๔ ที่แท้ก็คุณชายจากเจนวายไปยุคโบราณ

๔

ที่แท้ก็คุณชายจากเจนวายไปยุคโบราณ

“2025!”

ปัจจุบันของเราไม่เท่ากันจริงด้วย

“ใช่ 2025 ปัจจุบันข้าอายุ 28 เกิดปี 1997 ถือว่าเป็นเจนซีตอนต้น คุณชายเล่า เจนวาย เอ็กซ์หรือเบเบ้บูมเมอร์หรือว่าก่อนเบบี้บูมเมอร์”

“ข้าเกิด 1993”

“อ้อ เจนวายนั่นเอง ถ้าคุณชายยังอยู่ยุคที่ข้าจากมาก็อายุ 32 ได้”

เหมยจิงนับนิ้วคิดเลข ในขณะเดียวกันก็คาดเดาอายุของร่างที่อยู่ตรงหน้าไปด้วย

หน้าอ่อนกว่า 32 ทั้งยังดูอ่อนเยาว์กว่าข้า ฉะนั้นแล้วข้าต้องเคารพเขาที่อายุวิญญาณหรืออายุร่างกายกัน

“ข้ามายุคโบราณตั้งแต่แรกเกิด”

“อ้อ เช่นนั้นกี่ปีมาแล้ว”

“23! ดังนั้นแล้วข้าจะถือว่าแม่นางเป็นพี่สาว…เจี่ยเจีย! เอ็นดูน้องชายคนนี้ได้หรือไม่”

อายุ 23 เท่าน้องชายข้าจะเรียกข้าว่าเจี่ยเจียนับว่าสมเหตุสมผล แต่ข้าจำเป็นต้องเอ็นดูเขาหรือไม่

“เราต่างมีกงล้อเป็นของตนเองทั้งนั้น ข้าไม่อยากเป็นหนี้หัวตัวเพราะเลี้ยงใครอีกคน ดังนั้นแล้วเราทางใครทางมันเถอะนะ”

เหมยจิงปฏิเสธอย่างชัดเจนไม่รอฟังว่าเขาจะอ้อนวอนตนอย่างไร มือเรียวอังไว้กลางอากาศเพื่อเปิดวงล้ออักขระ ปัดนิ้วไปเรื่อย ๆ เพื่อดูค่าโดยสารไม่ดูบรรพตที่จะไป เมื่อเห็นว่าบรรพตนี้ราคาค่าโดยสารถูกที่สุดแล้วก็กดสถานที่เป้าหมาย

“เอาบรรพตนี้แล้วกัน ถ้าหากเป็นหนี้น้อย ๆ ต้องใช้สอยอย่างระมัดระวัง”

-10 ไปบรรพตจันทราเร้น!

พรึบ!

“เดี๋ยวเจี่ยเจี่ย ข้า…โธ่~เห็นข้าเป็นตัวน่ารำคาญจนต้องหนีกันไปแบบนี้เลยหรือ”

คุณชายเฉินย่อมอยากถามจุดหมายปลายทางของหญิงสาว ทว่าเมื่อนางไม่ตอบ เขาก็ต้องแกะเอาจากคำพูดเมื่อครู่นี้แล้ว

“ดูท่านางจะงกน่าดู”

มือเรียวยาวอังไว้กลางอากาศก็เกิดวงล้ออักขระขึ้น เขาจิ้มนิ้วไปที่การเดินทาง ดูบรรพตต่าง ๆ ในเมืองลอยฟ้า เมื่อเห็นว่ามีสองบรรพตที่ค่าโดยสาร 10 เหรียญ เขาก็พิจารณาเอาว่านางจะเลือกบรรพตใด

“บรรพตอาทิตย์อัสดงแล้วกัน!”

ณ บรรพตจันทราเร้น

พรึบ!

เหมยจิงปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางผู้คนในตลาดที่ไม่แปลกใจกับการมาของนาง

ทุกคนยังคงทำการค้าขาย เรียกลูกค้าที่เดินผ่านไปผ่านมา ด้วยไม่ทราบข้อมูลของเมืองนี้ เหมยจิงจึงลองหาข้อมูลในกงล้ออักขระก็เห็นว่าหากอยากได้ข้อมูลต้องจ่ายอีก 10 เหรียญ มือบางพับหน้าต่างกงล้อเก็บไว้ทันทีพร้อมถอนหายใจพรืด

“ของฟรีไม่มีในโลกจริง ๆ ด้วย”

เหมยจิงตัดสินใจเดินหาข้อมูลเองเป็นการสำรวจบรรพตจันทราเร้นไปด้วย

นางเริ่มจากสำรวจตลาดค่อยเข้าไปย่านที่พัก มองบ้านเรือนที่สร้างอย่างตามมีตามเกิด ก่อนที่จะเดินไปถึงจุดสิ้นสุดอาณาเขต

บรรพตจันทราเร้นเทียบกับบรรพตข้างเคียงกันแล้ว นับว่ามืดสลัว โดยเฉพาะบรรพตที่อยู่ห่างจากที่นี่ประมาณหนึ่งลี้ มีแสงสว่างจ้าราวกับมีอาทิตย์ส่องสว่างอยู่ที่จุดเดียว

“โอ้โฮ สว่างขนาดนี้คนที่อยู่ไม่แสบตาหรือ ดีแล้วที่ข้าเลือกมาบรรพตจันทราเร้น ไม่อย่างนั้นได้เหรียญติดลบเพราะแว่นกันแดดอีกแน่”

เหมยจิงเลิกให้ความสนใจบรรพตข้างเคียง หมุนตัวกลับเข้าเมืองสำรวจตลาดอีกรอบหนึ่ง ขณะเดียวกันก็เลื่อนนิ้วดูภารกิจที่จะทำให้ได้เหรียญเพิ่มด้วย

“ภารกิจค้าขายได้เหรียญตามราคาสินค้า เท่ากับว่าขายได้เท่าไรก็เอาเข้าระบบได้เท่าที่ใจต้องการสินะ”

‘ภารกิจปลูกดอกไม้ได้วันละ 30 เหรียญ’

“ปลูกดอกไม้ได้ 30 เหรียญ ค่าเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ถุง 20 เหรียญสามารถปลูกได้ 1 หมู่[1] ถ้าจะเอาแต่ภารกิจปลูกดอกไม้อย่างเดียวอย่างต่ำต้องอยู่ที่นี่อีกเดือนกว่า กลับกันถ้าเอาดอกไม้ที่ปลูกมาขายด้วยก็จะได้เหรียญเพิ่มขึ้น…สู้!”

เหมยจิงปลุกปลอบใจตัวเอง เดินหาที่นอนในคืนนี้

นางไม่แน่ใจว่าร้านใดจะรับเงินจากกงล้อหรือไม่จึงเดินวนหาอยู่นาน จนกระทั่งเห็นสัญลักษณ์กงล้ออยู่ที่หน้าโรงเตี๊ยมหนึ่ง

“สัญลักษณ์นี้ต้องรับเครดิตจากกงล้อเป็นแน่”

เหมยจิงไม่รอช้า ก้าวเข้าไปในโรงเตี๊ยมที่นับว่าดูดีกว่าบ้านเรือนทั่วไป ภายในตกแต่งได้ดูดี ไม่มีเวทีการแสดง มีเพียงโต๊ะนั่งรับประทานอาหารที่ชั้นล่าง

ส่วนชั้นสองเป็นห้องพักที่เรียงกันเป็นแถว หากดูด้วยตาเปล่าแล้วนับว่าไม่กว้างมาก อิงจากประตูที่อยู่ติดกัน

“โรงเตี๊ยมจันทรายินดีต้อนรับแม่นาง ที่นี่มีระบบผ่อนกับกงล้ออักขระ ค่าพักที่นี่คืนละ 3 เหรียญห้องธรรมดาไม่นับค่าอาหาร หากเป็นห้องมิติคืนละ 5 เหรียญไม่รวมอาหารด้วยเช่นกัน”

อาหารคงต้องตามมีตามเกิดไปก่อนก็แล้วกัน ว่าแต่ห้องมิติเช่นนั้นหรือ หากข้าจะปลูกผัก ปลูกดอกไม้ในมิติก็คงได้กระมัง

“ห้องมิติต่างจากห้องธรรมดาอย่างไรหรือ”

“ห้องมิติสามารถเนรมิตรได้ตามใจ หมู่ละ 5 เหรียญ โรงเตี๊ยมของเรามีมากสุดที่ห้องละ 10 หมู่”

1 หมู่นับว่ากว้างกว่าคอนโดข้ามาก จะแบ่งไว้ปลูกผัก ปลูกย่าจะไม่ได้เชียวหรือ

“ข้าขอห้องมิติ 1 หมู่ค่าเช่าจ่ายล่วงหน้าสามวัน หากอยากเช่าต่อจะมาจ่ายล่วงหน้าก่อนหมดหนึ่งวัน”

“ได้เลยแม่นาง สามวัน 15 เหรียญ หากจ่ายผ่านกงล้ออักขระสามารถเลือกชื่อโรงเตี๊ยมจันทราได้เลย”

เหมยจิงแตะมือกลางอากาศ ค้นหาตรงแว่นขยายแล้วพิมพ์ไปว่า ‘โรงเตี๊ยม’ ก็เห็นมีชื่อโรงเตี๊ยมจันทราขึ้นเป็นรายชื่อแรก

กงล้ออักขระคงไม่ได้อัพเดตโลเคชั่นอยู่ตลอดใช่ไหม อะไรมันจะขึ้นรายชื่อแรกแบบนี้

“จ่ายแล้ว”

เหมยจิงกดจ่ายไป 15 เหรียญ

นางมองเสี่ยวเอ้อร์ที่เหมือนกดนิ้วอยู่กลางอากาศ ซึ่งหน้าต่างนี้นางไม่เห็น เช่นเดียวกับที่ผู้อื่นไม่เห็นหน้าต่างกงล้ออักขระของนาง

“เข้าแล้วแม่นางเหมยจิง ขอให้มีความสุขกับการพักค้างแรมที่โรงเตี๊ยมของเรา”

เอ่ยเพียงเท่านั้นเขาก็หยิบลูกแก้วสีน้ำเงินขึ้นมา แสงสว่างเรืองรองขึ้นก่อนที่จะลอยนำหน้านางขึ้นชั้นสองไป

“เชิญแม่นางเหมยตามลูกแก้วนี้ไปได้เลย หากอยากได้บริการใดเพิ่มสามารถสั่งผ่านลูกแก้วได้ โรงเตี๊ยมจันทราพร้อมจะบริการถึงที่”

รูมเซอร์วิสที่สุด

“ขอบคุณ”

เสี่ยวเอ้อร์กล่าวว่าด้วยความยินดีแล้วผงกศีรษะลงให้เหมยจิงหนึ่งครั้ง

เหมยจิงเดินตามลูกแก้วขึ้นไปชั้นสอง มีป้ายเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าห้องฝั่งไหน 3 เหรียญฝั่งไหน 5 เหรียญ

ลูกแก้วลอยไปทางห้องฝั่งขวา นางเดินผ่านสี่ห้อง ลูกแก้วหยุดอยู่ห้องที่ห้า นางจึงเอื้อมมือหยิบลูกแก้วมาไว้กับตัวแล้วเปิดประตูห้องเข้าไปด้านใน

“มิืดแบบนี้เลย!”

พรึบ!

เหมยจิงสะดุ้งเมื่ออยู่ ๆ ภายในห้องก็เกิดแสงสว่างขึ้น ด้านในมีโคมไฟทั้งหมด 4 อัน ด้วยอยากได้แสงสว่างเพิ่มจึงพูดออกคำสั่ง

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

ทันใดนั้นโคมไฟอีกสามดวงก็สว่างขึ้น แม้จะไม่สว่างเท่าแสงจากดวงอาทิตย์ แต่ก็ทำให้นางสามารถมองเห็นรายละเอียดของห้องได้มากขึ้น

“ห้องก็ดูธรรมดา ไม่กี่ตารางวาเท่านั้น สรุปแล้วห้องนี้เพิเศษจริงหรือไม่”

“เหมยจิงเชิญออกคำสั่ง”

เจ้าของนามสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อได้ยินเสียงคนพูด

“ใครนะ”

“ข้าคือผู้ช่วยของท่าน หากท่านตั้งชื่อให้ ข้าก็จะใช้ชื่อนั้นจนกว่าเราจะไร้พันธะกัน”

เหมยจิงยกมือขึ้นมาปิดปาก เริ่มชอบที่นี่ขึ้นมานิดหนึ่งแล้ว ในใจคิด…

เอไอได้อีก

“เช่นนั้นข้าเรียกเจ้าสาวสวยแล้วกัน”

“สาวสวยยินดีต้อนรับเหมยจิง”

เหมยจิงหัวเราะเบา ๆ ที่น้ำเสียงของผู้ช่วยนางเปลี่ยนจากทุ้มต่ำเป็นเสียงหวานตามชื่อ

“สาวสวย ข้าจะเปิดใช้พื้นที่เพาะปลูกได้อย่างไร”

“เหมยจิงรอสักครู่”

สิ้นคำของสาวสวย พื้นที่ตรงหน้าเหมยจิงก็สว่างวาบพร้อมมีคำสั่งให้นางก้าวเข้าไปในประตูเล็ก ๆ ตรงหน้า เมื่อร่างของนางหายเข้าไปด้านในแล้ว ประตูก็ปิดลงพร้อมกับที่ในห้องกลับมาเงียบสงบเช่นเดิม

---

[1]๑ หมู่มีค่าประมาณ ๖๖๖.๖๗ ตารางเมตร