๖ บรรพตมีมากมายก็ยังหากันจนเจอ

๖

บรรพตมีมากมายก็ยังหากันจนเจอ

เหมยจิงกดซื้อชุดเพิ่มอีกสองชุด เป็นชุดคลุมหลังอาบน้ำที่นางจะถือชุดนี้เป็นชุดนอน กับชุดผ้าฝ้ายธรรมดา รูปทรงเหมือนชุดที่นางกดซื้อมาก่อนหน้านี้ ราคาประหยัดรวมสองชิ้นติดลบเพิ่มอีก 100 เหรียญ

กอปรกับก่อนหน้านี้ซื้อเตียงและหมอนมาในราคา 100 เหรียญและของใช้ส่วนตัวที่มีขนาดไม่มากถนอมใช้อย่างประหยัดในราคา 300 เหรียญอาทิ สบู่ แชมพู เซรั่มบำรุงผิวหน้า แปรงสีฟัน ยาสีฟัน สินค้าจากโลกปัจจุบันที่นางหักใจซื้อเพราะไม่อยากใช้ของที่นี่

“สรุปติดลบ 1,695 เหรียญ…แต่ก็เอาเถอะ! ของจำเป็นทั้งนั้น อีกอย่างไม่ได้ใช้แค่วันเดียวแล้วจะหมด ประหยัดใช้หน่อยก็อยู่ได้หลายวันแล้ว”

ปลุกปลอบใจตัวเองเช่นนั้นก็เอนกายลงนอนบนเตียง เม้มปากแน่นเพราะพื้นไม้ไผ่ไม่ได้อ่อนโยนต่อแผ่นหลัง

“ตื่นมาอีกทีหลังข้าเป็นรอยแน่ หรือจะกดซื้อผ้าปูที่นอนมาสักหน่อย อย่างไรการนอนก็สำคัญ”

เหมยจิงนอนคิดอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงหย่อนกระปุก เมื่อตรวจสอบดูในกงล้ออักขระก็เห็นว่า 30 เหรียญค่าปลูกดอกไม้เข้ามาในระบบแล้ว

“เหรียญเข้าแล้ว!...อะ! ปวดหลัง”

มือเรียวจับหลังตัวเองไว้ เริ่มคิดแล้วว่าหากทำงานหนักได้นอนบนที่นอนนิ่ม ๆ ก็คงดีกว่านี้

“ของมันต้องมีแล้วเหมยจิง!”

คิดได้เช่นนั้นเหมยจิงก็ไม่รอช้า กดที่นอนมาหนึ่งชุดในราคา 100 เหรียญ หักลบกลบหนี้กับรายได้ 30 เหรียญเมื่อครู่แล้วนางติดลบเพิ่ม

ยอดรวมเพื่อที่จะกลับบ้านอยู่ที่ 1,765 เหรียญ!

เหมยจิงเอนกายลงที่นอนนุ่มแล้วเปิดกงล้ออักขระ แม้จะเจ็บปวดใจกับยอดติดลบสีแดง แต่อย่างน้อยก็ยังได้นอนที่นอนนิ่ม ๆ

“เอาเถอะเหมยจิง! เจ้าต้องนอนทุกวัน ที่ต้องรักษาเอาไว้คือห้องนี้ ค่ากินไม่มีอดเอาได้ ดื่มน้ำจากในน้ำตก ผลไม้ที่จะสุกในอีกสามวัน มันหวานทานอิ่มนาน เมนูลดน้ำหนักของผู้หญิง อันอื่นไม่มีอดเอาได้ แต่ค่าห้องต้องมี”

เหมยจิงท้องร้องจอก ทว่ายังไม่คิดจะหาอะไรทาน ได้แต่ลูบท้องตัวเองแล้วปลอบมันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสลับกับขู่เบา ๆ

“อย่าเพิ่งร้อง อดข้าวแค่มื้อสองมื้อไม่ตายหรอก โตแล้ว อดเอา!”

เหมยจิงสะกดตัวเองให้นอนหลับเพื่อจะได้ไม่ต้องทนหิว นางทำสำเร็จเพราะจมเข้าสู่นิทราจริง ๆ

ในความฝันนั้นนางกำลังเผามันอยู่ มือถือตะแกรงเหล็กสลับหน้าสลับหลังเผามันอยู่บนเตาฟืน

“จิงจิง ขอกินหน่อยได้ไหม”

เหมยจิงที่กำลังเผามันอยู่หันมามองเหมยจิงที่เป็นคนจินตนาการจนเกิดความฝัน

“จ่ายค่าตะแกรงกับเตาให้ข้าก่อนแล้วเจ้าจะได้กิน”

เฮือก!

ประโยคเมื่อครู่ปลุกนางได้ดีนัก เพียงได้ยินว่าต้องจ่ายก็สะดุ้งตื่น เด้งตัวขึ้นนั่งในทันที

“ค่าเตากับค่าตะแกรง ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าจะทำอาหารเองก็ต้องมีอุปกรณ์อีก ถ้าสั่งซื้ออุปกรณ์มาครบชุด ข้าไม่ต้องเปิดร้านขายมันเผาหรือ!”

เหมยจิงเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่สั่งมันหวานมา

“ทำอาหารเองใครว่าประหยัด นอกจากจะไม่อร่อยแล้วยังเปลืองค่าวัตถุดิบและค่าอุปกรณ์อีก ก็ลองดูว่าขายแบบสด ๆ จะได้หรือไม่”

เหมยจิงเอนตัวลงไปนอนอีกครั้งแล้ววางแผนธุรกิจ คิดไปคิดมาเริ่มทนความหิวไม่ได้ สุดท้ายก็กดสั่งเหรียญในกงล้ออักขระเพื่อจะเอาเงินนั้นไปซื้ออาหารที่ขายเรียงรายอยู่ตามทาง

นางกดมาใช้ 20 เหรียญค่าบริการ 1 เหรียญเท่ากับติดลบเพิ่มอีก 21 เหรียญ ยอดรวมติดลบที่ 1,786 เหรียญ!

“จะอยู่ให้รอดท้องก็ต้องรอดด้วย หาอะไรกินง่าย ๆ ก็แล้วกัน…ใส่ชุดใหม่เลยดีกว่า!”

เหมยจิงถอดชุดคลุมตัวออกแล้วใส่ชุดใหม่ที่มาพร้อมเอี๊ยมบังทรงอีกเช่นเคย

“ดีที่แม่ไม่ได้ให้มามาก สภาพไร้โครงพยุงแบบนี้ ไม่อยากจะคิดว่าจะเป็นไปตามแรงโน้มถ่วงแค่ไหน”

ณ ตลาดข้างทาง

เหมยจิงออกมาจากด้านนอกโรงเตี๊ยมก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว นางทราบข้อมูลจากเสี่ยวเอ้อร์ว่าบรรพตจันทราเร้นจะสลัวทั้งกลางคืนและกลางวัน

แต่หากเมื่อใดร้านในเมืองแขวนโคมสีแดงเอาไว้จะจัดว่าเป็นเวลากลางคืน นำโคมลงเมื่อใดจัดเป็นเวลากลางวัน ร้านค้าในยามนี้จึงเหลือน้อยเต็มทีแล้ว

ดีที่ยังเหลือร้านบะหมี่เปิดอยู่ สอบถามราคาแล้วถ้วยละ 1 เหรียญเท่าค่าบริการถอนเงินสด

นางถึงรู้ว่าระบบในกงล้อเลือดเย็นแค่ไหน!

“เสื้อผ้าเอยอะไรเอย คอยดูนะ! ข้าได้เงินจากการขายของเมื่อไรจะไม่ง้อเจ้าแล้ว”

เหมยจิงค่อนขอดกงล้อเสียงเบาขณะที่กำลังรอบะหมี่ถ้วยเล็กอยู่

“แม่นางบะหมี่ได้แล้ว”

เหมยจิงขอบคุณแม่ค้าก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาทานบะหมี่หนึ่งเหรียญที่ทานสามคำก็เหลือแต่น้ำ

“ทานช้า ๆ กระเพาะจะได้อิ่มเร็ว”

ด้วยไม่อยากควักเงินจ่ายอีกหนึ่งเหรียญนางจึงทานอย่างละเมียดละไม ค่อย ๆ กลืนเส้น

เก็บไข่ที่ถูกหั่นจนบางเท่ากับเนื้อเป็ดที่มีสามชิ้น ลมพัดหนึ่งครั้งก็สามารถปลิวได้แล้วเอาไว้ทานเป็นอย่างสุดท้าย

“นี่ทานบะหมี่หรือว่าไฟน์ไดน์นิ่งอยู่หรือ เหตุใดละเมียดละไมเช่นนี้”

เหมยจิงที่หลับตาเพราะกลัวน้ำบะหมี่กระเด็นเข้าตาลืมตาขึ้น ศัพท์นี้มีเพียงนักเรียนนอกเจนวายเท่านั้นที่พูดได้

“คุณชายเฉิน!”

บรรพตมีเป็นร้อยก็ยังตามกันจนเจออีกหรือ

“แม่ค้า บะหมี่หนึ่งถ้วย”

“ได้เลยคุณชาย”

คุณชายเฉินหันหน้ากลับมามองเหมยจิงที่ตอนนี้จ้องหน้าเขานิ่ง เส้นยังคงดูดค้างเอาไว้ ท่าทางในตอนนี้ดูตลกมากจนเขาหลุดหัวเราะเบา ๆ

“หน้าข้าหล่อเหลาจนต้องมองค้างเช่นนี้เลยหรือเจี่ยเจี่ย ที่แท้ท่านก็อยู่ที่นี่เอง หากข้าไม่หนีมาที่นี่ก็คงหลงอยู่บรรพตอาทิตย์อัสดงไปอีกนานเลย”

ซูด~

เหมยจิงสูดเส้นเข้าปากหมดในทีเดียว เพราะคำใหญ่เกินไปนางจึงยกถ้วยขึ้นซดน้ำ ที่ติดคออยู่เมื่อครู่จึงทุเลาลง

“ค่อย ๆ ขอรับเจี่ยเจีย ข้าไม่แย่งท่านทานหรอก โน้นของข้ามาแล้ว”

แม่ค้ายกบะหมี่ถ้วยเล็กมาให้คุณชายเฉิน

เหมยจิงถึงกับหันหน้าขวับไปมองอีกฝ่ายเพราะรู้สึกได้ว่าปริมาณของเราไม่เท่ากัน

“ราคาหนึ่งเหรียญแต่ข้าพิเศษให้คุณชายเพราะหน้าตาดี ทานเยอะ ๆ เล่า นานทีจะเห็นน้องชายหน้าตาดีอย่างคุณชายมาทานบะหมี่กับพี่สาวที่ร้านข้างทางแบบนี้”

“ขอบคุณคนงาม”

คุณชายเฉินแจกยิ้มสว่างไสวให้แม่ค้า นางยิ้มแก้มปริ หัวใจระทวย ไม่ว่าคำชมนี้จะมาจากใจหรือไม่…

นางขอรับไว้เลย!

“ชื่อข้าคุณชายยังไม่รู้จักเลย เหตุใดโดนคนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นพี่สาวน้องชายกันได้”

เหมยจิงเอ่ยขึ้นในยามที่แม่ค้าเดินห่างไปจากโต๊ะของนางแล้ว ทว่าคนที่นางสนทนาด้วยกลับไม่ได้ใส่ใจประเด็นนี้ หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วทานเนื้อสัตว์ก่อน

“เจี่ยเจียยังติดค้างชื่อข้าอยู่เลย”

ไม่บอกชื่อก็เรียกว่าติดค้างได้แล้ว (เสียงสูง)

“ข้าก็รู้จักคุณชายเฉินเพียงคุณชายเฉินเท่านั้น อยากทราบนามของผู้อื่นก่อน ตามหลักไม่ต้องแนะนำตัวเองก่อนหรือ”

“โย่! เจี่ยเจียเริ่มพูดจาไม่เหมือนสาวยุค 2025 เข้าทุกทีแล้ว สมัยนั้นน่าจะแนะนำตัวกันอย่างง่ายดายแล้วกระมัง แต่ก็เอาเถอะ! ข้าจะบอกนามของข้า…เฉินเหวินเหวิน หรือจะเรียกว่าเหวินเหวินก็ได้”

“เหมยจิง”

เมื่ออีกฝ่ายแนะนำตัวมาแล้ว เหมยจิงก็มีมารยาทมากพอที่จะเอ่ยนามของตนกลับไป

“จิงจิง”

ไม่คิดว่าชายหนุ่มที่อายุร่างกายน้อยกว่าจะตีสนิทด้วยการเรียกกันอย่างคนที่สนิทสนมกันเช่นนี้

“ข้าไม่อนุญาตให้คุณชายเรียกเช่นนี้”

“เช่นนั้นข้าเรียกเจี่ยเจียเช่นเดิมก็แล้วกัน”

เห็นท่าทางดื้อรั้นของชายหนุ่มแล้ว เหมยจิงก็คร้านจะสนทนาด้วย นางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินไปหาแม่ค้าแล้วทำการจ่ายเงิน

“ไยมี 1 เหรียญ”

เหมยจิงทำหน้าฉงนเมื่อแม่ค้าชักสีหน้าใส่

“ข้าทานถ้วยเดียวก็ต้องจ่ายเพียงเหรียญเดียวไม่ถูกหรือ ทำมาค้าขายแบบนี้ขายได้ไม่นานนะพี่สาว”

แม่ค้ารีบปรับสีหน้าแล้วอธิบายเหตุผล

“น้องชายคนนั้นยังไม่ได้จ่ายเลย แม่นางจะให้น้องชายหน้าอ่อนเช่นนี้ควักเงินจ่ายค่าอาหารเองหรือ”

เหอะ! แถมให้เขาจนแทบจะเป็นสามถ้วยแล้วยังมางกกับอีกแค่เหรียญเดียว

“เจี่ยเจีย…”

สองสาวหันไปมองชายหนุ่มเจ้าของเสียงหวานที่กะพริบตาปริบ ๆ ในเชิงออดอ้อน แม่ค้าใจระทวยส่วนเหมยจิงควักเงินจ่าย

เผลอไผลไปแล้ว!

ใครใช้ให้เขาเหมือนไอดอลหน้าใส ทำหัวใจสาวเจนซีตอนต้นระทวย