๗ ห้องมิติในโรงเตี๊ยมจันทรามีห้องเพิ่มอีกห้อง

๗

ห้องมิติในโรงเตี๊ยมจันทรามีห้องเพิ่มอีกห้อง

เหมยจิงเดินนำเฉินเหวินเหวินออกมาจากร้านบะหมี่ด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้งโมโหตัวเองที่มีเงินหน่อย โดนกลยุทธ์บุรุษหน้าหยกอ้อนก็ควักเงินที่นางได้มาจากการเป็นหนี้จ่ายให้เขาโดยไม่รู้ตัว…

แต่ที่นางโมโหมากกว่าตัวเองก็คือเขา!

“เจี่ยเจีย ข้า…”

“บะหมี่ถ้วยนี้ข้าเลี้ยง ถือเป็นบะหมี่ถ้วยอำลา”

เฉินเหวินเหวินที่ถูกขัดจังหวะด้วยคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินนิ่งไป สองครั้งแล้วที่เขาสัมผัสได้ถึงความผลักไสไล่ส่งของนาง ถามเหตุผลไปตามตรง

“เจี่ยเจีย หากท่านจะไล่ข้าเพราะเงิน 1 เหรียญข้าคืนให้ท่านก็ได้ ต้องทำร้ายจิตใจกันเพียงนี้เชียวหรือ”

“คำไหนหรือการกระทำใดที่ข้าทำร้ายจิตใจ”

“ก็ที่ท่านเดี๋ยวไล่ ๆ ข้าเช่นนี้อย่างไรเล่า เราตกอยู่ในสภาพเดียวกันไยไม่พึ่งพาอาศัยกัน”

อ้อ ที่แท้ก็อยากยึดข้าเป็นที่ตั้งจริงด้วย

“เราต่างมีกงล้ออักขระเป็นของตัวเอง มีหนี้และจำนวนเงินที่ต้องเก็บ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่เป็นเดือน เพราะฉะนั้นเราต่างคนต่างอยู่ ค่าใช้จ่ายที่ควบคุมไม่ได้เช่นคุณชาย ข้าไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย”

เอ่ยเพียงเท่านี้เหมยจิงก็หมุนตัวเดินหันหลังให้ชายหนุ่ม เขาไม่เคยคิดเรื่องค่าใช้จ่ายที่คุมไม่ได้เพราะมีกินมีใช้ไม่ว่าจะชาติภพใดก็ไม่เคยขาด

“สู้ชีวิตน่าดู แล้วเหตุใดถึงจบชีวิตตัวเองได้นะ” เฉินเหวินเหวินนิ่งคิดเหตุผล จนกระทั่งเห็นนางเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมจันทราเขาถึงเดินตามมาด้วย “เจี่ยเจีย รอข้าด้วย”

จะไล่ก็ไล่ไปเถอะ เขาไม่ไปเสียอย่างใครจะทำอะไรเขาได้ รีบวิ่งตามหลังร่างบางเข้าไปในโรงเตี๊ยมจันทรา

นางย่อมรู้ว่าเขาตามมา แต่ก็ไม่หยุดเดิน

เดินตึง ๆ ขึ้นไปชั้นสองโดยชายหนุ่มคิดจะตามขึ้นมาด้วย ในตอนนั้นเองที่เสี่ยวเอ้อร์รั้งเขาเอาไว้

“คุณชาย ๆ ห้องพักของเรายังมีเหลืออีกมาก ทำการจ่ายเงินก่อนขึ้นไปก็ยังไม่สาย”

เสี่ยวเอ้อร์พูดเสียงสุภาพ เฉินเหวินเหวินมองตามเหมยจิงไปก็เห็นว่าเมื่อขึ้นไปชั้นสองแล้วนางได้เดินไปยังห้องทางฝั่งซ้าย

เมื่อเห็นว่านางอยู่ห้องใดก็เดินเข้าไปหาเสี่ยวเอ้อร์

“ข้าจะพักห้องข้าง ๆ นางมีว่างหรือไม่”

ถามว่างหรือไม่มิได้ถามราคาเช่นนี้เสี่ยวเอ้อร์ชอบ

“ห้องข้างแม่นางเหมยย่อมมี นางเช่าสามวันห้องมิติคืนละ 5 เหรียญ มีแววว่าจะต่อคืนไปอีกเรื่อย ๆ คุณชายสนใจเช่าเท่านางหรือไม่”

“สนใจ จ่ายผ่านเครดิตเลย”

เสี่ยวเอ้อร์เอียงคอคิด “ใช่หมายถึงผ่านกงล้ออักขระหรือไม่ หากเป็นจ่ายผ่านช่องทางนั้นย่อมได้”

เฉินเหวินเหวินไม่มัวโอ้เอ้เสียเวลา เปิดหน้าต่างกงล้อจ่ายเงินในทันที

“เครดิตเข้าระบบแล้ว คุณชายโปรดตามลูกแก้วนี้ไปขอรับ” สิ้นคำเสี่ยวเอ้อร์ลูกแก้วก็ลอยนำลูกค้าไปยังห้องที่ทำการเช่า

เฉินเหวินเหวินยิ้มร่า เดินตามลูกแก้วไปหยุดอยู่หน้าห้องเหมยจิง เขายังไม่เข้าห้องตัวเองในตอนนี้ แต่เลือกที่จะเคาะประตูห้องเหมยจิงแทน

“เจี่ยเจีย ข้าเองเฉินเหวินเหวิน”

…!!!

ไร้เสียงตอบรับกลับมา เฉินเหวินเหวินถึงเคาะประตูอีกครั้ง เอาหูแนบประตูฟังเสียงความเคลื่อนไหวด้านใน ในหัวเริ่มจินตนาการไปในทางร้ายแล้ว

“คงไม่ได้เป็นอันใดในห้องกระมัง…เจี่ยเจีย! เจี่ยเจีย”

เฉินเหวินเหวินลงมือเคาะแรงขึ้นจนคนที่อยู่ห้องใกล้เคียงทนไม่ไหวเปิดประตูออกมา

“ทำอะไรของเจ้า! รบกวนเวลาพักผ่อนของผู้อื่น”

บุรุษที่ออกมาเป็นคนรูปร่างกำยำ เฉินเหวินเหวินที่นับเป็นบุรุษร่างบาง ไร้วรยุทธ์ ไม่มีพลังเซียนจึงรีบหยุดเคาะ โค้งตัวลงปลก ๆ เป็นการขออภัย

“ฮึย! อย่าให้ได้ยินว่าเคาะประตูอีก”

จอมยุทธ์ผู้นั้นเดินกลับเข้าห้องของตนเองไป เฉินเหวินเหวินจ้องหน้าประตูอยู่สักพักหนึ่ง

“หรือท่าทีของข้าจะดูคุกคามเกินไป…นั่นสิ! ต่อให้ข้ารูปงามมากเพียงใดก็ดูเป็นการคุกคามได้เหมือนกัน เห็นทีต้องออกจากห้องคนละทีกับนาง หากตกใจแล้วย้ายหนีขึ้นมา ข้าลำบากตามหาอีก”

คิดได้เช่นนั้นเฉินเหวินเหวินก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป ในตอนนั้นเองเขาถึงได้คำตอบว่าเหตุใดเหมยจิงไม่ได้ยินที่เขาเรียก

“หนุ่มหล่อ…นี่คือมิติของข้าหรือ”

หนุ่มหล่อคือชื่อผู้ช่วยห้องมิติที่เขาตั้งให้!

มิติของเฉินเหวินเหวินสร้างขึ้นตามใจปรารถนา สวนสวยงามที่มีบ่อน้ำพุร้อน ไม่มีสิ่งใดทำเงินให้เขาเลยเพราะเน้นการจรรโลงใจ

“ซื้อฉินไว้สักตัวก็น่าจะดี ถ้าหากว่าเจี่ยเจียอยากฟังเพลง ข้าจะได้ชวนนางมาเล่นในมิตินี้”

คิดได้เช่นนั้นเฉินเหวินเหวินก็แตะมือไว้กลางอากาศ พิมพ์ชื่อสินค้าลงในช่องค้นหา สีหน้าไม่เปลี่ยนเลยสักนิดตอนที่กดสั่งซื้อฉินราคา 2,000 เหรียญมาใช้

พรึบ!

เมื่อฉินปรากฏตรงหน้า ร่างสูงรูปร่างสมบูรณ์แบบมีมัดกล้ามให้พอดูสุขภาพดีก็ลุกขึ้นจากน้ำอุ่น หยิบเสื้อคลุมตัวบางสีขาวมาคลุมร่าง เช็ดมือให้แห้งแล้วเริ่มทดสอบเสียง

ดวงตาเจ้าเล่ห์หลับพริ้มเมื่อยามที่ได้ยินเสียง เบา ใส ลึกที่เกิดจากเครื่องดนตรีสาย

เสียงเปิดที่เริ่มจากดีดเบา ๆ เปลี่ยนเป็นเสียงอันอิน นิ้วมือซ้ายกดลงบนสายเพื่อเปลี่ยนระดับเสียง

สุดท้ายมาเปลี่ยนเป็นเสียงฟานอิน ใช้นิ้วข้างซ้ายกดตรงจุดดีดเบา ๆ เกิดเป็นเสียงสูงที่ไพเราะ ยาวและค่อย ๆ หายไป

ในตอนนั้นเองที่เขาคิดวิธีหาเงินจากฉินได้!

“เล่นดนตรีเปิดหมวกก็ไม่เสียหาย นอกจากจะไม่ลำบากแล้วยังจะสร้างรายได้อีกด้วย”

เฉินเหวินเหวินยิ้มภูมิใจในความคิดของตัวเองแล้วเริ่มฝึกซ้อมเพลงไปพลาง ๆ

เขาย่อมเคยเปิดดูภารกิจที่จะได้รับเหรียญเช่นปลูกผัก ปลูกผลไม้ เก็บใบชา ทว่าภารกิจเหล่านั้นคือสิ่งที่เขาไม่อยากทำจึงทำตัวประหนึ่งคุณชายไม่มีความทุกข์ร้อนใด ๆ

แต่ในตอนนี้เขาคิดหนทางทำเงินฉบับตัวเองได้แล้ว!

          ทางด้านเหมยจิง…

          ด้วยความที่อยู่ว่าง ๆ เหมยจิงจึงเลื่อนดูภารกิจที่สามารถทำเงินให้นางได้

          “เล่นดนตรีเปิดหมวกต้องลงทุนซื้อเครื่องดนตรี”

          ส่ายหน้าทันทีเมื่อคิดว่าข้อนี้ไม่น่าลงทุน สำคัญที่สุดเลยก็คือนาง…

          เล่นดนตรีไม่ได้สักอย่าง!

          “แฝงตัวในคณะนางรำหรือ เต้นปรกติยังไม่เป็นเลยยังจะมีหน้าไปเต้นรำได้อย่างไร”

          เห็นแต่ภารกิจแล้วเหมยจิงก็ถอนหายใจ ปิดหน้าต่างกงล้ออักขระไปเพราะสิ่งที่นางทำได้ตอนนี้ก็คือการปลูกผัก ปลูกดอกไม้ รอวันเก็บผลผลิต

          “ข้าจะขายได้หรือไม่ ดอกไม้ขายดีตามเทศกาลเสียด้วย…เดี๋ยวก่อน! เทศกาลเช่นนั้นหรือ”

          เพื่อให้ได้มาซึ่งข้อมูล เหมยจิงยอมเป็นหนี้กงล้อเพิ่มเพื่อดูว่าช่วงนี้บรรพตใดจัดงานเทศกาลรื่นเริงบ้าง จนกระทั่งเห็นว่าบรรพตธารากำลังจะจัดพิธีบูชาบรรพต ตอนเช้าเป็นงานบวงสรวง ตอนเย็นเป็นตลาดกลางคืน

          “พอดีเลย! อีกสองวันถึงจะเริ่ม เวลานั้นดอกไม้เราก็ตัดใส่แจกันได้แล้ว”

          เอาละ! แจกันสักสี่ใบต้องมีแล้ว

          แจกันที่เหมยจิงกดสั่งซื้อวางเรียงกันตรงหน้า ราคาสี่ใบรวมกันเป็น 100 เหรียญ

          “สรุปติดลบปัจจุบันที่ 1,865 เหรียญ ตอนแรกคิดว่าทำอย่างไรถึงจะมีเหรียญเก็บ 1,000 ได้เร็ว ๆ แต่ตอนนี้ขอตั้งคำถามใหม่แล้วว่าเพดานหนี้ สูงได้เท่าไร”

ว่าแล้วนางก็ถอนหายใจแล้วเตรียมตัวเข้านอน หากไม่ใช่ว่าเสียงของสาวสวยดังขึ้นมาเสียก่อน

“จิงจิง ฝนใกล้จะตกแล้ว ให้สาวสวยทำหลังคาให้ท่านดีหรือไม่”

เหมยจิงเด้งตัวขึ้นนั่ง ท่าทางไม่ติดความงัวเงียอีกต่อไปแล้ว ดวงตาสำรวจแผ่นฟ้าก็เห็นว่ามีเมฆฝนกำลังจะกระหน่ำลงมาจริง ๆ

“ไม่มีสัตว์แต่มีพายุฝน เอากับเขาสิ!”

“เช่นนั้นสาวสวยสร้างหลังคาให้จิงจิงเลยนะ สถานการณ์พิเศษในมิติเช่นนี้ไม่คิดเงิน”

เหมยจิงมองตามการเปลี่ยนแปลงบริเวณเตียงนอนของตน หลังคาในจินตนาการคือกระเบื้องแผ่นหนาที่สามารถรับน้ำฝนได้

ทว่าสิ่งที่ได้กลับเป็นหลังคาเศษฟางหนา ๆ แม้จะดูแข็งแรงอยู่บ้างแต่ก็เป็นแค่หลังคาหญ้าที่เสารับคานเป็นไม้ไผ่ธรรมดาเท่านั้น

ซ่า!

ในตอนนั้นเองที่ฝนเริ่มเถกระหน่ำลงมา เหมยจิงคิดว่าเป็นเพียงฝนเทียมจึงได้ยื่นมือไปรับน้ำที่ตกลงจากหลังคา ปรากฏว่าน้ำเย็นสมกับที่เป็นน้ำฝน

“ดีเหลือเกิน ไม่ได้เดินตากฝนแบบนี้มานานเท่าไรกันแล้วนะ นี่ข้าอยู่กับวังวนการทำงานมากไปจนออกห่างจากธรรมชาติเล็กน้อยอย่างเช่นฝนตกไปแล้วหรือ”

เหมยจิงจมอยู่กับตัวเองไปครู่หนึ่ง จนกระทั่งสาวสวยถามหาคำชม นางถึงชมอีกฝ่ายให้ใจชื้น

“ดีมากสาวสวย ขอบคุณเจ้า”