิตย์ในโลกที่นางจากมา

          “ปลูกต้นไม้ดอกไม้ได้วันละ 30 เหรียญ แต่ไม่ได้บอกว่าต้องปลูกมากเท่าไร เช่นนั้นก็ค่อย ๆ ปลูกค่อย ๆ ถางหญ้าเอาแล้วกัน”

          ว่าแล้วเหมยจิงก็ลงมือถางหญ้า กำหนดพื้นที่เล็ก ๆ ไว้สามแปลงเพราะจะปลูกดอกทานตะวัน กุหลาบสีแดง ชมพูและดอกฉูจู๋ร์สีขาว[1]ทั้งหมดสี่แปลง

          ใช้เวลาราวครึ่งชั่วยามนางถึงสามารถถางหญ้าออกแล้วขุดดินทำเป็นแปลงสี่เหลี่ยมทั้งหมดสี่แปลง ระยะห่างต่อแปลงตามเท้าของนางเพื่อให้สามารถเดินรดน้ำได้

          “เฮ้อ~พรวนดินเสร็จแล้ว ดีนะที่เราเคยดูการปลูกผักจากในอินเตอร์เน็ตมาก่อน ไม่อย่างนั้นไม่รอดแน่”

          เหมยจิงนั่งแหมะลงพื้นไม่สนว่าพื้นดินตรงนี้จะเปื้อนหรือไม่ ระหว่างนั่งพักท้องก็เริ่มหิว แต่อดเอาไว้เพราะยังไม่อยากจ่ายค่าอาหารในตอนนี้

“หรือเราต้องปลูกผลไม้ด้วยอย่างผิงกั๋วจะได้ไม่ต้องเปลืองค่าอาหารเช้ากับอาหารเย็น กินแต่อาหารกลางวันพอจะได้มีแรงทำงาน มีมันหวานด้วยก็ดี จะได้เป็นการลดน้ำหนักไปในตัว ช่วงนี้เครียดกินดึกไม่ออกกำลังกายน้ำหนักขึ้นแล้ว กลับไปได้คราวนี้ทุกคนต้องตะลึงที่เห็นข้าผอมลงแน่…ซื้อเมล็ดพันธุ์เลยดีกว่า!”

เหมยจิงคิดเร็วทำเร็ว แปะมือไว้กลางอากาศก็ขึ้นกงล้ออักขระ นางพิมพ์ข้อความในช่องค้นหาแล้วหาพรรณไม้ทุกชนิดที่คิดจะปลูกแล้วใส่จำนวนเข้าไป

พรึบ!

เมล็ดพันธ์ุที่นางอยากได้ปรากฏอยู่ตรงหน้า พร้อมกับเสียงหักเงินในระบบ มีเลขอารบิกตัวโต ๆ อยู่ตรงหน้า

-120

“ซี๊ด~ติดลบสั้น ๆ แค่เห็นก็สั่นหัวใจได้แล้ว สรุปตอนนี้ข้าเป็นหนี้ระบบอยู่ที่ 195 เหรียญ หากอยากกลับบ้านให้ได้ต้องหาให้ได้ 1,195 เหรียญ ฟังดูไม่เยอะแต่ถ้าเทียบกับรายได้และค่าใช้จ่ายในแต่ละวันแล้วอยู่ไม่ต่ำกว่าครึ่งเดือนแน่ ดีค่าห้องไม่แพงมาก ถ้าปลูกดอกไม้ปลูกผักทุกวันก็จะได้อย่างน้อย 30 เหรียญแล้ว”

เมื่อในหัวเกิดหมอกหนาที่จะเป็นอุปสรรรคขึ้น

เหมยจิงก็ส่ายหน้าไล่หมอกนั้นออกไป เริ่มลงมือปลูกดอกไม้ลงในแปลงทั้งสี่ที่พรวนดินเอาไว้แล้วหว่านเมล็ดลงไป ไปตักน้ำจากแอ่งน้อยแอ่งใหญ่ใส่ในบัวรดน้ำแล้วนำมาพรมลงดินพอประมาณไม่ให้ดินแฉะจนเกินไป

นางทำแบบนี้ทั้งสี่แปลง เสร็จแล้วก็วางบัวรดน้ำลงพื้นอย่างไม่ไยดี ยกมือขึ้นพนมกล่าวคำอธิษฐานที่ไม่คิดจะทำในใจเพราะกลัวใครไม่ได้ยิน

“เหมยจิงขออธิษฐานเจ้าแห่งมิตินี้ขอให้ต้นไม้ที่ข้าปลูกโตวันโตคืน ให้ผลผลิตมากมายช่วยทำกำไรในการค้าให้ข้าด้วยเถิด” พนมมือเหนือศีรษะแล้วพูดกับแปลงทั้งสี่ในคำพูดคล้าย ๆ กัน

“เอาละ! ต่อไปก็ปลูกผิงกั๋วและมันหวาน”

ผิงกั๋วนั้นเหมยจิงเลือกเป็นต้นที่พร้อมปลูกลงดินแล้ว เช่นเดียวกับมันหวานที่มาเป็นหัว เอาทั้งสองลงดินฝังไว้พื้นที่ตรงหญ้าไม่สูงนัก รดน้ำให้ดินชุ่มก็จัดการถางหญ้าบริเวณที่นางเพิ่งลงผิงกั๋วและมันหวานไป

“เฮ้อ~ขอตายตอนนี้เลยได้ไหม!”

ถางหญ้าเสร็จแล้วเหมยจิงก็นอนราบกับพืิ้นโดยไม่กลัวศีรษะจะเปื้อนดิน ยามนี้นางเหนื่อยสายตัวแทบขาด

เริ่มอยากตายอีกครั้งแล้ว!

“ขอหลับตรงนี้เลยได้ไหม หวังว่าที่นี่จะไม่มีงูนะ”

เหมยจิงหลับตา หายใจเข้าออกสม่ำเสมอก่อนที่จะรู้สึกวิญญาณถูกดูดเข้าไปในห้วงนิทรา

“เหมยจิง!”

แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง ดวงตาลืมขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกของสาวสวยผู้ช่วยของนาง

“สาวสวย มาเรียกอะไรตอนนี้ ให้นอนสักตื่นก่อนไม่ได้หรือ ข้าเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้ว”

“เหมยจิงอย่าเพิ่งนอน สร้างที่อาบน้ำก่อน ในห้องไม่มีที่อาบน้ำ เหมยจิงต้องสร้างที่อาบน้ำที่นี่”

“สร้างให้หน่อยได้หรือไม่ ห้องนอนด้วย ข้าจะกินนอนอยู่ท่ามกลางสวนนี่แหละ แต่ว่าไม่มียุงใช่ไหม”

สาวสวยของเหมยจิงรีบตอบคำถามพร้อมบอกข้อจำกัดของตัวเอง

“ที่นี่ไม่มีสัตว์ เว้นแต่เหมยจิงจะซื้อมา”

“อย่างถ้าอยากได้ผีเสื้อมาตอมดอกไม้ ข้าก็ต้องใช้เหรียญซื้อเช่นนั้นหรือ”

“ใช่! สาวสวยสามารถสร้างแหล่งน้ำให้เหมยจิงได้ แต่อุปกรณ์อาบน้ำ เหมยจิงต้องซื้อเข้ามาเอง ที่นอน เตียง ตั่ง ผ้าห่มเองก็เช่นกัน”

ซื้ออีกแล้ว เป็นโลกที่ขี้งกที่สุด ตอนอยู่ภพปัจจุบันใครเขาจะซื้อผีเสื้อกัน โลกนี้ข้าต้องซื้อแม้กระทั่งผีเสื้อหรือ

“อยากให้อยู่นาน ๆ ใช่หรือไม่โลกนี้…ได้! จะซื้อนั่นซื้อนี่มาไว้ให้หมดเลย”

เหมยจิงทาบมือกลางอากาศปรากฏเป็นวงล้ออักขระ นางเลือกสินค้าใส่ตะกร้าเอาไว้มากมาย แต่สุดท้ายตอนที่จะกดจ่ายเงินก็เกิดความยับยั้งชั่งใจ

กลายเป็นว่าเลือกซื้อของที่จำเป็นอย่างเช่นตั่งไม้และหมอนสำหรับเอาไว้ใช้นอน ส่วนผ้าห่มและผ้าปูที่นอนนั้น…

“เอาไว้ก่อนแล้วกัน ขายของได้เมื่อไรค่อยซื้อ”

“เหมยจิงเก่งมาก คราวนี้สาวสวยจะสร้างแหล่งอาบน้ำให้เหมยจิงแล้ว อยากได้เป็นน้ำร้อนหรือน้ำเย็น”

“ต่อไปเรียกข้าว่าจิงจิงก็ได้จะได้ดูสนิทสนมกัน”

“จิงจิงอยากได้น้ำร้อนหรือน้ำเย็น หากเป็นน้ำเย็นสาวสวยจะสร้างลำธารให้ แต่หากเป็นน้ำร้อน สาวสวยจะสร้างบ่อน้ำร้อนให้”

เหมยจิงชั่งใจคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตอนที่ไม่ได้ถางหญ้านางไม่ร้อน แต่หลังจากถางหญ้าเหงื่อออกแล้วอยากอาบน้ำเย็น สองความคิดตีกันในหัวจนต้องทำเสียงอ้อนสาวสวย

“ข้าขอทั้งสองได้หรือไม่ มิต้องใหญ่มากก็ได้ อย่างไรข้าก็ใช้ที่นี่เพียงคนเดียว”

“ได้เลยจิงจิง”

เหมยจิงปรบมือ เฝ้ารอกับการเปลี่ยนแปลงในพื้นที่มิติ ดวงตาเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นเค้าโครงของน้ำตกที่กำลังเกิดขึ้นในมิติของนาง

ซ่า~

เสียงน้ำตกกระทบลงจากที่สูงฟังแล้วเสนาะหูยิ่งนัก แต่แล้วนางก็ตื่นเต้นอีกครั้งเมื่อบ่อน้ำพุร้อนผุดขึ้นบนพื้นดินห่างจากน้ำตกไม่มาก

“จิงจิงอยากได้ดอกเหมยหรือไม่ หากอยากได้สาวสวยจะเปลี่ยนต้นไม้เหล่านี้ให้เป็นดอกเหมยแทน อยู่ที่ว่าจิงจิงอยากจะโค่นทิ้งในภายหลังหรือไม่”

“เอา ๆ”

สิ้นคำเหมยจิง จากต้นไม้มากมายมีใบสีเขียว เหลืองก็เปลี่ยนเป็นต้นเหมยที่กำลังบานสะพรั่ง จากมิติที่เป็นท้องไร่กลายเป็นป่าเหมยโดยสมบูรณ์แบบ

“สวยมาก!”

“จิงจิงชอบ สาวสวยก็ดีใจ”

เหมยจิงมีเรี่ยวแรงกลับมาเต็มเปี่ยม มิใช่เพราะความสวยอย่างเดียวเท่านั้น แต่เพราะดีใจที่ต่อไปนี้จะโค่นต้นไม้ออกเท่าที่จำเป็น

นางวิ่งอย่างร่าเริงไปตามพื้นที่มิติของตัวเอง ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มสดใสที่ไม่ได้มีเช่นนี้มานานเกือบสองปีเพราะปัญหารุมเร้าและงานที่เคร่งเครียด

“ป่าท้อสิบลี้ไม่เกินจริง…ไม่สิ! ของข้ามีเพียงลี้กว่า หรือข้าจะซื้อชุดแบบไป๋เฉียนดีจะได้ดูเหมือนซ่างเสินมากขึ้น[2]ต่อไปก็อาจหมักสุราเอาไว้เพื่อจะได้ขายหรือไม่ก็ดื่มเอง ไม่เมาไม่เลิกดื่ม”

แค่คิดเหมยจิงก็มีความสุขแล้ว นางวิ่งไปสำรวจน้ำตกขนาดย่อม แต่ก็ดูกว้างใหญ่เพราะนางเป็นคนเดียวที่อยู่ที่นี่ ร่างบางก้าวเท้าลงน้ำตกวัดระดับความลึกของน้ำและระดับอุณหภูมิ

“อยู่ตรงช่วงอก ความลึกกำลังพอดี ส่วนอุณหภูมินั้นเหมือนจะเย็นไปหน่อย”

“จิงจิงให้สาวสวยเพิ่มแสงแดดให้หรือไม่”

แสงแดดหรือ แล้วจะมีผลต่อพืชของข้าหรือไม่…แต่ว่าถ้าแดดออกน้อย พืชก็ไม่มีอาหารไม่สามารถสังเคราะห์แสงได้…เช่นนั้นเพิ่มหน่อยก็แล้วกัน

“ได้! แต่อย่าแรงเกินไปเล่า ข้ากลัวดอกไม้ที่ข้าปลูกจะตายเสียก่อน”

“จิงจิงวางใจ มิติแห่งนี้ดีนัก เพียงสามวันพืชผักที่จิงจิงปลูกก็ออกดอกออกผลแล้ว ที่สำคัญของที่อยู่ในมิติจะไม่เน่า ดังนั้นหากผลไม้ออกผล แต่จิงจิงยังไม่ทันเก็บมาก็จะไม่เน่าเสียหาย ยังคงอยู่บนต้นได้ตราบที่เรามีพันธะสัญญาระหว่างกัน”

หรือก็คือตราบใดที่ข้ายังเช่าห้องอยู่นั่นเอง

“ดี! เช่นนั้นขอแสงแดดให้ข้าหน่อยสาวสวย อาบน้ำเสร็จแล้วจะได้ซักผ้า ใส่ชุดเดิมซ้ำไปแบบนี้แหละ”

---

[1]ดอกฉูจู๋ร์ หมายถึง ดอกเดซี่

[2]ไป๋เฉียน คือ ตัวละครหลักในเรื่อง สามชาติสามภพป่าท้อสิบลี้ ซีรีส์จีนโบราณที่ได้รับความนิยมทั้งในจีนและต่างประเทศ ในเรื่องไป๋เฉียนเป็นเทพชั้นสูง(ซ่างเสิน)ชุดที่ใส่เหมือนผ้ามุ้ง ดูพลิ้วไสวเวลาเดินเหิน